ฮาโหลลลล สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราเลย เราอ่านกระทู้ฟินๆมาก็เยอะ วันนี้เลยอยากเล่ามุมมองของตัวเองบ้าง ให้คิดว่าเป็นนิยายในชีวิตจริงนะคะ เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย เอ๊ย !! ฝ่ายไหนกันน๊าาาา แฮ่ๆ จะได้ไม่ม่ามาเนอะ
ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ เราชื่อ "ไมโล" เราชอบกิน ทุกวันเราต้องได้กินนะคะไม่งั้นไม่สบายตัว (แปลกได้อีก แฮ่ ^^) ชื่อจริงพิมรภัส (เอาชื่อจริงไปเลยเนอะ 55555) เราสูง 160 เป๊ะ มาสี่ปีแล้วค่ะ
น้ำหนัก 47 มันดูตันๆนะเราว่า เป็นคนไม่ขาวมากค่ะผิวทั่วไป ไม่ได้เป็นผู้หญิงสวยมาก แต่ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน 555555 (อันนี้หยอกๆ) ไมโลเป็นคนไม่ค่อยดื่ม ไม่เข้าผับ อย่างน้อยแค่ร้านเหล้า แต่นานๆไปทีค่ะ เริ่มเลยแล้วกันนะคะ
ไมโลขอเล่าเกี่ยวกับชีวิตก่อนนะคะจะได้ไม่งงกันเนอะ ไมโลเป็นลูกคนเดียวนะคะ เราอยู่กับพ่อแม่ มีบ้านอยู่แถวปริมณฑล พ่อแม่ของเราจะค่อนข้างหวงและห่วงเรามากค่ะ ไม่ว่าเราจะทำอะไรหรือไปไหนแม่เราจะคอยโทรตามตลอด(แต่ตอนนี้ไม่แล้วนะ) ยิ่งพ่อเรานะหวงเรามากเพราะแต่ก่อนเคยเจ้าชู้มากกกก เรียกได้ว่าเสือตัวพ่อเลยแหละ เป็นไงล่ะได้ลูกเป็นผู้หญิงซะงั้น หึหึ พ่อเราจะหน้าโหดๆ คนที่คอยตามจีบจะกลัวมากนะจนเลิกจีบไปก็มี (ชาตินี้ไมโลคงไม่มีสะมีกับเขาแล้ว)
เรามาเริ่มเรื่องจริงๆกันเลยดีกว่าหลายคนอาจจะเบื่อแล้ว ตอนนั้นเป็นช่วงที่เราเข้าปีหนึ่งค่ะ เราย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพค่ะ เราเรียนสาขาที่มีตัวเลขเยอะมากๆ (แบบนี้ก็น่าจะบอกไปเลยเนอะ55555) เราไม่ได้เก่งหรอกแค่เรียนเพื่ออาศัยหางานง่ายเท่านั้น ก่อนน่าที่เราจะเลือกเรียนสาขานี้เรากับพ่อมีเถียงกันนนิดหน่อย อ่ะต่อๆ วันนั้นที่มมหาลัยมีเข้าค่ายที่มอ เราก็ไปแบบเอ๋อๆ มึนๆ เอ๊ะ ทำไมคนเยอะจังเลย ไม่ชิน ตื่นเต้นด้วย ฉันเป็นเฟรชชี่เลยนะแก โอ๊ยยย อยากส่องรุ่นพี่ เพื่อนๆ(แอบแร-ดเบาๆ คิคิ) แต่ก็นะสาขาที่เรียน ผู้ชายมันน้อย เฮ้ออ เศร้าแปปป เราก็ได้มารู้จักกับเพื่อนอีก 5 คน ชื่อ ตาล ปิ่น มุก ปราง พิชชี่(เป็นนั่นแหละ) ตอนปีหนึ่งนี่เราเกือบได้เป็นดาวเลยนะ (สวยมากสินะเธอ) แต่โชคดีที่มีคนสวยกว่าเรา 555555 ในช่วงของปีหนึ่งและปีสองของเราก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ มีคนจีบบ้างคุยไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยจริงจังกับใคร แต่พอปีสามนี่สิที่มีผู้ชายมาวนเวียนเยอะมาก สงสัยสวยขึ้น 5555 และความรักของเราในครั้งนี้ก็เริ่มต้นขึ้นค่ะ
