เพิ่งเขียนวันนี้ค่ะ ก็ไม่ได้เป็นนักเขียนอะไรนะคะ ภาษาอาจงงๆ แค่อยากเขียนระบายความรู้สึกจากชีวิตเราเอง
อ่านแล้วอาจจะได้ข้อคิด หรืออาจจะไม่ได้อะไรเลยนะคะ
ก็ถือว่าอ่านชีวิตของเราช่วงนี้แล้วกันค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบนะคะ
ขอกำลังใจด้วยนะคะ ^^
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
"แด่เพื่อนเคยสนิท"
ปี2016
ผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังมีความฝันที่เธออยากทำร่วมกันกับแฟนหนุ่มของเธอ ทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นไปได้ด้วยดี ในขณะนั้นเธอมีความสุขในทุกๆอย่าง มีความกังวลใจเพียงอย่างเดียวในชีวิตของเธอ คือกลุ่มเพื่อนสนิทของเธอ ซึ่งมีนิสัยขี้น้อยใจ มีหลายครั้งที่เธอกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของเพื่อนมากจนทำให้บางครั้งเธอใช้เวลาส่วนใหญ่คิดหมกมุ่นเรื่องการรักษาความสัมพันธ์กับเพื่อนๆ มากกว่าใช้เวลากับความฝันของเธอเอง
วันหนึ่งเธอตระหนักถึงภาระหัวใจ ที่เธอแบกรับต่อไปไม่ไหวนี้ เธอจึงเจรจากับกลุ่มเพื่อนสนิท เพื่อให้เพื่อนได้รับรู้ความรู้สึกและขอให้เข้าใจความเปลี่ยนแปลงที่เธอกำลังจะทำให้เกิดขึ้น คือการขอระยะห่างในความสัมพันธ์ เพื่อให้มีเวลาคิดเรื่องงานมากขึ้น ซึ่งเธอเองก็กังวลอย่างมาก เกรงว่าเพื่อนๆอาจไม่เข้าใจและทำให้เพื่อนเป็นกังวล แต่นั่นคือทางออกที่ดีที่สุดที่เธอพอจะคิดได้แล้ว จนเพื่อนตกปากว่าจะรอวันที่เธอพร้อมจะกลับมากระชับความสัมพันธ์ให้เป็นดังเดิมแม้ว่าจะนานเท่าไหร่ก็ตาม
วันเวลาผ่านไป เธอได้ใช้เวลาในการทุ่มเทความฝันมากขึ้นดังหวัง เพียงแต่เป็นไปภายใต้ความกังวลว่าเพื่อนๆที่เธอขอห่างจากมานั้นอาจกำลังเป็นทุกข์กับเรื่องความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไป เธอได้แต่หวังว่าเวลาจะทำให้ความรู้สึกของเพื่อนๆและตัวเธอเข้าที่เข้าทางมากขึ้น
แต่แล้วผ่านมาไม่นานเท่าไหร่ เพื่อนๆที่รอคอยเธออยู่นั้นเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจที่เธอห่างหายไปเนิ่นนานเกินไป จึงเอ่ยปากขอจบความสัมพันธ์ ด้วยถ้อยคำและข้อความที่ตัดพ้อรุนแรงบางคำคล้ายกับการสาปแช่งเธอกรายๆ เพื่อแสดงให้เธอได้รับรู้ความเจ็บปวดที่เพื่อนได้รับจากสิ่งที่ได้เกิดขึ้น ให้บั่นทอนเธอเท่ากับความรู้สึกที่เพื่อนได้เสียไปเพราะเธอเป็นต้นเหตุ และไม่เชิญไปงานแต่งงานของหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทนี้ แม้ว่าเธอเคยได้ร่วมฉลองเซอร์ไพรส์ขอแต่งงานก็ตาม
