ความรักนี่มันแปลกดีเนอะ.

เราชอบคนๆหนึ่ง  เขาเป็นคนดี  รอยยิ้มเขาน่ารัก  เขาเป็นที่รักของคนรอบตัวเราหมดเลยนะ  
ความสัมพันธ์เรามันก็ปกติเหมือนคนทั่วไป  เจอกันก็พูดคุยทักทาย  
แต่ความรู้สึกตอนที่เราได้อยู่ใกล้ๆเขานี่  โคตรละมุนเลย  ใจเราเต้นเเรง  เราพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง
แล้วก็รู้สึกดีทุกๆครั้งที่ได้เข้าใกล้   เขามีคนที่เขารักแล้ว ข้อนี้เรารู้ดี
เเต่เราก็ยังห้ามความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้สักที   เอาจริงๆมันเกิดขึ้นตอนไหนเรายังไม่รู้เลย
มารู้ตัวอีกทีก็ทำพิษกับตัวเองเข้าให้ซะเเล้ว
มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เรารู้สึกผิดมากๆ  คือเราไม่ได้เข้าไปยุ่งกับเขาหรืออะไรเลยนะ
แต่ใจลึกๆข้างในมันรู้สึกว่าไอ้ความรู้สึกที่กำลังเกิดอยู่เราควรหยุดมันได้แล้ว
ใครว่าความรักทำให้คนตาบอดนี่เราขอเถียงนะ
มันเเค่ก้ำกึ่งระหว่างเราจะเลือกลืมตาหรือปิดสนิทไม่รับรู้อะไร  เจ้าตัวเลือกเองทั้งนั้น
พอรู้ตัวว่าไอ้ความรู้สึกนี้มันผิดจนเต็มแก่แล้วมันทำให้เราเริ่มกันตัวเองจากวงโคจรเขา  
แต่ก็นั้นเเหละยิ่งรู้สึกเราถอยห่างแต่บางอย่างมันกลับยิ่งดึงดูด  นี่มันกิเลสชัดๆ ฮ่าๆ
แล้วเราก็กลับมาทำตัวปกติเหมือนอย่างเคย
พยายามกดความรู้สึกภายในไว้  ให้มันเกิดได้แต่อย่าปรากฎเป็นพอ
แล้วก็หวังดีกับเขาต่อไป  ในฐานะคนรู้จักไม่ล้ำไปกว่านั้น
ที่เล่ามาแค่อยากบอกว่า  "เวลามีความรักนี่มันเเปลกดีเนอะ"
มันทำให้เกิดความรู้สึกอะไรภายในใจได้มากมายขนาดนี้.
สุดท้ายนี้โชคดีนะทุกคนที่มีรัก
มีแล้วก็ควบคุมมันให้ดีดี  อย่าให้มันมาควบคุมเราในตอนที่เราไร้ซึ่งสติ.