ข้าวที่แม่หาให้กินแต่เล็กจนโต ผมไม่เคยกินเหลือทิ้งเหลือขว้างนะ ไม่เคย
ผมทำงานมีเงินเดือนแล้วก็ผมรู้จักซื้ออาหารสด อาหารแห้ง ข้าวของเครื่องใช้เกือบทุกอย่างเข้าบ้าน รวมทั้งน้ำดื่ม
ผมบอกแม่แล้วว่าไม่อยากให้แม่ดื่มน้ำฝนเพราะไม่ปลอดภัย แม่ไม่สังเกตเหรอ ว่าระยะหลังๆ ที่กินน้ำฝนกันน่ะ แม่ท้องเสียบ่อย ผมก็เคย ผมไม่เอาแล้วนะน้ำฝน จะซื้อน้ำขวดให้กิน แม่ก็ว่าไม่อยากให้ผมเปลือง
พอบอกว่าบนหลังคามีทั้งขี้นกขี้แมว แม่ก็ว่าจะซื้อเครื่องกรองน้ำ
ผมบอกว่า เครื่องกรองราคาพันกว่าบาทกรองเชื้อโรคในน้ำไม่ได้ ต้องเป็นเครื่องผลิตน้ำดื่มระดับโรงงานถึงจะสะอาดดื่มได้จริง ก็ต้องยอมเปลือง แม่ก็ไม่พูดต่อ นึกว่าคุยกันรู้เรื่อง
แต่แม่ก็ยังจะดึงดันไปซื้อเครื่องกรองน้ำมา มันกรองได้จริงซะที่ไหน คราบอะไรไม่รู้เป็นแผ่นฟิล์มลอยเหนือผิวน้ำอยู่ ผมไม่ดื่ม เอาไว้เติมเตารีดไอน้ำเท่านั้น
แม่กินน้ำฝนกรองได้ไม่กี่วัน ก็มาหยิบน้ำขวด ก็หลงดีใจว่าแม่รับฟังเหตุผลและรับรู้ความหวังดีแล้ว
แต่ ... แม่กลับดื่มน้ำไม่เคยหมดขวดแล้วก็ไปเปิดขวดใหม่ แล้วก็กินเหลืออีก ทั้งๆ ที่ซื้อให้แบบขวดเล็กแล้ว เหลือทิ้งไม่เคยต่ำกว่าครึ่งขวดทุกวัน อย่างวันนี้ก็เหลือทิ้งถึง 6 ขวด
พอบอกว่า "แม่อย่ากินเหลือทิ้ง แม่กินให้หมดขวด"
แม่กลับพูดว่า "เอ้า ไอ้นี่ ที่กูหาเลี้ยง ที่กูสร้างไว้ให้มันคุ้มกะลาหัวกูไม่ได้เหรอ ถึงมาด่ากูแว้ดๆ กูแบบนี้"
"แม่ ผมไม่ได้ด่าแม่ เสียดายมันเหลือทิ้ง"
น้ำเลี้ยงชีวิต ผมก็อุตส่าห์ซื้อแล้วหอบน้ำวันละแพ็คมาให้ดื่ม แต่ทำไมแม่ไม่เห็นว่าผมตอบแทนที่แม่เลี้ยงชีวิตผมด้วยการหาน้ำสะอาดให้แม่ดื่มเลี้ยงชีวิต
ตั้งแต่เล็กแม่สอนผมเสมอว่าให้รู้คุณค่าของเงิน คุณค่าของข้าวทุกเม็ด คุณค่าของทุกอย่างที่เลี้ยงเรามา
แล้วน้ำไม่ได้เลี้ยงชีวิตเหรอครับ
แม่ว่า "กูไม่ได้ทิ้ง กูเอาไปใส่เครื่องกรอง"
"ก็น้ำเครื่องกรองมันน้ำฝนปนเชื้อโรคขี้นกขี้แมว แม่เอาน้ำดีไปเทใส่น้ำปนเปื้อน มันก็คือการทิ้งเสียเปล่านะแม่"
แม่กลับว่า "หยุดพูดเดี๋ยวนี้ หมดบุญกูแล้ว คิดเหรอว่าบ้านนี้จะมีที่ให้เดิน ก็มีแต่จะทำรก"
อ้าว เกี่ยวกันไหม ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนขยันทำงานบ้าน เพราะงานประจำมันเยอะ หอบกลับมาทำที่บ้านทุกวัน แต่ผมก็ทำทุกอาทิตย์
