สวัสดีค่ะทุกคนอันดับแรกต้องขอโทษก่อนนะคะอันนี้เป็นกระทู้แรกของเราเลย ถ้าเขียนอะไรไม่กระชับและทำให้อ่านยาก
คือเรื่องของเราเริ่มต้นจากการที่เราไปเรียนซัมเมอร์ที่ต่างประเทศค่ะ ก็เลยได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเขาเป็นคนต่างชาติทางแถบเอเชีย ตอนแรกเรากับเขาก็คุยกันแบบเพื่อนตามปกติ จนเพื่อนหลายๆคนมาบอกกับเราว่าผู้ชายคนนี้ชอบเรามากนะ แต่ตัวเราเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขานะคะ คิดว่าเขาเป็นเพื่อนเป็นน้องคนหนึ่งเพราะเขาก็อายุน้อยกว่าเรา แต่เพราะการที่เราได้ไปเที่ยวด้วยกันบ่อย (ไปกันหลายคนนะคะ) ก็ทำให้เรากับเขาได้สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ และเขาก็ทำให้เรารู้สึกว่าเขาชอบเรามากจริงๆและเป็นห่วงเรามากจริงๆนะ บวกกับความคิดเขาที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากๆจนเราก็ยังตกใจ ตัวเราเองเลยเปิดใจให้กับเขาเพราะคิดว่าน่าจะเป็นคนที่ดี รัก และเป็นห่วงเรา จนเรากับเขาก็ตกลงเป็นแฟนกันค่ะแต่ก่อนที่เขากับเราจะตกลงเป็นแฟนกันเราก็คิดและปรึกษากันอยู่เสมอนะคะว่าถ้าเขากับเราต้องกลับไปในประเทศของตัวเองแล้วอะไรจะเกิดขึ้น ทุกอย่างมันจะไปต่อได้จริงๆหรอ จนสุดท้ายเราเองก็คิดว่าระยะทางทำอะไรเราไม่ได้หรอกถ้าใจของเราทั้งสองคนยังรักและเป็นห่วงกันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปและถ้าเราคิดถึงเขาเราก็จะไปหาเขาหรือถ้าเขาคิดถึงเราเขาก็จะมาหาเรา และเราก็เลยตกลงเป็นแฟนกันค่ะ
ตอนนั้นเวลาที่เราสองคนจะอยู่ด้วยกันก็น้อยลงเต็มทน เราเลยใช้ชีวิตทุกวันโดยมีเขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ไปเที่ยวด้วยกัน พยายามสร้างความทรงจำที่ดีร่วมกันเพราะเราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เราจะได้เจอกันและกลับมาใช้ชีวิตร่วมกันเหมือนทุกวันนี้ จนเรากับเขาก็ต่างกลับไปใช้ชีวิตที่ประเทศของตัวเองค่ะ พอตอนกลับมามหาลัยของเราเปิดก่อนเราก็ต้องไปมหาลัยพอกลับมาก็รีบทำการบ้านอ่านหนังสือเพื่อที่ตอนกลางคืนจะได้คุยกับเขาได้นานๆ ทุกอย่างก็ดำเนินไปทุกอย่างมันเกิดขึ้นดีมากๆเหมือนกับที่เราคิดไว้ตอนแรกว่าระยะทางมันไม่มีผลกับเราจริงๆ
จนกระทั่งมหาลัยเขาเปิดค่ะ (เขาเพิ่งเข้าปี1ค่ะ) เขาเคยบอกเราก่อนหน้านี้แล้วค่ะว่าถ้ามหาลัยเขาเปิดเขาอาจจะยุ่งมากนะเพราะเพิ่งเข้าใหม่ต้องปรับตัวเยอะมาก ซึ่งเราก็เข้าใจเพราะเราก็เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน แต่การกระทำของเขามันเปลี่ยนไปมากเลยค่ะ เช่น เราไลน์ไปหาเขาตอนเช้าเขาจะมาตอบเราตอนกลางคืนตลอดประมาณเที่ยงคืนครึ่งซึ่งเราก็นอนไปแล้ว
