อายุ 20 พร้อมกับพบความจริงที่ว่าโลกมันไม่ได้สวยงาม เมฆสายไหมแบบที่เคยคิด

ตอนที่เรายังเด็ก เราก็รู้แหละ จากปากพวกผู้ใหญ่ว่าโลกมันไม่ได้สวยงาม เราคิดว่าเราเข้าใจว่าโลกไม่สวยงามแต่จริงๆแล้วเราไม่เข้าใจมันเลย
มุมมองที่มองโลกผ่านสายตาของเด็ก มันมีความหวัง ความฝัน มันเหมือนมองผ่านแก้วสีลูกกวาด
แต่พอโตมาอายุยี่สิบ แก้วสีลูกกวาดแตก ได้พบกับความจริงว่า สิ่งที่ฝันกับสิ่งที่เป็นจริง(reality)มันไม่ตรงกัน
คราวนี้เราถึงได้เข้าใจสิ่งที่พวกผู้ใหญ่พูด เพราะเราเป็นผู้ใหญ่แล้ว เข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงโลกแห่งความจริง
มีคนเคยกล่าวว่า สิ่งที่หอมหวานที่สุดคือความฝันในวัยเยาว์
ตอนที่เรายังเยาว์ เรามีฝันมากมาย ฝันจะเป็นอะไรก็ได้ ฝันอยากมีอะไรก็ได้ เพราะเรายังคิดว่าเรายังเหลือเวลาทำมันอีกเยอะ เรายังมีโอกาสจะทำให้ฝันนั้นสำเร็จ พวกเราในวัยเยาว์จึงมีความสุขกับจินตนาการและความฝัน และที่สำคัญเราในวัยเยาว์ยังไม่มีประสบการณ์มากนักที่จะเข้าใจว่าความฝันนับล้าน ในโลกความจริง มันเป็นจริงสมหวังได้แค่เศษเสี้ยวเท่านั้นล่ะ

เคยสังเกตไหมว่า ทำไมพวกผู้ใหญ่ถึงมีจินตนาการน้อยกว่าเด็ก
ก็เพราะ ความหวังที่ถูกความจริงทำลายลงไปเรื่อยๆ ก็เลยไม่มีใครอยากจะมองโลกผ่านแก้วสีลูกกวาดอีกต่อไป