สวัสดีครับ
ไม่ได้แต่งเรื่องสั้นอะไรแบบนี้นานแล้ว แต่เมื่อตอนล่าสุด ดูแล้วชอบ Part 3 ของตอนล่าสุดมากๆ ครับ เลยออกมาเป็นแฟคฟิคแบบนี้
เป็นอีกหนึ่งมุมมองจากก้องภพ ต่อห้องอาทิตย์ตอนที่เอาข้าวและนมเย็นไปให้ครับ
Part 3 ฉากในห้องพี่อาทิตย์
.
.
.
ทันทีที่เข้าไปในห้องพี่อาทิตย์ ก็พบว่าเจ้าของห้องกำลังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียง ท่าทางตกอกตกใจของพี่ที่ไม่คิดว่าจะมีคนอื่นนอกจากเพื่อนตัวเองเข้ามา ทำให้ผมแอบขำ พอถามว่า เจ็บไหม ก็ปากแข็งบอกว่า สบายดี แค่วางพาดเท้าไว้เฉยๆ จนต้องแกล้งจับๆ ให้ฟอร์มหลุด ขำชะมัด แถมยังโดนไล่ให้กลับอีก แต่ใครจะกลับละครับ คนที่ตั้งใจมาหาเจ็บหนักขนาดนี้ เลยอ้างว่า ต้องเก็บจานไปล้าง
.
ดื้อจัดการเอาโต๊ะวางให้คนเจ็บ เอาโจ๊กใส่ชาม มองอีกคนกินไป พลางนั่งมองไปรอบๆ ห้องอย่างตื่นตาตื่นใจ ห้องที่ผมมองจากระเบียงของตึกตรงข้าม ห้องที่เคยจินตนาการว่า จะต้องเรียบร้อย สมกับความเป็นพี่ระเบียบของเจ้าของห้อง
.
แต่จริงๆ แล้วกลับไม่ใช่เลย ห้องพี่อาทิตย์ก็เหมือนห้องทั่วๆ ไป แปะโปสเตอร์นักร้องไว้หลังประตู แปะโพสอิท แปะรูปวาดเครื่องกลอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้เรื่องเต็มไปหมด ไหนจะการ์ตูนตั้งใหญ่ที่เรียงอยู่บนเชลฟ์ฝั่งตรงข้าม ข้างๆ เป็นฟิกเกอร์หุ่นยนต์ที่วางโชว์ไว้ พอมองรวมๆ แล้ว พี่อาทิตย์ก็เป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาๆ ที่ผมอดเอ่ยปากแซวออกไปถึงความเรียบร้อย จนถูกประชดกลับว่า ดูซีรีส์มากเกินไปกลับมา
.
หลังจากดื้อไปเก็บผ้าที่ตากไว้ตรงระเบียง เอาผ้ามารีดให้ จนต้องอ้างเหตุผลข้างๆ คูๆ ว่าตัวเองชอบรีดผ้า ทั้งๆ ที่ความจริงก็แค่ต้องการทำอะไรให้คนเจ็บสะดวกสบายมากยิ่งขึ้น จนอีกคนประชดว่า อยากทำอะไรก็ทำ
.
พี่อาทิตย์ก็ยังคงเป็นคนที่มีฟอร์มอยู่ตลอด ทำนิ่งๆ แต่พอชวนคุยเรื่องที่ตัวเองสนใจ อย่างเรื่องหุ่นยนต์ ก็คุยกับผมเป็นวรรคเป็นเวรได้ เอาจริงๆ ก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้น แต่ถ้าคนที่เราสนใจ ชอบอะไร เราก็ควรจะรู้เรื่องนั้นไม่ใช่เหรอครับ
.
มองอีกคนกินโจ๊กไปเรื่อยๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า คนป่วยต้องกินยา ไหนจะยาก่อนอาหารอีก เลยอดบ่นไปไม่ได้ จนโดนว่ากลับว่า ยุ่งอีกรอบ แถมยังรีบบอกว่าตัวเองเป็นถึงรุ่นพี่ รุ่นน้องอย่างผมไม่ต้องมาสั่ง
.
และแน่นอนว่า ไอ้ปากขมุบขมิบแบบประชดประชดก็ไม่รอดไปจากสายตาหรอก นี่พี่จะรู้ไหมว่า ทำตัวเป็นเด็กๆ งอแงมากแค่ไหน จนผมต้องแอบหัวเราะกับตัวเองเบาๆ
.
สายเรียกเข้า ทำให้ผมชะงักไป “น้ำตาล” คนที่โทรหาพี่
.
เจ้าของห้องคงต้องการความเป็นส่วนตัวเลยไม่รับสาย ผมก็เลยขอตัวกลับก่อน โดยไม่ได้เก็บจานชามไปล้างอย่างที่บอกไว้ตั้งแต่แรก
.
