มีเพื่อนฝรั่งมาถามฉันว่า ทำไมถึงรักในหลวงมากมายขนาดนี้... ฉันทำหน้างุนงงตอบกลับไปว่า ทำไมถึงจะไม่รักล่ะ...... ถ้าพรุ่งนี้เธอตื่นขึ้นมาแล้วกลายเป็นคิงของแผ่นดิน เธอจะทำอย่างไร.... เป็นฉันนะ ฉันคงนอนเฉยๆ เดินเที่ยว กิน ช็อปปิ้ง อยากได้อะไรก็กระดิกนิ้วสั่ง ใครขัดใจก็ชี้นิ้วด่า ฉันคงจะมัวเมาในอำนาจของฉันน่าดู
คิงของฉันไม่เป็นอย่างนั้น.... เธอจำได้ไหม ว่าตอนอายุ 19 เธอทำอะไรบ้าง สำหรับฉันตอนนั้นยังเป็นเด็กน้อยแบมือขอเงินพ่อกับแม่อยู่เลย แต่คิงของฉันเริ่มดูแลประเทศตั้งแต่ 19 และหลังจากนั้นท่านก็ทำงานหนักมาโดยตลอด เมื่อก่อนประเทศไทยไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเห็นหรอกนะ เมื่อก่อนประเทศของฉันยากจนนัก น้ำไฟก็ยังเข้าไม่ถึงในหลายๆที่ แต่ท่านก็ค่อยๆพัฒนาที่ละเล็กละน้อย จนกลายเป็นประเทศไทยที่เธอชอบไปบ่อยๆนี่ล่ะ
พ.ศ.2512 ก่อนที่ฉันจะเกิดหลายปี ภาคเหนือที่เธอรักนักรักหนาไม่เป็นแบบนี้หรอกนะ ตอนนั้นที่นั้นมีไร่ฝิ่นมากมายเต็มไปหมด ถ้าเธอเดินแบบไม่รู้ประสีประสาอาจจะโดนคนปลูกฝิ่นยิงตายได้ง่ายๆ.... ถ้าเธอเป็นคิงเธอจะทำยังไง อะไรนะ เธอจะผลิตเฮโรอีน ตั้งตัวเป็น Drug Dealer เลยหรอ 55....... คิงของฉันขับรถไปที่ตรงนั้น พูดคุยกับชาวบ้าน เรียนรู้ปัญหา ท่านได้ตั้งข้อสังเกตว่า แม้ชาวเขาจะปลูกฝิ่นแต่ก็ยังยากจนอยู่ ต่อมาท่านจึงตั้งโครงการหลวงเพื่อวิจัยว่าในพื้นที่นั้นๆสามารถปลูกอะไรเพื่อทดแทนได้บ้าง ท่านไม่ได้บังคับชาวเขาให้เลิกทำ แต่ท่านให้ทางเลือก ให้ความรู้ ท่านทำให้ชาวบ้านมีกินมีใช้โดยที่ไม่ต้องทำผิดกฎหมาย..... ถ้าตอนนี้ภาคเหนือยังมีฝิ่นเยอะเหมือนก่อน ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่า ตอนนี้ประเทศของฉันจะเป็นอย่างไร
คิงของฉันเป็นคนสมถะ ครั้งแรกที่ฉันเห็นห้องทำงานของท่าน ฉันพยายามจะส่องหาเก้าอี้หลุยส์เลื่อมทอง โทรศัพท์ทองฝังเพชร หรืออะไรก็ตามที่จะบ่งบอกฐานะของเจ้าของห้อง แต่สิ่งที่ฉันเห็นกลับเป็นเพียงห้องเล็กๆที่มีเครื่องมือสื่อสารมากมาย พอมองไปที่พื่นก็มีแผนที่และกระดาษต่างๆวางเกลื่อนไปหมด โทรศัพท์ก็เป็นพลาสติกเหมือนกับที่บ้านฉันมี โต๊ะเก้าอี้ก็เป็นแบบธรรมดาที่ไม่มีลวดลายอะไร..... ปากกาด้ามละหมื่นฉันก็ไม่เห็นท่านใช้ ฉันเห็นแต่ท่านมักจะพกดินสอสีเหลืองที่กระเป๋าเสื้อตลอดเวลา.... แล้วสิ่งพวกนี้เกี่ยวอะไรกับฉันน่ะหรอ..... เกี่ยวสิ...... ท่านไม่เคยสั่งให้ฉันมีชีวิตอยู่อย่างพอเพียง แต่ท่านสอน ท่านให้ความรู้และเป็นแบบอย่างให้ฉันดูว่า ความสุขไม่จำเป็นต้องแพง แม้จะเป็นคิง มีทั้งเงินทั้งอำนาจแต่ถ้าเรารู้สึกพอเพียงแล้ว ทำงานอยู่บนโต๊ะเล็กๆตัวเดียวก็มีความสุขได้
