สวัสดีครับ ทุกๆคนก็ล้วนผ่านช่วงวัยที่ยังเป็นเด็กกันทั้งนั้น และการดำเนินชีวิตที่แตกต่างกันไป..
สังเกตุไหมครับว่า ช่วงตอนที่เราเป็นเด็กเราจะใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข มีนิสัยร่าเริง ดื้อซุกซนตามประสาเด็ก
ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนสนใจ ขี้สงสัยชอบพูดคุยกับคนรอบข้าง มีเพื่อนฝูงมากมาย
***
แต่พอเริ่มโตขึ้นจากเราที่เป็นคนมีนิสัยร่าเริงชอบพูดคุยขี้สงสัยก็เริ่มเปลี่ยนไปไม่อยากรับรู้อะไร
สงสัยอะไรก็ชอบเก็บไว้คนเดียว ไม่ค่อยคบหากับเพื่อนฝูงมากนักมีอยู่เพื่องไม่กี่คน ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียวเริ่มตัดขาดจากโลกภายนอก
ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเป็นคนเงียบๆและมีความรู้สึกว่าความสุขเริ่มหายไป ทำอะไรก็ไม่สนุกเหมือนตอนเป็นเด็กๆ

#. เรื่องที่ผมเล่าทั้งหมดเป็นประสบการณ์ที่พบเคยพบเจอมาครับ ผมก็ไม่รู้นะครับว่ามันเป็นเพราะอะไร?
อาจจะเป็นเพราะสภาพแวดล้อมรอบตัวและเหตุผลอื่นๆ
เพื่อนๆคนไหนมีคำแนะนำชี้แนะบ้างไหมครับ?
ขอบคุณนะครับ..