เคยรู้สึกอยากแต่งงาน..แต่พอจะได้แต่งจริงๆเริ่มไม่แน่ใจแล้วบ้างไหมคะTT

..ขอคำปรึกษาทุกๆคนด้วยค่ะ..
เรื่องก็คือเรากับแฟนคบกันมา 3 ปี ก่อนหน้านี้เราก็อยากให้เขามาขอเรากับพ่อแม่ให้เป็นทางการเสียที เพราะทั้งเราและเขาก็อายุไม่ใช่น้อยๆกันแล้ว
จนวันนึงทางบ้านเขาก็มาสู่ขอเราเป็นเรื่องเป็นราวค่ะ..ทางบ้านเราก็ดีใจที่เขาทำถูกต้องตามธรรมเนียมค่ะ
เราเองก็ดีใจนะ แต่อีกใจมันก็ไม่แน่ใจเลยค่ะ..ยิ่งนานวันก็ยิ่งต้องถามตัวเองซ้ำๆ ว่าเราจะไปกันรอดจริงๆหรอ..
# เพราะนิสัยเราต่างกันทุกอย่างเลยค่ะ # เราขอยกตัวอย่างเป็นข้อๆนะคะ
   1. แฟนเราใจร้อน ขี้โวยวาย หงุดหงิดง่าย  อารมณ์ร้อนมากๆ..แต่เราใจเย็น ไม่ชอบมีเรื่องมีราวกับใคร ถ้าเลี่ยงได้หรือยอมได้เราก็จะยอมตลอด เพราะเราคิดว่าหากต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันมันก็จะทำให้เรื่องราวมันบานปลายค่ะ..แต่ในขณะที่แฟนเราไม่ยอมใคร แตกเป็นแตก หักเป็นหัก คือสมัยเรียนเขาค่อนข้างเป็นนักเลงค่ะ ยกพวกตีกันอะไรประมาณนั้นค่ะ..ยิ่งการรอคิวหรือรอคอยอะไรนานหน่อย เขาก็จะต้องแสดงอาการไม่พอใจ และบ่นเสียงดังตลอด มีครั้งนึงพาเขาไปหาหมอคลินิคแถวบ้าน พอดีคนเยอะมาก แล้วเครื่องปริ้นใบสั่งยาเสียพอดี เลยทำให้ล่าช้า แฟนหงุดหงิดมากบ่นตลอดเวลา จนพยาบาลมองหน้าหลายรอบค่ะ เราก็พยายามว่าให้เขาใจเย็นๆบ้าง คนอื่นเขาก็รอเหมือนกัน แต่แฟนก็ยังไม่เลิกแสดงท่าทางหงุดหงิด เราเลยนิ่งไม่คุยด้วย ปล่อยให้เขาบ่นไปคนเดียว สักพักก็เงียบไปเอง..และพอหาหมอเสร็จ ต้องรอรับยาเราเลยไล่ให้กลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวเรารอยาเอง เพราะรำคาญที่นั่งบ่นอยู่นั่นแหละ..# กลับมาเราเลยว่าเขาไปยกใหญ่และบอกว่าถ้าจะเป็นแบบนี้อีก คราวหน้าเราจะไม่ไปด้วยแล้ว เพราะเราอายคนอื่นเขา และอีกเรื่องคือ เวลาขับรถแฟนจะบ่นทุกอย่างบนท้องถนน ทั้งรถติด จักรยานปั่นเต็มถนน คนหัดขับรถอยู่ข้างหน้า รถซาเล้งขับไปหลบ มอไซด์ขี่อยู่ข้างหน้า ขับช้า แซงไม่ได้...และอีกอื่นๆอีกมากมายที่จะหามาบ่นขณะขับรถ..ซึ่งเรามักจะว่าเขาประจำ และทำให้ทะเลาะกันบ่อยมาก เวลาออกไปไหนด้วยกันค่ะ
   2. แฟนเราไม่ชอบเข้าวัดเลย ( ไม่ชอบเลยจริงๆค่ะ) แต่เราชอบมาก เราชอบไปเที่ยวตามวัดต่างๆ ไหว้พระ ปิดทอง ถวายสังฆทาน บางครั้งไปคนเดียวก็จะไปนั่งสมาธิค่ะ