ฉันชอบดูรูปเฟสของเธอนะ Time Line ในชีวิตเธอน่าสนุกดี..... เธอลองดูรูปพวกนี้ของคิงของฉันสิ รูปมีตั้งแต่ท่านยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย หลายๆรูปเธอจะเห็นถึงความลำบากของคิงของฉัน..... เธอลองดูรูปนี้สิ น้ำท่วมครึ่งคันรถแต่ท่านก็ยังขับรถคันนี้วิ่งลุยน้ำด้วยตัวเอง ทำไมท่านต้องขับเองน่ะหรือ เพราะท่านกลัวว่าถ้าคนอื่นขับแล้วรถเกิดอุบัติเหตุ คนๆนั้นจะถูกทำโทษน่ะสิ.... แล้วดูรูปนี้สิ ท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยงๆ เหงื่อโทรมทั่วทั้งแผ่นหลัง ท่านคงจะทั้งร้อนทั้งเหนื่อย ส่วนรูปนี้ท่านใส่เสื้อกันฝน ถนนหนทางก็เปียกปอนไปหมด รูปนี้มืดจนท่านต้องใช้ไฟฉายส่องเพื่อทรงงาน รูปนี้ท่านขึ้นเหนือ ส่วนรูปนี้คุยกับชาวบ้านทางภาคใต้...... ถ้าท่านมีเฟส ทุกครั้งที่ท่านอัพรูปคงจะทำให้เรารู้สึกอัศจรรย์ใจกันได้ตลอด..... แปลกใจว่าท่านยอมลำบากอย่างนี้ไปทำไมนะ
หลายคนทำงานหนัก ก็เพื่อเงิน เพื่อลาภยศ เพื่อครอบครัว..... ฉันทำงานหนักก็เพื่ออนาคตจะได้สบาย แล้วคนที่มีทุกอย่างอย่างท่านล่ะจะทำไปเพื่ออะไร..... ป่านนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงยอมเหนื่อยสายตัวแทบขาด ทำงานทุกวันไม่หยุด....... เพื่อประชาชนน่ะหรือ แล้วประชาชนคือใคร สำคัญอย่างไรกับท่าน...... เพื่อประเทศน่ะหรือ แล้วถ้าประเทศพัฒนาแล้วท่านจะได้อะไร..........ฉันคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก แล้วเธอล่ะ เธอคิดว่าเหตุผลที่ท่านต้องทำงานหนักคืออะไร????
สิ่งที่ฉันเล่าให้เธอฟังนั้นน้อยนิดนัก ฉันยังไม่เล่าถึงพระปรีชาสามารถในด้านต่างๆเลย ถ้าเธอมีเวลาฉันจะเล่าให้ฟังต่อ แต่สรุปสั้นๆว่า ฉันรักคิงของฉัน ไม่ใช่เพราะท่านเป็นคิง ท่านเป็นมากกว่าคิง มากกว่าพ่อ มากกว่าสมมุติเทพ.....
........ฉันรักท่านเพราะท่านคือท่านเอง.......
ฉันรักพระเจ้าอยู่หัวในพระบรมโกศ
คิงของฉันไม่เป็นอย่างนั้น.... เธอจำได้ไหม ว่าตอนอายุ 19 เธอทำอะไรบ้าง สำหรับฉันตอนนั้นยังเป็นเด็กน้อยแบมือขอเงินพ่อกับแม่อยู่เลย แต่คิงของฉันเริ่มดูแลประเทศตั้งแต่ 19 และหลังจากนั้นท่านก็ทำงานหนักมาโดยตลอด เมื่อก่อนประเทศไทยไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเห็นหรอกนะ เมื่อก่อนประเทศของฉันยากจนนัก น้ำไฟก็ยังเข้าไม่ถึงในหลายๆที่ แต่ท่านก็ค่อยๆพัฒนาที่ละเล็กละน้อย จนกลายเป็นประเทศไทยที่เธอชอบไปบ่อยๆนี่ล่ะ
พ.ศ.2512 ก่อนที่ฉันจะเกิดหลายปี ภาคเหนือที่เธอรักนักรักหนาไม่เป็นแบบนี้หรอกนะ ตอนนั้นที่นั้นมีไร่ฝิ่นมากมายเต็มไปหมด ถ้าเธอเดินแบบไม่รู้ประสีประสาอาจจะโดนคนปลูกฝิ่นยิงตายได้ง่ายๆ.... ถ้าเธอเป็นคิงเธอจะทำยังไง อะไรนะ เธอจะผลิตเฮโรอีน ตั้งตัวเป็น Drug Dealer เลยหรอ 55....... คิงของฉันขับรถไปที่ตรงนั้น พูดคุยกับชาวบ้าน เรียนรู้ปัญหา ท่านได้ตั้งข้อสังเกตว่า แม้ชาวเขาจะปลูกฝิ่นแต่ก็ยังยากจนอยู่ ต่อมาท่านจึงตั้งโครงการหลวงเพื่อวิจัยว่าในพื้นที่นั้นๆสามารถปลูกอะไรเพื่อทดแทนได้บ้าง ท่านไม่ได้บังคับชาวเขาให้เลิกทำ แต่ท่านให้ทางเลือก ให้ความรู้ ท่านทำให้ชาวบ้านมีกินมีใช้โดยที่ไม่ต้องทำผิดกฎหมาย..... ถ้าตอนนี้ภาคเหนือยังมีฝิ่นเยอะเหมือนก่อน ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่า ตอนนี้ประเทศของฉันจะเป็นอย่างไร
