เกริ่นก่อนนะคะ ถ้าดูจากกระทู้เก่าๆเราคือเราเป็นเด็กซิ่วคนนึง จริงๆเราต้องอยู่ปี3แล้ว แต่เนื่ื่องจากที่บ้านฐานะขัดสน จึงไม่ได้เรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยตามเกณฑ์
แต่เราก็สมัครเรียนราม คณะมนุษย์เอกจีน เรียนไปได้1ปี(ซื้อหนังสือมาอ่าน ไปแค่ตอนสอบค่ะ) แต่พอหลังจากสอบครั้งแรกจึงรู้ว่าคณะนี้ถ้าไม่มีพื้นฐานคือจำเป็นต้องเข้าเรียนด้วย แต่เราทำงานด้วยวุฒิม.6 แล้วต้องส่งที่บ้านด้วย ตอนนั้นที่บ้านลำบาก เลยกลับบ้านไปหางานทำแถวบ้าน จะได้ลดค่าใช้จ่ายไป เราตกลงกับแม่ว่าจะให้แม่ส่งน้องเราเรียนคนเดียว เราหาเองได้ แล้วปีที่แล้วเราก็ได้งานที่เงินเดือนระดับโิอเคกับสวัสดิการดี ก็รู้สึกอยากเรียนอีกครั้ง แต่อยากเรียนในมหาลัยเปิด จึงเก็บเงินทีละนิด ใช้เอง2000-3000ไม่เคยเกินนี้ จนประมาณเมษาก็เก็บเงินได้สามหมื่นกว่า เราซึ่งสมัครสอบแกทแพทตลอดทุกครั้งอยู่แล้ว เพราะตั้งใจจะแอดมิชชั่นเข้าเรียนใหม่แล้วกู้กยศ. หรืออาจขอทุนของมหาลัย
เราก็แอดมิชชั่นเข้าคณะที่ต้องการได้ ตอนนี้เราก็ได้มาเรียนสมใจ ยอมรับว่ายาก แต่เอาใจเข้าสู้ เพราะโอกาสที่ได้เสียเวลาไปหลายปี อายุ20จะ21แล้วแต่พึ่งขึ้นปี1
เราซึ่งเลิกขอเงินแม่มาประมาณ3ปี ได้กลับมาขอเงินแม่อีก ด้วยเราก็เข้าใจว่าเงินเดือนท่านไม่เยอะ แต่รวมกับพ่อเรา คงจะส่งให้ได้2000-3000ต่อเดือนสบายๆ เราก็ไปเจรจา เขาก็รับว่าเข้าใจเรา
แต่ตั้งแต่มาเรียนแม่เราบอกว่าขอโอนให้แค่1000ก่อนได้ไหม ถ้าไม่พอค่อยว่ากัน เราก็เข้าใจ ก็รอ ใช้เงินมาจนวันที่12 คือเงินเก็บที่เรามีอ่ะ เราเอาทำทุนขายของออนไลน์ไปแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้เริ่มขาย กะจะรอพ้นมิดเทอมไปก่อน ตอนนี้คือไม่มีเงินเลย โทรไปเล่าให้ท่านฟัง ท่านก็บอกว่าไม่มีเหมือนกัน ซึ่งเรารู้ว่าที่บ้านจะมีเงินขวัญถุงที่พ่อเก็บไว้ เราก็เลยถามว่าขอมาก่อนได้ไหม เดี๋ยวหนูมีจะคืนให้ ลำบากจริงๆ (คือเราออกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่จบม.6 เราไม่ใ่รู้ว่าปัจจุบัน เงินส่วนนี้ยังมีอยู่มั้ย)
แล้วเราก็อดทนนะ มันมีขนมที่พี่รหัสซื้อใส่ตะกร้าไว้ให้ กับมาม่าซองๆแพ็คนึง เราก็กินตรงนั้นแทนข้าว เรียนเช้าเสร็จ เที่ยงนั่งเมล์มอกลับหอมากินมาม่า แล้วออกไปใหม่ บางทีเราไม่อยากกลับก็ขอเพื่อนไปรอที่ห้องเรียนเลย เป็นแบบนี้ประจำ แม่ก็ยังไม่ติดต่อมา จนเมื่อวานก่อน มาม่าที่พี่รหัสให้มันหมดแล้ว เราเลยโทรไป ไม่อยากโทรไปบ่อยกลัวแม่ว่าเร่งเร้า แม่บอกว่าพรุ่งนี้จะโอน แต่ยังไม่โอนมา วันนี้ก็ยัง เรามีเรื่องต้องใช้เงินพอดี คือต้องปริ้นงานส่งอาจารย์เลยเอ่ยปากยืมเงินเพื่อนมาร้อยนึง เงินเหลือนิดนึงเราเลยเติมเงินโทรไป แม่เราตัดสาย เราโทรไปสองครั้งตัดสายหมด เลยโทรไปหาพ่อแต่ท่านไม่รับ
