คุนเคยรุ้สึกเหมือนตัวเอง. เป้นคนที่เก่ง แต่สุดท้ายล้มเหลวไหม

สวัสดี. เราอายุ19ปี. พ่อแม่เราส่งเรามาเรียนที่เทคนิคระยอง. เราเบื่อการเรียนมาก. เราว่าบ้างวิชาไม่ได้มีประโยชน์กับเรา เราอยากพักสักปีนึง. เพราะเบื่อความกดดันในใจ. ละในวันที่เราขี้เกียด บุคคลที่ให้กำลีงใจ้รากับมาพุดกะเราคำนึงว่าจะเรียนไม่เรียน ไม่เรียนก้ออก เรานอยมากเราเรย เอาตังของอาทิตนั้นแล้วเราก้หนีออกจากบ้าน ไม่กลับ ไม่ติดต่อใครสักคน ละก้ไม่มีใครติดต่อ เราหนีมากบดานที่บ้านแฟน เพราะในตัวเมืองระยองเราไม่ค่อยมีคนรุจักเยอะหรอก. ชั่งแรกๆเราแฮปปี้มาก. ได้เป้นอิสระจากพ่อแม่. จากลมปากคน เพราะเรามายุทามกลางคนที่ไม่รุจัก. เราสนุกไปทุกวันจนวันที่เราเลิมคิดได้ว่ายุเฉยๆไม่ได้ละ. เราต้องทำงานเราเรยไปหางานทำที่แหลมทอง. เราทำได้สองวันแม่เราโทมาแล้วเราไม่รุเบอใครเรยรับ พอรับแม่เราร้องไห้ เราเสียใจมาก. เราก้ไม่อยากทำแบบนี้แต่เราอยากพิสุทธิ์ว่าเราโตพอที่ปล่อยเราให้เจอโลกดุบ้าง. ว่าง่ายๆเราเก้บกด. พ อเราทำงานได้สักพักเราโดนไล่ออกเราหยุดบ่อยเค้าเรยไล่ หลังจากนั้นเราเริ่มมานั่งคิดว่าเราทำไรเองได้ทุกอยากแหละ.  แต่แค่ขาดกำลังใจครอบครัว เราคิดถึงพวกเค้า. เราอยากกลับไปขอโทต. แต่พ่อเราคงจะไม่หายโกด. เรามันเลวจิงๆ. เปนลูกเลว. เราไม่น่าคิดเล่กคิดน่อยเรยจนทำให้เราต้องมายุแบบนี้. ต้องมายุกะคนที่ไม่เอาไหน ไม่ทำไร ไม่ช่วยไร เล่นแต่เกมเรารุสึกคิดถึงพ่อแม่เรยเราพลาดว้ะที่มายุกะแฟนมายุสังคมแบบนี้    

ฝากถึงคนที่โกดพ้อแม่น่ะ. ตอนนี้เราจะจะโกดเค้าจะงอลเค้าแต่เราลองนึกนะวันที่ไม่มีเค้ายุบ่อยเรา. เรานี่แหละจะเรียกร้องหาพ่อแม่ให้กลับมา.

ปล. ถึงเราจะมายุแบบนี้แต่เราคิดถึงละเป้นห่วงพ่อแม่ทุกวัน เราสือเรื่องพวกเค้าทุกวัน
ปล. เราหนีมาจะครึ่งปีแล้ว.

อยากรุความรุสึกประสบการณ์ที่เสร้า. จะเรื่องเดียวกะเรา เรื่องความรัก. การแก้ไข. รึอะไรก้ได้. ตอนนี้ไม่อยากยุกะความรุสึกตัวเรา. เราอยากรับรุความรุสึกคนอื่นบ้าง. เราเหนแก่ตัวมาเยอะแล้ว😭😭😭😭😭😭