เข้าเรื่องเลยนะครับ ผมคบกับแฟนเก่าตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้วครับ คบช่วง ม.3 4 5 เราคบกัน 3 ปี ตอนนั้นด้วยความที่ว่าผมพึ่งเคยมีแฟนคนแรกผมเลยไม่รู้ว่าต้องดูแล เทคแคร์เธอยังไง ผมแสดงความรักไม่เก่ง ผมไม่ค่อยพูดคำหวานๆ แต่ผมจะแสดงออกคือผมจะช่วยเหลือเธอ ผมง้อเธอทุกครั้งที่เธอโกรธ ผมจะขอโทษเธอเสมอแม้ในตอนที่ผมไม่ผิด แล้ววันหนึ่งผมก็ได้เจอโทรศัพท์อีกเครื่องขอมีเบอร์แปลกๆโทรเข้าเธอไม่ได้เมมเบอร์ไว้ผมก็ไม่ได้รับหรอกครับ แต่ผมไม่เคยเห็นโทรศัพท์เครื่องนี้ ผมจึงลองเปิดดูข้อความก็เห็นนะครับว่าเบอร์ที่โทรเข้าส่งข้อความบอกรักเธอ บอกฝันดี คือนี้มันแฟนคุยกันชัดๆ คือสมัยนั้นเราจะมีสมัครข้อความ 5 บาท 100 ข้อความอ่ะครับ ติดต่อกันผ่าน MSN และ Hi5 ช่วง ม.4 นี่จะเริ่มเล่นเฟสกัน 555555 ต่อครับ สักพักเบอร์นั้นก็โทรมาอีก ผมก็ถามว่าขอสายใครครับ เขาตอบว่า ขอสาย บี(ชื่อสมมุติแฟนผมนะครับ) ผมบอกเป็นไรกับบีเหรอครับ ปลายสายตอบมาทำหน้าผมชาเลย เขาบอกเป็นแฟนกันครับ แล้วคุณละเป็นใครเขาถามผม ผมเลยบอก อ่อเป็นเพื่อนที่โรงเรียนครับพอดีบีทำงานอยู่ไม่สะดวกรับ ผมเลยเนียนๆ พี่น่ารักนะครับโทรเข้าหาแฟนตลอดเลย ผมเห็นสายเข้าหลายสายแล้วแต่ไม่กล้ารับ เนียนถามอีก พี่คบกันนานยังครับ ปลายสายตอบ ก็เกือบปีแล้ว โอ้วววววววว เชี้ย ผมพูดในใจ และหน้าชามาก คืออยากร้องไห้มาก ผมก็ทำได้แต่พูดว่าครับน่ารักดีครับ เดี๋ยวถ้าบีมาผมจะบอกให้โทรกลับ แล้วผมก็เก็บโทรศัพท์เครื่องนั้นกลับไปไว้ที่เดิม โดยไม่ได้บอกแฟนว่าใครโทรมา แล้วหลังๆ มาช่วงจะเข้าปีที่ 3 เนี่ยแหละครับ ผมก็ได้เห็นกับตาเลยเธอไปกับ ผช อีกคนซึ่งผมมั่นใจว่านั้นคือคนที่เธอแอบคบอยู่เป็นปี แต่ผมก็ไม่พูดไรวันนั้นเธอก็ให้ ผช คนนั้นมาส่งเธอที่หอผม ผมอยู่หอนะครับพอดีบ้านอยู่ต่างอำเภอผมเข้ามาเรียนที่โรงเรียนประจำจังหวัดในตัวเมือง บอกเลยครับว่า ไวไฟมาก คือช่วง ม.4 จะขึ้น ม.5 เนี่ย คือผมก็คึกแหละครับอยู่กับแฟนสองคนเขาทำไรกันก็นั้นแหละครับ ผมกับเธอก็มีอะไรกันตามประสาหนุ่มสาว โดยที่ในใจก็ยังอยากถามเรื่อง