คำสุดท้ายก่อนนายปีหนึ่งตัวปัญหาจะวิ่งหน้าตั้งไปหลังเวทีประกวด .... "ไปดูผมประกวดด้วยนะ" ในฐานะพี่ว้าก เขาไม่ได้อยู่ในจุดที่ต้องฟังคำสั่งน้อง หรือ แม้แต่กรุณา "ทำ" ตามคำขอนองน้องไม่ว่าจะคนไหน แต่แล้วเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงออกมาในรูปนี้ได้ งานประกวดที่ไม่ได้คิดจะสนใจอะไรนอกจากเป็นเครื่องมือชิ้นหนึ่งให้น้องเป็น unity กลับเป็นสิ่งเดียวในเย็นนั้นที่เขาติดใจ ติดใจจนลากเพื่อนไปตั้งแต่ไก่โห่ .... โผล่พรวดเข้าไปในงานเป็น "คนแรก" ในหมู่ของพี่ว้ากสุดโหดชั้นปีที่สาม
ไม่ใช่หรอก ... ก็แค่อยากจะมาดูความย่อยยับอัปราหน้าแตกของไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนนึง
ไม่ใช่หรอก ... ก็เหมือนที่บอกเพื่อนไปไงว่าอยากดูคอนเสิร์ต คอนเสิร์ตน่ะ คอนเสิร์ตไงเล่า
อาจจะเป็นเพราะวันนี้มันมืดเกินไป แสงสปอตไลท์ฉายส่องไปบนเวที ทิ้งเพียงเงามืดที่อยู่ด้านล่าง เงามืดที่ทำให้ "ใจ" ของใครบางคนรู้สึกปลอดภัย ว่าไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น "ใจ" ของเขาเป็นอย่างไร เงามืดนั้นทำให้ส่วนเสี้ยวแห่งความ "จริงใจ" ของผู้ชายคนหนึ่งเผยออกมาอย่างเต็มที่เต็มตัว ไม่ต้องเก็กหน้าให้เมื่อย ไม่ต้องกลัวว่าใครจะเห็น ข้างล่างเวทีแบบนี้ก็มีแต่ "เรา" ที่จะเห็นใจตัวเอง
เพราะความมืดนั่นแหละที่ทำให้เขาลืมตัวและฟั่นเฟือนไปชั่วขณะ ..... ตลอดรายการ พี่ว้ากคนนี้ทำได้แค่เพียง "ยิ้ม" อย่างเอ็นดู ใบหน้าใต้เงามืดของห้องประชุมสว่างไสวราวอาทิตย์ที่สาดส่อง ดวงตาคมกริบที่เคยใช้มองรุ่นน้องแบบทะลุขั้วหัวใจกลายเป็นความละมุนละไมอ่อนเชื่อมเมื่อใครบางคนบนเวทีทำอะไรที่ "ถูกใจ" เขาเสียเต็มประดา ไม่ว่าจะเป็นการแสดงที่ให้คนดูด้านล่างได้มีส่วนร่วม มีความหมาย แสดงกึ๋น สติ และ ปัญญา ที่ท่าทางแล้วจะโตกว่าอายุ ประกอบด้วยความจริงจัง และ จริงใจ หากก็ไม่ทิ้งความน่ารักไร้เดียงสาแบบ "เด็ก ๆ"
เขาเป็นคนใจร้อน โผงผาง รู้สึกอะไรไปแล้วก็มักกลบเกลื่อนไม่ค่อยมิด เพราะแบบนี้จึงแพ้อะไรที่เยือกเย็น และ ซับซ้อน ถึงเจ้า 0062 จะทำอะไรให้เขาถึงจุดเดือดได้บ่อย ๆ และ เขารู้เขาก็ทำให้หมอนั่นถึงขีดจำกัดได้เรื่อย ๆ แต่ก็แปลก ไม่เคยโกรธได้นานเสียที และ นับวันสิ่งที่เพิ่มพูนขึ้นก็กลายเป็นความเข้าใจ เข้าใจนิสัยของมันขึ้นเรื่อย ๆ
โดยเฉพาะการคอบคำถามเรื่อง "โซตัส" ที่กระแทกใจของอาทิตย์จนกระทืบไลค์ให้รุ่นน้องคู่อาฆาตแบบรัว ๆ
คำตอบที่ไม่ได้ตอบเอาใจพี่ ไม่ได้ตอบเอาใจเพื่อน ไม่ได้ตอบเอาใจใคร คำตอบ "แบบก้องภพ" คนที่ไม่เคย "ทิ้ง" จุดยืนของตัวเอง คนที่จะ "รับ" ในการทุกการกระทำที่มี "เหตุผล" แม้จะเป็นการบุกน้ำลุยไฟแต่ถ้ามีเหตุและผลมีการให้เกียรติ "ก้องภพ" ยอมรับ ดูเหมือนว่าการกระทำของ "เขา" จะแทรกเข้าไปในใจของนายตัวดีคนนี้ได้ แล้วคำตอบนี้ก็อีกเช่นกันที่ดูเหมือนว่า "น้อง" จะแทรกตัว "เข้า" ไปในใจเฮดว้ากได้เหมือนกัน
เลยเป็นที่มาของรอยยิ้มค้างของรุ่นพี่จอมโหดหลังเวทีนั่นไง
รอยยิ้มแห่งความภูมิใจ .... ที่น้อง "เข้าใจ" สิ่งที่พี่กำลังจะสื่อ