เราก็เลยมานึกน้อยใจตรงนี้ คือเหตุผลที่มาเรียน เพราะเราลำบากมาทั้งชีวิต เราไม่อยากเป็นแบบพ่อกับแม่ที่ต้องคอยเดือนชนเดือนหรือชักหน้าไม่ถึงหลัง แบบนี้ พ่อแม่เราเรียนมาน้อย พ่อเราที่บ้านฝั่งเขารับราชการหมด แต่พ่อเราเรียนไม่จบ เราคิดนะคะว่าเรียนจบแล้วจะต้องให้พ่อแม่อยู่สบาย แต่ตอนนี้สับสนไปหมด อารมณ์ไม่ได้โกรธ แต่ไม่เข้าใจ จะว่าท่านตั้งใจหลบหน้าก็ไม่กล้าคิด จะว่าท่านไม่ว่างก็ไม่ใช่ เพราะเราโทรไปหาน้องเรา น้องรับและบอกว่าพ่อแม่อยู่บ้าน ดูทีวี เราร้องไห้เลย แต่ไม่อยากให้น้องรู้ เลยฝากน้องไปบอกแม่ว่าว่างแล้วให้โทรกลับด้วย แต่จนตอนนี้ ที่เราตั้งกระทู้ เขายังไม่โทรมา เหมือนตอนนี้เราโดนตัดหางปล่อยวัด ไรแบบนั้น
ขอโทษที่พิมพ์ยาวนะคะ มีใครที่ชีวิตตอนมหาลัยลำบากเหมือนเรามั้ยคะ อยากได้เรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกว่า ไม่ใช่เราคนเดียวบนโลกใบนี้ที่ลำบาก
ปล.กินมาม่าวันละซองมาตั้งแต่พุธที่แล้วค่ะ มีวันนี้เมทเลี้ยงข้าวเพราะเราช่วยงานเขา
ปล.2 ไม่ได้สร้างมาเพื่อขอทุนทรัพย์หรืออย่างอื่นนะคะ ต้องการแค่กำลังใจก็พอแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ
ขอพื้นที่น้อยใจชีวิต พ่อแม่เราเป็นแบบนี้ เราเหนื่อย
แต่เราก็สมัครเรียนราม คณะมนุษย์เอกจีน เรียนไปได้1ปี(ซื้อหนังสือมาอ่าน ไปแค่ตอนสอบค่ะ) แต่พอหลังจากสอบครั้งแรกจึงรู้ว่าคณะนี้ถ้าไม่มีพื้นฐานคือจำเป็นต้องเข้าเรียนด้วย แต่เราทำงานด้วยวุฒิม.6 แล้วต้องส่งที่บ้านด้วย ตอนนั้นที่บ้านลำบาก เลยกลับบ้านไปหางานทำแถวบ้าน จะได้ลดค่าใช้จ่ายไป เราตกลงกับแม่ว่าจะให้แม่ส่งน้องเราเรียนคนเดียว เราหาเองได้ แล้วปีที่แล้วเราก็ได้งานที่เงินเดือนระดับโิอเคกับสวัสดิการดี ก็รู้สึกอยากเรียนอีกครั้ง แต่อยากเรียนในมหาลัยเปิด จึงเก็บเงินทีละนิด ใช้เอง2000-3000ไม่เคยเกินนี้ จนประมาณเมษาก็เก็บเงินได้สามหมื่นกว่า เราซึ่งสมัครสอบแกทแพทตลอดทุกครั้งอยู่แล้ว เพราะตั้งใจจะแอดมิชชั่นเข้าเรียนใหม่แล้วกู้กยศ. หรืออาจขอทุนของมหาลัย
เราก็แอดมิชชั่นเข้าคณะที่ต้องการได้ ตอนนี้เราก็ได้มาเรียนสมใจ ยอมรับว่ายาก แต่เอาใจเข้าสู้ เพราะโอกาสที่ได้เสียเวลาไปหลายปี อายุ20จะ21แล้วแต่พึ่งขึ้นปี1
เราซึ่งเลิกขอเงินแม่มาประมาณ3ปี ได้กลับมาขอเงินแม่อีก ด้วยเราก็เข้าใจว่าเงินเดือนท่านไม่เยอะ แต่รวมกับพ่อเรา คงจะส่งให้ได้2000-3000ต่อเดือนสบายๆ เราก็ไปเจรจา เขาก็รับว่าเข้าใจเรา
