สวัสดีค่ะฉันพึ่งสมัคเป็นครั้งแรกนอนไม่หลับเลยทุกข์ใจมากขอระบายค่ะ ฉันมีเรื่องที่ฉันค้างคาใจมาหลายปีไปปรึกษาใครก็ไม่เคยมีใครรับฟังฉันแบบจริงๆจังๆสักครั้งและไม่เคยให้คำแนะนำดีๆเลยฉันเลยตัดสินใจมาถามทุกคนค่ะว่าอาการแบบนี้คืออะไรกันแน่แล้วฉันควรทำอย่างไรต่อไปดี ฉันจะเล่าเรื่องของฉัน ให้ทุกคนฟังนะคะ คือเรื่องมีอยู่ว่า
สมัยตอนเด็กๆ ฉันมีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นนักเรียนที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่ หน้าตาเขาก็จัดว่าเป็นคนหล่อ รูปร่างก็ดี แถมเรียนเก่งมากๆด้วย ผู้หญิงในห้องทุกคนเลยก็ว่าได้ที่ชอบเขา และอาจรวมถึงฉันด้วย แต่ฉันไม่แน่ใจกับความรู้สึกนี้หรอกว่าชอบเขาหรือเกียจเขากันแน่ ก็เพราะ เขาชอบแกล้งฉันอยู่ทุกครั้งไปก็เด็กเล่นกันนั้นแหละ ชอบมายียวนกวนประสาทอยู่เรื่อยไป เห็นหน้าเป็นแซว เห็นหน้าเป็นแกล้ง เราสนิมกันมากจนเพื่อนๆแซวว่าเราชอบกันไม่รู้สิในตอนนั้นฉันเขิลอายบอกใครต่อใครว่าไม่ชอบเขา เราเป็นศัตรูกันแต่ในฉันกลับแอบดีใจอย่างบอกไม่ถูกฉันแข้งกับเขาทีไรฉันคือผู้แพ้เขาทุกครั้งในทุกเรื่องรวมถึงเรื่องการเรียนด้วยเขาไปที่1ของห้องตลอดเกรดเฉลี่ยก็สูงมากแต่ฉันจากเป็นคนที่เกรดสูงที่สุดในห้องต้องมาแพ้คนอย่างเขา มันทำให้ฉันรู้สึกอิจฉาเขามากแต่พยายามอย่างไรก็ชนะเขาไม่ได้ ในตอนนั้นฉันเลยแยกไม่ออกว่า ฉันชอบหรือ เกลียดเขากันแน่ ชอบที่มีคนมาเป็นเพื่อนฉันแกล้งกันเล่นกันทุกวันให้ความสำคัญตลอด แต่ก็ไม่ชอบบางครั้งเขาแกล้งถี่เกินไปจนรำคาญ รู้สึกอิจฉาเวลาที่เขาชนะทุกๆครั้งไม่ว่าเรื่องอะไร แต่ฉันก้ยังเล่นกับเขาตลอด
เราสองคนก็เป็นเพื่อนที่ เล่นกัน แกล้งกันตลอดมา จนฉันคิดว่าเขาคงชอบเล่นกับฉัน แกล้งฉัน ล้อฉันเพียงคนเดียวเพราะไม่เห็นเขาจะไปเล่นกับใครบ่อยเลยนอกจากฉันที่จะอยู่ด้วยกันเป็นส่วนใหญ่จนฉันคิดว่าเขาอาจจะชอบฉันก็ได้ จนมาวันหนึ่ง เขาย้ายไปอยู่คนละห้องกับฉัน เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขา เงียบ เย็นชา ไม่พูดจา หรือ ทักทายสักคำ ทุกครั้งที่เห็นหน้าฉัน เขาจะทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน อยู่ดีฉันรู้สึกเเน่นที่หน้าออกขึ้นมา หัวใจมันหน่วงๆอย่างบอกไม่ถูก นี้หรือเปล่าคือการอกหักหรือเปล่า เราไม่แน่ใจเลย ลองคิดทบทวนกับตัวเองดูหลายครั้งแล้วพบว่าฉันมีความสุขทุกครั้งที่เขามาเล่น มาแกล้ง มาล้อก็ตอนที่เขาหายไปแล้ว ฉันเลยเริ่มเปลี่ยนตัวเองให้ดูดี พยามทุกอย่างเพื่อเขา ลองแอดเฟสบุ๊คไปหาเขารอเขารับมาตลอดแต่รู้ไหมเขาไปเคยรับฉันเลยแต่รับเพื่อนของฉันทุกคน เขาชอบไปห้องสมุดฉันไปด้วยพอนานเข้าเขาคงรู้และหลังจากนั้นเขาก็ไม่มาห้องสมุดอีกเลย ฉันทำทุกอย่างให้เขาหันมามองฉันบ้างแต่ไม่เลย