ผช คนนั้น แต่อารมณ์ตอนนั้นมันไปในเรื่องอย่างว่ามากกว่าเลยปล่อยเลยตามเลย พออีกอาทิตย์ต่อมาผมก็เจออย่างเดิมอีกคราวนี้คือมีหลักฐานแต่เธอก็ไม่ยอมรับ เธอพูดให้ผมเป็นคนผิดบอกว่าผมดีแต่จับผิดเธอ ผมเลยตัดสินใจไล่เธอด้วยอารมณ์โมโหแหละครับ บอกว่าจะไปไหนก็ไปเลย เท่านั้นแหละครับเธอโกรธ ร้องไห้ แล้วเดินออกไปจากห้อง แล้วเธอก็หายไปเลย เจอที่โรงเรียนก็ไม่คุยกับผม ตอนนั้นคือต่างคนต่างไม่ยอมกันก็เลยปล่อยเลยตามเลย ผ่านไป 4 เดือน เธอมีแฟนใหม่เฉยเลย แต่ในขณะช่วงก่อนหน้านั้นผมก็ส่งข้อความง้อ โทรง้อ แต่ไม่เป็นผลนะครับด้วยความที่ว่ารักมาก ในขณะที่เธอคบกะแฟนนั้น เธอคงหายโกรธผมแล้วเธอเป็นฝ่ายโทรมาหา ผมดีใจมาก ที่เลวร้ายไปกว่านั้นทุกครั้งที่เธอทะเลาะกับแฟนเธอจะมานอนค้างที่หอผม แต่ก็ไม่มีไรกันหรอกครับ ถามว่าอยากมีไหมผมรู้สึกนะแต่ด้วยความที่รู้สึกเจ็บมากกว่าที่ต้องเอาแฟนคนอื่น (แต่มันก็แฟนกูนี่หว่าเขามาทีหลัง) พอเธอดีกันเธอก็หายไป ระหว่างนั้นผมไม่มีใครเข้ามาเลยสักคน ผมก็คุยกับเธอเหมือนตอนคบกันเพียงแต่สถานะเรามันไม่เหมือนเดิมเนี่ยแหละครับ จนเธอเลิกกับแฟนคนนี้ แล้วอีกสักพักก็มีคนใหม่ แล้วเป็นแบบนี้ไปเรื่อย จนผมเข้ามหาลัยปี 1 เนี่ยแหละครับ ผมกับเธอได้มหาลัยใน กทม. มหาลัยเดียวกัน ผมก็อยู่หอนอก เธอก็อยู่หอนอกแต่ที่พิเศษคือ แฟนเธอก็ย้ายมา กทม. ด้วยมาทำงานที่นี่เลย แฟนเธอเป็นรุ่นพี่ครับ มีงานทำแล้ว ในขณะที่คบกับคนนี้เธอก็มิวายที่จะคุยกับผมติดต่อ และเหมือนเดิมเวลาโกรธเธอก็จะมาขออยู่กับผม พอดีกันเธอก็กลับไปหาเขาเป็นแบบนี้จนผมอยู่ ปี 3 เธอก็ได้เลิกรากับแฟน แล้วมาอยู่กับผม ผมเข้าใจว่าเธอคงพอแล้วคงกลับมาหาผมแล้ว ผมก็ดูแลเธออย่างดีนะครับ ทำเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่แล้ววันหนึ่งผมเห็นเธอเฟสไทม์กับ ผช อีกคน ผมถามว่าแฟนเหรอ เธอก็ไม่ตอบ คุยกันเป็น ชม. เลย พอเธอวางสาย ผมก็ตั้งเตตัสในเฟสแบบตัดพ้อแหละครับเพราะผมก็ยังรู้สึกอยู่เธอก็บอกว่าเธอขอโทษ เธอผิดเอง ผมว่าไม่ๆมีใครผิด ถ้าผิดก็คงเป็นผมที่ยังรักเธออยู่ ที่เจ็บกว่านั้นคือที่เธออยู่กับผมมาเธอบอกว่าเธอไม่ได้คิดอะไรแล้ว นี่มันผ่านมานานแล้วจะอะไร เธอมีสิทธิที่จะคบกับใครก็ได้ แต่ผมอยากบอกเธอว่าใช่เธอมีสิทธิ แต่แล้วผมละ ผมอยู่ที่ไหน ผมเป็นแค่รูมเมทแค่นั้นเหรอ ผมไม่มีโอกาสได้เจอใครเลยอาจเป็นเพราะตัวผมเองไม่เปิดใจเนี่ยแหละ พอทะเลาะกันเรื่องนี้ผมก็ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเธอขอให้เธออยู่ แล้วผมก็กลับมาสู่วงจรเดิมๆ ก็เป็นแบบนี้มาจนจบมหาลัยแหละครับก็รับปริญญาไรไป ผมก็ได้ที่ทำงานผมลงมาสมัครงานในบริษัทรับออกแบบบ้าน เธอก็ต้องย้ายกลับบ้านเหมือนกันเพราะมีแม่และน้องๆ ที่ต้องดูแล และได้ทำงานที่บริษัทๆหนึ่งในจังหวัด ทุกคนก็เข้าใจว่าเราจะลงเอยกันนะครับ แต่เธอก็คบกับ ผช คนอื่น แต่ก็ยังมีผมเหมือนเดิม 5555555 ทุกคนบอกว่าผมมันโง่ งานการก็ดี หน้าตาก็พอไปวัดไปวาได้ ทำไมไม่ตัดใจสักทีกับคนคนนี้ ผมอยากบอกว่าความรักนะครับไม่เกิดขึ้นกับใครมันไม่เข้าใจหรอก ถ้าผมตัดได้ผมคงไม่เป็นของตาย มาเป็น 10 กว่าปีหรอก ที่โหดร้ายไปกว่านั้นคือ ที่บ้านผมพ่อแม่ทุกคนๆ รักเธอมากๆ เลย และทุกคนทราบว่าเราเลิกกันและเขาบอกกับทุกคนว่าเราเป็นเพื่อนกัน แต่ดูแลกันแบบเดิม ทุกคนก็โอเคเพราะว่า ผญ คนนี้ดีมากเธอเอาใจคนที่บ้านผมดีทุกคนเลย ทุกคนเข้าใจว่าผมโอเคกับเขาในสถานะแบบนี้ ผมบอกเลยว่าผมยังรักเธอรักมากและมากขึ้นทุกวัน แต่มันทรมานมากกับการอยู่แบบนี้โดยที่เธอไปใช้สถานะแฟนกับคนอื่น ทำยังไงดีช่วยผมหน่อยครับ ผมไม่เคยเล่าความทุกข์ทรมานให้ที่บ้านฟังเพราะที่บ้านก็จะบอกผมว่าลองคุยกันใหม่คือไม่มีไรดีขึ้นเลยจริงๆ และไม่เคยเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง เพราะได้รับกลับมาแค่คำว่า “เลือกเอง” มันไม่มีทางออกเลยตรงที่เธอเคยบอกว่าถ้าเธอหายไปให้บอกครอบครัวผมตามความจริงว่าทำไมเพราะที่ผ่านมาที่ผมพยายามตัดเธอ แม่จะถามหาตลอดผมจะโกหกไปว่าเธอไม่ว่าง สุดท้ายเธอกลับมาง้อนิดหน่อยพูดดีนิดหน่อยผมก็ใจอ่อนแล้วมันทรมานจริงๆ ครับ ช่วยผมด้วยครับ อยากระบายนั้นแหละครับ
ต้องสตรองแค่ไหน เกือบ 10 ปีแล้วผมยังลืมแฟนเก่าไม่ได้