แม่ค้าสมัยนี้คิดอะไรทำไมชอบปากเสียใส่ลูกค้ากันนะ!

เรื่องมีอยู่ว่าวันนี้ไปเดินตลาดกับแม่เดินไปเดินมานึกได้ว่าอยากได้กระเป้าห้อยคอแมวจี้จังแบบสายเล็กๆมาเก็บไว้แล้วกำลังจะผ่านร้านนี้เลยนึกได้ว่าเคยเห็นร้านนี้มีแล้วเห็นสีแว็บก็เลยบอกแม่ว่านี่ไงแม่แต่พอจับหันมาปรากฏว่าไม่ใช่ก็เลยหันไปหาแม่ค้า

จขกท: พี่คะแบบนี้หมดแล้วเหรอ(ชูกระเป๋าหูรูดที่เป็นจี้จังให้เขาดู)

แม่ค้า:จี้เหรอ..ขายไปแล้วมั้งกระต่ายก็น่ารักนะของใหม่(กระเป๋ากระตายสีเทาเข้มถือแครอทสีส้มทั้งกระเป๋ามีอยู่แค่สองสีจขกท.ว่าไม่ได้น่ารักเลย)

เรา: อ่อค่ะ..อยากได้จี้(ยิ้มให้เขาอีกนะ)กำลังจะไปนางก็ยื่นมือมาตัดหน้า

แม่ค้า:ถ้าจี้ก็เหลือแต่แบบเนี่ย(หันอีกพวงนึงมาแต่อันนี้สายมันใหญ่แถมเป็นสายแบบเชือกร้อยๆกันทรงก็สั้นกลมแต่เราอยากได้ทรงยาวไว้ใส่โทรศัพท์)

จขกท:สายมันใหญ่ไปอ่า (พูดจบเดินออกมาไม่ถึงสองก้าวจริงๆนะ)

แม่ค้า:เรื่องเยอะเนอะ!

จงใจค่ะนางจงใจให้ได้ยินเสียงนี่ดังแม่เราหยุดหันมามองแต่เราเดินต่อไปนึกในใจว่า(คุณป้ามาแนะนำเองนะแบบที่เราต้องการไม่มีสรรหามาพอเขาไม่เอาด่ากันแบบนี้)ณ ตอนนั้นพูดกับแม่ว่าอยากด่าก็ด่าไปแต่ดีมันไม่ได้เงิน...หรอกแต่นึกถึงแล้วโมโหจังถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราอยากจะหันไปแล้วพูดดังๆว่า
ปากสุนัขเนอะ! แต่ได้แค่คิดเจ็บใจมากเลยไม่รู้นี่เราผิดหรือเจ๊แกคือสิ่งที่เรียกว่า#มนุษย์ป้า