บนพื้นที่แคบๆ ริมระเบียงห้องพัก...คงจะพอมีพื้นที่ว่างให้เธอได้พักพิง....
ผมได้ต้นสตอเบอรี่มาดูแล...เธอบอกดูแลดีๆนะ เท่านั้นล่ะ 55555
ผมนะหรอ....บอกตรงๆ ไม่เคยปลูกเลย แล้วไม่รู้ด้วยว่าจะดูแลยังไงให้รอด
จนแล้ว จนรอดผมก็ได้แต่รดน้ำเป็นประจำ มีเพียงช่วงที่ผมต้องเดินทางไกล
เท่านั้นที่ไม่มีเวลาได้ดูแลต้นสตอเบอรี่....แต่ผมก็หาวิธีการรดน้ำ ในช่วงที่ผมไม่อยู่นะ
เวลาผ่านไปสักอาทิตย์ ผมเห็นต้นสตอเบอรี่เริ่ม มีสีเขียว เริ่มแตกใบอ่อนๆ ให้เห็น
ผมก็แอบยิ้มอ่ะดิ 5555 อ้าววววว รอดเว้ยเห้ยยยยยยย !!!!!!!!
จากนั้นผมก็ดูแล ต้นสตอเบอรี่ แบบเดิม มีพรวนดินบ้าง อะนะ (ขอสะหน่อย 5555)
เริ่มหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการดูแล ให้มันรอดนะ ไม่ได้หวังเลยว่าจะ ได้เห็น.....
แน่นอนระเบียงผมโดนแดด เต็มๆ มันคงไม่พ้นอาทิตย์หน้าแน่ๆๆ แต่ในใจเราหวังไว้เล็กๆ
ว่า มันต้องรอดดิ (แอบเข้าข้างตัวเองสะงั้น) บางครั้งเห็นเธอเหี่ยว ฉันเลยเหนื่อยใจ
เราตั้งใจว่าจะดูแลอย่างดีนะ โดยปลายทางไม่รู้เลยนะว่าผลจะเป็นอย่างไร
และแล้ว.......รุ่งเช้าผมเดินออกมาดูเธอริมระเบียง.....เธอก็ออกดอก ให้เห็น
ว้าวววว ครั้งแรกในชีวิตนะที่เห็นดอกสตอเบอรี่ ที่เราดูแลเอง
เท่านั้นยังไม่พอ..........ถ่ายรูปสิครับบบบ
เมื่อมีดอก แล้วใยเล่าเจ้าจะไม่ออกผลให้ ผมได้เชยชมล่ะ
เริ่มเห็นผล เล็กๆๆ ล่ะ มาถึงจุดนี้บอกเลย รอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นับวันลูกเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ผมจึงต้องดูแลเธออย่างใกล้ชิดมากขึ้น ไปอีก
ลูกใหญ่ยังไม่พอ เช้าของวันหลายๆวันถัดมา เธอเริ่มยิ้มเป็นสีแดง ให้ตายเทอะ.....
ครั้งแรกเลยล่ะ ที่เราเห็นเธอ..........แดง เต็มลูกเลย
ผมจะอดใจได้ไงล่ะ ถ่ายรูปกับเธอหน่อยสิครับ
สุดท้ายผมก็ต้องยอมตัดใจ เด็ดเธอ....มาใส่จาน
บอกเลยไม่อยากเด็ดเลยนะ แต่เธอนี่สุกงอมเลย
และสุดท้ายเลย....เธอควรจะอยู่บนเค้ก อันสวยงาม เพื่อให้เธอได้ยิ้มในแบบของเธอ
นั่นล่ะคือ ที่อยู่ของเธอ.....เธอสวยงามจัง
ผมดูแลเธอแล้วนะ จากวันแรก ที่คิดว่ายังไงอาจจะไม่รอด ในสภาวะแวดล้อมของอากาศที่ร้อน
แต่เธอก็ยังเชื่อในฉัน เชื่อที่จะให้ฉันได้ดูแลเธอ....จนวันหนึ่งเธอเริ่มออกดอกให้ฉันเห็น (นั่นคือกำลังใจ)
แถมเธอยังเติบโตมาเรื่อยๆ จนยิ้มแก้มแดงทั้งหน้า แดงเต็มลูกเลย เธอก็คอยให้ฉันได้รดน้ำ จนวันนึงที่ฉันเห็นเธอ
บนหน้าเค้ก...อันสวยงาม นั่นคือกำลังใจของฉัน....ขอบคุณนะสตอเบอรี่...ที่รัก
ฉันทำตามที่เธอบอกแล้วนะ....
