ครอบครัวเราอยู่กัน4คนมีพ่อเลี้ยง แม่ เรา พี่สาวเรา
เรื่องมันมีอยู่ว่า เราอยู่ในการเลี้ยงดูแบบ อยู่ในกรอบไม่เคยได้ออกไปไหน อยู่แต่กับแม่ แม่จะวางโครงการให้ว่าต้องทำแบบนี้ ทำแบบนี้ ถ้าขัดสักเรื่องก็จะบ่นจะด่า อยู่กับครอบครัวตลอด วันหนึ่งเราได้ออกไปทำงานข้างนอก ได้เผชิญกับการทำงาน ทุกเดือนที่เราทำงานเราให้แม่หมด ก็แล้วแต่แม่จะให้ใช้ว่าจะให้เท่าไหร่บางเดือนก็300 200บ้างแล้วอารมณ์แม่ เราก็ไม่ว่าอะไร งานแรกเราทำเซเว่นเซเว่นเป็นงานที่หนักนะ แต่เราก็ทน ทำได้ 9เดือนกว่าเราก็รู้สึกไม่ไหวเพราะต้องเข้ากะ เราเลยออกจากเซเว่น ออกจากเซเว่นได้สักพักเราก็มาสมัครที่โรงงานใกล้บ้าน คือมันสะดวกสะสบาย ไม่ต้องนั่งรถเหมือนไปทำเซเว่น พอเรามาทำเราก็ต้องมาเผชิญกับกลุ่มคนในโรงงาน คือพวกนินทา ปากจัด ส่วนมากจะมีเเต่เรื่องชู้สาวกันซะส่วนมากเรารู้สึกไม่ชอบ ทำได้6เดือนกว่า ก็ได้ออกจากโรงงาน แม่ก็เปิดกิจการร้านขายของ แล้วเค้าให้เรามาดูแลแทน คือแบบในแต่ละวัน คือพ่อเลี้ยง กะแม่ต้องมีเรื่องผิดใจกันตลอด เราขายของ ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดชอบพาลใส่เรา มีวันนึง เราก็ขึ้นห้องนอน เพราะว่าพี่สาวกลับมาจากทำงานก็จะมาเปลี่ยนผัดกัน พี่มาขายแทนเราช่วงสองทุ่มถึงสี่ทุ่ม เพื่อเราจะได้มาทำงานบ้านละก็นอนพักสักชั่วโมง เพื่อที่จะได้ลงมาปิดร้านตอนสี่ทุ่มกว่าๆ วันนั้นเราก็ขึ้นห้องปรกติ แต่วันนั้นพ่อเลี้ยงขึ้นไปก่อนเราเพราะเค้าต้องตื่นแต่ไปทำงาน เค้าก็อายุ58ละหละ ก็ถือว่าแก่มากหูไม่ค่อยได้ยิน แม่เค้าโมโหพ่อเลี้ยง แล้ววันนั้นเราก็ขึ้นเพราะเราเสร็จงานบ้านละ แม่เค้าก็บอกให้เรามานั่งฟังเค้าจะพูดอะไรให้ฟัง พอเรานั่งเสร็จเค้าก็บ่นเราทันทีว่าจะขึ้นห้องทำไม จะขึ้นไปมีอะไรกับพ่อเลี้ยงหรอ ขึ้นไปยั่วพ่อเลี้ยงหรอ ทั้งๆที่เราไม่เคยคิดเเบบนั้นเลย แล้วก็ด่าเราสารพัด เปรียบเทียบเรา แต่คือเค้าก็ด่าเราแบบนี้ประจำยุแล้ว เราก็ถือว่าเป็นแม่เราก็ไม่ได้สนใจ แต่วันนั้นเค้าด่าเราแบบแรงมาก ว่าเราเป็น
ขายตัว อยากให้ผู้ชายมาเอาหรอ แม้กระทั่งคนแก่ เค้ายังคิดแบบเราอยากได้เขาเป็นผัวจนตัวสั่น ด่าเรานิสัยเราคล้ายกับพ่อเลี้ยง
คือเราไม่ได้ทำอะไรเลย เราคิดในใจทำไมต้องด่ากันขนาดนี้ด้วย ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่แม้แต่จะคิด ดราเข้าใจตัวเองเราไม่เก่งเราอ่อนต่อโลก เพราะอะไรเราอยู่แต่ในกรอบ แม้กระทั่งเวลาส่วนตัวไปเดินเล่นห้าง ไปเที่ยว ก็ยังไม่มี เราอยู่ขายของที่บ้านทุกวัน มีบ้างก็วันเสาร์ อาทิตย์ เค้าก็พาออกไปซื้อของ คือแบบบางทีเราเจอของถูกใจเราอยากได้เค้าก็บอกจะเอาไปทำไม ทั้งๆที่เราก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย แต่พอเรากลับมาคุ่นคิดว่าในแต่ละวันเค้าไม่เคยให้ค่าช่วยงานเค้าเลย เค้าคิดแต่ว่าค่าอยู่ ค่ากิน