สวัสดีค่ะ หนูเป็นเด็ก ตจว. ค่ะกำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมต้นค่ะแล้วต้องมาเรียนโรงเรียนประจำที่ต่างที่ค่ะ หนูคิดถึงแม่ พ่อ มากเพราะไม่เคยใช้ชีวิตตัวคนเดียวแบบนี้มาก่อนค่ะ วันที่เป็นค่ายปรับสภาพหนูนั่งน้ำตาคลอตลอดค่ายเลยค่ะ พอเปิดเทอมมาหนูไม่มีสติเรียนเลยค่ะคิดแต่ว่าอยากกลับบ้านๆ(เพราะตั้งแต่เด็กหนูอยู่แต่กับพ่อแม่พอต้องมาอยู่คนเดียวแบบนี้ก็ปรับตัวไม่ทัน) เรียนก็ยากบ้านก็คิดถึงจนท้อแบบไม่อยากไปต่อเลยค่ะเลยโทรหาแม่ไปร้องไห้ไปค่ะ(โรงเรียนประจำที่หนูเรียนไม่ให้นำมือถือไปค่ะจึงต้องใช้ตู้โทรศัพท์เอาค่ะ)แม่ก็ร้องไห้กับหนูๆไม่รู้ทำยังไงแล้วค่ะเครียดมาก หนูเป็นคนที่สนิทกับคนยากค่ะเลยแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยหรือบางทีนั่งทำงานอยู่ก็ร้องไห้ออกมากลางห้องนอนเลยค่ะจนเพื่อนหลายๆคนต้องมาปลอบ ใครพอมีวิธีแก้เกี่ยวกับการคิดถึงบ้านและการปรับตัวเข้ากับเพื่อนมั้ยค่ะ(นี่เป็นกระทู้แรกค่ะถ้าผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วยนะค่ะ. ขอบคุณสำหรับการอ่านเรื่องราวเล็กๆของหนูเด็ก ม.ต้น ในโรงเรียนประจำคนนึงค่ะ)
เกิดอาการคิดถึงบ้านบ่อยมากค่ะ ไม่รู้จะทำอย่างไร