เศร้าค่ะ....รู้สึกเคว้งคว้าง อยากขอกำลังใจหน่อย

เฮ้อ...มันเป็นความรู้สึกลึกๆที่อยู่ในใจเรามานานแล้วค่ะ ไม่เคยบอกใครนะ ภายนอกเราเหมือนคนที่คิดไรมาก

คือมันรู้สึกเคว้งคว้าง อัดอั้นตันใจยังไงไม่รู้อ่ะ หลังจากเรียนจบเราจำเป็นต้องเข้าๆออกๆโรงบาลเจ็บตัวเป็นว่าเล่น  

มิหนำซ้ำยังทะเลาะตัดขาดกับเพื่อนที่เคยสนิทกันมากๆด้วย  เพื่อนคนอื่นๆต่างๆเงียบหายไปในวงจรชีวิต

อันที่จริงมันก็ดูเป็นสังคมที่เฟคสุดๆ หลับหลังก็นินทากัน รำคาญมากเราเลยอยู่แบบเงียบๆ  แม้ไม่ใช่คนผิดแต่ไม่อยากตอบโต้ให้เสียน้ำลาย  

ก็นั่นแหล่ะแต่ละคนก็ต่างหาพวกเขา  ตัดสินเราจากการนินทาโดยที่ไม่เคยถามความจริง รายละเอียดจากเราสักคำ

อีกเรื่องที่ทำให้ซึมเศร้าอีกคือ เราทำงานอยู่บ้าน อันที่จริงส่วนใหญ่หลายคนก็คงก็อยากทำงานที่เป็นของตัวเอง

แต่อยู่บ้านนี่เราไม่มีสังคมเลยอ่ะ  คือไม่มีเพื่อนเลยนะ เอาไงล่ะ คราวนี้ Alone ของจริงเลยค่ะ

นึกแล้วก็โคตรสมเพชตัวเองเลยไปเที่ยวคนเดียว  นั่งกินข้าวคนเดียว  เดินห้างคนเดียว มันวังเวงมาก

คือเราเป็นคนที่ไม่ค่อยจะชอบอยู่แบบเฉื่อยๆ เมื่อก่อนนี่ทั้งทำงานทั้งเรียน ชีวิตรู้สึกวุ่นๆแต่เราชอบมาก มันมีอะไรให้ทำตลอด มีสังคม มีเพื่อนใหม่ๆ

แต่ตอนนี้เรายังไม่สามารถที่จะหางานทำข้างนอกเป็นเรื่องเป็นราวได้ เพราะเรายังคงต้องเข้าออกโรงบาลตามที่บอกมา

อันที่จริงอยู่บ้านแล้วมันสบายกาย สบายใจนะ แต่ชีวิตมันดูโดดเดี่ยวอ่ะ เพื่อนก็ไม่มี สังคมก็ไม่มี สมเพชตัวเองมากที่จู่ๆก็กลายเป็นไม่มีเพื่อน

อยากคุยอยากพูดเรื่องฮาๆบ้าๆกับใครก็ไม่สนุกเท่าคุยกับเพื่อนหรอกนะ  คุยกับพ่อ แม่ พี่น้อง มันก็ใช่ แต่มันคนละอย่างไง

ดูในเฟสเห็นเพื่อนเขาเฮฮากัน ทั้งอดีตเพื่อน และ(กำลังจะเป็นอดีต)เพื่อน เฮ้อ....ชีวิตเศร้า TT  

ระหว่างรักษาตัวก็ยังดีเจอคุณหมอหล่อๆให้ชุ่มชื้นหัวใจ แต่ก็นั่นล่ะนะ ไม่มีใครอยากจะป่วยกันบ่อยๆหรอก

ก็เลยได้แต่อดทนว่าขอให้รักษาตัวให้เสร็จก่อน คราวนี้ล่ะเราวางแผนเลยว่าจะทำอย่างนู้นอย่างนี้ ชีวิตมันจะได้ไม่ต้องเคว้งคว้างอย่างนี้

มีอะไรสนุกๆให้ทำ อยากมีชีวิตที่แอคทีฟ จะได้ไม่ต้องว่างแล้วมัวแต่มานั่งฟุ้งซ่านอย่างนี้

และก็หวังว่าจะมีเพื่อนใหม่ๆที่มีมิตรภาพดีๆเข้ามา   เศร้าค่ะไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะไม่มีคนคุย แฟนก็ไม่มีนะแต่เรื่องแบบนี้เราไม่คิดไรมาก