ขอระบายหน่อยค่ะ ก่อนอื่นขอบอกก่อนเลยว่าเราไม่เคยเจอเพื่อนแบบนี้มาก่อน เรามีแต่เพื่อนที่มีความเป็นผู้ใหญ่ เกรงใจกัน สนิทแค่ไหนก็ไม่เคยยืมของกันมากขนาดนี้ แต่นี่รู้จักกันแค่ไม่ถึงเดือนก็เริ่มแล้วค่ะ...

นางเป็นเพื่อนข้างห้องค่ะ คือเราเพิ่งย้ายมาหอนี้เลยยังไม่มีเพื่อน เรากับนางเลยรู้จักกัน และเริ่มสนิทกันขึ้นมา...

ตอนแรกนางก็มายืมเครื่องสำอางค่ะ แต่เราเป็นพวกที่มีลิปเฉดเดียวกัน5555 นางไม่ชอบสีนี้เลยหายืมคนอื่นแทน นางชอบทาเล็บค่ะ และมาติดใจน้ำยาทาเล็บขวดละ20บาทของเรา เลยขอยืมไป บ่อยมากกกกกก (กอไก่ล้านตัว) คือขวดละ20บาท มันไม่เสียหายอะไรสำหรับเราหรอกและเราก็ไม่ค่อยทาสีนี้ แต่มันก็แค่20บาท ซื้อมาเป็นของตัวเองดีกว่ามั้ยคะ ? ปากกาสีไว้จดเลคเชอร์ เราซื้อมาไว้ใช้ (เป็นไอเทมของสาวๆอย่างหนึ่งค่ะ 555) ก็ไม่พ้นที่จะถูกนางยืมเอาไปใช้บ่อยๆ โทรศัพท์ก็ขอยืมไปถ่ายรูป ไปโทรหาคนอื่น บอกตรงๆว่าเบื่อแต่ถ้าไม่ให้ยืมมันจะดูไร้น้ำใจไปหน่อย คิดซะว่าเอาไว้เป็นมิตรภาพดีๆ แต่...

...ถ้ามันมากไป บางทีก็ไม่ไหวนะ...

ล่าสุด... "เธอๆ ขอยืมไม้กวาดกับไม้ถูหน่อย" เห้ยยยย เอาจริงดิ! อยู่กี่วันกี่เดือนแล้วยังไม่มีไม้กวาดไม้ถูเป็นของตัวเองเลย จะมาอาศัยยืมชาวบ้านตลอดชีวิตเลยหรอ งงกับนางมากค่ะ

มันมีอีกหลายๆอย่างที่นางต้องมาขอยืมเป็นประจำ (ทุกอย่างที่เป็นของใช้ในชีวิตประจำวันที่ทุกคนควรมี แต่นางไม่มี) บางอย่างมันเล็กๆน้อยๆ เราสามารถให้ยืมได้นะ แต่ถ้าบ่อยมากไปมันไม่ไหว ยืมทุกวี่ทุกวัน บางอย่างสามารถซื้อเป็นของตัวเองได้ก็ซื้อ บางอย่างซื้อไม่ไหวก็อย่าคิดอยากได้อยากมีอยากใช้เลย นางไม่ได้เป็นแต่กับเรานะ กับคนอื่นนางก็เป็น แต่นางสนิทกับเราสุดไง ยิ่งสนิทมากความเกรงใจยิ่งน้อยลง จนบางทีไม่เหลือความเกรงใจเลย ทั้งการกระทำ คำพูด ทุกอย่าง...

ของใช้ส่วนตัว คือ ส่วนตัว ไม่ใช่ส่วนรวม เกรงใจบ้างก็ดี ไม่อยากด่าว่าไร้มารยาท