เขาไม่เคยเห็นฉันมีตัวตนเลยฉันโกรธตัวเองมากว่าฉันมันน่ารังเกียจ ไม่มีค่าขนาดนั้นเลยหรอ เวลาต่อมา ฉันเริ่มสั่งตัวเองโดยการลืมเขา เอาความเกลียดครอบงำหัวใจของตน ไม่สนใจเขา แต่เชื่อไหมยิ่งไม่อยากเห็นหน้ากลับมาพบมาเจอทุกวันและเขาก็ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนทุกครั้งที่เราเจอกันทุกครั้ง แต่ตอนที่ฉันพยายามเข้าหาเขากลับไปเคยได้พบกันและฉันได้รู้ความจริงต่อมาว่าเขามีแฟนแล้วกับเด็กห้องเดียวกันกับเขาเพื่อนของฉันยังมาบอกอีกว่าเขานิสัยขี้แกล้ง ชอบล่อ ทุกคนไปทั่วจนทำให้สาวๆในห้องหลงกันเป็นแถวและเขาชอบแกล้งและเล่นกับผู้หญิงคนนั้นมากเป็นพิเศษเลยตัดสินใจคบหากัน ฉันเลยเข้าใจทุกๆอย่างว่าที่ฉันคิดมันผิดการที่เขาแกล้งคนเป็นเรื่องปกติฉันคิดไปเองทั้งสิ้นแต่แล้วฉันกลับยินดีกับเขาเมื่อเห็นเขามีความสุขฉันก็มีความสุขด้วยแต่ใจของฉันก็ยังจดจำความทรงจำต่างๆที่เกี่ยวกับเขาได้อย่างดีและมีความสุขที่คิดถึงเขาแต่ในใจฉันก็ยังเจ็บอยู่ดี ฉันเลยตัดใจจะไม่พยายามเข้าหาเขาอีกแล้วในเมื่อเขามีแฟนแล้ว แล้วเขาก็เมินฉันฉันก็เมินเขาเช่นกัน ฉันเคยคิดทุกครั้งว่าฉันอยากจะไปไกลจากที่นี้เพื่อลืมเขาและไม่ต้องเจ็บอีกต่อไป แต่ไม่เลย ตอนสอบเข้าเขากลับเข้าโรงเรียนเดียวกับฉัน จะสอบเข้าโครงการเดียวกันซึ่งฉันไม่รู้มาก่อนจนได้เจอเขาที่สอบห้องข้างๆฉัน
ฉันเจอเขาเขาก็เมินฉัน ฉันก็เมินเขาแต่ในใจกลับดีใจที่สุดในโลกใช้แล้วฉันลืมเขาไม่ได้จริงๆและเริ่มคิดอย่างจะอยู่ห้องเดียวกับเขาอีกครั้งหวังว่าขอเเค่เป็นเพื่อนกันก็พอใจแล้วแค่ให้เขาเห็นฉันอยู่ในสายตาก็ดีใจแล้วแต่แล้วความฝันนั้นต้องจบลงเมื่อฉันต้องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดและฉันก็ต้องย้ายทั้งบ้านและโรงเรียนกะทันหันเนื่องจากปัญหาครอบครัว ฉันจึงจากไปโดยไม่ลาเขาหรือเพื่อนฉันสักคำ จนเวลาผ่านไป 8ปี ฉันยังคงจำเขาได้ชัดเจนในความทรงจำและมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวดีของเขา เมื่อก่อนฉันคิดว่าการไปอยู่ที่ไกลจะทำให้ลืมเขาได้ไม่เลยกลับยังคิดถึงเขาตลอกเวลา อยากให้เราคุยกัน เล่นกันเหมือนเดิม นี้มันคืออะไรกันอาการแบบนี้ รัก ชอบ หรือหลงกันแน่ เวลาผ่านไป8ปีฉันยังคงคิดถึงเขา และถ้ามองผู้ชายคนไหนก็เห็นแต่ภาพเขา คิดว่าคนนี้เหมือนเขา อะไรประมาณนี้ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมฉันลืมเขาไม่ลง ทั้งๆที่เวลาผ่านไปหลายปีแล้วก้ราวๆ8ปีแล้วด้วยซ่ำ ฉันรักเขา ฉันชอบเขา หรือฉันหลงเขากันแน่ ใครก็ได้ค่ะช่วยตอบฉันหน่อยเถอะค่ะว่าฉันเป็นอะไรกันแน่ ใครที่ได้อ่านแล้วช่วยแสดงความคิดเห็นให้คำปรึกษาฉันหน่อยนะคะ ฉันจริงจังนะคะและทุกข์ใจกับเรื่องนี้มากๆเลย
อาการแบบนี้คือ รัก ชอบ หรือ หลง กันแน่ แล้วฉันควรทำอย่างไรต่อไปดี ????