รอยยิ้มด้วยความเอ็นดู .... ความร้อยเล่ห์ที่ซ่อนไว้ใต้ความสุภาพเรียบเฉย
รอยยิ้มด้วยความพึงใจ .... ความพึงใจที่บอกเหตุผลไม่ได้
และเมื่อมาถึงตรงนี้ ก็เริ่มจะทำตัวไม่ถูกแล้ว ว่าหน้าควรจะยิ้ม จะเฉย หรือ จะบึ้งดี
เมื่อเสียงที่พูดกับนาย 0062 ตอนทวงสัญญามันไม่ "เข้ม" เท่าที่อยากจะให้เป็นเสียแล้ว
ท่าทางว่าใจที่ค้นใจ
ใกล้จะได้เอา "ใจ" แลกกันเสียแล้วละมั้ง
SOTUS the series (กึ่งรีวิว) : เมื่อใจค้นใจ แล้ว "ใจ" จึงแลก "ใจ"
ไม่ใช่หรอก ... ก็เหมือนที่บอกเพื่อนไปไงว่าอยากดูคอนเสิร์ต คอนเสิร์ตน่ะ คอนเสิร์ตไงเล่า
อาจจะเป็นเพราะวันนี้มันมืดเกินไป แสงสปอตไลท์ฉายส่องไปบนเวที ทิ้งเพียงเงามืดที่อยู่ด้านล่าง เงามืดที่ทำให้ "ใจ" ของใครบางคนรู้สึกปลอดภัย ว่าไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น "ใจ" ของเขาเป็นอย่างไร เงามืดนั้นทำให้ส่วนเสี้ยวแห่งความ "จริงใจ" ของผู้ชายคนหนึ่งเผยออกมาอย่างเต็มที่เต็มตัว ไม่ต้องเก็กหน้าให้เมื่อย ไม่ต้องกลัวว่าใครจะเห็น ข้างล่างเวทีแบบนี้ก็มีแต่ "เรา" ที่จะเห็นใจตัวเอง
เพราะความมืดนั่นแหละที่ทำให้เขาลืมตัวและฟั่นเฟือนไปชั่วขณะ ..... ตลอดรายการ พี่ว้ากคนนี้ทำได้แค่เพียง "ยิ้ม" อย่างเอ็นดู ใบหน้าใต้เงามืดของห้องประชุมสว่างไสวราวอาทิตย์ที่สาดส่อง ดวงตาคมกริบที่เคยใช้มองรุ่นน้องแบบทะลุขั้วหัวใจกลายเป็นความละมุนละไมอ่อนเชื่อมเมื่อใครบางคนบนเวทีทำอะไรที่ "ถูกใจ" เขาเสียเต็มประดา ไม่ว่าจะเป็นการแสดงที่ให้คนดูด้านล่างได้มีส่วนร่วม มีความหมาย แสดงกึ๋น สติ และ ปัญญา ที่ท่าทางแล้วจะโตกว่าอายุ ประกอบด้วยความจริงจัง และ จริงใจ หากก็ไม่ทิ้งความน่ารักไร้เดียงสาแบบ "เด็ก ๆ"
เขาเป็นคนใจร้อน โผงผาง รู้สึกอะไรไปแล้วก็มักกลบเกลื่อนไม่ค่อยมิด เพราะแบบนี้จึงแพ้อะไรที่เยือกเย็น และ ซับซ้อน ถึงเจ้า 0062 จะทำอะไรให้เขาถึงจุดเดือดได้บ่อย ๆ และ เขารู้เขาก็ทำให้หมอนั่นถึงขีดจำกัดได้เรื่อย ๆ แต่ก็แปลก ไม่เคยโกรธได้นานเสียที และ นับวันสิ่งที่เพิ่มพูนขึ้นก็กลายเป็นความเข้าใจ เข้าใจนิสัยของมันขึ้นเรื่อย ๆ
คำตอบที่ไม่ได้ตอบเอาใจพี่ ไม่ได้ตอบเอาใจเพื่อน ไม่ได้ตอบเอาใจใคร คำตอบ "แบบก้องภพ" คนที่ไม่เคย "ทิ้ง" จุดยืนของตัวเอง คนที่จะ "รับ" ในการทุกการกระทำที่มี "เหตุผล" แม้จะเป็นการบุกน้ำลุยไฟแต่ถ้ามีเหตุและผลมีการให้เกียรติ "ก้องภพ" ยอมรับ ดูเหมือนว่าการกระทำของ "เขา" จะแทรกเข้าไปในใจของนายตัวดีคนนี้ได้ แล้วคำตอบนี้ก็อีกเช่นกันที่ดูเหมือนว่า "น้อง" จะแทรกตัว "เข้า" ไปในใจเฮดว้ากได้เหมือนกัน
รอยยิ้มแห่งความภูมิใจ .... ที่น้อง "เข้าใจ" สิ่งที่พี่กำลังจะสื่อ
รอยยิ้มด้วยความเอ็นดู .... ความร้อยเล่ห์ที่ซ่อนไว้ใต้ความสุภาพเรียบเฉย
รอยยิ้มด้วยความพึงใจ .... ความพึงใจที่บอกเหตุผลไม่ได้
และเมื่อมาถึงตรงนี้ ก็เริ่มจะทำตัวไม่ถูกแล้ว ว่าหน้าควรจะยิ้ม จะเฉย หรือ จะบึ้งดี
เมื่อเสียงที่พูดกับนาย 0062 ตอนทวงสัญญามันไม่ "เข้ม" เท่าที่อยากจะให้เป็นเสียแล้ว
ใกล้จะได้เอา "ใจ" แลกกันเสียแล้วละมั้ง