ผมชื่อ ปอน ผมได้รู้จักกับชายคนหนึ่งผ่านแอพ
เขา ชื่อว่า "ทิว" (นามสมมติ) ทีแรก เราก็ไม่ได้คิดจะจริงกันอะไรกันมาก
ก็คุยกันประสาเพื่อน ปรึกษากันต่างๆนานา ยิ่งเราคุยกันมากขึ้น ยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีกับเขามากขึ้น
ผมไม่รู้หรอกว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร แต่สิ่งที่ผมสัมผัสในตอนคุยกันคือ เขา "จริงใจ" กับเรา
เขาเรียนอยู่ที่เพชรบูรณ์ เขากำลังเป็นนักเรียนอยู่ด้วย จากแรกๆที่เราคุยกัน เราก็พิมพ์คุยกันผ่านไลน์
และเราเองก็พยายามที่จะไม่เยอะต่อกันมากนัก เราคุยกันเป็นเวลา คือ สองทุ่มตรงเราจะต้องโทรคุยกัน ... แต่ไม่เคยวิดีโอคอล (แต่ผมก็ไม่ได้เอะใจหรือสงสัยอะไร เพราะไม่อยากก้าวก่ายจนเกินไป)
ยิ่งเราคุยกันบ่อยขึ้นเท่าไหร่ ทำให้ผมรู้สึกผูกพัน และผมก็มโนว่า นี่คือรัก
ความตรงต่อเวลา น้ำเสียงที่น่าฟัง การเข้าอกเข้าใจขณะคุยกัน .. ผมมั่นใจเหลือเกินว่า ... รักมันเกิดขึ้นแล้ว
ตอนนี้เราก็คุยกันมาได้ ๓ เดือนแล้วหละ
วันนี้ ผมก็เลยขอร้องที่จะวิดีโอคอล เนื่องจากว่าผมอยากเห็นหน้าเขามาก
เสียงเขาดูไม่ค่อยสะดวกนัก ผมจึงไม่ได้เซ้าซี้ ... เขาก็ถามผมว่า แน่ใจนะว่าอยากจะดู .. (แน่เสียยิ่งกว่าแน่อีก) และสุดท้าย..
เขาก็ยอมเปิดวิดิโอคอลคุยกับผม
เฮ้ย !!! คืออะไรยังไง คนที่เราคุยด้วย ... เขาไม่ได้อยู่ในสถานะปถุชนทั่วไป
แต่เขาอยู่ในฐานะ .พระ. ผมควรจะเรียกเขาว่าอย่างไรถึงจะถูก เรียก .หลวงพี่. หรืออะไรดี ... สมองผมตื้อๆงงๆๆ
เมื่อเขาเห็นผมนิ่งๆ จากการที่วิดีโอคอลคุยกัน เขาจึงรีบตัดสายไป
พร้อมกับพิมพ์ถ้อยคำถึงผม
...ขอโทษนะ...ที่ผมไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด...
ไม่อะ ... ผมไม่อยากไปจากเขา ผมอยากรู้สึกเหมือนเดิม แต่มันแปลกไปแล้ว ความรู้สึกประหลาดเริ่มเข้ามาแทนที่
... งง... มึนๆ บอกไม่ถูก
....ขอย้อนเวลาที่ผมไม่ต้องรับรู้เรื่องสถานะของเขาได้ไหม.... ขอให้ความรู้สึกของผมเป็นเหมือนเดิม
ตอนนี้ ผมได้ยินแค่เพียงเสียง "ขอโทษ" ก้องอยู่ในหัว
กับคำถามที่ถามตัวเอง... "ทำไม" "ทำไมเขาไม่บอกเราตั้งแต่แรก" ... "ทำไมเราต้องถลำใจ"
...ถอนหายใจยาวๆอีกรอบ...โชคดีนะครับหลวงพี่
เจ็บแต่ไม่อยากจบ
เขา ชื่อว่า "ทิว" (นามสมมติ) ทีแรก เราก็ไม่ได้คิดจะจริงกันอะไรกันมาก
ก็คุยกันประสาเพื่อน ปรึกษากันต่างๆนานา ยิ่งเราคุยกันมากขึ้น ยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีกับเขามากขึ้น
ผมไม่รู้หรอกว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร แต่สิ่งที่ผมสัมผัสในตอนคุยกันคือ เขา "จริงใจ" กับเรา
เขาเรียนอยู่ที่เพชรบูรณ์ เขากำลังเป็นนักเรียนอยู่ด้วย จากแรกๆที่เราคุยกัน เราก็พิมพ์คุยกันผ่านไลน์
และเราเองก็พยายามที่จะไม่เยอะต่อกันมากนัก เราคุยกันเป็นเวลา คือ สองทุ่มตรงเราจะต้องโทรคุยกัน ... แต่ไม่เคยวิดีโอคอล (แต่ผมก็ไม่ได้เอะใจหรือสงสัยอะไร เพราะไม่อยากก้าวก่ายจนเกินไป)
ยิ่งเราคุยกันบ่อยขึ้นเท่าไหร่ ทำให้ผมรู้สึกผูกพัน และผมก็มโนว่า นี่คือรัก
ความตรงต่อเวลา น้ำเสียงที่น่าฟัง การเข้าอกเข้าใจขณะคุยกัน .. ผมมั่นใจเหลือเกินว่า ... รักมันเกิดขึ้นแล้ว
ตอนนี้เราก็คุยกันมาได้ ๓ เดือนแล้วหละ
วันนี้ ผมก็เลยขอร้องที่จะวิดีโอคอล เนื่องจากว่าผมอยากเห็นหน้าเขามาก
เสียงเขาดูไม่ค่อยสะดวกนัก ผมจึงไม่ได้เซ้าซี้ ... เขาก็ถามผมว่า แน่ใจนะว่าอยากจะดู .. (แน่เสียยิ่งกว่าแน่อีก) และสุดท้าย..
เขาก็ยอมเปิดวิดิโอคอลคุยกับผม
เฮ้ย !!! คืออะไรยังไง คนที่เราคุยด้วย ... เขาไม่ได้อยู่ในสถานะปถุชนทั่วไป
แต่เขาอยู่ในฐานะ .พระ. ผมควรจะเรียกเขาว่าอย่างไรถึงจะถูก เรียก .หลวงพี่. หรืออะไรดี ... สมองผมตื้อๆงงๆๆ
เมื่อเขาเห็นผมนิ่งๆ จากการที่วิดีโอคอลคุยกัน เขาจึงรีบตัดสายไป
พร้อมกับพิมพ์ถ้อยคำถึงผม
...ขอโทษนะ...ที่ผมไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด...
ไม่อะ ... ผมไม่อยากไปจากเขา ผมอยากรู้สึกเหมือนเดิม แต่มันแปลกไปแล้ว ความรู้สึกประหลาดเริ่มเข้ามาแทนที่
... งง... มึนๆ บอกไม่ถูก
....ขอย้อนเวลาที่ผมไม่ต้องรับรู้เรื่องสถานะของเขาได้ไหม.... ขอให้ความรู้สึกของผมเป็นเหมือนเดิม
ตอนนี้ ผมได้ยินแค่เพียงเสียง "ขอโทษ" ก้องอยู่ในหัว
กับคำถามที่ถามตัวเอง... "ทำไม" "ทำไมเขาไม่บอกเราตั้งแต่แรก" ... "ทำไมเราต้องถลำใจ"
...ถอนหายใจยาวๆอีกรอบ...โชคดีนะครับหลวงพี่