จากเมื่อก่อนโทรหาเราก็ไม่โทรหาเลย พอเราโทรหาเขาเขาก็บอกว่าไม่ว่างทั้งๆที่ตอนนั้นมันดึกมากๆแล้วและพอหลังๆมานี่กดตัดสายเราทิ้งเลยค่ะ เหตุผลที่เขาให้เราคือ Make friend ค่ะ แต่เราก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าคนเราจะ Make friend กับเพื่อนตั้งแต่เช้ายันเที่ยงคืนกว่าทุกวันเลยหรอ เราแค่อยากรู้ว่าเขาดำเนินชีวิตยังไง เขาจะมีปัญหาอะไรเข้ามาในชีวิตหรือป่าว แล้วจะแก้ปัญหานั้นได้ใช่ไหม และเขาก็กลับห้องดึกๆแบบนั้นเราเป็นห่วงไปหมดเลยค่ะ พอเราบอกเขาว่าไม่ต้องรับสายก็ได้แต่แค่บอกเราหน่อยได้ไหมว่าทำอะไรอยู่จะไปไหน เขาก็บอกแต่ว่าไม่ได้เขายุ่งมากไม่มีเวลาพิมพ์มาบอกหรอก จนพอหลังๆมานี่แม้แต่วันเสาร์อาทิตย์เขากลับมาอยู่กับครอบครัวก็ยังบอกว่ายุ่งมากอยู่ อยากพัก เราก็เข้าใจว่าทั้งเรียนทั้งกิจกรรมคงเหนื่อยมากจริงๆ จนทุกวันนี้เรากับเขาคือไม่ได้คุยกันเลยค่ะ เพราะมีครั้งสุดท้ายที่เราโทรไปหาเขา เขาก็ไม่พูดอะไรเลยมีแค่เราที่หาเรื่องชวนคุยจนเขาบอกว่าอยากพักเราก็บอกว่าขออีกสิบนาทีนะ เขาบอกว่าจะขอไปเพื่ออะไรยังไงเขาก็ไม่พูดเราเลยถามว่าไม่อยากให้เราโทรหาแล้วหรอเขาก็บอกว่าใช่เดี๋ยวถ้าเขาอยากโทรเดี๋ยวก็โทรมาเองแต่พอวางสายเรากับเห็นเขาเล่นเฟสบุ๊ค จนเราถามเขาว่าอยากเลิกกับเราไหมแต่เขาก็บอกว่า Let me take a break ซึ่งบอกตามตรงเราไม่เข้าใจความหมายของคำๆนี้เลยค่ะว่า take a break ของเขาแปลว่าแค่อยากจะพักหรืออยากให้เราห่างกันสักพัก
จนผ่านมาได้ห้าวันค่ะเขาไม่โทร ไม่แชทหาเราเลย จนเราคิดว่าโอเคถ้าอยากพักเราก็จะให้พักคิดว่าถ้าหายเหนื่อยแล้วก็คงกลับมาเป็นคนเดิมจนเราทนไม่ไหวเลยทักเขาไปเขาก็ทำตัวเหมือนเดิมแย่กว่าเดิมตรงคุยกับเราไม่เป็นประโยคด้วยซ้ำตอบมาเป็นคำๆ บางครั้งไม่เปิดอ่านเป็นวันๆ และบางครั้งก็อ่านแต่ไม่ตอบ จนเราคิดว่าไม่ไหวแล้วเราอยู่แบบนี้มีแต่เราที่เป็นทุกข์ฟุ้งซ่านเป็นบ้าทรมานอยู่คนเดียวเพราะรอว่าเมื่อไหร่เขาจะตอบเมื่อไหร่เขาจะว่าง แต่เขาก็มีชีวิตอยู่ได้ดีโดยไม่มีเราเขาก็อยู่ได้และก็ดูมีความสุขดี เราเลยบอกเลิกเขาค่ะการบอกเลิกเขาต้องบอกว่ามันยากสำหรับเรามากๆค่ะเราใช้เวลาเป็นอาทิตย์คิดว่าเราจะเอายังไงพูดดีไหมและเราก็เอาแต่บอกกับตัวเองว่าเราทำไม่ได้และเราไม่อยากทำและต้องบอกว่าการบอกเลิกของเราเกิดในแชทนะคะเพราะโทรไปยังไงเขาก็ไม่รับสายเราค่ะ แต่เขาบอกว่าไม่เลิก เขาไม่อยากเลิก ทำไมเราพูดแบบนี้ใส่เขาและเขาก็บอกว่าตอนนี้ยุ่งอยู่ มันเลยทำให้เรารู้สึกผิดและใจอ่อนกับเขาอีกครั้งหนึ่งค่ะ กลับมาเสียดายช่วงเวลาที่เคยใช้ด้วยกันความดีที่เขาทำให้เราเมื่อก่อน จนตอนนี้เราสับสนกับเขามากๆค่ะ เขาต้องการอะไรกับเรากันแน่คะ จะใส่ใจเราก็ไม่ใส่ใจแต่จะทิ้งเราก็ไม่ทิ้ง มันทำให้เราไม่อยากไปเริ่มต้นใหม่เหมือนทุกอย่างมันยังค้างคาอยู่ในใจ เครียดมากค่ะแม้แต่ข้าวเรายังกินไม่ลงตอนนี้น้ำหนักเราลดมาสี่โลแล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าด้วยค่ะอยู่คนเดียวก็อยากจะร้องไห้ตลอดเวลาอยากจะนอนแต่ก็นอนไม่หลับค่ะ
รบกวนเพื่อนๆช่วยเราด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ไม่รัก ไม่ใส่ใจ ทำไมถึงไม่บอกเลิกคะ?
