ชีวิต เหมือน ในละคร เลยครับ

ผมกับแฟนคบกันตั้งแต่ ม.5 ครับ ผมอ่อนกว่าแฟนผม 1 ปี  เราสองคนเรียนคนละที่กันแต่พอเลิกเรียนผมจะแหวะหาเธอหน้าโรงเรียนประจำ กินข้าว ขหนม เเละนั่งคุยกันสักพักก่อนรถเมย์ประจำทางจะมาเป็นแบบนี้ประจำ จนเธอเข้าเรียนต่อที่มหาลัยในตัวเมืองหลวงผมมาหาเธอทุกอาทิตย์ นั่งรถเมย์มาแต่เช้าเลยระยะทางประมาน 200 กิโลเมตร ผมทำแบบนี้ประจำ มากินข้าว ดูหนัง เที่ยวด้วยกัน รักของเราไปได้ดีมากใครๆก็อิจฉา จนผมก็ได้เข้าศึกษาต่อระดับมหาลัยแต่ก็เหมือนเดิมครับ..คนละมหาลัยอีกแล้วแต่ยังดี จังหวัดเดียวกัน ไม่ไกลกันเท่าไหร่ ช่วงแรกผมก่ไปๆมาๆกับที่พักเธอประจำ เราแอบอยู่ด้วยกันโดยที่ พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายไม่รู้ เพราะ ครอบครัวเธอไม่ชอบผมเท่าไหร่ ครอบครัวเธอดูดีทั้งเงินทอง วงตระกุล ซึ่งต่างจากผมมากผมคนบ้านนอกพอมีกิน  จนผมย้ายมาอยู่กับเธออย่างเต็มตัวใช้ชีวิตร่วมกันแต่แบบแอบๆเพราะเพื่อนเธอไม่ชอบผมเท่าไหร่(ก็แบบเดิมผมมันจน) ผมก็ใช่ความดีเพื่อรักษาเธอไว้ผมดูแลทุกอย่าง ทำกับข้าวให้กิน ออกไปทำงานเสริมเพราะเธอชอบกินแต่ผมไม่ค่อยมีเงินเลยต้องทำงานเสริมอีกทาง แม้กระทั่งซักกางเกงในเปื้อนเลือดผมก็ซักมือให้ คบกันมาเข้าปีที่ 5 เธอก็เริ่มเปลี่ยนไปผมทำทุกอย่างเพื่อรั่งเธอ..แต่ไม่มีประโยนช์อีกต่อไปแล้ว จนในที่สุดเราก็เลิกกัน ผมพยามก้มหน้ารับมันทั้งน้ำตาด้วยคำมันเป็นไปไม่ได้ระหว่างเรา ช่วงนั่นผมโทรมหนักมากเพราะเพิ่งเปิดเทอมเรื่องก็มาวุ่นวายอีก แต่เธอกลับมีความสุข เที่ยวกินเหล้าทุกวันกับเพื่อนๆมีความสูขมากผมเก็บความรู้สึกไว้แค่ตรงนั่น(ขาดการติดต่อจน2อาทิตย์ผ่านไป)เธอมีคนใหม่แล้ว เขาทำงานแล้ว มีอนาคตให้ มีเงินให้ มีรถหรูๆให้ (ผมได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตาและร่วมยินดีด้วย) ตอนนี้ผ่านมา 3เดือนแล้วครับ ผมไม่เคยลืมเธอเลยแม้แต่วันเดียว ทรมานมากครับ คิดถึงเธอตลอดเวลา ตอนนี้ผมยังไม่อยากมีใครหรอกครับผมทำใจไม่เก่ง
#ผมควรทำยังไงกับความรู้สึกผมดี
#ผมจะเริ่มใหม่ได้ยังไงในเมื่อผมลืมเธอไม่ได้
#ผมควรทำยังไงดีครับ  วอนช่วยบอกผมที โดยส่วนผมมองโลกในแง่ดีเสมอ..ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามสำหรับผม ผมจะเก็บความสวยงามนี้ไว้เอง เจ็บขนาดนี้..ผมยังยื้มเลย ☺️