แต่แฟนจะค่อนข้างมีอคติกับพระสงฆ์สมัยนี้ โดยเฉพาะเวลาดูข่าว พระที่ทำผิดวินัยสงฆ์ เลยทำให้แฟนไม่ชอบเข้าวัด ทำบุญ หรือแม้กระทั่งใส่บาตรพระ เขามักจะพูดกับเราว่า การทำบุญไม่จำเป็นต้องทำที่วัดหรือต้องทำกับพระสงฆ์ เพราะพระสมัยนี้ไม่น่านับถือ..ซึ่งเราก็พยายามพูดว่า อย่าเหมารวมหมดสิ เพราะพระดีๆก็ยังมี ที่สำคัญการทำบุญคือการทำแล้วเราสบายใจ ใจเราเป็นสุข ไม่ได้เดือดร้อนแค่นั้นก็เป็นบุญแล้ว ถ้าเราใส่บาตรไปแล้วปรากฏว่าพระรูปนั้น ไม่ใช่พระจริง เอาของที่เราใส่ด้วยความบริสุทธิ์ใจไปทำอย่างอื่น เขาก็จะได้รับกรรมเอง..แต่แฟนก็ไม่ฟังค่ะ ก็ยืนยันว่าไม่ทำอยู่ดี..เราเลยตัดปัญหาคือ ไม่ชวนเขาเข้าวัดอีกเลย ถ้าเราจะไปก็จะไปกับพ่อแม่ของเราค่ะ
   3. แฟนเรารีบทุกอย่างค่ะ เช่นไปเที่ยวหรือไปซื้อของที่ห้าง เขาก็จะรีบไปรีบกลับ ไปซื้อของก็จะซื้ออะไร ก็จะเดินไปแค่ตรงนั้น หยิบมา จ่ายเงิน เสร็จ..ไม่เคยเดินดูของอื่นๆเลย อย่างมากก็แค่ถามเรานิดหน่อยว่าจะซื้ออะไรอีกไหม ถ้าเราบอกไม่ คือเขาก็จะเดินไปช่องจ่ายเงินทันที...บางครั้งเราก็ว่าเขานะคะ ว่าจะไม่คิดเดินดูอย่างอีนเลยหรอ ขับรถมาตั้งไกล ซื้อของไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเสร็จ..ถ้าครั้งไหนเราบ่นก็จะเดินดูบ้างค่ะ..แต่ส่วนใหญ่ถึงเดินก็ไม่เกิน 15 นาที...ไปเที่ยวก็เดินฉับๆอยู่คนเดียว นำหน้าริ่วๆ ไม่เคยจะเดินจูงมือ หรือเดินคู่กันไปเรื่อยๆแบบคู่อื่นเลยค่ะ บางทีเราเบื่อๆก็แกล้งหยุดดูนั่นดูนี่ โดยไม่เรียกเขา อยากรู้ว่าจะหันมามองเราไหม..แต่พอหันมาเขาก็จะเดินย้อนมาหาเราเองค่ะ..ส่วนใหญ่จะเป็นแบบนี้ตลอดค่ะ เพราะเขาเป็นคนเดินไว แต่เราเดินช้า
   4. แฟนเราพูดไม่เพราะเลย ออกแนวด่าเลยค่ะ แต่เขาไม่เคยด่าเรานะ...เพียงแต่ชอบใช้คำด่าสอดแทรกเข้ามาในประโยคลงท้าย หรือเริ่มต้น เวลาพูดหรือเล่าอะไรให้ฟังค่ะ เช่น เ_ี้ย / _ัตว์ ..อะไรประมาณนี้ค่ะ..ซึ่งเราเป็นคนไม่ด่าเลยค่ะ เราไม่ชอบด่าใครและไม่ชอบให้ใครด่าด้วย..เคยทะเลาะกับแฟนหลายครั้งเรื่องนี้ แต่เขาก็จะกลับมาพูดเหมือนเดิมตลอด แบบว่าเขาคงเคยปากไปแล้วค่ะ...เราก็ได้แต่พยายามทำใจยอมรับ ว่าเขาคงเปลี่ยนไม่ได้เราคงต้องยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นให้ได้เอง...เพียงแต่จะบอกว่าเขาตลอดว่าห้ามมาหลุดพูดต่อหน้าพ่อแม่เราแล้วกัน