แม่ยังว่าต่ออีก "ของแค่นี้ให้กูไม่ได้ กูทำกูหาให้ตั้งเท่าไหร่กี่หมื่นกี่แสน ที่กูได้กินอยู่ทุกวันนี้ก็ไม่ได้มาจากทุกบาททุกสตางค์ เงินจากแม้แต่บาทเดียวกูก็ไม่เคยได้ กูไม่กินก็ได้น้ำขวด น้ำฝนก็มี"
"นี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินนะแม่ ต่อให้ผมยกเงินเดือนทั้งหมดของผมให้แม่ แต่แม่กินน้ำเหลือทิ้ง มันก็สูญเปล่าอยู่ดี ถ้าอนาคตวันหนึ่งแล้งน้ำทั่วประเทศ แม้แต่น้ำขวดก็ผลิตได้ไม่พอ แม่เอาเงินจากผมไปหมดหน้าตัก แล้วน้ำสะอาดหายากขึ้น ต้องจ่ายเงินเป็นร้อยได้น้ำขวดเล็กนิดเดียว แม่จะไม่เจ็บใจเหรอ เพราะตอนน้ำยังไม่แพงมาก แม่กินเหลือทิ้ง เงินผมให้ไปแค่ไหนก็ทำให้หายเจ็บใจไม่ได้นะ หรือขั้นเลวร้าย หาซื้อน้ำไม่ได้เลย เงินมีความหมายอะไรล่ะ"
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้!!!"
ทำไมแม่ตัดสินค่าของสิ่งที่ผมตอบแทนให้แม่ออกมาเป็นตัวเงินแบบนี้ แล้วเอาเข้าจริงๆ แม่ก็ยังไม่รับรู้เหตุผลความหวังดีของผมอีก
ผมก็ได้แต่เจ็บปวด
ซื้อน้ำขวดให้แม่ดื่มแทนน้ำฝนแต่แม่ดื่มเหลือทิ้งครึ่งค่อนขวดวันละไม่ต่ำกว่า 3 ขวด พูดกับแม่แล้ว แต่แม่ว่าผมเป็นลูกเลว
ผมทำงานมีเงินเดือนแล้วก็ผมรู้จักซื้ออาหารสด อาหารแห้ง ข้าวของเครื่องใช้เกือบทุกอย่างเข้าบ้าน รวมทั้งน้ำดื่ม
ผมบอกแม่แล้วว่าไม่อยากให้แม่ดื่มน้ำฝนเพราะไม่ปลอดภัย แม่ไม่สังเกตเหรอ ว่าระยะหลังๆ ที่กินน้ำฝนกันน่ะ แม่ท้องเสียบ่อย ผมก็เคย ผมไม่เอาแล้วนะน้ำฝน จะซื้อน้ำขวดให้กิน แม่ก็ว่าไม่อยากให้ผมเปลือง
พอบอกว่าบนหลังคามีทั้งขี้นกขี้แมว แม่ก็ว่าจะซื้อเครื่องกรองน้ำ
ผมบอกว่า เครื่องกรองราคาพันกว่าบาทกรองเชื้อโรคในน้ำไม่ได้ ต้องเป็นเครื่องผลิตน้ำดื่มระดับโรงงานถึงจะสะอาดดื่มได้จริง ก็ต้องยอมเปลือง แม่ก็ไม่พูดต่อ นึกว่าคุยกันรู้เรื่อง
แต่แม่ก็ยังจะดึงดันไปซื้อเครื่องกรองน้ำมา มันกรองได้จริงซะที่ไหน คราบอะไรไม่รู้เป็นแผ่นฟิล์มลอยเหนือผิวน้ำอยู่ ผมไม่ดื่ม เอาไว้เติมเตารีดไอน้ำเท่านั้น
แม่กินน้ำฝนกรองได้ไม่กี่วัน ก็มาหยิบน้ำขวด ก็หลงดีใจว่าแม่รับฟังเหตุผลและรับรู้ความหวังดีแล้ว
