สำหรับเราช่วงชีวิตการเป็นนักศึกษาเป็นช่วงที่คิดว่าเจ๋งดี สอนให้ต่อสู้กับตัวเอง ต่อสู้กับคนอื่น ใส่หน้ากากเข้าสังคม(ที่มีทั้งดีและจอมปลอม) สร้างภาพตัวตนที่สังคมต้องการ
เราอยู่ในคณะวิศวกรรมศาสตร์ เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่ต้องสร้างภาพความเป็นมิตร สามารถช่วยเหลือคนอื่นได้ มีเพื่อนเยอะ ใส่หน้ากากเก่ง และอยู่เป็น
แต่มาวันนี้เรียนมาถึงปีสุดท้าย เราเหลือหน่วยกิตที่ต้องเรียนน้อยมาก เข้ามหาลัยแค่อาทิตย์ละ3วัน อีเว้นท์งานกลุ่ม จัดค่าย ทุกอย่างที่ต้องมีกิจกรรมร่วมแทบไม่มีแล้ว เราเรียนดีจึงไม่ต้องขอรับความช่วยเหลือเรื่องเรียนจากใคร ครอบครัวเราเพิ่งถอยรถมาให้ ไป-กลับบ้าน อยากไปไหนก็ไป กินอยู่สบาย ไม่ต้องอยู่หอแล้ว ไปมหาลัยเราตั้งใจสูบความรู้จากอาจารย์แล้วก็กลับ แฟนที่คบอยู่ก็เพิ่งเทเขาไป เอาเป็นว่าเราอยู่ในสถานะที่ไม่ต้องแคร์สังคมจอมปลอมนี้อีกต่อไป หรือก็คือในกรณีที่เลวร้ายที่สุด เราสามารถไปมหาลัยเพื่อไปเรียนได้แบบสบายๆแม้ไม่มีคนคบก็ตาม
เราเริ่มลิสรายชื่อเพื่อนในภาคที่นิสัยและการกระทำบัด-ซบเกินจะคบด้วย พวกที่สูบเลือดสูบเนื้อเอาผลประโยชน์จากเรา เคยกลั่นแกล้งแต่เราต้องกัดฟันทน พวกนี้เราเตรียมเท เตรียมตัดเพื่อนโดยไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น
เราเกลียดระบบโซตัส ยิ่งระบบโซตัสในคณะวิศวะมันยิ่งกว่าลัทธิซาตาน ในคณะเราคุณสามารถถ่ายรูปนักศึกษาปี1ที่ติดกระดุมชอปไม่ครบทุกเม็ด หรือใส่รองเท้าเหยียบส้นแล้วประจานลงเฟสได้เลย ยิ่งคนโพสเป็นโซตัส พวกรุ่นน้องจะยิ่งมารุมจวกคนในรูปจนแทบหาที่ยืนในสังคมไม่ได้
เราอยากกล้าไปโพสในรูปของน้องที่โดนประจานว่า คุณมีสิทธิอะไรมาละเมินสิทธิคนอื่น การแต่งกายผิดมันเตือนกันได้ แต่การประจานจนเขาเสื่อมเสียถ้าเขาไม่กล้ามาเรียนอีกใครจะรับผิดชอบ
เราอยากกล้าปะทะตรงๆกับเพื่อนที่เป็นโซตัสว่า เราแอนตี้การกระทำข่มเหงรุ่นน้องของเขา แอนตี้ระบบห้องเชียร์ แอนตี้ระบบรับน้องเถื่อนๆที่ไม่ควรมีในสังคมของปัญญาชน
เราอยากประกาศตัวเองว่ายังมีอีกเสียงหนึ่งที่เกลียดระบบโซตัสในคณะนี้ และอยากให้ยกเลิกระบบเถื่อนๆนี้ซักที
แต่พอมามองความเป็นจริง เราก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ มีเหตุผลมากมายที่ซัพพอร์ตว่าเราไม่จำเป็นต้องแคร์สายตาใครอีกต่อไป แต่ก็มีเหตุผลอีกมากที่แย้งว่าเราอยู่เฉยๆก็ดีอยู่แล้วจะสร้างปัญหาให้ตัวเองไปทำไม