   5. แฟนเราใช้เงินฟุ้มเฟือยมากค่ะ ยิ่งมีมากยิ่งใช้มาก...แต่เราประหยัดสุดๆ จนพ่อแม่ต้องบอกเราว่าให้ไปหาซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ใหม่ๆใส่บ้าง เพราะเห็นเราใส่ไปทำงานก็ซ้ำไปซ้ำมาเป็นปี สองปีก็ไม่ยอมซื้อชุดสวยๆแบบคนอื่นใส่บ้าง...พ่อจะชอบบอกเราประจำเลยค่ะ เราก็ได้แต่บอกว่ายังดีกว่า ขี้เกียจออกไปหาซื้อ อะไรประมาณนั้นค่ะ..ส่วนแฟนเราก็ชอบหมดเงินไปกับเรื่องกิน ทั้งๆที่ทำงานใกล้บ้านกว่าเราแต่ใช้เงินพอๆกับเราที่ต้องขึ้นรถประจำทางไปทำงานอีกค่ะ เราเสียทั้งค่ารถ ค่ากินข้าวกลางวันค่ะ แต่ะขาเสียเเค่ค่ากิน ซึ่งไม่รู้ว่ากินอะไรมากมายขนาดนั้น...พอถามหรือว่าเขามากๆเข้า เขาก็จะบอกว่า ทีหลังก็จ่ายวันละ 20 บาทเลยสิ..หรือไม่ก็บอกว่าเขาก็ต้องอยากกินขนมกินน้ำบ้างปะ...ซึ่งขณะที่เราจะตั้งเป้าการใช้เงินในทุกวันค่ะ และจะไม่ใช้เกินนี้ นอกจากบางวันจะมีซื้อขนมเข้ามากินที่บ้านตอนเย็นบ้าง
   6.แฟนไม่เคยมีมุมหวานๆ หรือเซอร์ไพร์อะไรเลยสักครั้ง ในขณะที่เรามักทำโน่นทำนี่ให้เวลาถึงวันสำคัญ แต่เขามักว่าเราไร้สาระ ส่วนเขาแม้แต่ของขวัญสักชิ้น หรือกุหลาบสักดอก เรายังต้องงอลก่อนถึงจะได้มาค่ะ
   7.แฟนเราคุยเก่ง พูดมาก อวดฉลาดทุกเรื่อง จนบางครั้งแม่เราก็ไม่ค่อยพอใจกับคำพูดแฟนเท่าไรนักค่ะ...แต่เราพูดน้อย เวลาคุยกับคนอื่นบางเรื่องก็รู้แหละแต่ทำเป็นไม่รู้ เพื่อให้อีกคนได้พูดไป..ประมาณว่าเราไม่อยากหักหน้าคนที่กำลังพูดน่ะค่ะ..ส่วนใหญ่เราจะเป็นผู้ฟังมากกว่า บางทีก็จะชอบมีคนมาเล่าปัญหาให้เราฟัง แบบระบายความทุกข์และขอคำปรึกษาอะไรประมาณนั้นค่ะ
   8. ฐานะทางบ้านแฟนจะค่อนข้างแย่กว่าเราค่ะ เราอยู่กรุงเทพ ส่วนแฟนอยู่ต่างจังหวัด..เวลาว่าอะไรเขามากๆ เขาก็จะชอบตัดพ้อว่าก็เขามันคนบ้านนอกบ้างล่ะ..ก็เขามันจนบ้างล่ะ..ก็เขาไม่เคยกินบ้างล่ะ..อะไรแบบนี้เสมอค่ะ
มันเลยทำให้เราไม่อยากจะว่าอะไรเขามากเกินไป กลัวจะเป็นการซ้ำเติม หรือรังเกียจที่เขาจนน่ะค่ะ  แต่จริงๆแล้วเราไม่เคยคิดรังเกียจหรือซ้ำเติมเขาเลยสักครั้งนะ ถึงแม้ทางบ้านเราตอนแรกจะไม่เห็นด้วยที่เราคบกัน แต่เราก็พยายามฟันฝ่ากันมาได้ ...จนใกล้ที่จะได้แต่งงานและอยู่ด้วยกันจริงๆ..

