สวัสดีเพื่อนๆพันทิป เราก็เขียนเรื่องเพื่อนมาหลายครั้งละ
มันเริ่มจากจุดเล็กๆ เรารู้จักเพื่อนคนนี้มาได้จะ5ปีละ เธอมีชื่อว่าพิม เรารู้จักพิมตั้งเเต่ม.2 ตอนนั้นนะนางดูเป็นเด็กติ่งเกาหลีมากเเถมโครตจะเด็กเรียนอะ
ส่วนเรา เป็นเด็กอ้วนตัวดำๆผมหยิก555555 ตอนนั้นนะเราคิดในใจนางนี้ดูติ่งเกาหลีสุดๆมโนได้ที่1อะ
เรารู้จักนางตอนที่เราไปถามถึงคนที่ชอบ นางมาจากห้องเดียวกับคนที่เราเเอบชอบอยู่ตอนนั้น เราเค้าไปถามก็เลยทำให้รู้จัก
เเต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากหรอกนะ จนเวลาผ่านไปม.4 เรารู้จักมากขึ้น อยู่กลุ่มเดียวกัน ไปกินข้าวด้วยกัน เหมือเดินติ่งเกาหลีโลกส่วนตัวสูงมากๆ
ใครที่เค้าถึงนางนี้ยากมากนะ นอกจากเพื่อนสนิทของนางที่มีนามว่าเด็กเเพ555555 เธอคนนี้นะเป็นอะไรที่ความคิดต่างจากคนอื่นมาก
นางเลยเป็นเพื่อนสนิทของนางพิมได้ มาจุดเริ่มต้นเลยดีกว่าเราเนี้ยชอบพิมได้อย่างไร ตั้งเเต่เราขึ้นม.4มาเราก็ดูเเลตัวเองมากขึ้นผอมลงขาวขึ้นทำผมให้ดูดีขึ้น เเต่ก็อ้วนละ555555 เรามีนามว่าลิงเเล้วกันนะ เราชอบพิมตั้งเเต่ม.5 เพราะเธอมีความสวยขึ้น น่ารัก เเถมเป็นหลีดด้วยนะ ใครจะคิดว่าเด็กติ่งเกาหลีจะสวยขึ้นขนาดนี้ โอ้!!!!!!! เราหลงรักเธอเเล้วสิ เเต่ตอนนั้นเราคิดในใจเเล้วละว่าสงสัยคงเป็นเเค่ความหลง เรากับพิมช่วงนั้นไปเที่ยวด้วยกันบ่อยมาก
เพราะพิมอกหักจากเเฟนมาก เราเลยต้องไปเป็นเพื่อน เราโครตดีใจเลยที่พิมชวนโอ๊ยมีความสุขวะ วันนั้นเรานั่งรถเมล์กัน2ชั่วโมงเต็มๆกว่าจะถึงยูเนียน
พอถึงเราหิวกันมากเลยไปกินพิซ่ากัน เรานั่งตรงข้ามพิม รอยยิ้มเเววตาเธอช่างหน้าหลงไหลมาก ใจเรานี้ลอยเลย
เเล้วดินเล่นกันสักพักก็กลับ เห้ยใครจะคิดละเราหลงรักเธอเข้าเเล้วสิ เเต่เธอมีเเฟนเเล้ว เเต่เราเป็นคนที่กล้าได้กล้าเสียซ๊ะด้วยสิ เราเมาเเล้วไปบอกรักพิมอะ สิ่งที่เกิดขึ้นคือเราโดนพิมด่าชิปหายเลย เเถมจะมากะถีบเราด้วย นั้นคือโดนปฎิเสธสิ มันเจ็บเเละปวดมากมาย มันเป็นคนเเรกที่เรากล้าโทรไปบอกรักมัน ผ่านไปหลายเดือน เราไม่ตุยกันเลย มันเป็นอะไรที่โครตจะทรมาณอะ เราอยากจะขอโทษพิมมากเเต่พิมบล็อกทุกอย่าง ได้เเต่ส่งข้อความไป
เเล้วก็เอาขนมไปไว้หน้าบ้าน 555555 เเล้วก็ได้ผล พิมตอบไลน์เรา บอกขอบคุณสำหรับขนมนะ ยิ้มสิคะรออะไร55555 พิมไม่โกรธเราเเล้ว
เเต่เราได้ตั้งสัญญากันไว้ว่าจะเป็นเพื่อนกัน เพื่อนคือเพื่อน มันเจ็บนะเเต่ต้องทำใจเป็นเพื่อน เพื่อได้ใกลิชิดพิม
ม.5 เทอม 2 ตอนใกล้ปิดเทอม เราได้ทำงานที่เดียวกัน บูธเดียวกันอีกอะไรมันจะโชคร้ายขนาดนี้ เพราะเราคิดว่าปิดเทอมจะทำงานจะได้ลืมๆพิม เเต่นี้มันไม่ใช่อะ ยิ่งบูธเดียวกันอีกอะไรมันจะทรมาณใจเราเเบบนี้วะ ยิ่งพิมมาพูดถึงผชคนใหม่ต่อหน้าเรานะนี้โครตจะเจ็บปวดเลย อือๆๆ นี้กูเเพ้เเฟนเก่าเเล้วกูยังมาเเพ้ผชคนนี้อีกหรอ พูดเเล้วจะร้องไห้วะ สงสัยที่พิมพูดอาจจะให้เราตัดใจกับพิมก็ได้ เเต่เรารักพิมเเล้วก็ยากที่จะลืมง่ายๆ