แต่ ... แม่กลับดื่มน้ำไม่เคยหมดขวดแล้วก็ไปเปิดขวดใหม่ แล้วก็กินเหลืออีก ทั้งๆ ที่ซื้อให้แบบขวดเล็กแล้ว เหลือทิ้งไม่เคยต่ำกว่าครึ่งขวดทุกวัน อย่างวันนี้ก็เหลือทิ้งถึง 6 ขวด
พอบอกว่า "แม่อย่ากินเหลือทิ้ง แม่กินให้หมดขวด"
แม่กลับพูดว่า "เอ้า ไอ้นี่ ที่กูหาเลี้ยง ที่กูสร้างไว้ให้มันคุ้มกะลาหัวกูไม่ได้เหรอ ถึงมาด่ากูแว้ดๆ กูแบบนี้"
"แม่ ผมไม่ได้ด่าแม่ เสียดายมันเหลือทิ้ง"
น้ำเลี้ยงชีวิต ผมก็อุตส่าห์ซื้อแล้วหอบน้ำวันละแพ็คมาให้ดื่ม แต่ทำไมแม่ไม่เห็นว่าผมตอบแทนที่แม่เลี้ยงชีวิตผมด้วยการหาน้ำสะอาดให้แม่ดื่มเลี้ยงชีวิต
ตั้งแต่เล็กแม่สอนผมเสมอว่าให้รู้คุณค่าของเงิน คุณค่าของข้าวทุกเม็ด คุณค่าของทุกอย่างที่เลี้ยงเรามา
แล้วน้ำไม่ได้เลี้ยงชีวิตเหรอครับ
แม่ว่า "กูไม่ได้ทิ้ง กูเอาไปใส่เครื่องกรอง"
"ก็น้ำเครื่องกรองมันน้ำฝนปนเชื้อโรคขี้นกขี้แมว แม่เอาน้ำดีไปเทใส่น้ำปนเปื้อน มันก็คือการทิ้งเสียเปล่านะแม่"
แม่กลับว่า "หยุดพูดเดี๋ยวนี้ หมดบุญกูแล้ว คิดเหรอว่าบ้านนี้จะมีที่ให้เดิน ก็มีแต่จะทำรก"
อ้าว เกี่ยวกันไหม ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนขยันทำงานบ้าน เพราะงานประจำมันเยอะ หอบกลับมาทำที่บ้านทุกวัน แต่ผมก็ทำทุกอาทิตย์
แม่ยังว่าต่ออีก "ของแค่นี้ให้กูไม่ได้ กูทำกูหาให้ตั้งเท่าไหร่กี่หมื่นกี่แสน ที่กูได้กินอยู่ทุกวันนี้ก็ไม่ได้มาจากทุกบาททุกสตางค์ เงินจากแม้แต่บาทเดียวกูก็ไม่เคยได้ กูไม่กินก็ได้น้ำขวด น้ำฝนก็มี"
"นี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินนะแม่ ต่อให้ผมยกเงินเดือนทั้งหมดของผมให้แม่ แต่แม่กินน้ำเหลือทิ้ง มันก็สูญเปล่าอยู่ดี ถ้าอนาคตวันหนึ่งแล้งน้ำทั่วประเทศ แม้แต่น้ำขวดก็ผลิตได้ไม่พอ แม่เอาเงินจากผมไปหมดหน้าตัก แล้วน้ำสะอาดหายากขึ้น ต้องจ่ายเงินเป็นร้อยได้น้ำขวดเล็กนิดเดียว แม่จะไม่เจ็บใจเหรอ เพราะตอนน้ำยังไม่แพงมาก แม่กินเหลือทิ้ง เงินผมให้ไปแค่ไหนก็ทำให้หายเจ็บใจไม่ได้นะ หรือขั้นเลวร้าย หาซื้อน้ำไม่ได้เลย เงินมีความหมายอะไรล่ะ"
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้!!!"
ทำไมแม่ตัดสินค่าของสิ่งที่ผมตอบแทนให้แม่ออกมาเป็นตัวเงินแบบนี้ แล้วเอาเข้าจริงๆ แม่ก็ยังไม่รับรู้เหตุผลความหวังดีของผมอีก
ผมก็ได้แต่เจ็บปวด