คือเรื่องของเราเริ่มต้นจากการที่เราไปเรียนซัมเมอร์ที่ต่างประเทศค่ะ ก็เลยได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเขาเป็นคนต่างชาติทางแถบเอเชีย ตอนแรกเรากับเขาก็คุยกันแบบเพื่อนตามปกติ จนเพื่อนหลายๆคนมาบอกกับเราว่าผู้ชายคนนี้ชอบเรามากนะ แต่ตัวเราเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขานะคะ คิดว่าเขาเป็นเพื่อนเป็นน้องคนหนึ่งเพราะเขาก็อายุน้อยกว่าเรา แต่เพราะการที่เราได้ไปเที่ยวด้วยกันบ่อย (ไปกันหลายคนนะคะ) ก็ทำให้เรากับเขาได้สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ และเขาก็ทำให้เรารู้สึกว่าเขาชอบเรามากจริงๆและเป็นห่วงเรามากจริงๆนะ บวกกับความคิดเขาที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากๆจนเราก็ยังตกใจ ตัวเราเองเลยเปิดใจให้กับเขาเพราะคิดว่าน่าจะเป็นคนที่ดี รัก และเป็นห่วงเรา จนเรากับเขาก็ตกลงเป็นแฟนกันค่ะแต่ก่อนที่เขากับเราจะตกลงเป็นแฟนกันเราก็คิดและปรึกษากันอยู่เสมอนะคะว่าถ้าเขากับเราต้องกลับไปในประเทศของตัวเองแล้วอะไรจะเกิดขึ้น ทุกอย่างมันจะไปต่อได้จริงๆหรอ จนสุดท้ายเราเองก็คิดว่าระยะทางทำอะไรเราไม่ได้หรอกถ้าใจของเราทั้งสองคนยังรักและเป็นห่วงกันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปและถ้าเราคิดถึงเขาเราก็จะไปหาเขาหรือถ้าเขาคิดถึงเราเขาก็จะมาหาเรา และเราก็เลยตกลงเป็นแฟนกันค่ะ
ตอนนั้นเวลาที่เราสองคนจะอยู่ด้วยกันก็น้อยลงเต็มทน เราเลยใช้ชีวิตทุกวันโดยมีเขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ไปเที่ยวด้วยกัน พยายามสร้างความทรงจำที่ดีร่วมกันเพราะเราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เราจะได้เจอกันและกลับมาใช้ชีวิตร่วมกันเหมือนทุกวันนี้ จนเรากับเขาก็ต่างกลับไปใช้ชีวิตที่ประเทศของตัวเองค่ะ พอตอนกลับมามหาลัยของเราเปิดก่อนเราก็ต้องไปมหาลัยพอกลับมาก็รีบทำการบ้านอ่านหนังสือเพื่อที่ตอนกลางคืนจะได้คุยกับเขาได้นานๆ ทุกอย่างก็ดำเนินไปทุกอย่างมันเกิดขึ้นดีมากๆเหมือนกับที่เราคิดไว้ตอนแรกว่าระยะทางมันไม่มีผลกับเราจริงๆ
จนกระทั่งมหาลัยเขาเปิดค่ะ (เขาเพิ่งเข้าปี1ค่ะ) เขาเคยบอกเราก่อนหน้านี้แล้วค่ะว่าถ้ามหาลัยเขาเปิดเขาอาจจะยุ่งมากนะเพราะเพิ่งเข้าใหม่ต้องปรับตัวเยอะมาก ซึ่งเราก็เข้าใจเพราะเราก็เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน แต่การกระทำของเขามันเปลี่ยนไปมากเลยค่ะ เช่น เราไลน์ไปหาเขาตอนเช้าเขาจะมาตอบเราตอนกลางคืนตลอดประมาณเที่ยงคืนครึ่งซึ่งเราก็นอนไปแล้ว
