ผมเชื่อว่าหลายคนตอนอายุใกล้ 30 คงเคยได้ยินกับคำว่า Middle life stuck
ผมขอพูดถึงกรณี คนที่ไม่นอกใจแฟน ไม่กล้าทำธุรกิจ และยังรู้สึกว่า อนาคตตัวยังไม่มั่นคง
ช่วงอายุวัยนี้ คนส่วนมาก หนึ่งในนั้นคือผม ที่เริ่มต้องวางแผน แต่งงาน มีครอบครัว
ต้องการความก้าวหน้า ซึ่งปัจจัยนึงที่หนีไม่พ้น คือ ทุนทรัพย์ และหลักประกัน
แต่สำหรับการวางแผนไปถึงอนาคต และพิจารณาเงินเดือนที่ผมได้รับ ผมบอกตามตรงว่า
ยังไม่พอ ถ้าอยากสุขสบายตอนแก่ ครั้นจะออกไปทำธุรกิจส่วนตัว ความกลัวจะล้ม แล้วแฟนทิ้ง
มันมากเกิน และอายุก็เริ่มยาก ถ้าออกไปทำแล้วจะกลับมาทำงานบริษัทอีกก็หางานยาก
สู้ทำงานกินเงินเดือนแบบนี้มั่นคงปลอดภัย (กรุณาอย่าหลังไมค์มาชวนขายประกันหรือขายตรง
ผมด่านะ บอกเลย) ประกอบกับผมมี Passion ในงานที่ทำ ผมก็เลยยังทุ่มเท และเชื่อว่าสายงานนี้
ก็จะดีมากตอนผมแก่ตัว เพียงแต่ที่ปัจจุบันอาจจะยังไม่ให้ความสำคัญมากนัก
ดังนั้นผมก็เลยได้ลองหางานใหม่ เป็นงานที่ต่อยอดความรู้เดิม100% กับต้องฝึกฝนใหม่80%
เพื่อต่อยอดความรู้เดิมที่มี และเสริมเพิ่มเติมจากงาน ผมขอทุนที่บริษัทส่งผมเรียนเพิ่มวันเสาร์อาทิตย์
อย่างละครึ่งวัน บวกกับผมลงเงินจ่ายเงินสอบใบประกอบวิชาชีพเป็นเงินหลายหมื่นบาท
มันมีหมวดทั้งหมด 6 หมวดย่อยๆ หมวดละ ประมาณ 600 หน้า ไม่รวมโจทย์ที่ต้องทำเพิ่ม
ที่สำคัญมันเป็นภาษาอังกฤษที่ผมอ่อนแอมาก แต่ผมเชื่อว่าการสอบผ่าน จะทำให้ชีวิตคู่ของผมดีขึ้น
ซึ่งการสอบมันทำให้ผมต้องทุ่มอ่านหนังสือ ผมทำงานวันจันทร์ถึงศุกร์ 9:00-19:30 จริงๆ 18:00 แต่
โดยปกติก็เลิกเลทประจำ เสาร์ครึ่งเช้าผมเรียน อาทิตย์ครึ่งบ่ายผมเรียน ที่ทำงานผมกับแฟนอยู่ไกลกัน 45 Km
และอยู่ในกทม. ซึ่งใช้เวลาเดินทางหากันประมาณ 2 ชม.
"ผมรักแฟนผมมาก ผมอยากให้เขามีอนาคตที่ดี มีความสุขสบายเหมือนที่เขาอยู่กับพ่อแม่ทุกวันนี้
ผมอยากประสพความสำเร็จได้รับการยอมรับจากครอบครัว หรือคนอื่นๆในตระกูล
ผมอยากให้พ่อแม่ภูมิใจกับงาน และดีใจที่มีลูกแบบผม"
แต่ชีวิตมันไม่ง่าย ด้วยเวลาและข้อจำกัดการเดินทางในกรุงเทพ
ผมพยายามบาลานส์ เวลาการทำงาน เวลาการเรียน เวลาการอ่านหนังสือ เวลาให้ได้อยู่กับครอบครัว
และเวลาให้แฟน เวลาให้กับเพื่อนเก่าบ้าง
ใจนึงผมสงสารแฟนผมมาก ช่วงที่ผมยังไม่เริ่มเรียน และยังไม่สมัครสอบ ผมขับรถไปหาแฟนวันเสาร์อาทิตย์
อยู่ได้กันจนมืด ตระเวนกินโน่นนี่นั่น จนครอบครัวผมก็เริ่มรู้สึกว่า ลืมพ่อแม่
หลังๆ ผมเรียนด้วย การบ้านก็มี สอบก็อ่าน แล้วก็หางานใหม่อีก ความเครียดผมเพิ่มหนักมาก
จนบางครั้ง ผมไม่กล้าตัดสินใจ ขยับอะไรไปบางอย่างเหมือนจะสะดุดกับปัญหาโน่นนี่นั่นตามมา
เวลาให้แฟนน้อยลง จนตอนนี้ เขาเข้าใจว่าผมไม่อยากเจอเขา
แม้เขาจะพูดว่า ไม่เป็นไร ไม่ต้องเอาปัญหาของเรามาคิดหรอก ทำให้เต็มที่เถอะ
เขาบอกว่าสำหรับเขา การคุยโทรศัพท์ คุยไลน์ มันไม่เหมือนการเจอกัน การพูดคุยแบบเจอหน้า
มันทำให้เห็นสีหน้าท่าทาง เหมือนเป็นการกระชับความสัมพันธ์
มันทำให้ผมรู้ว่ามันไม่โอเค ผมเคยโดนแฟนเก่าทิ้งไปหาคนใหม่เพราะผมไม่มีเวลาให้
ผมเริ่มกังวลว่า อนาคตมันจะซ้ำรอย ผมไม่รู้จะรักษาสมดุลชีวิตอย่างไร
คนที่ทำงานกันวุ่นวายตลอด คุณรักษาสมดุลชีวิตอย่างไร
งาน พัฒนาตัวเอง ครอบครัว แฟน เพื่อน ทำอย่างไรให้สมดุล
สร้างอนาคต กับเอาใจใส่แฟน ทำอย่างไรให้สมดุลT_T Drama++
ผมขอพูดถึงกรณี คนที่ไม่นอกใจแฟน ไม่กล้าทำธุรกิจ และยังรู้สึกว่า อนาคตตัวยังไม่มั่นคง
ช่วงอายุวัยนี้ คนส่วนมาก หนึ่งในนั้นคือผม ที่เริ่มต้องวางแผน แต่งงาน มีครอบครัว
ต้องการความก้าวหน้า ซึ่งปัจจัยนึงที่หนีไม่พ้น คือ ทุนทรัพย์ และหลักประกัน
แต่สำหรับการวางแผนไปถึงอนาคต และพิจารณาเงินเดือนที่ผมได้รับ ผมบอกตามตรงว่า
ยังไม่พอ ถ้าอยากสุขสบายตอนแก่ ครั้นจะออกไปทำธุรกิจส่วนตัว ความกลัวจะล้ม แล้วแฟนทิ้ง
มันมากเกิน และอายุก็เริ่มยาก ถ้าออกไปทำแล้วจะกลับมาทำงานบริษัทอีกก็หางานยาก
สู้ทำงานกินเงินเดือนแบบนี้มั่นคงปลอดภัย (กรุณาอย่าหลังไมค์มาชวนขายประกันหรือขายตรง
ผมด่านะ บอกเลย) ประกอบกับผมมี Passion ในงานที่ทำ ผมก็เลยยังทุ่มเท และเชื่อว่าสายงานนี้