แม้จะรู้สึกไม่โอเคหน่อยๆ แต่ด้วยความเป็นห่วง ก็ต้องเตือนให้อีกคนอย่าลืมกินยา ก่อนออกมาจากห้องของพี่อาทิตย์
FanFiction/FanSeries Sotus The Siries : ฉากห้องพี่อาทิตย์
ไม่ได้แต่งเรื่องสั้นอะไรแบบนี้นานแล้ว แต่เมื่อตอนล่าสุด ดูแล้วชอบ Part 3 ของตอนล่าสุดมากๆ ครับ เลยออกมาเป็นแฟคฟิคแบบนี้
เป็นอีกหนึ่งมุมมองจากก้องภพ ต่อห้องอาทิตย์ตอนที่เอาข้าวและนมเย็นไปให้ครับ
Part 3 ฉากในห้องพี่อาทิตย์
.
.
.
ทันทีที่เข้าไปในห้องพี่อาทิตย์ ก็พบว่าเจ้าของห้องกำลังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียง ท่าทางตกอกตกใจของพี่ที่ไม่คิดว่าจะมีคนอื่นนอกจากเพื่อนตัวเองเข้ามา ทำให้ผมแอบขำ พอถามว่า เจ็บไหม ก็ปากแข็งบอกว่า สบายดี แค่วางพาดเท้าไว้เฉยๆ จนต้องแกล้งจับๆ ให้ฟอร์มหลุด ขำชะมัด แถมยังโดนไล่ให้กลับอีก แต่ใครจะกลับละครับ คนที่ตั้งใจมาหาเจ็บหนักขนาดนี้ เลยอ้างว่า ต้องเก็บจานไปล้าง
.
ดื้อจัดการเอาโต๊ะวางให้คนเจ็บ เอาโจ๊กใส่ชาม มองอีกคนกินไป พลางนั่งมองไปรอบๆ ห้องอย่างตื่นตาตื่นใจ ห้องที่ผมมองจากระเบียงของตึกตรงข้าม ห้องที่เคยจินตนาการว่า จะต้องเรียบร้อย สมกับความเป็นพี่ระเบียบของเจ้าของห้อง
.
แต่จริงๆ แล้วกลับไม่ใช่เลย ห้องพี่อาทิตย์ก็เหมือนห้องทั่วๆ ไป แปะโปสเตอร์นักร้องไว้หลังประตู แปะโพสอิท แปะรูปวาดเครื่องกลอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้เรื่องเต็มไปหมด ไหนจะการ์ตูนตั้งใหญ่ที่เรียงอยู่บนเชลฟ์ฝั่งตรงข้าม ข้างๆ เป็นฟิกเกอร์หุ่นยนต์ที่วางโชว์ไว้ พอมองรวมๆ แล้ว พี่อาทิตย์ก็เป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาๆ ที่ผมอดเอ่ยปากแซวออกไปถึงความเรียบร้อย จนถูกประชดกลับว่า ดูซีรีส์มากเกินไปกลับมา
.
หลังจากดื้อไปเก็บผ้าที่ตากไว้ตรงระเบียง เอาผ้ามารีดให้ จนต้องอ้างเหตุผลข้างๆ คูๆ ว่าตัวเองชอบรีดผ้า ทั้งๆ ที่ความจริงก็แค่ต้องการทำอะไรให้คนเจ็บสะดวกสบายมากยิ่งขึ้น จนอีกคนประชดว่า อยากทำอะไรก็ทำ
.
พี่อาทิตย์ก็ยังคงเป็นคนที่มีฟอร์มอยู่ตลอด ทำนิ่งๆ แต่พอชวนคุยเรื่องที่ตัวเองสนใจ อย่างเรื่องหุ่นยนต์ ก็คุยกับผมเป็นวรรคเป็นเวรได้ เอาจริงๆ ก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้น แต่ถ้าคนที่เราสนใจ ชอบอะไร เราก็ควรจะรู้เรื่องนั้นไม่ใช่เหรอครับ
.
มองอีกคนกินโจ๊กไปเรื่อยๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า คนป่วยต้องกินยา ไหนจะยาก่อนอาหารอีก เลยอดบ่นไปไม่ได้ จนโดนว่ากลับว่า ยุ่งอีกรอบ แถมยังรีบบอกว่าตัวเองเป็นถึงรุ่นพี่ รุ่นน้องอย่างผมไม่ต้องมาสั่ง
.
และแน่นอนว่า ไอ้ปากขมุบขมิบแบบประชดประชดก็ไม่รอดไปจากสายตาหรอก นี่พี่จะรู้ไหมว่า ทำตัวเป็นเด็กๆ งอแงมากแค่ไหน จนผมต้องแอบหัวเราะกับตัวเองเบาๆ
.
สายเรียกเข้า ทำให้ผมชะงักไป “น้ำตาล” คนที่โทรหาพี่
.
เจ้าของห้องคงต้องการความเป็นส่วนตัวเลยไม่รับสาย ผมก็เลยขอตัวกลับก่อน โดยไม่ได้เก็บจานชามไปล้างอย่างที่บอกไว้ตั้งแต่แรก
.
แม้จะรู้สึกไม่โอเคหน่อยๆ แต่ด้วยความเป็นห่วง ก็ต้องเตือนให้อีกคนอย่าลืมกินยา ก่อนออกมาจากห้องของพี่อาทิตย์