ทำไม...
1.กลัวการที่ถูกเพื่อนมองเวลาพ่อตัวเองมารอรับ-ส่งกลับบ้าน ปกติเรานั่งรถกลับเองทุกวันนะ บ้านเรากับมหาลัยใช้เวลาเดินทาง1ชม.แต่ถ้าวันไหนรีบจริงๆพ่อก็จะมารอรับเรากลับเลย พอเพื่อนเห็นพ่อนั่งรออยู่ใต้ตึกก็จะมองกันใหญ่ทุกครั้งเลย มันอาจเป็นสายตาธรรมดาก็ได้มั้ง แต่เรากลับรู้สึกว่าเพื่อนจะมองด้วยสายตาแปลกทุกครั้งเลยเวลาเจอเรากับพ่ออยู่ด้วยกันแบบนี้ ไม่รู้เป็นเพราะเรากลัวไปเองเพราะฝังใจจากอดีตตอนประถมรึเปล่า ตอนเด็กเราสุขภาพไม่ค่อยดี เวลาทำกิจกรรมเข้าค่ายหรือเดินทางไกลงี้พ่อแม่ก็จะคอยมาดูเราตลอด หลายครั้งจนเพื่อนไม่ชอบคือมองว่าเป็นลูกแหง่ลูกคุณหนูประมาณนี้ มันเลยฝังมจมาตลอดจนถึงตอนนี้ แม้เพื่อนจะไม่พูดไรแต่เราก็ยังกลัว เพราะบางครั้งเคยมีเพื่อนพูดดลางห้องเลยว่าเขาเห็นพ่อมารอแกอ่ะ
2.หงุดหงิดที่เพื่อนๆทุกคนบอกว่าเราเป็นเด็กหัวะทิสุดในห้อง ทั้งที่ในห้องก็มีเพื่อนที่ได้คะแนนเยอะกว่าเรา เราได้คะแนนอยู่ในขั้นกลางๆ พอเราได้คะแนนไม่ดีในบางครั้งเพื่อนถึงกะช็อกบอกว่าอย่างแกเนี่ยนะ มันเพราะไรกัน มันจะมีไรแฝงมั้ยกับคำว่าหัวกะทิ หรือเพราะเราเป็นคนที่ดูเรียบร้อย ไม่ค่อยชอบพูด เงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกะใคร เวลามาเรียนก็มาก่อนคนอื่นในห้อง
3.รู้สึกผิดที่เลือกครอบครัวมากกว่าเพื่อน เพราะเราจะไม่ค่อยชอบไปไหน รู้สึกอยู่กับครอบครัวแล้วสบายใจปรึกษาได้ทุกเรื่อง แต่เวลาอยู่กะเพื่อนเราปรึกษาเขาก็เอาเรื่องของเราไปบอกต่อกับคนอื่น บางครั้งก็ทำเหมือนเราไม่มีตัวตน
4.ยังทนคบกับเพื่อนสนิทคนเดียวในสาขาคนนี้อีก ทั้งที่เขาไม่เคยช่วยเหลืออะไรเราได้เลย มีแต่เราที่ช่วยเหลือเขา เวลามีงานทำด้วยกันก็ไม่ค่อยช่วย สร้างปัญหาบ่อย เพื่อนในเอกก็เตือนให้เลิกกันบ่อย แต่ถ้าเราเลิกแล้วเราคงไม่มีเพื่อนเดินไปไหนมาไหนด้วย เราเองก็เป็นคนเงียบๆ เพื่อนเลยไม่ค่อยมีใครเข้ามายุ่ง วัยรุ่นสมัยนี้อย่างที่รู้คือชอบคนเฮฮาคุยได้หมด แต่เราก็เคยลองเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนเฮฮาปาจิงโกะ ปกติพูดก็ไม่เก่ง พอทำแล้วแป้ก เพราะทำแล้วรู้สึกฝืนท่าทางไม่ใช่ตัวเองไงไม่รู้ เลยไม่ไหว
