เราเป็นโรคซึมเศร้ามาสองปีแล้ว รักษาอยู่ที่ศิริราช กินยาหาหมอมาตลอด เราคิดว่าเราอาการดีขึ้น เรารู้ทุกอย่างว่าต้องทำไง เช่น ใช้ศาสนาเป็นเครื่องมือ อยู่กับปัจจุบัน ไม่หมกมุ่นอดีต กังวลอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
แต่เราก็ยังหลอน ถึงไม่เห็นฉากร้ายๆในอดีต มันก็ยังได้ยินเสียงกระซิบ ว่าไร้ค่าดังในหัวตลอดเวลา จนทำงานไม่ได้ กลายเป็นคนไร้ค่าจริงๆ และชอบเห็นภาพตัวเองตายในสถานการณ์ต่างๆ เช่น กรีดข้อมือ หรือตกราง bts เรารู้ถ้าเราตายคนที่รักเราจะต้องเสียใจ แต่เราคงเสียใจมากกว่าถ้าต้องอยู่เป็นภาระทางความรู้สึกของคนอื่น เราไม่รู้จะหาทางออกยังไง เราคิดว่าเราหยุดความคิดหลอนๆพวกนี้ได้ แต่เราหยุดไม่ได้ เราบอกตัวเองว่าเราไม่เป็นไร เราหายแล้ว แต่เวลาเผลอชอบมองไปที่คัตเตอร์อยู่เรื่อย มันไม่ได้เศร้า กลัว แต่รู้สึกเบื่อ เราเหนื่อยที่ต้องสู้กับความคิดให้หัวตัวเอง ถ้าตายแล้วเราอาจสงบกว่านี้ ไม่ต้องคิดกังวลอะไรอีก เราอยากหายป่วยแต่เราติดแหง็ก เราไม่รู้จะทำยังไง อาการเรามีช่วงที่มีสติกับตอนสติหลุด มันวนเวียนไปเรื่อยๆ ตอนนี้เราพอมีสติ เลยคิดว่าเราอาจคุยกับตัวเองมากไป เลยลองตั้งกระทู้ดู เพราะเรากลัวตอนที่เราหน้ามืด เราจะไม่ไหว และตายไปจริงๆ
หลอน เห็นตัวเองตาย
แต่เราก็ยังหลอน ถึงไม่เห็นฉากร้ายๆในอดีต มันก็ยังได้ยินเสียงกระซิบ ว่าไร้ค่าดังในหัวตลอดเวลา จนทำงานไม่ได้ กลายเป็นคนไร้ค่าจริงๆ และชอบเห็นภาพตัวเองตายในสถานการณ์ต่างๆ เช่น กรีดข้อมือ หรือตกราง bts เรารู้ถ้าเราตายคนที่รักเราจะต้องเสียใจ แต่เราคงเสียใจมากกว่าถ้าต้องอยู่เป็นภาระทางความรู้สึกของคนอื่น เราไม่รู้จะหาทางออกยังไง เราคิดว่าเราหยุดความคิดหลอนๆพวกนี้ได้ แต่เราหยุดไม่ได้ เราบอกตัวเองว่าเราไม่เป็นไร เราหายแล้ว แต่เวลาเผลอชอบมองไปที่คัตเตอร์อยู่เรื่อย มันไม่ได้เศร้า กลัว แต่รู้สึกเบื่อ เราเหนื่อยที่ต้องสู้กับความคิดให้หัวตัวเอง ถ้าตายแล้วเราอาจสงบกว่านี้ ไม่ต้องคิดกังวลอะไรอีก เราอยากหายป่วยแต่เราติดแหง็ก เราไม่รู้จะทำยังไง อาการเรามีช่วงที่มีสติกับตอนสติหลุด มันวนเวียนไปเรื่อยๆ ตอนนี้เราพอมีสติ เลยคิดว่าเราอาจคุยกับตัวเองมากไป เลยลองตั้งกระทู้ดู เพราะเรากลัวตอนที่เราหน้ามืด เราจะไม่ไหว และตายไปจริงๆ