ตลอดเวลาตั้งแต่ที่เราคุยกันมา คบกันมา ไม่เคยมีวันไหนเลย
ที่เราไม่มีความสุข
เทอทำให้เราเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด ทั้งให้เกียรติ ทั้งดูแล ทำให้เรายิ้มได้
แม้เวลาที่เราทุกข์ เทอก็ไม่เคยแม้แต่จะทิ้งเรา
จนมาถึงวันนี้ ที่เทอและเราไม่ได้คุยกัน
ทั้งที่เราทำงานที่เดียวกัน ได้เจอกัน... ได้เห็นกัน... ได้เดินผ่านกัน...
แต่ทุกอย่างมันกลับสวนทางกับวันแรกที่เราเคยเจอกันไปหมด
แม้แต่จะยิ้มให้เทอ เรายังทำไม่ได้
เราคิดถึงเทอมาก อยากเข้าไปหา อยากเข้าไปยิ้มให้เหมือนเก่า
มันรู้สึกแย่ทุกครั้งที่เห็นหน้าเทอ แต่เราทำอะไรไม่ได้เลย
แต่...ในตอนนี้ เราเองคงไม่มีสิทธิ์ ทุกวันนี้ เราภาวนากับตัวเอง
เราไม่ขออะไรมาก "ขอแค่ได้เห็นหน้าเทอ ได้มองเทอ เห็นเทอยิ้ม" ไปทุกๆๆวัน
เราไม่อยากให้เทอออกจากงาน นึกไม่ออกเลย
ถ้าวันนั้นมันมาถึงจริงๆ เราจะเป็นยังไง เรากลัว กลัววันที่เทอจะจากเราไปจริงๆ
ตลอดเวลาเทอมักบอกว่า เราไม่เคยรักเทอเลย
เราเองก้อไม่พูด เพราะต่อให้พูดมันออกไป เราก้อทำในสิ่งที่เทอต้องการไม่ได้
ตั้งแต่วันที่เราไม่ได้คุยกัน ไม่มีวันไหนเลย ที่เราไม่คิดถึงเทอ
...เราคิดถึงเทอมาก จนมันทำให้เรามั่นใจ "เรารักเทอมาก"
มากจน ขอแค่ในวันนี้ ได้มองเทอ เห็นเทอมีความสุขก้อยังดีกว่าไม่ได้รับรู้อะไรเลย
เรารู้สึกแย่ทุกครั้ง ที่ในวันนั้นทั้งๆที่เทอขอโอกาส แต่เรากลับไม่ให้โอกาสเทอ
พอมานึกถึงตอนนี้ เหมือนทุกอย่างมันสายเกินไปหมดแล้ว
...ในทุกๆวันเราอยากขอให้เทอยังรอเราอยู่ จนเรามาได้เห็นรอยยิ้มของเทอในเฟส
ถ้าเราคิดแบบนั้น มันก้อเหมือนเราฉุดเทอให้กลับมาอยู่ในวังวนแบบเดิม
"เราคิดถึงคุนมากนะ" "เรารักคุนมากนะ" เราให้คุนไปหมดแล้วทั้งใจ
สิ่งเดียวที่เราไม่ได้ให้เทอไป คือความสัมพันธ์ของเรา
เรารู้ว่าต่อเราให้โพสต์มันลงไป เทอก็ไม่มีโอกาสได้ผ่านมาอ่านมันอยู่ดี
แต่มันคงเป็นที่เดียว ที่เราจะพูดในสิ่งที่เราพูดกับคุนไม่ได้
รักคุณนะภีม
คงเป็นพื้นที่เดียว...ที่ฉันจะได้บอกเธอ
ที่เราไม่มีความสุข
เทอทำให้เราเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด ทั้งให้เกียรติ ทั้งดูแล ทำให้เรายิ้มได้
แม้เวลาที่เราทุกข์ เทอก็ไม่เคยแม้แต่จะทิ้งเรา
จนมาถึงวันนี้ ที่เทอและเราไม่ได้คุยกัน
ทั้งที่เราทำงานที่เดียวกัน ได้เจอกัน... ได้เห็นกัน... ได้เดินผ่านกัน...
แต่ทุกอย่างมันกลับสวนทางกับวันแรกที่เราเคยเจอกันไปหมด
แม้แต่จะยิ้มให้เทอ เรายังทำไม่ได้
เราคิดถึงเทอมาก อยากเข้าไปหา อยากเข้าไปยิ้มให้เหมือนเก่า
มันรู้สึกแย่ทุกครั้งที่เห็นหน้าเทอ แต่เราทำอะไรไม่ได้เลย
แต่...ในตอนนี้ เราเองคงไม่มีสิทธิ์ ทุกวันนี้ เราภาวนากับตัวเอง
เราไม่ขออะไรมาก "ขอแค่ได้เห็นหน้าเทอ ได้มองเทอ เห็นเทอยิ้ม" ไปทุกๆๆวัน
เราไม่อยากให้เทอออกจากงาน นึกไม่ออกเลย
ถ้าวันนั้นมันมาถึงจริงๆ เราจะเป็นยังไง เรากลัว กลัววันที่เทอจะจากเราไปจริงๆ
ตลอดเวลาเทอมักบอกว่า เราไม่เคยรักเทอเลย
เราเองก้อไม่พูด เพราะต่อให้พูดมันออกไป เราก้อทำในสิ่งที่เทอต้องการไม่ได้
ตั้งแต่วันที่เราไม่ได้คุยกัน ไม่มีวันไหนเลย ที่เราไม่คิดถึงเทอ
...เราคิดถึงเทอมาก จนมันทำให้เรามั่นใจ "เรารักเทอมาก"
มากจน ขอแค่ในวันนี้ ได้มองเทอ เห็นเทอมีความสุขก้อยังดีกว่าไม่ได้รับรู้อะไรเลย
เรารู้สึกแย่ทุกครั้ง ที่ในวันนั้นทั้งๆที่เทอขอโอกาส แต่เรากลับไม่ให้โอกาสเทอ
พอมานึกถึงตอนนี้ เหมือนทุกอย่างมันสายเกินไปหมดแล้ว
...ในทุกๆวันเราอยากขอให้เทอยังรอเราอยู่ จนเรามาได้เห็นรอยยิ้มของเทอในเฟส
ถ้าเราคิดแบบนั้น มันก้อเหมือนเราฉุดเทอให้กลับมาอยู่ในวังวนแบบเดิม
"เราคิดถึงคุนมากนะ" "เรารักคุนมากนะ" เราให้คุนไปหมดแล้วทั้งใจ
สิ่งเดียวที่เราไม่ได้ให้เทอไป คือความสัมพันธ์ของเรา
เรารู้ว่าต่อเราให้โพสต์มันลงไป เทอก็ไม่มีโอกาสได้ผ่านมาอ่านมันอยู่ดี
แต่มันคงเป็นที่เดียว ที่เราจะพูดในสิ่งที่เราพูดกับคุนไม่ได้
รักคุณนะภีม