คิดยังไงกับเมียน้อยที่ยังคบหาสมาคมกับสามีเรา แล้วบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกันแล้ว

เรื่องมันเกิดมาเป็นปีแล้วแหละ แต่เราก้อไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึง หลังจากที่เราจับได้ว่าสามีเราแอบมีเมียน้อยซึ่งก้อเป็นเพื่อนในกลุ่มของเค้านั่นแหละ เค้ารับปากว่าจะไม่ยุ่งกันเพราะตอนนั้นเรื่องมันแดงมาก ผู้หญิงคนนั้นก้อหายน่าไป 1 เดือนแล้วก้อกลับมา  ทำงานอยู่ที่ร้านเป็นเด็กเสริฟ และสามีเราเป็นพ่อครัว เราทะเราะกันแรงมากแถบทุกวัน แต่เราทำอะไรไม่ได้เพราะคนที่รับมันมาคือ พ่อแม่พี่น้องสามีเรา แต่เราเชื่อว่าเค้าคงไม่กล้ายุ่งกันอีก คงไม่กล้าแม้แต่จะคุยกันด้วยซ้ำ จนมาถึงเมื่อคืนนี้ สามีเรากลับบ้านเกือบตี 4 พอขึ้นมาบนห้อง ก้อลงไปอยู่ข้างล่างอีก ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เราตัดสินใจเดินตามลงไป เราแถบล้มทั้งยืน คนที่ขึ้นชื่อว่าแอบเป็นชู้กับสามีคนอื่น ยืนน่าระรื่นอยู่ในบ้าน นั่งล้อมวงกินเหล้ากันสนุกสนาน ไม่รู้สึกสำนึกกันเลย เราสะอีกที่อมความทุกข์นี้มาเป็นปีๆ  ถึงจะไม่ได้นั่งใกล้กันแต่มันเป็นภาพที่เราเจ็บมาก มันเป็นความรู้สึกที่เรารับไม่ได้เลย เราแต่งงานถูกต้องทุกอย่างทุกคนรับรู้ แต่เราเป็นได้แค่เมียที่นอนรอ รอ รอ สามีอยู่ที่บ้าน เราเป็นเมียที่ไม่มีเกียรติ ไม่มีศักดิ์ศรีเลยใช่มั้ย เลิกงานรีบกลับบ้าน อยากมีเวลาอยู่กับสามีนานๆ เพราะ 2 ทุ่มเค้าก้อออกไปร้านแล้ว กลับมาก้อ ตี 4 พอเช้าเราก้อออกไปทำงาน เราอยากเอาทุกนาทีอยู่กับเค้านานๆ ไม่อยากให้ระยะห่างมาทำให้เกิดเรื่องแบบทุกวันนี้อีก เมื่อคืนเราตัดสินใจทะเราะลงไม้ลงมือกับเมียน้อย ด้วยอารมที่เราโมโหมาก และโกรธมากที่พากันมาเหยียบหัวเราถึงบ้าน ครอบครัวเค้าก้อรับรู้แต่เค้าไม่ช่วยอะไรเราเลย กลับมองว่าเราผิดที่เริ่มก่อน สามีเราก้อด่าว่าเรา บอกว่าเราดึงเค้าลงเหว คำนี้เราเจ็บที่สุด เพราะตั้งแต่คบกันมาเราให้เค้าทุกอย่าง จากที่ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ เราก้อซื้อให้ อะไรที่เค้าอยากได้ ถ้าเราหาให้ได้เราก้อทำ เราดูแลเค้าทุกอย่าง นี่คือสิ่งที่เราได้รับจากการเป็นเมียหลวงใช่มั้ย เราเป็นเมียหลวงที่ทำอะไรไม่ได้เลย พูดอะไรก้อไม่ได้ ออกความเห็นอะไรก้อไม่ได้ เราทำได้แค่เงียบ กับเงียบ แล้วเค้าก้อมาบอกเราว่า เรามันบ้า เค้าไม่ได้คิดอะไรกันแล้ว เหลือแค่ความเป็นพี่เป็นน้องกัน ตรงนั้นมันไม่สำคัญหลอกสำหรับเรา เพราะมันสำคัญตรงที่เรายังเจ็บอยู่และเราก้อรับไม่ได้ด้วย พอทะเราะกันเสร็จ เค้าหนีเราออกจากบ้านไป เอาโทรศัพท์ กับรถมอไซด์ของเราออกไป ทิ้งให้เรามืดแปดด้าน คือหันไปทางไหนก้อมีแต่คนมองว่าเราผิด ตอนนี้เราอาศัยอยู่บ้านสามี เราควรทำยังไงดี รักเราก้อรัก แต่เจ็บเราก้อเจ็บ โทรศัพกับรถของเรา เราไม่เสียดายหลอก ไม่ตายเราหาใหม่ได้ แต่เราสับสนไม่รู้จะหันไปปรึกษาใคร จะกลับบ้านก้อไม่อยากให้แม่มาทุกข์ใจด้วย อ่อ เรามีลูก 1 คน ตอนนี้อยู่บ้านยาย โชคดีที่ลูกเราอยู่บ้านยาย ไม่งั้นเราคงสงสารลูกเราที่ต้องมาเห็นอะไรแบบนี้แน่ๆ เราควรทำอะไรดี เริ่มจากตรงไหนดี ควรตัดสินใจทำอะไรเป็นอย่างแรก เราอยากกลับบ้านแต่ติดเรื่องงาน เรื่องเงินอีกหลายอย่าง เราคิดว่าวันนี้เราจะไม่กลับบ้าน จะไปอยู่กับเพื่อน จะว่าเราหนีปัญหาก้อได้นะ เราไม่กล้าสู้น่าครอบครัวเค้า เราผิดจิงๆ หรอ ต้นเหตุเกิดจากเราใช่มั้ย เค้ามาให้คำปรึกษาหน่อยนะค่ะ เครียดค่ะ