เรามีเพื่อนอยู่ในกลุ่มประมาณ 14 คน แต่ตอนนี้เหลือแค่ 8 คนละ เพราะตอนช่วงเปิดเทอมมาใหม่ๆ เราทะเลาะกัน ก็เลยทำให้เลิกเป็นเพื่อนกัน เรื่องมันเกิดขึ้นจากการทะเลาะกันของคนไม่กี่คน เรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าเรื่องแค่นี้ทำไมไม่มาคุยกันดีๆ ให้มันรู้เรื่อง แต่ก็ช่างเถอะเรื่องมันผ่านมาแล้ว
ที่จะมาเล่านี้ก็คือ เรื่องราวของเพื่อนคนหนึ่งที่เราเจอ มันเห็นแก่ตัว จนไม่คิดว่า เกิดมาจะเจอคนแบบนี้ มันเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งยอมรับเลยว่าสนิทกับมันและรักมันมากในฐานะของเพื่อนคนหนึ่ง เท่าที่รู้ๆ มันก็นิสัยดีโดยสมควรแหละ แต่เมื่อเวลาผ่านไป นิสัยแต่ละคนมันก็เริ่มออกลายขึ้น เรายังจำวันนั้นที่ทะเลาะกับมันได้ ตอนนั้นพอเรียนพิเศษเสร็จ เราก็ชวนเพื่อนไปกินของหวานกัน ก็ตกลงกันแล้วว่าจะไป แต่พอมันลงมาจากห้องปุ๊ป มันก็ถามว่า จะพากันไปไหน ก็เลยบอกมันไปว่า จะไปกินของหวานแถวนี้แหละ มันก็เลยบอกว่ามันไม่อยากกิน มันอยากกินของคาว พวกเนื้อย่างอะไรประมาณนี้มากกว่า แล้วคือเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่เป็นแฟนกับมัน ก็เลยถามเพื่อนๆว่าเอาไง มันยังยืนยันว่าไม่อยากกินของหวาน ใครอยากไปก็ไป แต่มันจะไม่ไป คือตอนแรกเราก็เข้าใจนะ ว่าเพื่อนก็ไม่จำเป็นต้องไปด้วยกันตลอดก็ได้ แต่พอมันพูดแบบนี้แล้ว เพื่อนแต่ละคนก็ต้องคิดยาก แล้วเราก็เป็นคนที่แคร์เพื่อนมากนะ คือเราจะไปกับมันก็ได้ แต่คือเราไม่อยากกินเนื้อย่างไง อีกอย่างคือเราก็ชวนเพื่อนก่อนด้วย สรุปวันนั้นเราก็ไม่ได้ไปกินของหวาน ส่วนมันก็ไปกินเนื้อย่างกับแฟนมัน ก็ไม่รู้นะว่าเพื่อนแต่ละคนไปกับมันรึป่าว เพราะว่าเรากลับก่อน เราเสียอารมณ์ เราก็นอยด์ๆนิดนึงนะ ว่าบางทีกูก็ชวนก่อนปะวะ แล้วอยู่ดีๆก็ลงมาเปลี่ยนความคิดเพื่อนคือมันใช่เหรอ แล้วก่อนหน้านั้นหนึ่งวัน มันชวนเพื่อนไปดูหนังเว้ย คือมันก็ชวนเพื่อนทุกคนแหละตามมารยาท แต่แบบตอนนั้นเราก็ยังไม่มีเงินไง เราก็เลยบอกมันว่า เออ ค่อยไปดูอาทิตย์หน้ามั้ย พอดีเงินกูออก มันก็บอกว่า ไม่อะจะไปอาทิตย์นี้ ไม่มีเงินก็ไม่รอแล่ว คือมันจะไปดูให้ได้อะ แล้วที่กับเรานะ เราชวนมันไปดูหนังพอมันบอกว่ามันไม่มีเงิน เออ อันนี้เราก็เข้าใจ เราก็รอ เออแบบคือมันไม่มีเงินก็ค่อยรอให้มันมีแล้วค่อยไปดูก็ได้ แต่ทีกับมันล่ะ พอเราไม่มีเงินมันก็ไม่เคยรอเรา แล้วหนังที่เราชวนมันก็คือไมได้ไปดู คือแบบเราชวนมันตั้งแต่หนังยังไม่เข้าโรงอะ เราก็เลยรู้สึกเฟลๆมันยังไงไม่รู้ พอหลังจากเรื่องจบในวันนั้น วันจันทร์เราก็เดินไปที่โรงอาหาร ก็ปกตินี่แหละ ไปกินข้าวกับเพื่อนตอนเช้า เราก็เอาหนังสือไปคืนมัน แต่ตอนนั้นเรายังไม่พูดกับมันนะ เพราะเรายังโกรธมันอยู่ เราก็คิดแค่ว่าถ้ามันมาคุยกับเราก่อน เราก็คุย เพราะเราก็ไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้น แต่สรุปแล้ววันนั้นทั้งวันมันก็ไม่คุยกับเรา เราก็รู้สึกแบบ อะไรของมันวะ พอเย็นเลิกเรียนเสร็จ เรากับเพื่อนอีก 5 คนก็ไปกินข้าวซอยกัน ส่วนมันกับแฟนก็ไปเซนทรัล มันส่งข้อความเข้ามาในกลุ่ม ประมาณว่า พวกเธอรู้สึกอะไรแปลกๆในกลุ่มมั้ยวะ เหมือนมีคนไม่ชอบกันเลย คือตอนนั้นเราก็รู้แล้วละว่ามันหมายถึงเรา แต่จริงๆแล้วเราก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบมันนะ เราแค่โกดมัน เราก็เลยส่งไปถามว่า นายน่ะเป็นไร มันก็บอกว่า ไม่ได้เป็นไร เธอนั่นแหละเป็นไร เกลียดอะไรก็บอก ไม่ชอบกันก็บอกตรงๆ ไม่อยากเสียเพื่อนไปอีกแล้ววะ (คือแบบมันพูดหาเรื่องอะ แค่มันถามแบบนั้นมันก็ทำให้เสียเพื่อนแล้วมั้ยวะ มันไม่ถามเว้ยว่าเราโกรธรึป่าว) คือคำตอบของมันคือต้องการแค่ว่า ไม่ชอบ หรือ เกลียดแค่นั้นเหรอ คือจะให้ตอบว่าไรวะ เราก็เลยตอบมันไปว่า กูก็ไม่ได้เป็นไรหนิ (พอตัดๆความคิดมันไม่อยากให้มันคิดมาก) มันก็เลยส่งมาว่า เธอนั่นแหละเป็นไร ทำไมไม่คุยกับเรา ทีเพื่อนคนอื่นก็คุยกันยุ ถ้าจะบอกว่าไม่มีอารมณ์ ที่กับพวกผู้ชายคนอื่นก็คุยยังหยอกมัน กับกูละไม่เห็นมีเลย เราก็ตอบกลับมันไปว่า อ่อ กูเข้าใจละ คือเราก็เข้าใจนะว่ามันน้อยใจ แต่แบบบางทีเราก็ต้องเป็นฝ่ายคุยก่อนเสมอเหรอ คือเราโกรธนะเว้ย ใครที่ไหนโกรธแล้วจะไปคุยก่อนวะ ไอ้เราก็คิดว่าเรื่องมันจะจบตั้งแต่วันนั้นละ วันต่อมาคือมันหนีหน้าอะ คือเราไม่ชอบ จะหนีปัญหาทำไม ทั้งทีคิดว่าตัวเองไม่ผิดแล้วแล้วจะหลบหน้าทำไรคร้าบบบ มาคุยกับกู กูก็คุยกับแค่นั้น เพื่อนอีกคนในกลุ่มก็เลยมาถามเราว่า เราทะเลาะอะไรกับมัน เราก็บอกเพื่อนไปว่าเหตุการณ์มันเป็นอย่างนี้นะ บลาๆ เราก็เลยถามเพื่อนว่า ที่เราโกรธก็เราผิดเหรอ เพื่อนคนนั้นก็ไปเล่าให้ไอ้เพื่อนผู้ชายคนนั้นฟัง มันบอกกับเพื่อนเราว่า มันไม่ผิด ยังไงไม่ก็ไม่ขอโทษ จะไม่ยอมมาคุยกับเราก่อน เราก็คิดว่าเราผิดเหรอ ที่เราโกรธเราผิดเหรอ มันไม่ผิดแล้วเราผิดว่างั้น คือมันจะทำให้เราไปคุยกับมันก่อนให้ได้อะมันคิดว่าตัวเองไม่ผิดไง ตั้งแต่วันนั้นเราก็คิดว่า ถ้ามันจะไม่พูดแคร์เราขนาดนี้ เราก็คงไม่แคร์นายแล้วเหมือนกัน เพราะเราแคร์นายมาตลอดแต่นายไม่เคยแคร์เราเลย ยังจำได้มั้ย คัดจีนที่เสร็จทันส่งใครทำให้เป็นเล่มสองเล่ม ติด 0 ใครช่วยแก้ให้ผ่าน ส่งงานไม่ทันใครช่วยทำให้ เวลานายมีปัญหาเราก็อยู่ข้างนายมาตลอด ทั้งทีนายก็ไม่เคยช่วยไรเราเลย เราเห็นนายเป็นเพื่อนมากขนาดไหน แต่พอมาเจอเรื่องแบบนี้แค่เราโกรธนายแต่นายกับหาว่าเราเกลียดนาย เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะ เพราะถ้าที่ผ่านนายไม่เห็นความสำคัญของเพื่อนคนหนึ่ง เราก็คงทำไรไม่ได้แล้ว นอกจากทำใจแล้วเสียเพื่อนไป เพราะเราก็ไม่อยากคุยกับคนแบบนายแล้วเหมือนกัน แต่ที่สงสัยวันนั้นกูผิดอะไรเหรอ? ทุกวันนี้กูยังคิดอยู่เลยนะว่ากูผิดอะไร?
*กระทู้แรก ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วย
อยากรู้ว่าเราผิดเหรอ? ใครรู้ว่าเราผิดอะไรช่วยตอบที?
ที่จะมาเล่านี้ก็คือ เรื่องราวของเพื่อนคนหนึ่งที่เราเจอ มันเห็นแก่ตัว จนไม่คิดว่า เกิดมาจะเจอคนแบบนี้ มันเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งยอมรับเลยว่าสนิทกับมันและรักมันมากในฐานะของเพื่อนคนหนึ่ง เท่าที่รู้ๆ มันก็นิสัยดีโดยสมควรแหละ แต่เมื่อเวลาผ่านไป นิสัยแต่ละคนมันก็เริ่มออกลายขึ้น เรายังจำวันนั้นที่ทะเลาะกับมันได้ ตอนนั้นพอเรียนพิเศษเสร็จ เราก็ชวนเพื่อนไปกินของหวานกัน ก็ตกลงกันแล้วว่าจะไป แต่พอมันลงมาจากห้องปุ๊ป มันก็ถามว่า จะพากันไปไหน ก็เลยบอกมันไปว่า จะไปกินของหวานแถวนี้แหละ มันก็เลยบอกว่ามันไม่อยากกิน มันอยากกินของคาว พวกเนื้อย่างอะไรประมาณนี้มากกว่า แล้วคือเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่เป็นแฟนกับมัน ก็เลยถามเพื่อนๆว่าเอาไง มันยังยืนยันว่าไม่อยากกินของหวาน ใครอยากไปก็ไป แต่มันจะไม่ไป