ขอบคุณรอยยิ้มที่เป็นกำลังใจให้กันเสมอนะ
สตอเบอรี่ที่รัก
ผมได้ต้นสตอเบอรี่มาดูแล...เธอบอกดูแลดีๆนะ เท่านั้นล่ะ 55555
ผมนะหรอ....บอกตรงๆ ไม่เคยปลูกเลย แล้วไม่รู้ด้วยว่าจะดูแลยังไงให้รอด
จนแล้ว จนรอดผมก็ได้แต่รดน้ำเป็นประจำ มีเพียงช่วงที่ผมต้องเดินทางไกล
เท่านั้นที่ไม่มีเวลาได้ดูแลต้นสตอเบอรี่....แต่ผมก็หาวิธีการรดน้ำ ในช่วงที่ผมไม่อยู่นะ
เวลาผ่านไปสักอาทิตย์ ผมเห็นต้นสตอเบอรี่เริ่ม มีสีเขียว เริ่มแตกใบอ่อนๆ ให้เห็น
ผมก็แอบยิ้มอ่ะดิ 5555 อ้าววววว รอดเว้ยเห้ยยยยยยย !!!!!!!!
จากนั้นผมก็ดูแล ต้นสตอเบอรี่ แบบเดิม มีพรวนดินบ้าง อะนะ (ขอสะหน่อย 5555)
เริ่มหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการดูแล ให้มันรอดนะ ไม่ได้หวังเลยว่าจะ ได้เห็น.....
แน่นอนระเบียงผมโดนแดด เต็มๆ มันคงไม่พ้นอาทิตย์หน้าแน่ๆๆ แต่ในใจเราหวังไว้เล็กๆ
ว่า มันต้องรอดดิ (แอบเข้าข้างตัวเองสะงั้น) บางครั้งเห็นเธอเหี่ยว ฉันเลยเหนื่อยใจ
เราตั้งใจว่าจะดูแลอย่างดีนะ โดยปลายทางไม่รู้เลยนะว่าผลจะเป็นอย่างไร
และแล้ว.......รุ่งเช้าผมเดินออกมาดูเธอริมระเบียง.....เธอก็ออกดอก ให้เห็น
ว้าวววว ครั้งแรกในชีวิตนะที่เห็นดอกสตอเบอรี่ ที่เราดูแลเอง
เท่านั้นยังไม่พอ..........ถ่ายรูปสิครับบบบ
เมื่อมีดอก แล้วใยเล่าเจ้าจะไม่ออกผลให้ ผมได้เชยชมล่ะ
เริ่มเห็นผล เล็กๆๆ ล่ะ มาถึงจุดนี้บอกเลย รอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นับวันลูกเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ผมจึงต้องดูแลเธออย่างใกล้ชิดมากขึ้น ไปอีก
ลูกใหญ่ยังไม่พอ เช้าของวันหลายๆวันถัดมา เธอเริ่มยิ้มเป็นสีแดง ให้ตายเทอะ.....
ครั้งแรกเลยล่ะ ที่เราเห็นเธอ..........แดง เต็มลูกเลย
ผมจะอดใจได้ไงล่ะ ถ่ายรูปกับเธอหน่อยสิครับ
สุดท้ายผมก็ต้องยอมตัดใจ เด็ดเธอ....มาใส่จาน
บอกเลยไม่อยากเด็ดเลยนะ แต่เธอนี่สุกงอมเลย
และสุดท้ายเลย....เธอควรจะอยู่บนเค้ก อันสวยงาม เพื่อให้เธอได้ยิ้มในแบบของเธอ
นั่นล่ะคือ ที่อยู่ของเธอ.....เธอสวยงามจัง
ผมดูแลเธอแล้วนะ จากวันแรก ที่คิดว่ายังไงอาจจะไม่รอด ในสภาวะแวดล้อมของอากาศที่ร้อน
แต่เธอก็ยังเชื่อในฉัน เชื่อที่จะให้ฉันได้ดูแลเธอ....จนวันหนึ่งเธอเริ่มออกดอกให้ฉันเห็น (นั่นคือกำลังใจ)
แถมเธอยังเติบโตมาเรื่อยๆ จนยิ้มแก้มแดงทั้งหน้า แดงเต็มลูกเลย เธอก็คอยให้ฉันได้รดน้ำ จนวันนึงที่ฉันเห็นเธอ
บนหน้าเค้ก...อันสวยงาม นั่นคือกำลังใจของฉัน....ขอบคุณนะสตอเบอรี่...ที่รัก
ฉันทำตามที่เธอบอกแล้วนะ....
ขอบคุณรอยยิ้มที่เป็นกำลังใจให้กันเสมอนะ