ข่อยบ่ช่ายวัวช่าย "กวย" เด้อ ว้ายยยยยยยยย

อิหลีติ ตาฮักแท้ คิดฮอดหลาย บ่เป็นหยัง ผิดหวังอิหลี ขอบคุณหลายๆ ม่วนบ่ สูนแฮง สะอ่อนเด้ มั่นสิขะล่ำบอ เรื่องนี่ข่อยสิบอหยุ่ง หน่าทังดั่งค่ม พูไค่ตั้วล่ะ ซวด ซวด ลุโต่นซาด มั่นเป่น จังซั่นติ ตี้ ฮ

เราเป็นคนนึงที่ไม่ค่อยได้ดูละครไทยช่วงนี้ เพราะเรารำคาญ รำคาญพลอตเดิมๆ ตบกันไปกันมา ปลอมตัวสลับตัว โอ้ยยย รำคาญอีหลี! ยิ่งมาช่วงนึงในเฟสบุ๊ค ในทวิตเตอร์ หรือแม้กระทั้งในม่องนี่! ต่างพากันอวยยยยยยย ละค

1. เปิดเรื่อง/เกริ่นนำ เรื่องมันเกิดขึ้นที่หมู่บ้านน้อย ๆ ทางยโสธร พุ่นล่ะ ประมาณสี่สิบปีมาแล้ว สมัยนั้นคนยังอยู่กันแบบง่าย ๆ บ่ได้มีหยังหลายดอก อ้ายคูน นี่กะเป็นเด็กน้อยคนนึง อยู่กับพ่อกับแม่ แล้วกะน

จำเนื้อเพลงกะบ่ได้จ้อย... แต่ที่สะกดใจกะคือดนตรีตอนเริ่มต้นครับ ม่วนครับ เครื่องดนตรีอีสาน คล้ายๆ ออกไปทางดนตรีหมอลำยุคเก่าๆ เป็นเพลงหมอลำ... ได้ฟังเทื่อเดียวผ่านๆ แต่คิดว่ากำลังสิดังหรือดังมาเป็นระยะ

มื้อนี่บ่ได้เห็นหน้าอ้ายเลื่องข่อยละคึดฮอดหน้าคำเว้าคำจาหล๊ายหลาย

ประชุมโคลงโลกนิติฉบับเดิมมีมาแต่สมัยอยุธยา และมาแต่งเพิ่มในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น ตัวอย่างเช่น มีงานวิจัยฉบับหนึ่ง โดย อ.นิตยา ฯ อาจารย์มหาวิทยาลัยรามคำแหง ทำการเทียบเคียงว่า ตรงกับพุทธภาสิตหลายต่