เห้ยเเล้ววันนึ่งก็ถึง เรามีเเฟน เราคบกับเเฟนคนนี้ด้วยเหตุผลที่เชี้ยมาก คบเพื่อลืมพิม เเต่มันไม่ได้ช่วยลืมเลย เชื่อปะพิมโทรมาเรากำลังคุยกับเเฟนอยู่ เราเลือกที่จะคุยกับพิมเเล้วว่างสายเเฟน มันทำให้เรารู้เลยว่าเราไม่ได้รักเเฟนเลย เราตัดสินใจเลิกกับเเฟนวันนั้นเลย เห้ย
หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยมีเเฟนอีกเลย ขึ้นม.6 คิดในใจกูต้องเจอหน้าพิมอีกเเล้วหรอ โถ่ ใจอ่อนทุกที เจอหน้าพิมสัญญาในใจละเราจะไม่คุยกับพิม
ผ่านไป15นาที พิมยืมดินสอหน่อย555555 สุดท้ายเราก็ทนไม่ได้ ต้องหาข้ออ้างมาเพื่อได้คุย เเต่ตั้งขึ้นม.6เราสนิทกันโครตๆ ไปส่งกลับบ้านตลอด
พิมไปทำงานกลับบ้านดึกเราก็ไปรับไปกินข้าวกัน ไปไหนด้วยกัน ด้วยมอไซน์เรา มันเป็นอะไรที่โครตฟินอะ มีความสุขมากเเต่ พิมก็เห็นเราเป็นเเค่เพื่อนคนนึ่ง เห้ย..................................... ก็เลยทนเพราะคำว่าเพื่อน จนจะขึ้นม.6เทอม 2 เราก็อยากบอกกับพิมนะเรายังรักพิมอยู่ จะขอรักเเบบนี้ ไม่ขอมากไปกว่านี้ จบม.6 จะมาเล่าให้ฟังนะ เพราะเราจะไปบอกรักพิมอีกครั้งละครั้งสุดท้าย
ความรักที่ยิ่งกว่านิยาย เพื่อนสนิท ที่รักมากกว่าเพื่อน
มันเริ่มจากจุดเล็กๆ เรารู้จักเพื่อนคนนี้มาได้จะ5ปีละ เธอมีชื่อว่าพิม เรารู้จักพิมตั้งเเต่ม.2 ตอนนั้นนะนางดูเป็นเด็กติ่งเกาหลีมากเเถมโครตจะเด็กเรียนอะ
ส่วนเรา เป็นเด็กอ้วนตัวดำๆผมหยิก555555 ตอนนั้นนะเราคิดในใจนางนี้ดูติ่งเกาหลีสุดๆมโนได้ที่1อะ
เรารู้จักนางตอนที่เราไปถามถึงคนที่ชอบ นางมาจากห้องเดียวกับคนที่เราเเอบชอบอยู่ตอนนั้น เราเค้าไปถามก็เลยทำให้รู้จัก
เเต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากหรอกนะ จนเวลาผ่านไปม.4 เรารู้จักมากขึ้น อยู่กลุ่มเดียวกัน ไปกินข้าวด้วยกัน เหมือเดินติ่งเกาหลีโลกส่วนตัวสูงมากๆ
ใครที่เค้าถึงนางนี้ยากมากนะ นอกจากเพื่อนสนิทของนางที่มีนามว่าเด็กเเพ555555 เธอคนนี้นะเป็นอะไรที่ความคิดต่างจากคนอื่นมาก
นางเลยเป็นเพื่อนสนิทของนางพิมได้ มาจุดเริ่มต้นเลยดีกว่าเราเนี้ยชอบพิมได้อย่างไร ตั้งเเต่เราขึ้นม.4มาเราก็ดูเเลตัวเองมากขึ้นผอมลงขาวขึ้นทำผมให้ดูดีขึ้น เเต่ก็อ้วนละ555555 เรามีนามว่าลิงเเล้วกันนะ เราชอบพิมตั้งเเต่ม.5 เพราะเธอมีความสวยขึ้น น่ารัก เเถมเป็นหลีดด้วยนะ ใครจะคิดว่าเด็กติ่งเกาหลีจะสวยขึ้นขนาดนี้ โอ้!!!!!!! เราหลงรักเธอเเล้วสิ เเต่ตอนนั้นเราคิดในใจเเล้วละว่าสงสัยคงเป็นเเค่ความหลง เรากับพิมช่วงนั้นไปเที่ยวด้วยกันบ่อยมาก
