เรื่องเล่าน้องปันปัน "หนูไม่เอาแล้ว"
ตกเย็นปันปันออกไปวิ่งเล่นเหมือนทุกวัน วันนี้น้องเรโทวัย 1.11 ปี ขับรถไฟฟ้ามิคกี้เม้าส์มาเล่นด้วย
2 คนนี้เล่นกันกันมาตั้งแต่เด็ก ปันปันเห็นรถก็ตื่นเต้นรีบวิ่งไปดูทันที ยื่นมือไปกดปุ่ม แล้วหันมามองหน้าแม่
แม่ : รถน้องจ๊ะปันปัน น้องเล่นอยู่ค่ะ
ปันปัน : แม่จ๋า.. มีเสียงด้วย หัวเราะชอบใจ มือยังกดปุ่มอย่างสนุก
จังหวะนั้นน้องเรโทเห็นรถขาไถหมีพูห์ของปันปันพอดี เลยลงจากรถแล้ววิ่งตรงดิ่งไปที่รถขาไถ
(น้องเรโทรชอบมาก มาทีไรเล่นทุกที แถมเอากลับไปเล่นบ้านบ่อยๆ เพราะเล่นเสร็จจะร้องให้ไม่ยอมคืน
คุณยายต้องแอบเอามาคืนทีหลัง) ปันปันได้ทีกระโดดขึ้นรถมิคกี้เม้าส์ทันที
แม่ : ปันปัน ขออนุญาตคุณยายก่อนดีมั้ยคะ
ปันปัน : ขออนุญาตเล่นได้มั้ยคะ
คุณยายน้องเรโท : เล่นได้เลยค่ะ น้องเรโทยังเล่นของน้องปันปันเลย แบ่งกันนะ
ปันปัน : ขอบคุณค่ะ พร้อมกับยิ้มกว้างมากกก
หัดขับรถอย่างสนุกสนาน ขับยังไม่คล่อง แถเข้าข้างทางบ่อยๆ 555+ เล่นไปสักพักลงจากรถไปวิ่งเล่น
แม่สบโอกาสเอารถไปคืนทันที เกรงใจคุณยายเพราะรถเพิ่งซื้อมาใหม่ กลัวจะเป็นรอย ปันปันหันมาเห็นพอดี วิ่งหน้าตื่นมาเลย
ปันปัน : แม่จ๋า..หนูจะเล่นๆ
แม่ : พอก่อนนะลูก รถน้องเพิ่งซื้อใหม่อ่ะ ปันปันขับไม่เป็นเดี๋ยวรถน้องพังค่ะ
ปันปัน : ไม่เอา หนูจะเล่นๆ ขอหนูเล่นหน่อย
คุณยายน้องเรโท : เล่นต่อเลยปันปัน
ด้วยความเกรงใจกลัวรถเค้าจะพัง แม่เห็นท่าไม่ดีคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ เลยอุ้มปันปันขึ้นมา
ปันปันดิ้นๆ เริ่มร้องไห้ "หนูจะเล่นๆ" พูดซ้ำๆประมาณ 5-6 ครั้ง แม่เลยปล่อยปันปัน
แม่ : ปันปัน ไม่ใช่ของเราค่ะ เราไปเล่นรถเราดีกว่ามั้ย มีตั้งหลายคัน
ปันปัน : "ไม่ ไม่" เสียงดังมากกว่าทุกครั้งที่เคยเป็นมา พูดไปร้องไห้ไป
ที่น่าแปลกใจคือ แทนที่จะวิ่งไปที่รถ ปันปันกลับวิ่งเข้าบ้านแทน พร้อมกับพูดว่า "หนูไม่เอาแล้วๆ"
"แม่จ๋า..หนูไม่เอาแล้ว" แม่รีบวิ่งตามไปทันที สิ่งที่เห็นคือ ปันปันยืนร้องไห้ #เสียใจหนักมาก
เหมือนกำลังสับสน อยากเล่นก็อยากเล่น แต่..แม่ไม่ให้เล่น พูดตลอดว่า "หนูไม่เอาแล้วๆ"
ปันปันไม่ค่อยร้องงอแงแบบนี้ นาทีนั้นสงสารลูกจับใจ ทำยังไงดี? ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า
**ลูกเรายังเป็นเด็กอยู่นะ** เด็กที่เพิ่งเกิดมาบนโลกใบนี้แค่ 2.3 ปีเท่านั้นเอง
ลูกคงยังไม่เข้าใจเหตุผลของเราหรอก(เกรงใจเพราะกลัวรถใหม่จะมีรอย) ลูกคงสับสน
ทั้งๆที่คุณยายอนุญาตให้เล่น แต่แม่กลับไม่ให้เล่น สูดลมหายใจ ยิ้มๆ แล้วหันไปพูดกับลูก
แม่ : ปันปันอยากเล่นรถน้องเรโทอีกหรอคะ
ปันปัน : อยากค่ะ ร้องไห้เบาลง
แม่ : งั้นเอาใหม่เน๊อะ เดี๋ยวเราไปขออนุญาตคุณยายอีกที ว่าเล่นได้มั้ย ดีมั้ยคะ
ปันปัน : เงียบทันที มือปาดน้ำตา "ดีจ๊ะ แม่จ๋า.."