ดังนั้น จากที่ลองทบทวนตามความเป็นจริง เราคิดว่าเป็นตัวเองดีที่สุด คนอื่นจะคิดไงก็ช่างเขา มันเจ็บนะถ้าเราต้องทำเป็นไม่สนใจหรือแกล้งเดินหนีคนในครอบครัวเรา ไม่กล้าเดินจับมือ ไม่กล้าเข้าใกล้เขาเวลาเห็นเพื่อนเดินมาเป็นกลุ่มใหญ่ เพียงเพราะเราอายพวกเขา ส่วนการอยู่คนเดียวบางทีอาจเป็นคำตอบสำหรับใครบางคน คนบางคนอาจมองว่ามันคือความแปลกแยก แต่คุณคิดหรือว่าการเหมือนกันหมดไม่แตกต่างกันมันคือสิ่งที่ดีที่สุด เรามองว่าการที่ติดเพื่อนมากไปทุกวันหยุดไม่ยอมกลับบ้านเลยมันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องนัก คุณอาจบอกว่าเบื่อ แต่ในความจริงแล้วเมื่อคุณไม่รู้จะพึ่งใครหรือท้อใจจริงปลายทางที่คุณต้องไปหาจริงๆคือครอบครัวคุณนั่นแหละ เพื่อนก็เป็นสิ่งสำคัญ แต่อาจจะไม่ใช่คำตอบที่สำคัญที่สุดในชีวิต ในมุมเหล่านี้ที่เราพูดคุณอาจมองว่าเราโลกแคบ แต่มันคือความจริงที่เราเชื่อว่า มันคือความคิดของผู้ใหญ่ในวัยทำงานและบั่นปลายของชีวิต เพื่อนอาจไม่ได้อยู่กับเราชั่วชีวิตแต่ครอบครัวคือคนที่อยู่กับเราตราบลมหายใจสุดท้าย เราควรต้องเอาชนะความกลัว ความอาย และทุ่มเทให้กับคนที่เขารอเราตรงหน้า
ทำไมต้อง...(ระบาย+ทบทวนสิ่งที่แท้จริง)
1.กลัวการที่ถูกเพื่อนมองเวลาพ่อตัวเองมารอรับ-ส่งกลับบ้าน ปกติเรานั่งรถกลับเองทุกวันนะ บ้านเรากับมหาลัยใช้เวลาเดินทาง1ชม.แต่ถ้าวันไหนรีบจริงๆพ่อก็จะมารอรับเรากลับเลย พอเพื่อนเห็นพ่อนั่งรออยู่ใต้ตึกก็จะมองกันใหญ่ทุกครั้งเลย มันอาจเป็นสายตาธรรมดาก็ได้มั้ง แต่เรากลับรู้สึกว่าเพื่อนจะมองด้วยสายตาแปลกทุกครั้งเลยเวลาเจอเรากับพ่ออยู่ด้วยกันแบบนี้ ไม่รู้เป็นเพราะเรากลัวไปเองเพราะฝังใจจากอดีตตอนประถมรึเปล่า ตอนเด็กเราสุขภาพไม่ค่อยดี เวลาทำกิจกรรมเข้าค่ายหรือเดินทางไกลงี้พ่อแม่ก็จะคอยมาดูเราตลอด หลายครั้งจนเพื่อนไม่ชอบคือมองว่าเป็นลูกแหง่ลูกคุณหนูประมาณนี้ มันเลยฝังมจมาตลอดจนถึงตอนนี้ แม้เพื่อนจะไม่พูดไรแต่เราก็ยังกลัว เพราะบางครั้งเคยมีเพื่อนพูดดลางห้องเลยว่าเขาเห็นพ่อมารอแกอ่ะ
2.หงุดหงิดที่เพื่อนๆทุกคนบอกว่าเราเป็นเด็กหัวะทิสุดในห้อง ทั้งที่ในห้องก็มีเพื่อนที่ได้คะแนนเยอะกว่าเรา เราได้คะแนนอยู่ในขั้นกลางๆ พอเราได้คะแนนไม่ดีในบางครั้งเพื่อนถึงกะช็อกบอกว่าอย่างแกเนี่ยนะ มันเพราะไรกัน มันจะมีไรแฝงมั้ยกับคำว่าหัวกะทิ หรือเพราะเราเป็นคนที่ดูเรียบร้อย ไม่ค่อยชอบพูด เงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกะใคร เวลามาเรียนก็มาก่อนคนอื่นในห้อง
