รู้สึกว่าไม่มีใครต้องการเรา

เราอาศัยอยู่กับยาย น้า ป้า ลุง มาตั้งแต่จำความได้ พ่อกับแม่ของเราอยู่อีกที่หนึ่ง จึงทำให้เราห่างเหินทางความสัมพันธ์กัน พ่อแม่เรามีลูก  4. คน  พี่น้องทุกคนอยู่กับท่าน มีเราคนเดียวที่ไม่ได้อยู่ด้วย  เราเป็นลูกคนกลางที่ไม่ค่อยได้รับความสนใจ ความรัก ความอบอุ่น ไม่เคยได้ไรจากท่าน เราไม่เคยโวยวาย แต่เราเหมือนเราเก็บกด เราอดอั้น แสดงออกด้วยการปีะชดประชนตลอด เราไม่ค่อยคุยกับพ่อแม่ น้อยครั้ง ท่านก็ไม่โทรหาเรา ถ้าไม่ใช้ให้เราไปทำอะไร เราก็ไม่โทรไปเหมือนกัน  เรามีน้าที่เขาให้เรา ทำให้เราได้มีเหมือนเด็กคนอื่น ได้ใช้โทรศัพท์ดีๆ ให้เงินไปเรียน ซื้อของที่เราอยากได้ เรามีเขา แต่ทำไมเราถึงรู้สึกไม่ดี ว่าคนที่ต้องให้ตรงนี้ต้องเป็นพ่อแม่เราสิ้ แต่ทำไมถึงต้องกลายเป็นน้าด้วย มิหนำซ้ำแม่เรายังมายืมเงินน้าเราอีกด้วย เรารู้สึกแย่มาก อายและสงสารเขา เพราะเขาสุขภาพไม่ึค่อยดี ไม่มีครอบครัวด้วย เรารู้สึกไม่ดีเลย ความอคตินี้มันเกิดขึ้น มันต่อต้านมาก ไม่รู้จะต้องทำยังไง บ่อยครั้งต้องแอบมาร้องไห้ รู้สึกว่าไม่มีคนต้องการ อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ เหวี่ยงวีน  อยากอยู่คนเดียว อยากมีคนเข้าใจ แต่ก็โดนหลอกเสมอไป จนชากับความรู้สึก ไม่รู้จะทำอย่างไรกับความรู้สึกเหล่านี้เลย