เพื่อนๆคิดว่ายังไง ลองมาแชร์ความคิดกันดูนะคะ
ขึ้นปี4 ไหนๆก็จะจบแล้ว คิดถูกไหมที่จะจัดการเปิดศึกกับทุกคนในคณะที่เกลียด
เราอยู่ในคณะวิศวกรรมศาสตร์ เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่ต้องสร้างภาพความเป็นมิตร สามารถช่วยเหลือคนอื่นได้ มีเพื่อนเยอะ ใส่หน้ากากเก่ง และอยู่เป็น
แต่มาวันนี้เรียนมาถึงปีสุดท้าย เราเหลือหน่วยกิตที่ต้องเรียนน้อยมาก เข้ามหาลัยแค่อาทิตย์ละ3วัน อีเว้นท์งานกลุ่ม จัดค่าย ทุกอย่างที่ต้องมีกิจกรรมร่วมแทบไม่มีแล้ว เราเรียนดีจึงไม่ต้องขอรับความช่วยเหลือเรื่องเรียนจากใคร ครอบครัวเราเพิ่งถอยรถมาให้ ไป-กลับบ้าน อยากไปไหนก็ไป กินอยู่สบาย ไม่ต้องอยู่หอแล้ว ไปมหาลัยเราตั้งใจสูบความรู้จากอาจารย์แล้วก็กลับ แฟนที่คบอยู่ก็เพิ่งเทเขาไป เอาเป็นว่าเราอยู่ในสถานะที่ไม่ต้องแคร์สังคมจอมปลอมนี้อีกต่อไป หรือก็คือในกรณีที่เลวร้ายที่สุด เราสามารถไปมหาลัยเพื่อไปเรียนได้แบบสบายๆแม้ไม่มีคนคบก็ตาม
เราเริ่มลิสรายชื่อเพื่อนในภาคที่นิสัยและการกระทำบัด-ซบเกินจะคบด้วย พวกที่สูบเลือดสูบเนื้อเอาผลประโยชน์จากเรา เคยกลั่นแกล้งแต่เราต้องกัดฟันทน พวกนี้เราเตรียมเท เตรียมตัดเพื่อนโดยไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น
เราเกลียดระบบโซตัส ยิ่งระบบโซตัสในคณะวิศวะมันยิ่งกว่าลัทธิซาตาน ในคณะเราคุณสามารถถ่ายรูปนักศึกษาปี1ที่ติดกระดุมชอปไม่ครบทุกเม็ด หรือใส่รองเท้าเหยียบส้นแล้วประจานลงเฟสได้เลย ยิ่งคนโพสเป็นโซตัส พวกรุ่นน้องจะยิ่งมารุมจวกคนในรูปจนแทบหาที่ยืนในสังคมไม่ได้
เราอยากกล้าไปโพสในรูปของน้องที่โดนประจานว่า คุณมีสิทธิอะไรมาละเมินสิทธิคนอื่น การแต่งกายผิดมันเตือนกันได้ แต่การประจานจนเขาเสื่อมเสียถ้าเขาไม่กล้ามาเรียนอีกใครจะรับผิดชอบ
เราอยากกล้าปะทะตรงๆกับเพื่อนที่เป็นโซตัสว่า เราแอนตี้การกระทำข่มเหงรุ่นน้องของเขา แอนตี้ระบบห้องเชียร์ แอนตี้ระบบรับน้องเถื่อนๆที่ไม่ควรมีในสังคมของปัญญาชน
เราอยากประกาศตัวเองว่ายังมีอีกเสียงหนึ่งที่เกลียดระบบโซตัสในคณะนี้ และอยากให้ยกเลิกระบบเถื่อนๆนี้ซักที
แต่พอมามองความเป็นจริง เราก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ มีเหตุผลมากมายที่ซัพพอร์ตว่าเราไม่จำเป็นต้องแคร์สายตาใครอีกต่อไป แต่ก็มีเหตุผลอีกมากที่แย้งว่าเราอยู่เฉยๆก็ดีอยู่แล้วจะสร้างปัญหาให้ตัวเองไปทำไม
เพื่อนๆคิดว่ายังไง ลองมาแชร์ความคิดกันดูนะคะ