เพราะพิมอกหักจากเเฟนมาก เราเลยต้องไปเป็นเพื่อน เราโครตดีใจเลยที่พิมชวนโอ๊ยมีความสุขวะ วันนั้นเรานั่งรถเมล์กัน2ชั่วโมงเต็มๆกว่าจะถึงยูเนียน
พอถึงเราหิวกันมากเลยไปกินพิซ่ากัน เรานั่งตรงข้ามพิม รอยยิ้มเเววตาเธอช่างหน้าหลงไหลมาก ใจเรานี้ลอยเลย
เเล้วดินเล่นกันสักพักก็กลับ เห้ยใครจะคิดละเราหลงรักเธอเข้าเเล้วสิ เเต่เธอมีเเฟนเเล้ว เเต่เราเป็นคนที่กล้าได้กล้าเสียซ๊ะด้วยสิ เราเมาเเล้วไปบอกรักพิมอะ สิ่งที่เกิดขึ้นคือเราโดนพิมด่าชิปหายเลย เเถมจะมากะถีบเราด้วย นั้นคือโดนปฎิเสธสิ มันเจ็บเเละปวดมากมาย มันเป็นคนเเรกที่เรากล้าโทรไปบอกรักมัน ผ่านไปหลายเดือน เราไม่ตุยกันเลย มันเป็นอะไรที่โครตจะทรมาณอะ เราอยากจะขอโทษพิมมากเเต่พิมบล็อกทุกอย่าง ได้เเต่ส่งข้อความไป
เเล้วก็เอาขนมไปไว้หน้าบ้าน 555555 เเล้วก็ได้ผล พิมตอบไลน์เรา บอกขอบคุณสำหรับขนมนะ ยิ้มสิคะรออะไร55555 พิมไม่โกรธเราเเล้ว
เเต่เราได้ตั้งสัญญากันไว้ว่าจะเป็นเพื่อนกัน เพื่อนคือเพื่อน มันเจ็บนะเเต่ต้องทำใจเป็นเพื่อน เพื่อได้ใกลิชิดพิม
ม.5 เทอม 2 ตอนใกล้ปิดเทอม เราได้ทำงานที่เดียวกัน บูธเดียวกันอีกอะไรมันจะโชคร้ายขนาดนี้ เพราะเราคิดว่าปิดเทอมจะทำงานจะได้ลืมๆพิม เเต่นี้มันไม่ใช่อะ ยิ่งบูธเดียวกันอีกอะไรมันจะทรมาณใจเราเเบบนี้วะ ยิ่งพิมมาพูดถึงผชคนใหม่ต่อหน้าเรานะนี้โครตจะเจ็บปวดเลย อือๆๆ นี้กูเเพ้เเฟนเก่าเเล้วกูยังมาเเพ้ผชคนนี้อีกหรอ พูดเเล้วจะร้องไห้วะ สงสัยที่พิมพูดอาจจะให้เราตัดใจกับพิมก็ได้ เเต่เรารักพิมเเล้วก็ยากที่จะลืมง่ายๆ
เห้ยเเล้ววันนึ่งก็ถึง เรามีเเฟน เราคบกับเเฟนคนนี้ด้วยเหตุผลที่เชี้ยมาก คบเพื่อลืมพิม เเต่มันไม่ได้ช่วยลืมเลย เชื่อปะพิมโทรมาเรากำลังคุยกับเเฟนอยู่ เราเลือกที่จะคุยกับพิมเเล้วว่างสายเเฟน มันทำให้เรารู้เลยว่าเราไม่ได้รักเเฟนเลย เราตัดสินใจเลิกกับเเฟนวันนั้นเลย เห้ย
หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยมีเเฟนอีกเลย ขึ้นม.6 คิดในใจกูต้องเจอหน้าพิมอีกเเล้วหรอ โถ่ ใจอ่อนทุกที เจอหน้าพิมสัญญาในใจละเราจะไม่คุยกับพิม
ผ่านไป15นาที พิมยืมดินสอหน่อย555555 สุดท้ายเราก็ทนไม่ได้ ต้องหาข้ออ้างมาเพื่อได้คุย เเต่ตั้งขึ้นม.6เราสนิทกันโครตๆ ไปส่งกลับบ้านตลอด
พิมไปทำงานกลับบ้านดึกเราก็ไปรับไปกินข้าวกัน ไปไหนด้วยกัน ด้วยมอไซน์เรา มันเป็นอะไรที่โครตฟินอะ มีความสุขมากเเต่ พิมก็เห็นเราเป็นเเค่เพื่อนคนนึ่ง เห้ย..................................... ก็เลยทนเพราะคำว่าเพื่อน จนจะขึ้นม.6เทอม 2 เราก็อยากบอกกับพิมนะเรายังรักพิมอยู่ จะขอรักเเบบนี้ ไม่ขอมากไปกว่านี้ จบม.6 จะมาเล่าให้ฟังนะ เพราะเราจะไปบอกรักพิมอีกครั้งละครั้งสุดท้าย