แม่ : โอเคตามนี้เน๊อะ แม่ขอโทษนะคะ ที่เมื่อกี้ไม่ฟังปันปัน แม่กลัวว่ารถน้องจะเสียอ่า งั้นไปหาคุณยายกันนะ
ปันปัน : ไปค่ะ
ขออนุญาตเสร็จสรรพ ปันปันได้เล่นรถไฟฟ้ามิคกี้เม้าส์สมใจ กลับมาหัวเราะคิกคักเหมือนเดิม
ส่วนน้องเรโทยังคงง่วนกับรถขาไถหมีพูห์ของปันปัน แม่ไม่อยากอธิบายเหตุผลอะไรมาก
เพราะลูกคงไม่เข้าใจ ทำได้เพียงพูดคำว่า "ขอโทษ" และบอกเหตุผลสั้นๆ
แม่หวังว่าเมื่อลูกโตขึ้นลูกจะเข้าใจเหตุผลต่างๆมากกว่านี้ #เรียนรู้ไปพร้อมๆกับแม่นะ
เลี้ยงลูกมันไม่ง่ายจริงๆ บ้างครั้งแม่มักจะลืมไปว่าลูกยังเป็นเด็ก บ้างครั้งเผลอตึงไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
#แม่ขอโทษนะคะ #แม่รู้นะว่าแม่ผิด #แม่จะพยายามให้มากกว่านี้ #เลี้ยงลูกสไตล์แม่น้องปันปัน
บันทึกของวันที่ 20-09-59
น้องปันปัน =>2y 3m 8d
ทำร้ายจิตใจลูกด้วยความลืมตัวว่าลูกยังเด็ก +เรื่องเล่าน้องปันปัน "หนูไม่เอาแล้ว"+
ตกเย็นปันปันออกไปวิ่งเล่นเหมือนทุกวัน วันนี้น้องเรโทวัย 1.11 ปี ขับรถไฟฟ้ามิคกี้เม้าส์มาเล่นด้วย
2 คนนี้เล่นกันกันมาตั้งแต่เด็ก ปันปันเห็นรถก็ตื่นเต้นรีบวิ่งไปดูทันที ยื่นมือไปกดปุ่ม แล้วหันมามองหน้าแม่
แม่ : รถน้องจ๊ะปันปัน น้องเล่นอยู่ค่ะ
ปันปัน : แม่จ๋า.. มีเสียงด้วย หัวเราะชอบใจ มือยังกดปุ่มอย่างสนุก
จังหวะนั้นน้องเรโทเห็นรถขาไถหมีพูห์ของปันปันพอดี เลยลงจากรถแล้ววิ่งตรงดิ่งไปที่รถขาไถ
(น้องเรโทรชอบมาก มาทีไรเล่นทุกที แถมเอากลับไปเล่นบ้านบ่อยๆ เพราะเล่นเสร็จจะร้องให้ไม่ยอมคืน
คุณยายต้องแอบเอามาคืนทีหลัง) ปันปันได้ทีกระโดดขึ้นรถมิคกี้เม้าส์ทันที
แม่ : ปันปัน ขออนุญาตคุณยายก่อนดีมั้ยคะ
ปันปัน : ขออนุญาตเล่นได้มั้ยคะ
คุณยายน้องเรโท : เล่นได้เลยค่ะ น้องเรโทยังเล่นของน้องปันปันเลย แบ่งกันนะ
ปันปัน : ขอบคุณค่ะ พร้อมกับยิ้มกว้างมากกก
หัดขับรถอย่างสนุกสนาน ขับยังไม่คล่อง แถเข้าข้างทางบ่อยๆ 555+ เล่นไปสักพักลงจากรถไปวิ่งเล่น
แม่สบโอกาสเอารถไปคืนทันที เกรงใจคุณยายเพราะรถเพิ่งซื้อมาใหม่ กลัวจะเป็นรอย ปันปันหันมาเห็นพอดี วิ่งหน้าตื่นมาเลย
ปันปัน : แม่จ๋า..หนูจะเล่นๆ
แม่ : พอก่อนนะลูก รถน้องเพิ่งซื้อใหม่อ่ะ ปันปันขับไม่เป็นเดี๋ยวรถน้องพังค่ะ
ปันปัน : ไม่เอา หนูจะเล่นๆ ขอหนูเล่นหน่อย