คือตอนแรกเราก็เข้าใจนะ ว่าเพื่อนก็ไม่จำเป็นต้องไปด้วยกันตลอดก็ได้ แต่พอมันพูดแบบนี้แล้ว เพื่อนแต่ละคนก็ต้องคิดยาก แล้วเราก็เป็นคนที่แคร์เพื่อนมากนะ คือเราจะไปกับมันก็ได้ แต่คือเราไม่อยากกินเนื้อย่างไง อีกอย่างคือเราก็ชวนเพื่อนก่อนด้วย สรุปวันนั้นเราก็ไม่ได้ไปกินของหวาน ส่วนมันก็ไปกินเนื้อย่างกับแฟนมัน ก็ไม่รู้นะว่าเพื่อนแต่ละคนไปกับมันรึป่าว เพราะว่าเรากลับก่อน เราเสียอารมณ์ เราก็นอยด์ๆนิดนึงนะ ว่าบางทีกูก็ชวนก่อนปะวะ แล้วอยู่ดีๆก็ลงมาเปลี่ยนความคิดเพื่อนคือมันใช่เหรอ แล้วก่อนหน้านั้นหนึ่งวัน มันชวนเพื่อนไปดูหนังเว้ย คือมันก็ชวนเพื่อนทุกคนแหละตามมารยาท แต่แบบตอนนั้นเราก็ยังไม่มีเงินไง เราก็เลยบอกมันว่า เออ ค่อยไปดูอาทิตย์หน้ามั้ย พอดีเงินกูออก มันก็บอกว่า ไม่อะจะไปอาทิตย์นี้ ไม่มีเงินก็ไม่รอแล่ว คือมันจะไปดูให้ได้อะ แล้วที่กับเรานะ เราชวนมันไปดูหนังพอมันบอกว่ามันไม่มีเงิน เออ อันนี้เราก็เข้าใจ เราก็รอ เออแบบคือมันไม่มีเงินก็ค่อยรอให้มันมีแล้วค่อยไปดูก็ได้ แต่ทีกับมันล่ะ พอเราไม่มีเงินมันก็ไม่เคยรอเรา แล้วหนังที่เราชวนมันก็คือไมได้ไปดู คือแบบเราชวนมันตั้งแต่หนังยังไม่เข้าโรงอะ เราก็เลยรู้สึกเฟลๆมันยังไงไม่รู้ พอหลังจากเรื่องจบในวันนั้น วันจันทร์เราก็เดินไปที่โรงอาหาร ก็ปกตินี่แหละ ไปกินข้าวกับเพื่อนตอนเช้า เราก็เอาหนังสือไปคืนมัน แต่ตอนนั้นเรายังไม่พูดกับมันนะ เพราะเรายังโกรธมันอยู่ เราก็คิดแค่ว่าถ้ามันมาคุยกับเราก่อน เราก็คุย เพราะเราก็ไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้น แต่สรุปแล้ววันนั้นทั้งวันมันก็ไม่คุยกับเรา เราก็รู้สึกแบบ อะไรของมันวะ พอเย็นเลิกเรียนเสร็จ เรากับเพื่อนอีก 5 คนก็ไปกินข้าวซอยกัน ส่วนมันกับแฟนก็ไปเซนทรัล มันส่งข้อความเข้ามาในกลุ่ม ประมาณว่า พวกเธอรู้สึกอะไรแปลกๆในกลุ่มมั้ยวะ เหมือนมีคนไม่ชอบกันเลย คือตอนนั้นเราก็รู้แล้วละว่ามันหมายถึงเรา แต่จริงๆแล้วเราก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบมันนะ เราแค่โกดมัน เราก็เลยส่งไปถามว่า นายน่ะเป็นไร มันก็บอกว่า ไม่ได้เป็นไร เธอนั่นแหละเป็นไร เกลียดอะไรก็บอก ไม่ชอบกันก็บอกตรงๆ ไม่อยากเสียเพื่อนไปอีกแล้ววะ (คือแบบมันพูดหาเรื่องอะ แค่มันถามแบบนั้นมันก็ทำให้เสียเพื่อนแล้วมั้ยวะ มันไม่ถามเว้ยว่าเราโกรธรึป่าว) คือคำตอบของมันคือต้องการแค่ว่า ไม่ชอบ หรือ เกลียดแค่นั้นเหรอ คือจะให้ตอบว่าไรวะ เราก็เลยตอบมันไปว่า กูก็ไม่ได้เป็นไรหนิ (พอตัดๆความคิดมันไม่อยากให้มันคิดมาก) มันก็เลยส่งมาว่า เธอนั่นแหละเป็นไร ทำไมไม่คุยกับเรา ทีเพื่อนคนอื่นก็คุยกันยุ ถ้าจะบอกว่าไม่มีอารมณ์ ที่กับพวกผู้ชายคนอื่นก็คุยยังหยอกมัน กับกูละไม่เห็นมีเลย เราก็ตอบกลับมันไปว่า อ่อ กูเข้าใจละ คือเราก็เข้าใจนะว่ามันน้อยใจ แต่แบบบางทีเราก็ต้องเป็นฝ่ายคุยก่อนเสมอเหรอ คือเราโกรธนะเว้ย ใครที่ไหนโกรธแล้วจะไปคุยก่อนวะ ไอ้เราก็คิดว่าเรื่องมันจะจบตั้งแต่วันนั้นละ วันต่อมาคือมันหนีหน้าอะ คือเราไม่ชอบ จะหนีปัญหาทำไม ทั้งทีคิดว่าตัวเองไม่ผิดแล้วแล้วจะหลบหน้าทำไรคร้าบบบ มาคุยกับกู กูก็คุยกับแค่นั้น เพื่อนอีกคนในกลุ่มก็เลยมาถามเราว่า เราทะเลาะอะไรกับมัน เราก็บอกเพื่อนไปว่าเหตุการณ์มันเป็นอย่างนี้นะ บลาๆ เราก็เลยถามเพื่อนว่า ที่เราโกรธก็เราผิดเหรอ เพื่อนคนนั้นก็ไปเล่าให้ไอ้เพื่อนผู้ชายคนนั้นฟัง มันบอกกับเพื่อนเราว่า มันไม่ผิด ยังไงไม่ก็ไม่ขอโทษ จะไม่ยอมมาคุยกับเราก่อน เราก็คิดว่าเราผิดเหรอ ที่เราโกรธเราผิดเหรอ มันไม่ผิดแล้วเราผิดว่างั้น คือมันจะทำให้เราไปคุยกับมันก่อนให้ได้อะมันคิดว่าตัวเองไม่ผิดไง ตั้งแต่วันนั้นเราก็คิดว่า ถ้ามันจะไม่พูดแคร์เราขนาดนี้ เราก็คงไม่แคร์นายแล้วเหมือนกัน เพราะเราแคร์นายมาตลอดแต่นายไม่เคยแคร์เราเลย ยังจำได้มั้ย คัดจีนที่เสร็จทันส่งใครทำให้เป็นเล่มสองเล่ม ติด 0 ใครช่วยแก้ให้ผ่าน ส่งงานไม่ทันใครช่วยทำให้ เวลานายมีปัญหาเราก็อยู่ข้างนายมาตลอด ทั้งทีนายก็ไม่เคยช่วยไรเราเลย เราเห็นนายเป็นเพื่อนมากขนาดไหน แต่พอมาเจอเรื่องแบบนี้แค่เราโกรธนายแต่นายกับหาว่าเราเกลียดนาย เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะ เพราะถ้าที่ผ่านนายไม่เห็นความสำคัญของเพื่อนคนหนึ่ง เราก็คงทำไรไม่ได้แล้ว นอกจากทำใจแล้วเสียเพื่อนไป เพราะเราก็ไม่อยากคุยกับคนแบบนายแล้วเหมือนกัน แต่ที่สงสัยวันนั้นกูผิดอะไรเหรอ? ทุกวันนี้กูยังคิดอยู่เลยนะว่ากูผิดอะไร?
*กระทู้แรก ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วย