จากเมื่อก่อนโทรหาเราก็ไม่โทรหาเลย พอเราโทรหาเขาเขาก็บอกว่าไม่ว่างทั้งๆที่ตอนนั้นมันดึกมากๆแล้วและพอหลังๆมานี่กดตัดสายเราทิ้งเลยค่ะ เหตุผลที่เขาให้เราคือ Make friend ค่ะ แต่เราก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าคนเราจะ Make friend กับเพื่อนตั้งแต่เช้ายันเที่ยงคืนกว่าทุกวันเลยหรอ เราแค่อยากรู้ว่าเขาดำเนินชีวิตยังไง เขาจะมีปัญหาอะไรเข้ามาในชีวิตหรือป่าว แล้วจะแก้ปัญหานั้นได้ใช่ไหม และเขาก็กลับห้องดึกๆแบบนั้นเราเป็นห่วงไปหมดเลยค่ะ พอเราบอกเขาว่าไม่ต้องรับสายก็ได้แต่แค่บอกเราหน่อยได้ไหมว่าทำอะไรอยู่จะไปไหน เขาก็บอกแต่ว่าไม่ได้เขายุ่งมากไม่มีเวลาพิมพ์มาบอกหรอก จนพอหลังๆมานี่แม้แต่วันเสาร์อาทิตย์เขากลับมาอยู่กับครอบครัวก็ยังบอกว่ายุ่งมากอยู่ อยากพัก เราก็เข้าใจว่าทั้งเรียนทั้งกิจกรรมคงเหนื่อยมากจริงๆ จนทุกวันนี้เรากับเขาคือไม่ได้คุยกันเลยค่ะ เพราะมีครั้งสุดท้ายที่เราโทรไปหาเขา เขาก็ไม่พูดอะไรเลยมีแค่เราที่หาเรื่องชวนคุยจนเขาบอกว่าอยากพักเราก็บอกว่าขออีกสิบนาทีนะ เขาบอกว่าจะขอไปเพื่ออะไรยังไงเขาก็ไม่พูดเราเลยถามว่าไม่อยากให้เราโทรหาแล้วหรอเขาก็บอกว่าใช่เดี๋ยวถ้าเขาอยากโทรเดี๋ยวก็โทรมาเองแต่พอวางสายเรากับเห็นเขาเล่นเฟสบุ๊ค จนเราถามเขาว่าอยากเลิกกับเราไหมแต่เขาก็บอกว่า Let me take a break ซึ่งบอกตามตรงเราไม่เข้าใจความหมายของคำๆนี้เลยค่ะว่า take a break ของเขาแปลว่าแค่อยากจะพักหรืออยากให้เราห่างกันสักพัก
จนผ่านมาได้ห้าวันค่ะเขาไม่โทร ไม่แชทหาเราเลย จนเราคิดว่าโอเคถ้าอยากพักเราก็จะให้พักคิดว่าถ้าหายเหนื่อยแล้วก็คงกลับมาเป็นคนเดิมจนเราทนไม่ไหวเลยทักเขาไปเขาก็ทำตัวเหมือนเดิมแย่กว่าเดิมตรงคุยกับเราไม่เป็นประโยคด้วยซ้ำตอบมาเป็นคำๆ บางครั้งไม่เปิดอ่านเป็นวันๆ และบางครั้งก็อ่านแต่ไม่ตอบ จนเราคิดว่าไม่ไหวแล้วเราอยู่แบบนี้มีแต่เราที่เป็นทุกข์ฟุ้งซ่านเป็นบ้าทรมานอยู่คนเดียวเพราะรอว่าเมื่อไหร่เขาจะตอบเมื่อไหร่เขาจะว่าง แต่เขาก็มีชีวิตอยู่ได้ดีโดยไม่มีเราเขาก็อยู่ได้และก็ดูมีความสุขดี เราเลยบอกเลิกเขาค่ะการบอกเลิกเขาต้องบอกว่ามันยากสำหรับเรามากๆค่ะเราใช้เวลาเป็นอาทิตย์คิดว่าเราจะเอายังไงพูดดีไหมและเราก็เอาแต่บอกกับตัวเองว่าเราทำไม่ได้และเราไม่อยากทำและต้องบอกว่าการบอกเลิกของเราเกิดในแชทนะคะเพราะโทรไปยังไงเขาก็ไม่รับสายเราค่ะ แต่เขาบอกว่าไม่เลิก เขาไม่อยากเลิก ทำไมเราพูดแบบนี้ใส่เขาและเขาก็บอกว่าตอนนี้ยุ่งอยู่ มันเลยทำให้เรารู้สึกผิดและใจอ่อนกับเขาอีกครั้งหนึ่งค่ะ กลับมาเสียดายช่วงเวลาที่เคยใช้ด้วยกันความดีที่เขาทำให้เราเมื่อก่อน จนตอนนี้เราสับสนกับเขามากๆค่ะ เขาต้องการอะไรกับเรากันแน่คะ จะใส่ใจเราก็ไม่ใส่ใจแต่จะทิ้งเราก็ไม่ทิ้ง มันทำให้เราไม่อยากไปเริ่มต้นใหม่เหมือนทุกอย่างมันยังค้างคาอยู่ในใจ เครียดมากค่ะแม้แต่ข้าวเรายังกินไม่ลงตอนนี้น้ำหนักเราลดมาสี่โลแล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าด้วยค่ะอยู่คนเดียวก็อยากจะร้องไห้ตลอดเวลาอยากจะนอนแต่ก็นอนไม่หลับค่ะ
รบกวนเพื่อนๆช่วยเราด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