แต่ตั้งแต่มาเรียนแม่เราบอกว่าขอโอนให้แค่1000ก่อนได้ไหม ถ้าไม่พอค่อยว่ากัน เราก็เข้าใจ ก็รอ ใช้เงินมาจนวันที่12 คือเงินเก็บที่เรามีอ่ะ เราเอาทำทุนขายของออนไลน์ไปแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้เริ่มขาย กะจะรอพ้นมิดเทอมไปก่อน ตอนนี้คือไม่มีเงินเลย โทรไปเล่าให้ท่านฟัง ท่านก็บอกว่าไม่มีเหมือนกัน ซึ่งเรารู้ว่าที่บ้านจะมีเงินขวัญถุงที่พ่อเก็บไว้ เราก็เลยถามว่าขอมาก่อนได้ไหม เดี๋ยวหนูมีจะคืนให้ ลำบากจริงๆ (คือเราออกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่จบม.6 เราไม่ใ่รู้ว่าปัจจุบัน เงินส่วนนี้ยังมีอยู่มั้ย)
แล้วเราก็อดทนนะ มันมีขนมที่พี่รหัสซื้อใส่ตะกร้าไว้ให้ กับมาม่าซองๆแพ็คนึง เราก็กินตรงนั้นแทนข้าว เรียนเช้าเสร็จ เที่ยงนั่งเมล์มอกลับหอมากินมาม่า แล้วออกไปใหม่ บางทีเราไม่อยากกลับก็ขอเพื่อนไปรอที่ห้องเรียนเลย เป็นแบบนี้ประจำ แม่ก็ยังไม่ติดต่อมา จนเมื่อวานก่อน มาม่าที่พี่รหัสให้มันหมดแล้ว เราเลยโทรไป ไม่อยากโทรไปบ่อยกลัวแม่ว่าเร่งเร้า แม่บอกว่าพรุ่งนี้จะโอน แต่ยังไม่โอนมา วันนี้ก็ยัง เรามีเรื่องต้องใช้เงินพอดี คือต้องปริ้นงานส่งอาจารย์เลยเอ่ยปากยืมเงินเพื่อนมาร้อยนึง เงินเหลือนิดนึงเราเลยเติมเงินโทรไป แม่เราตัดสาย เราโทรไปสองครั้งตัดสายหมด เลยโทรไปหาพ่อแต่ท่านไม่รับ
เราก็เลยมานึกน้อยใจตรงนี้ คือเหตุผลที่มาเรียน เพราะเราลำบากมาทั้งชีวิต เราไม่อยากเป็นแบบพ่อกับแม่ที่ต้องคอยเดือนชนเดือนหรือชักหน้าไม่ถึงหลัง แบบนี้ พ่อแม่เราเรียนมาน้อย พ่อเราที่บ้านฝั่งเขารับราชการหมด แต่พ่อเราเรียนไม่จบ เราคิดนะคะว่าเรียนจบแล้วจะต้องให้พ่อแม่อยู่สบาย แต่ตอนนี้สับสนไปหมด อารมณ์ไม่ได้โกรธ แต่ไม่เข้าใจ จะว่าท่านตั้งใจหลบหน้าก็ไม่กล้าคิด จะว่าท่านไม่ว่างก็ไม่ใช่ เพราะเราโทรไปหาน้องเรา น้องรับและบอกว่าพ่อแม่อยู่บ้าน ดูทีวี เราร้องไห้เลย แต่ไม่อยากให้น้องรู้ เลยฝากน้องไปบอกแม่ว่าว่างแล้วให้โทรกลับด้วย แต่จนตอนนี้ ที่เราตั้งกระทู้ เขายังไม่โทรมา เหมือนตอนนี้เราโดนตัดหางปล่อยวัด ไรแบบนั้น
ขอโทษที่พิมพ์ยาวนะคะ มีใครที่ชีวิตตอนมหาลัยลำบากเหมือนเรามั้ยคะ อยากได้เรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกว่า ไม่ใช่เราคนเดียวบนโลกใบนี้ที่ลำบาก
ปล.กินมาม่าวันละซองมาตั้งแต่พุธที่แล้วค่ะ มีวันนี้เมทเลี้ยงข้าวเพราะเราช่วยงานเขา
ปล.2 ไม่ได้สร้างมาเพื่อขอทุนทรัพย์หรืออย่างอื่นนะคะ ต้องการแค่กำลังใจก็พอแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