แต่เรารู้สึกว่าเราสับสนค่ะ ยิ่งใกล้วันแต่งงานเรายิ่งสับสน ไม่รู้ว่าเลือกคนถูกไหม..เคยมีคนบอกเราว่า รักกันก็ต้องยอมรับในสิ่งที่อีกฝ่ายเป็นให้ได้ คนเรามีข้อเสียแต่ขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะรับข้อเสียของเขาได้ไหม..เราก็คิดว่า..อืมมม..ในเมื่อรักเขา เราก็ยอมมองข้ามข้อเสีย มองข้อดีของเขาแล้วกัน...แต่ ก็ยิ่งทำให้อึดอัดค่ะ เหมือนเรากำลังพยายามทำให้ยอมรับได้แต่จริงๆทำไม่ได้..ทุกวันนี้แค่ขึ้นรถเขา เราก็อึดอัดแบบพูดไม่ถูกแล้วค่ะ..เวลาไปไหนด้วยกันมันไม่สนุกเลย ผิดกับการไปคนเดียว หรือไปกับครอบครัวเราเลยค่ะ...เรารู้สึกว่าเวลาอยู่กับเขา เราไม่มีความสุข...มันเกร็งๆ อึดอัด...ทำไมถึงเป็นแบบนี้คะ??
# หรือความรู้สึกแบบนี้ มันคือ ไม่ได้รักกันแล้วหรือเปล่า # เราเองก็ไม่เคยมีแฟนเลย คนนี้เป็นคนแรก..และคิดว่าจะเป็นคนสุดท้าย เพราะเราก็จะ 30 แล้ว เลยอยากสร้างครอบครัวจริงจังสักที...แต่มันก็เริ่มไม่เเน่ใจ จนบางครั้งอยากยกเลิกงานแต่งไปเลย...แต่ติดที่ทางผู้ใหญ่รู้เรื่องและเตรียมตัวกันแล้ว...และเราก็คิดไปต่างๆนาๆ ว่าถ้าเราเลิกกับเขา ชีวิตเขาคงกลับไปตกต่ำเหมือนเดิม เพราะเขาไม่มีใคร ต่อสู้ชีวิตเองมาตลอด พ่อแม่ก็เสียหมดแล้ว พี่น้องก็แยกไปมีครอบครัวกันหมด...เหมือนเราเป็นคนยื่นมือช่วยเขาในทุกเรื่องของชีวิตมาตลอด 3 ปีเต็มที่คบกันมา...เขาเคยพูดว่าถ้าไม่มีเราช่วยเขาไว้ ป่านนี้เขาคงไม่รู้จะอยู่มาได้แบบทุกวันนี้ไหม...เขามักพูดว่าเรามีบุญคุณ...ซึ่งมันยิ่งทำให้คิดว่าตกลงเราสองคนรักกันมาตั้งแต่ต้นไหมนะ หรือที่คบกันมาจนทุกวันนี้เพราะเราสงสารเขา...และเขาก็คิดว่าเรามีบุญคุณเลยต้องตอบแทนหรอ...

เพราะการกระทำบางครั้งมันทำให้เราคิดว่า เราเหมือนแฟนกันจริงๆหรอ...ยิ่งคบยิ่งรู้สึกไม่เข้าใจกันสักเรื่อง...
ยิ่งคบยิ่งไม่สนิทใจ แต่เวลาเขากลับไป เราอยู่บ้านกับพ่อแม่ กลับสบายใจมากกว่าซะงั้น...
โอ๊ยยย ปวดหัวค่ะ..จะทำไงดี งานแต่งก็ใกล้เข้ามาแล้ว..

บางทีก็คิดว่าแล้วแต่ชะตาลิขิตค่ะ ถ้าแต่งไปแลัว แต่ไปกันไม่รอดจริงๆ ก็เลิกกันไป...
หรือใครมีคำแนะนำอะไรบ้างไหมคะ..หรือคู่ของใครเป็นแบบเราบ้าง คุณปรับกันยังไง หรือแก้ไขยังไงให้ชีวิตคู่ราบรื่นคะ
# ช่วยชี้แนะด้วยค่ะ #