ใช่ แต่คือค่าเเรงเราช่วยให้วันละห้าสิบ วันละร้อย เราก็ไม่ว่าอะไรนะถือว่า เราเก็บไปในตัวด้วย เพราะเราไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว อีกอย่างเราเคยขอเค้าเค้าก็ไม่ให้ไม่อนุญาติ แต่ในเมื่อเค้าไม่ให้เราแล้ว เราก็เลยคิดว่าถ้าเราจะริบหรือจะแอบหยิบเงินที่ได้ขายของวันละร้อยเนี่ย จะดีไหม เพราะเราจะเก็บเข้าธนาคารเผื่อกันเวลาเราช๊อตขึ้นมา เราจะได้มีเงินสำรอง ซึ่งเงินเก็บเราก็ไม่มี ซึ่งไม่รู้จะเป็นวิธีที่ถูกไหม บวกกับพี่สาวซึ่งแบบแต่ก่อนไม่เคยมีนิสัยเห็นแก่ตัวแบบนี้มาก่อนพอมาได้แฟนที่มีฐานะหน่อยพาไปกินนั่นกินนี่ทำนั่นทำนี่ ถือว่าก็เป็นดวงชะตาของพี่ แต่คือความเป็นพี่น้องเหมือนเสื้อผ้าที่ซื้อมาใส่ไม่ได้ ก็อืมให้น้องลองดูสิว่า ใส่ได้ไหม แต่นี่คือไม่เลย เก็บใส่รัง เอาไว้ขาย รึเก็บไว้เฉยๆ แต่กลับของเราซื้อมาเราเคยหวงไหมคือไม่เลยก็ว่าได้ ซื้ออะไรมาก็แบ่งพี่ตลอด แถมชอบใช้เราทุกอย่างเหมือนคนใช้ ชอบพูดให้แม่ต้องด่าเราตลอด คือเราไม่รู้เราจะทำยังไงเราอึดอัดเราถึงอยากระบายมันออกมา เรากลัวเราจะเป็นบ้าเข้าสักวัน อีกอย่างเราก็อยากรู้ว่าเราต้องทำยังไงต่อไปดี ในหลายๆครั้งที่เราท้อเราเคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่เราก็คิดได้ว่ามันก็บาป เวียนว่ายตายเกิดไม่จบไม่สิ้น หรือคิดจะหนีก็สงสารแม่ว่าแม่จะอยู่ยังไง แต่ก็แอบสงสารตัวเองบ้างที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้😢😢
อยากถามว่ามีใครเป็นแบบเราบ้าง แล้วต้องทำยังไง
เรื่องมันมีอยู่ว่า เราอยู่ในการเลี้ยงดูแบบ อยู่ในกรอบไม่เคยได้ออกไปไหน อยู่แต่กับแม่ แม่จะวางโครงการให้ว่าต้องทำแบบนี้ ทำแบบนี้ ถ้าขัดสักเรื่องก็จะบ่นจะด่า อยู่กับครอบครัวตลอด วันหนึ่งเราได้ออกไปทำงานข้างนอก ได้เผชิญกับการทำงาน ทุกเดือนที่เราทำงานเราให้แม่หมด ก็แล้วแต่แม่จะให้ใช้ว่าจะให้เท่าไหร่บางเดือนก็300 200บ้างแล้วอารมณ์แม่ เราก็ไม่ว่าอะไร งานแรกเราทำเซเว่นเซเว่นเป็นงานที่หนักนะ แต่เราก็ทน ทำได้ 9เดือนกว่าเราก็รู้สึกไม่ไหวเพราะต้องเข้ากะ เราเลยออกจากเซเว่น ออกจากเซเว่นได้สักพักเราก็มาสมัครที่โรงงานใกล้บ้าน คือมันสะดวกสะสบาย ไม่ต้องนั่งรถเหมือนไปทำเซเว่น พอเรามาทำเราก็ต้องมาเผชิญกับกลุ่มคนในโรงงาน คือพวกนินทา ปากจัด ส่วนมากจะมีเเต่เรื่องชู้สาวกันซะส่วนมากเรารู้สึกไม่ชอบ ทำได้6เดือนกว่า ก็ได้ออกจากโรงงาน แม่ก็เปิดกิจการร้านขายของ แล้วเค้าให้เรามาดูแลแทน คือแบบในแต่ละวัน คือพ่อเลี้ยง กะแม่ต้องมีเรื่องผิดใจกันตลอด เราขายของ ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดชอบพาลใส่เรา มีวันนึง เราก็ขึ้นห้องนอน เพราะว่าพี่สาวกลับมาจากทำงานก็จะมาเปลี่ยนผัดกัน พี่มาขายแทนเราช่วงสองทุ่มถึงสี่ทุ่ม เพื่อเราจะได้มาทำงานบ้านละก็นอนพักสักชั่วโมง