คิงของฉันเป็นคนสมถะ ครั้งแรกที่ฉันเห็นห้องทำงานของท่าน ฉันพยายามจะส่องหาเก้าอี้หลุยส์เลื่อมทอง โทรศัพท์ทองฝังเพชร หรืออะไรก็ตามที่จะบ่งบอกฐานะของเจ้าของห้อง แต่สิ่งที่ฉันเห็นกลับเป็นเพียงห้องเล็กๆที่มีเครื่องมือสื่อสารมากมาย พอมองไปที่พื่นก็มีแผนที่และกระดาษต่างๆวางเกลื่อนไปหมด โทรศัพท์ก็เป็นพลาสติกเหมือนกับที่บ้านฉันมี โต๊ะเก้าอี้ก็เป็นแบบธรรมดาที่ไม่มีลวดลายอะไร..... ปากกาด้ามละหมื่นฉันก็ไม่เห็นท่านใช้ ฉันเห็นแต่ท่านมักจะพกดินสอสีเหลืองที่กระเป๋าเสื้อตลอดเวลา.... แล้วสิ่งพวกนี้เกี่ยวอะไรกับฉันน่ะหรอ..... เกี่ยวสิ...... ท่านไม่เคยสั่งให้ฉันมีชีวิตอยู่อย่างพอเพียง แต่ท่านสอน ท่านให้ความรู้และเป็นแบบอย่างให้ฉันดูว่า ความสุขไม่จำเป็นต้องแพง แม้จะเป็นคิง มีทั้งเงินทั้งอำนาจแต่ถ้าเรารู้สึกพอเพียงแล้ว ทำงานอยู่บนโต๊ะเล็กๆตัวเดียวก็มีความสุขได้
ฉันชอบดูรูปเฟสของเธอนะ Time Line ในชีวิตเธอน่าสนุกดี..... เธอลองดูรูปพวกนี้ของคิงของฉันสิ รูปมีตั้งแต่ท่านยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย หลายๆรูปเธอจะเห็นถึงความลำบากของคิงของฉัน..... เธอลองดูรูปนี้สิ น้ำท่วมครึ่งคันรถแต่ท่านก็ยังขับรถคันนี้วิ่งลุยน้ำด้วยตัวเอง ทำไมท่านต้องขับเองน่ะหรือ เพราะท่านกลัวว่าถ้าคนอื่นขับแล้วรถเกิดอุบัติเหตุ คนๆนั้นจะถูกทำโทษน่ะสิ.... แล้วดูรูปนี้สิ ท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยงๆ เหงื่อโทรมทั่วทั้งแผ่นหลัง ท่านคงจะทั้งร้อนทั้งเหนื่อย ส่วนรูปนี้ท่านใส่เสื้อกันฝน ถนนหนทางก็เปียกปอนไปหมด รูปนี้มืดจนท่านต้องใช้ไฟฉายส่องเพื่อทรงงาน รูปนี้ท่านขึ้นเหนือ ส่วนรูปนี้คุยกับชาวบ้านทางภาคใต้...... ถ้าท่านมีเฟส ทุกครั้งที่ท่านอัพรูปคงจะทำให้เรารู้สึกอัศจรรย์ใจกันได้ตลอด..... แปลกใจว่าท่านยอมลำบากอย่างนี้ไปทำไมนะ
หลายคนทำงานหนัก ก็เพื่อเงิน เพื่อลาภยศ เพื่อครอบครัว..... ฉันทำงานหนักก็เพื่ออนาคตจะได้สบาย แล้วคนที่มีทุกอย่างอย่างท่านล่ะจะทำไปเพื่ออะไร..... ป่านนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงยอมเหนื่อยสายตัวแทบขาด ทำงานทุกวันไม่หยุด....... เพื่อประชาชนน่ะหรือ แล้วประชาชนคือใคร สำคัญอย่างไรกับท่าน...... เพื่อประเทศน่ะหรือ แล้วถ้าประเทศพัฒนาแล้วท่านจะได้อะไร..........ฉันคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก แล้วเธอล่ะ เธอคิดว่าเหตุผลที่ท่านต้องทำงานหนักคืออะไร????
สิ่งที่ฉันเล่าให้เธอฟังนั้นน้อยนิดนัก ฉันยังไม่เล่าถึงพระปรีชาสามารถในด้านต่างๆเลย ถ้าเธอมีเวลาฉันจะเล่าให้ฟังต่อ แต่สรุปสั้นๆว่า ฉันรักคิงของฉัน ไม่ใช่เพราะท่านเป็นคิง ท่านเป็นมากกว่าคิง มากกว่าพ่อ มากกว่าสมมุติเทพ.....
........ฉันรักท่านเพราะท่านคือท่านเอง.......