ก็จะดีมากตอนผมแก่ตัว เพียงแต่ที่ปัจจุบันอาจจะยังไม่ให้ความสำคัญมากนัก
ดังนั้นผมก็เลยได้ลองหางานใหม่ เป็นงานที่ต่อยอดความรู้เดิม100% กับต้องฝึกฝนใหม่80%
เพื่อต่อยอดความรู้เดิมที่มี และเสริมเพิ่มเติมจากงาน ผมขอทุนที่บริษัทส่งผมเรียนเพิ่มวันเสาร์อาทิตย์
อย่างละครึ่งวัน บวกกับผมลงเงินจ่ายเงินสอบใบประกอบวิชาชีพเป็นเงินหลายหมื่นบาท
มันมีหมวดทั้งหมด 6 หมวดย่อยๆ หมวดละ ประมาณ 600 หน้า ไม่รวมโจทย์ที่ต้องทำเพิ่ม
ที่สำคัญมันเป็นภาษาอังกฤษที่ผมอ่อนแอมาก แต่ผมเชื่อว่าการสอบผ่าน จะทำให้ชีวิตคู่ของผมดีขึ้น
ซึ่งการสอบมันทำให้ผมต้องทุ่มอ่านหนังสือ ผมทำงานวันจันทร์ถึงศุกร์ 9:00-19:30 จริงๆ 18:00 แต่
โดยปกติก็เลิกเลทประจำ เสาร์ครึ่งเช้าผมเรียน อาทิตย์ครึ่งบ่ายผมเรียน ที่ทำงานผมกับแฟนอยู่ไกลกัน 45 Km
และอยู่ในกทม. ซึ่งใช้เวลาเดินทางหากันประมาณ 2 ชม.
"ผมรักแฟนผมมาก ผมอยากให้เขามีอนาคตที่ดี มีความสุขสบายเหมือนที่เขาอยู่กับพ่อแม่ทุกวันนี้
ผมอยากประสพความสำเร็จได้รับการยอมรับจากครอบครัว หรือคนอื่นๆในตระกูล
ผมอยากให้พ่อแม่ภูมิใจกับงาน และดีใจที่มีลูกแบบผม"
แต่ชีวิตมันไม่ง่าย ด้วยเวลาและข้อจำกัดการเดินทางในกรุงเทพ
ผมพยายามบาลานส์ เวลาการทำงาน เวลาการเรียน เวลาการอ่านหนังสือ เวลาให้ได้อยู่กับครอบครัว
และเวลาให้แฟน เวลาให้กับเพื่อนเก่าบ้าง
ใจนึงผมสงสารแฟนผมมาก ช่วงที่ผมยังไม่เริ่มเรียน และยังไม่สมัครสอบ ผมขับรถไปหาแฟนวันเสาร์อาทิตย์
อยู่ได้กันจนมืด ตระเวนกินโน่นนี่นั่น จนครอบครัวผมก็เริ่มรู้สึกว่า ลืมพ่อแม่
หลังๆ ผมเรียนด้วย การบ้านก็มี สอบก็อ่าน แล้วก็หางานใหม่อีก ความเครียดผมเพิ่มหนักมาก
จนบางครั้ง ผมไม่กล้าตัดสินใจ ขยับอะไรไปบางอย่างเหมือนจะสะดุดกับปัญหาโน่นนี่นั่นตามมา
เวลาให้แฟนน้อยลง จนตอนนี้ เขาเข้าใจว่าผมไม่อยากเจอเขา
แม้เขาจะพูดว่า ไม่เป็นไร ไม่ต้องเอาปัญหาของเรามาคิดหรอก ทำให้เต็มที่เถอะ
เขาบอกว่าสำหรับเขา การคุยโทรศัพท์ คุยไลน์ มันไม่เหมือนการเจอกัน การพูดคุยแบบเจอหน้า
มันทำให้เห็นสีหน้าท่าทาง เหมือนเป็นการกระชับความสัมพันธ์
มันทำให้ผมรู้ว่ามันไม่โอเค ผมเคยโดนแฟนเก่าทิ้งไปหาคนใหม่เพราะผมไม่มีเวลาให้
ผมเริ่มกังวลว่า อนาคตมันจะซ้ำรอย ผมไม่รู้จะรักษาสมดุลชีวิตอย่างไร
คนที่ทำงานกันวุ่นวายตลอด คุณรักษาสมดุลชีวิตอย่างไร
งาน พัฒนาตัวเอง ครอบครัว แฟน เพื่อน ทำอย่างไรให้สมดุล