3.รู้สึกผิดที่เลือกครอบครัวมากกว่าเพื่อน เพราะเราจะไม่ค่อยชอบไปไหน รู้สึกอยู่กับครอบครัวแล้วสบายใจปรึกษาได้ทุกเรื่อง แต่เวลาอยู่กะเพื่อนเราปรึกษาเขาก็เอาเรื่องของเราไปบอกต่อกับคนอื่น บางครั้งก็ทำเหมือนเราไม่มีตัวตน
4.ยังทนคบกับเพื่อนสนิทคนเดียวในสาขาคนนี้อีก ทั้งที่เขาไม่เคยช่วยเหลืออะไรเราได้เลย มีแต่เราที่ช่วยเหลือเขา เวลามีงานทำด้วยกันก็ไม่ค่อยช่วย สร้างปัญหาบ่อย เพื่อนในเอกก็เตือนให้เลิกกันบ่อย แต่ถ้าเราเลิกแล้วเราคงไม่มีเพื่อนเดินไปไหนมาไหนด้วย เราเองก็เป็นคนเงียบๆ เพื่อนเลยไม่ค่อยมีใครเข้ามายุ่ง วัยรุ่นสมัยนี้อย่างที่รู้คือชอบคนเฮฮาคุยได้หมด แต่เราก็เคยลองเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนเฮฮาปาจิงโกะ ปกติพูดก็ไม่เก่ง พอทำแล้วแป้ก เพราะทำแล้วรู้สึกฝืนท่าทางไม่ใช่ตัวเองไงไม่รู้ เลยไม่ไหว
ดังนั้น จากที่ลองทบทวนตามความเป็นจริง เราคิดว่าเป็นตัวเองดีที่สุด คนอื่นจะคิดไงก็ช่างเขา มันเจ็บนะถ้าเราต้องทำเป็นไม่สนใจหรือแกล้งเดินหนีคนในครอบครัวเรา ไม่กล้าเดินจับมือ ไม่กล้าเข้าใกล้เขาเวลาเห็นเพื่อนเดินมาเป็นกลุ่มใหญ่ เพียงเพราะเราอายพวกเขา ส่วนการอยู่คนเดียวบางทีอาจเป็นคำตอบสำหรับใครบางคน คนบางคนอาจมองว่ามันคือความแปลกแยก แต่คุณคิดหรือว่าการเหมือนกันหมดไม่แตกต่างกันมันคือสิ่งที่ดีที่สุด เรามองว่าการที่ติดเพื่อนมากไปทุกวันหยุดไม่ยอมกลับบ้านเลยมันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องนัก คุณอาจบอกว่าเบื่อ แต่ในความจริงแล้วเมื่อคุณไม่รู้จะพึ่งใครหรือท้อใจจริงปลายทางที่คุณต้องไปหาจริงๆคือครอบครัวคุณนั่นแหละ เพื่อนก็เป็นสิ่งสำคัญ แต่อาจจะไม่ใช่คำตอบที่สำคัญที่สุดในชีวิต ในมุมเหล่านี้ที่เราพูดคุณอาจมองว่าเราโลกแคบ แต่มันคือความจริงที่เราเชื่อว่า มันคือความคิดของผู้ใหญ่ในวัยทำงานและบั่นปลายของชีวิต เพื่อนอาจไม่ได้อยู่กับเราชั่วชีวิตแต่ครอบครัวคือคนที่อยู่กับเราตราบลมหายใจสุดท้าย เราควรต้องเอาชนะความกลัว ความอาย และทุ่มเทให้กับคนที่เขารอเราตรงหน้า