สมัยตอนเด็กๆ ฉันมีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นนักเรียนที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่ หน้าตาเขาก็จัดว่าเป็นคนหล่อ รูปร่างก็ดี แถมเรียนเก่งมากๆด้วย ผู้หญิงในห้องทุกคนเลยก็ว่าได้ที่ชอบเขา และอาจรวมถึงฉันด้วย แต่ฉันไม่แน่ใจกับความรู้สึกนี้หรอกว่าชอบเขาหรือเกียจเขากันแน่ ก็เพราะ เขาชอบแกล้งฉันอยู่ทุกครั้งไปก็เด็กเล่นกันนั้นแหละ ชอบมายียวนกวนประสาทอยู่เรื่อยไป เห็นหน้าเป็นแซว เห็นหน้าเป็นแกล้ง เราสนิมกันมากจนเพื่อนๆแซวว่าเราชอบกันไม่รู้สิในตอนนั้นฉันเขิลอายบอกใครต่อใครว่าไม่ชอบเขา เราเป็นศัตรูกันแต่ในฉันกลับแอบดีใจอย่างบอกไม่ถูกฉันแข้งกับเขาทีไรฉันคือผู้แพ้เขาทุกครั้งในทุกเรื่องรวมถึงเรื่องการเรียนด้วยเขาไปที่1ของห้องตลอดเกรดเฉลี่ยก็สูงมากแต่ฉันจากเป็นคนที่เกรดสูงที่สุดในห้องต้องมาแพ้คนอย่างเขา มันทำให้ฉันรู้สึกอิจฉาเขามากแต่พยายามอย่างไรก็ชนะเขาไม่ได้ ในตอนนั้นฉันเลยแยกไม่ออกว่า ฉันชอบหรือ เกลียดเขากันแน่ ชอบที่มีคนมาเป็นเพื่อนฉันแกล้งกันเล่นกันทุกวันให้ความสำคัญตลอด แต่ก็ไม่ชอบบางครั้งเขาแกล้งถี่เกินไปจนรำคาญ รู้สึกอิจฉาเวลาที่เขาชนะทุกๆครั้งไม่ว่าเรื่องอะไร แต่ฉันก้ยังเล่นกับเขาตลอด
เราสองคนก็เป็นเพื่อนที่ เล่นกัน แกล้งกันตลอดมา จนฉันคิดว่าเขาคงชอบเล่นกับฉัน แกล้งฉัน ล้อฉันเพียงคนเดียวเพราะไม่เห็นเขาจะไปเล่นกับใครบ่อยเลยนอกจากฉันที่จะอยู่ด้วยกันเป็นส่วนใหญ่จนฉันคิดว่าเขาอาจจะชอบฉันก็ได้ จนมาวันหนึ่ง เขาย้ายไปอยู่คนละห้องกับฉัน เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขา เงียบ เย็นชา ไม่พูดจา หรือ ทักทายสักคำ ทุกครั้งที่เห็นหน้าฉัน เขาจะทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน อยู่ดีฉันรู้สึกเเน่นที่หน้าออกขึ้นมา หัวใจมันหน่วงๆอย่างบอกไม่ถูก นี้หรือเปล่าคือการอกหักหรือเปล่า เราไม่แน่ใจเลย ลองคิดทบทวนกับตัวเองดูหลายครั้งแล้วพบว่าฉันมีความสุขทุกครั้งที่เขามาเล่น มาแกล้ง มาล้อก็ตอนที่เขาหายไปแล้ว ฉันเลยเริ่มเปลี่ยนตัวเองให้ดูดี พยามทุกอย่างเพื่อเขา ลองแอดเฟสบุ๊คไปหาเขารอเขารับมาตลอดแต่รู้ไหมเขาไปเคยรับฉันเลยแต่รับเพื่อนของฉันทุกคน เขาชอบไปห้องสมุดฉันไปด้วยพอนานเข้าเขาคงรู้และหลังจากนั้นเขาก็ไม่มาห้องสมุดอีกเลย ฉันทำทุกอย่างให้เขาหันมามองฉันบ้างแต่ไม่เลย เขาไม่เคยเห็นฉันมีตัวตนเลยฉันโกรธตัวเองมากว่าฉันมันน่ารังเกียจ ไม่มีค่าขนาดนั้นเลยหรอ เวลาต่อมา ฉันเริ่มสั่งตัวเองโดยการลืมเขา