#พักก่อนเนอะเดี๋ยวไมโลมาต่อให้ใหม่นะคะ
#เรื่องนี้อาจจะไม่สนุกเท่ากับเรื่องอื่นนะคะ อาจเล่าไม่มันเท่าไหร่ ต้องขออภัยนะคะ
ใช่เธอหรือเปล่า ? 18+นิดหน่อย
ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ เราชื่อ "ไมโล" เราชอบกิน ทุกวันเราต้องได้กินนะคะไม่งั้นไม่สบายตัว (แปลกได้อีก แฮ่ ^^) ชื่อจริงพิมรภัส (เอาชื่อจริงไปเลยเนอะ 55555) เราสูง 160 เป๊ะ มาสี่ปีแล้วค่ะ
ไมโลขอเล่าเกี่ยวกับชีวิตก่อนนะคะจะได้ไม่งงกันเนอะ ไมโลเป็นลูกคนเดียวนะคะ เราอยู่กับพ่อแม่ มีบ้านอยู่แถวปริมณฑล พ่อแม่ของเราจะค่อนข้างหวงและห่วงเรามากค่ะ ไม่ว่าเราจะทำอะไรหรือไปไหนแม่เราจะคอยโทรตามตลอด(แต่ตอนนี้ไม่แล้วนะ) ยิ่งพ่อเรานะหวงเรามากเพราะแต่ก่อนเคยเจ้าชู้มากกกก เรียกได้ว่าเสือตัวพ่อเลยแหละ เป็นไงล่ะได้ลูกเป็นผู้หญิงซะงั้น หึหึ พ่อเราจะหน้าโหดๆ คนที่คอยตามจีบจะกลัวมากนะจนเลิกจีบไปก็มี (ชาตินี้ไมโลคงไม่มีสะมีกับเขาแล้ว)
เรามาเริ่มเรื่องจริงๆกันเลยดีกว่าหลายคนอาจจะเบื่อแล้ว ตอนนั้นเป็นช่วงที่เราเข้าปีหนึ่งค่ะ เราย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพค่ะ เราเรียนสาขาที่มีตัวเลขเยอะมากๆ (แบบนี้ก็น่าจะบอกไปเลยเนอะ55555) เราไม่ได้เก่งหรอกแค่เรียนเพื่ออาศัยหางานง่ายเท่านั้น ก่อนน่าที่เราจะเลือกเรียนสาขานี้เรากับพ่อมีเถียงกันนนิดหน่อย อ่ะต่อๆ วันนั้นที่มมหาลัยมีเข้าค่ายที่มอ เราก็ไปแบบเอ๋อๆ มึนๆ เอ๊ะ ทำไมคนเยอะจังเลย ไม่ชิน ตื่นเต้นด้วย ฉันเป็นเฟรชชี่เลยนะแก โอ๊ยยย อยากส่องรุ่นพี่ เพื่อนๆ(แอบแร-ดเบาๆ คิคิ) แต่ก็นะสาขาที่เรียน ผู้ชายมันน้อย เฮ้ออ เศร้าแปปป เราก็ได้มารู้จักกับเพื่อนอีก 5 คน ชื่อ ตาล ปิ่น มุก ปราง พิชชี่(เป็นนั่นแหละ) ตอนปีหนึ่งนี่เราเกือบได้เป็นดาวเลยนะ (สวยมากสินะเธอ) แต่โชคดีที่มีคนสวยกว่าเรา 555555 ในช่วงของปีหนึ่งและปีสองของเราก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ มีคนจีบบ้างคุยไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยจริงจังกับใคร แต่พอปีสามนี่สิที่มีผู้ชายมาวนเวียนเยอะมาก สงสัยสวยขึ้น 5555 และความรักของเราในครั้งนี้ก็เริ่มต้นขึ้นค่ะ
#พักก่อนเนอะเดี๋ยวไมโลมาต่อให้ใหม่นะคะ
#เรื่องนี้อาจจะไม่สนุกเท่ากับเรื่องอื่นนะคะ อาจเล่าไม่มันเท่าไหร่ ต้องขออภัยนะคะ