สวัสดีคะ คนที่กำลังอ่านพันทิพทุกคน วันนี้เรามีเรื่องราวชีวิตมาเล่าให้ฟัง..
เรื่องนี้เกิดขึ้นมาแล้ว4ปี ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ตอนปี2
เราได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นคนมาทักเราก่อนในเฟสบุค พอเราเห็นก็เฉยๆอะ เขาไม่ได้น่าตาดีอะไร เลยไม่ค่อยสนใจ ประกอบกับช่วงนั้นทำคอมหายเลยไม่ค่อยได้เล่น จะได้ออนทีก็ตอนดึกๆเพราะยืมเพื่อนเมทเล่น ต้องรอให้เมทเลิกเล่นก่อนเลยขอยืมต่อ แต่น่าเเปลกใจที่ทุกครั้งตอนตี1ที่เราเปิดเฟสบุคขึ้นมา จะเห็นเขาคนนี้ทักทิ้งไว้ตลอด ทำไรอยู่ กินข้าวด้วยนะ เรียนเหนื่อยมั้ย คำถามพวกนี้มาเป็นนี้ทุกวันขนาดที่เราไม่เคยรู้จักกัน แต่ เราก็ตอบกลับไปบ้าง อ่านแล้วไม่ตอบบ้าง หรือไม่อ่านเลย จนเขาถามว่าไม่ค่อยตอบเลย เราก็บอกไปแล้วว่าเราไม่ได้ออนตลอด จะได้ตอบแต่ตอนตี1ตี2แล้วแต่วัน วันไหนง่วงก็ไม่ได้เปิด โทรศัพท์ก็เล่นเฟสลำบากด้วยแหละ แต่ที่แปลกกว่านั้นคือเขารอและเข้าใจเรา เขาทำอยู่แบบนี้ทุกวันเป็นเวลาหลายเดือน ที่ทักคนที่ไม่ค่อยได้ออนเฟส เล่นเป็นเวลา บางครั้ง2วันเล่นที และเขาก็ทำได้ไง รอคุยตอนตี2ทุกวัน เพราะเฟสบุคเป็นช่องทางเดียวที่ทำให้เขาได้คุยกับเรา เวลาผ่านไปเราก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ
คำยินดี
เรื่องนี้เกิดขึ้นมาแล้ว4ปี ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ตอนปี2
เราได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นคนมาทักเราก่อนในเฟสบุค พอเราเห็นก็เฉยๆอะ เขาไม่ได้น่าตาดีอะไร เลยไม่ค่อยสนใจ ประกอบกับช่วงนั้นทำคอมหายเลยไม่ค่อยได้เล่น จะได้ออนทีก็ตอนดึกๆเพราะยืมเพื่อนเมทเล่น ต้องรอให้เมทเลิกเล่นก่อนเลยขอยืมต่อ แต่น่าเเปลกใจที่ทุกครั้งตอนตี1ที่เราเปิดเฟสบุคขึ้นมา จะเห็นเขาคนนี้ทักทิ้งไว้ตลอด ทำไรอยู่ กินข้าวด้วยนะ เรียนเหนื่อยมั้ย คำถามพวกนี้มาเป็นนี้ทุกวันขนาดที่เราไม่เคยรู้จักกัน แต่ เราก็ตอบกลับไปบ้าง อ่านแล้วไม่ตอบบ้าง หรือไม่อ่านเลย จนเขาถามว่าไม่ค่อยตอบเลย เราก็บอกไปแล้วว่าเราไม่ได้ออนตลอด จะได้ตอบแต่ตอนตี1ตี2แล้วแต่วัน วันไหนง่วงก็ไม่ได้เปิด โทรศัพท์ก็เล่นเฟสลำบากด้วยแหละ แต่ที่แปลกกว่านั้นคือเขารอและเข้าใจเรา เขาทำอยู่แบบนี้ทุกวันเป็นเวลาหลายเดือน ที่ทักคนที่ไม่ค่อยได้ออนเฟส เล่นเป็นเวลา บางครั้ง2วันเล่นที และเขาก็ทำได้ไง รอคุยตอนตี2ทุกวัน เพราะเฟสบุคเป็นช่องทางเดียวที่ทำให้เขาได้คุยกับเรา เวลาผ่านไปเราก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