เพื่อที่จะได้ลงมาปิดร้านตอนสี่ทุ่มกว่าๆ วันนั้นเราก็ขึ้นห้องปรกติ แต่วันนั้นพ่อเลี้ยงขึ้นไปก่อนเราเพราะเค้าต้องตื่นแต่ไปทำงาน เค้าก็อายุ58ละหละ ก็ถือว่าแก่มากหูไม่ค่อยได้ยิน แม่เค้าโมโหพ่อเลี้ยง แล้ววันนั้นเราก็ขึ้นเพราะเราเสร็จงานบ้านละ แม่เค้าก็บอกให้เรามานั่งฟังเค้าจะพูดอะไรให้ฟัง พอเรานั่งเสร็จเค้าก็บ่นเราทันทีว่าจะขึ้นห้องทำไม จะขึ้นไปมีอะไรกับพ่อเลี้ยงหรอ ขึ้นไปยั่วพ่อเลี้ยงหรอ ทั้งๆที่เราไม่เคยคิดเเบบนั้นเลย แล้วก็ด่าเราสารพัด เปรียบเทียบเรา แต่คือเค้าก็ด่าเราแบบนี้ประจำยุแล้ว เราก็ถือว่าเป็นแม่เราก็ไม่ได้สนใจ แต่วันนั้นเค้าด่าเราแบบแรงมาก ว่าเราเป็น
คือเราไม่ได้ทำอะไรเลย เราคิดในใจทำไมต้องด่ากันขนาดนี้ด้วย ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่แม้แต่จะคิด ดราเข้าใจตัวเองเราไม่เก่งเราอ่อนต่อโลก เพราะอะไรเราอยู่แต่ในกรอบ แม้กระทั่งเวลาส่วนตัวไปเดินเล่นห้าง ไปเที่ยว ก็ยังไม่มี เราอยู่ขายของที่บ้านทุกวัน มีบ้างก็วันเสาร์ อาทิตย์ เค้าก็พาออกไปซื้อของ คือแบบบางทีเราเจอของถูกใจเราอยากได้เค้าก็บอกจะเอาไปทำไม ทั้งๆที่เราก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย แต่พอเรากลับมาคุ่นคิดว่าในแต่ละวันเค้าไม่เคยให้ค่าช่วยงานเค้าเลย เค้าคิดแต่ว่าค่าอยู่ ค่ากิน ใช่ แต่คือค่าเเรงเราช่วยให้วันละห้าสิบ วันละร้อย เราก็ไม่ว่าอะไรนะถือว่า เราเก็บไปในตัวด้วย เพราะเราไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว อีกอย่างเราเคยขอเค้าเค้าก็ไม่ให้ไม่อนุญาติ แต่ในเมื่อเค้าไม่ให้เราแล้ว เราก็เลยคิดว่าถ้าเราจะริบหรือจะแอบหยิบเงินที่ได้ขายของวันละร้อยเนี่ย จะดีไหม เพราะเราจะเก็บเข้าธนาคารเผื่อกันเวลาเราช๊อตขึ้นมา เราจะได้มีเงินสำรอง ซึ่งเงินเก็บเราก็ไม่มี ซึ่งไม่รู้จะเป็นวิธีที่ถูกไหม บวกกับพี่สาวซึ่งแบบแต่ก่อนไม่เคยมีนิสัยเห็นแก่ตัวแบบนี้มาก่อนพอมาได้แฟนที่มีฐานะหน่อยพาไปกินนั่นกินนี่ทำนั่นทำนี่ ถือว่าก็เป็นดวงชะตาของพี่ แต่คือความเป็นพี่น้องเหมือนเสื้อผ้าที่ซื้อมาใส่ไม่ได้ ก็อืมให้น้องลองดูสิว่า ใส่ได้ไหม แต่นี่คือไม่เลย เก็บใส่รัง เอาไว้ขาย รึเก็บไว้เฉยๆ แต่กลับของเราซื้อมาเราเคยหวงไหมคือไม่เลยก็ว่าได้ ซื้ออะไรมาก็แบ่งพี่ตลอด แถมชอบใช้เราทุกอย่างเหมือนคนใช้ ชอบพูดให้แม่ต้องด่าเราตลอด คือเราไม่รู้เราจะทำยังไงเราอึดอัดเราถึงอยากระบายมันออกมา เรากลัวเราจะเป็นบ้าเข้าสักวัน อีกอย่างเราก็อยากรู้ว่าเราต้องทำยังไงต่อไปดี ในหลายๆครั้งที่เราท้อเราเคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่เราก็คิดได้ว่ามันก็บาป เวียนว่ายตายเกิดไม่จบไม่สิ้น หรือคิดจะหนีก็สงสารแม่ว่าแม่จะอยู่ยังไง แต่ก็แอบสงสารตัวเองบ้างที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้😢😢