ข่อยบ่ช่ายวัวช่าย "กวย" เด้อ ว้ายยยยยยยยย

อิหลีติ ตาฮักแท้ คิดฮอดหลาย บ่เป็นหยัง ผิดหวังอิหลี ขอบคุณหลายๆ ม่วนบ่ สูนแฮง สะอ่อนเด้ มั่นสิขะล่ำบอ เรื่องนี่ข่อยสิบอหยุ่ง หน่าทังดั่งค่ม พูไค่ตั้วล่ะ ซวด ซวด ลุโต่นซาด มั่นเป่น จังซั่นติ ตี้ ฮ

เราเป็นคนนึงที่ไม่ค่อยได้ดูละครไทยช่วงนี้ เพราะเรารำคาญ รำคาญพลอตเดิมๆ ตบกันไปกันมา ปลอมตัวสลับตัว โอ้ยยย รำคาญอีหลี! ยิ่งมาช่วงนึงในเฟสบุ๊ค ในทวิตเตอร์ หรือแม้กระทั้งในม่องนี่! ต่างพากันอวยยยยยยย ละค

1. เปิดเรื่อง/เกริ่นนำ เรื่องมันเกิดขึ้นที่หมู่บ้านน้อย ๆ ทางยโสธร พุ่นล่ะ ประมาณสี่สิบปีมาแล้ว สมัยนั้นคนยังอยู่กันแบบง่าย ๆ บ่ได้มีหยังหลายดอก อ้ายคูน นี่กะเป็นเด็กน้อยคนนึง อยู่กับพ่อกับแม่ แล้วกะน

ต้องบอกผมเป็นคนอีสาน รอคอยนายฮ้อยทมิฬมานานมาก ในที่สุดก็จะได้ดูสักที แต่มีบางอย่างที่น่ากลัว นั่นก็คือภาษาอีสานในละคร จะกลัวไปทำไม ทั้งๆที่ผู้จัดละครเรื่องนี้เป็นคนอีสานแท้ๆ ก็เพราะว่าละครเทิดพระเกียร

ประชุมโคลงโลกนิติฉบับเดิมมีมาแต่สมัยอยุธยา และมาแต่งเพิ่มในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น ตัวอย่างเช่น มีงานวิจัยฉบับหนึ่ง โดย อ.นิตยา ฯ อาจารย์มหาวิทยาลัยรามคำแหง ทำการเทียบเคียงว่า ตรงกับพุทธภาสิตหลายต่