เอาความเกลียดครอบงำหัวใจของตน ไม่สนใจเขา แต่เชื่อไหมยิ่งไม่อยากเห็นหน้ากลับมาพบมาเจอทุกวันและเขาก็ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนทุกครั้งที่เราเจอกันทุกครั้ง แต่ตอนที่ฉันพยายามเข้าหาเขากลับไปเคยได้พบกันและฉันได้รู้ความจริงต่อมาว่าเขามีแฟนแล้วกับเด็กห้องเดียวกันกับเขาเพื่อนของฉันยังมาบอกอีกว่าเขานิสัยขี้แกล้ง ชอบล่อ ทุกคนไปทั่วจนทำให้สาวๆในห้องหลงกันเป็นแถวและเขาชอบแกล้งและเล่นกับผู้หญิงคนนั้นมากเป็นพิเศษเลยตัดสินใจคบหากัน ฉันเลยเข้าใจทุกๆอย่างว่าที่ฉันคิดมันผิดการที่เขาแกล้งคนเป็นเรื่องปกติฉันคิดไปเองทั้งสิ้นแต่แล้วฉันกลับยินดีกับเขาเมื่อเห็นเขามีความสุขฉันก็มีความสุขด้วยแต่ใจของฉันก็ยังจดจำความทรงจำต่างๆที่เกี่ยวกับเขาได้อย่างดีและมีความสุขที่คิดถึงเขาแต่ในใจฉันก็ยังเจ็บอยู่ดี ฉันเลยตัดใจจะไม่พยายามเข้าหาเขาอีกแล้วในเมื่อเขามีแฟนแล้ว แล้วเขาก็เมินฉันฉันก็เมินเขาเช่นกัน ฉันเคยคิดทุกครั้งว่าฉันอยากจะไปไกลจากที่นี้เพื่อลืมเขาและไม่ต้องเจ็บอีกต่อไป แต่ไม่เลย ตอนสอบเข้าเขากลับเข้าโรงเรียนเดียวกับฉัน จะสอบเข้าโครงการเดียวกันซึ่งฉันไม่รู้มาก่อนจนได้เจอเขาที่สอบห้องข้างๆฉัน
ฉันเจอเขาเขาก็เมินฉัน ฉันก็เมินเขาแต่ในใจกลับดีใจที่สุดในโลกใช้แล้วฉันลืมเขาไม่ได้จริงๆและเริ่มคิดอย่างจะอยู่ห้องเดียวกับเขาอีกครั้งหวังว่าขอเเค่เป็นเพื่อนกันก็พอใจแล้วแค่ให้เขาเห็นฉันอยู่ในสายตาก็ดีใจแล้วแต่แล้วความฝันนั้นต้องจบลงเมื่อฉันต้องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดและฉันก็ต้องย้ายทั้งบ้านและโรงเรียนกะทันหันเนื่องจากปัญหาครอบครัว ฉันจึงจากไปโดยไม่ลาเขาหรือเพื่อนฉันสักคำ จนเวลาผ่านไป 8ปี ฉันยังคงจำเขาได้ชัดเจนในความทรงจำและมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวดีของเขา เมื่อก่อนฉันคิดว่าการไปอยู่ที่ไกลจะทำให้ลืมเขาได้ไม่เลยกลับยังคิดถึงเขาตลอกเวลา อยากให้เราคุยกัน เล่นกันเหมือนเดิม นี้มันคืออะไรกันอาการแบบนี้ รัก ชอบ หรือหลงกันแน่ เวลาผ่านไป8ปีฉันยังคงคิดถึงเขา และถ้ามองผู้ชายคนไหนก็เห็นแต่ภาพเขา คิดว่าคนนี้เหมือนเขา อะไรประมาณนี้ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมฉันลืมเขาไม่ลง ทั้งๆที่เวลาผ่านไปหลายปีแล้วก้ราวๆ8ปีแล้วด้วยซ่ำ ฉันรักเขา ฉันชอบเขา หรือฉันหลงเขากันแน่ ใครก็ได้ค่ะช่วยตอบฉันหน่อยเถอะค่ะว่าฉันเป็นอะไรกันแน่ ใครที่ได้อ่านแล้วช่วยแสดงความคิดเห็นให้คำปรึกษาฉันหน่อยนะคะ ฉันจริงจังนะคะและทุกข์ใจกับเรื่องนี้มากๆเลย