คุณยายน้องเรโท : เล่นต่อเลยปันปัน
ด้วยความเกรงใจกลัวรถเค้าจะพัง แม่เห็นท่าไม่ดีคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ เลยอุ้มปันปันขึ้นมา
ปันปันดิ้นๆ เริ่มร้องไห้ "หนูจะเล่นๆ" พูดซ้ำๆประมาณ 5-6 ครั้ง แม่เลยปล่อยปันปัน
แม่ : ปันปัน ไม่ใช่ของเราค่ะ เราไปเล่นรถเราดีกว่ามั้ย มีตั้งหลายคัน
ปันปัน : "ไม่ ไม่" เสียงดังมากกว่าทุกครั้งที่เคยเป็นมา พูดไปร้องไห้ไป
ที่น่าแปลกใจคือ แทนที่จะวิ่งไปที่รถ ปันปันกลับวิ่งเข้าบ้านแทน พร้อมกับพูดว่า "หนูไม่เอาแล้วๆ"
"แม่จ๋า..หนูไม่เอาแล้ว" แม่รีบวิ่งตามไปทันที สิ่งที่เห็นคือ ปันปันยืนร้องไห้ #เสียใจหนักมาก
เหมือนกำลังสับสน อยากเล่นก็อยากเล่น แต่..แม่ไม่ให้เล่น พูดตลอดว่า "หนูไม่เอาแล้วๆ"
ปันปันไม่ค่อยร้องงอแงแบบนี้ นาทีนั้นสงสารลูกจับใจ ทำยังไงดี? ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า
**ลูกเรายังเป็นเด็กอยู่นะ** เด็กที่เพิ่งเกิดมาบนโลกใบนี้แค่ 2.3 ปีเท่านั้นเอง
ลูกคงยังไม่เข้าใจเหตุผลของเราหรอก(เกรงใจเพราะกลัวรถใหม่จะมีรอย) ลูกคงสับสน
ทั้งๆที่คุณยายอนุญาตให้เล่น แต่แม่กลับไม่ให้เล่น สูดลมหายใจ ยิ้มๆ แล้วหันไปพูดกับลูก
แม่ : ปันปันอยากเล่นรถน้องเรโทอีกหรอคะ
ปันปัน : อยากค่ะ ร้องไห้เบาลง
แม่ : งั้นเอาใหม่เน๊อะ เดี๋ยวเราไปขออนุญาตคุณยายอีกที ว่าเล่นได้มั้ย ดีมั้ยคะ
ปันปัน : เงียบทันที มือปาดน้ำตา "ดีจ๊ะ แม่จ๋า.."
แม่ : โอเคตามนี้เน๊อะ แม่ขอโทษนะคะ ที่เมื่อกี้ไม่ฟังปันปัน แม่กลัวว่ารถน้องจะเสียอ่า งั้นไปหาคุณยายกันนะ
ปันปัน : ไปค่ะ
ขออนุญาตเสร็จสรรพ ปันปันได้เล่นรถไฟฟ้ามิคกี้เม้าส์สมใจ กลับมาหัวเราะคิกคักเหมือนเดิม
ส่วนน้องเรโทยังคงง่วนกับรถขาไถหมีพูห์ของปันปัน แม่ไม่อยากอธิบายเหตุผลอะไรมาก
เพราะลูกคงไม่เข้าใจ ทำได้เพียงพูดคำว่า "ขอโทษ" และบอกเหตุผลสั้นๆ
แม่หวังว่าเมื่อลูกโตขึ้นลูกจะเข้าใจเหตุผลต่างๆมากกว่านี้ #เรียนรู้ไปพร้อมๆกับแม่นะ
เลี้ยงลูกมันไม่ง่ายจริงๆ บ้างครั้งแม่มักจะลืมไปว่าลูกยังเป็นเด็ก บ้างครั้งเผลอตึงไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
#แม่ขอโทษนะคะ #แม่รู้นะว่าแม่ผิด #แม่จะพยายามให้มากกว่านี้ #เลี้ยงลูกสไตล์แม่น้องปันปัน
บันทึกของวันที่ 20-09-59
น้องปันปัน =>2y 3m 8d