เธอรู้สึกว้าเหว่ที่ไม่มีเพื่อนคุย ผิดหวังในตัวเพื่อนที่สุดท้ายแล้วก็ไม่อาจเข้าใจในสิ่งที่เธอได้ร้องขอไป เสียใจในถ้อยคำรุนแรงที่ได้รับจากเพื่อนที่เคยคิดว่าสนิท เฝ้าคิดคำนึงเหตุใดจึงจบลงเอยเช่นนี้ เธอหมดความมั่นใจในการเข้าสังคม เพราะกลุ่มคนที่เธอคบหามานานด้วยความรักและไว้ใจกลับกลายเป็นคนแปลกหน้าที่พร้อมจะขับไล่ ด่าทอเธอในวันที่เธออ่อนแอ
หลังจากความช้ำใจได้ทุเลาลง เธอได้ตัดสินใจทิ้งความเศร้าไว้เบื้องหลังแล้วเดินหน้าต่อไป ด้วยความเชื่อว่าต้องมีสักคนสิที่พร้อมจะเข้าใจและให้อภัยเธอ คนที่จะเป็นเพื่อนคอยให้กำลังใจในวันที่หมดแรง คนที่แค่นึกถึงก็มีรอยยิ้ม คนที่ไม่ทำให้เธอเหนื่อยใจซ้ำแล้วซ้ำอีก คนที่คอยห่วงใยถามไถ่ถึงเธอในวันที่เธอห่างหายไป คนที่เธอยินดีในการได้เป็นเพื่อนกับเขาจนตัวแก่ชราไปด้วยกัน
และหวังว่าเธอจะสบายดีนะ. " เพื่อนที่เคยรัก "
แด่เพื่อนเคยสนิท - - - นิทานจากชีวิตจริง
อ่านแล้วอาจจะได้ข้อคิด หรืออาจจะไม่ได้อะไรเลยนะคะ
ก็ถือว่าอ่านชีวิตของเราช่วงนี้แล้วกันค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบนะคะ
ขอกำลังใจด้วยนะคะ ^^
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
"แด่เพื่อนเคยสนิท"
ปี2016
ผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังมีความฝันที่เธออยากทำร่วมกันกับแฟนหนุ่มของเธอ ทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นไปได้ด้วยดี ในขณะนั้นเธอมีความสุขในทุกๆอย่าง มีความกังวลใจเพียงอย่างเดียวในชีวิตของเธอ คือกลุ่มเพื่อนสนิทของเธอ ซึ่งมีนิสัยขี้น้อยใจ มีหลายครั้งที่เธอกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของเพื่อนมากจนทำให้บางครั้งเธอใช้เวลาส่วนใหญ่คิดหมกมุ่นเรื่องการรักษาความสัมพันธ์กับเพื่อนๆ มากกว่าใช้เวลากับความฝันของเธอเอง
วันหนึ่งเธอตระหนักถึงภาระหัวใจ ที่เธอแบกรับต่อไปไม่ไหวนี้ เธอจึงเจรจากับกลุ่มเพื่อนสนิท เพื่อให้เพื่อนได้รับรู้ความรู้สึกและขอให้เข้าใจความเปลี่ยนแปลงที่เธอกำลังจะทำให้เกิดขึ้น คือการขอระยะห่างในความสัมพันธ์ เพื่อให้มีเวลาคิดเรื่องงานมากขึ้น ซึ่งเธอเองก็กังวลอย่างมาก เกรงว่าเพื่อนๆอาจไม่เข้าใจและทำให้เพื่อนเป็นกังวล แต่นั่นคือทางออกที่ดีที่สุดที่เธอพอจะคิดได้แล้ว จนเพื่อนตกปากว่าจะรอวันที่เธอพร้อมจะกลับมากระชับความสัมพันธ์ให้เป็นดังเดิมแม้ว่าจะนานเท่าไหร่ก็ตาม
วันเวลาผ่านไป เธอได้ใช้เวลาในการทุ่มเทความฝันมากขึ้นดังหวัง เพียงแต่เป็นไปภายใต้ความกังวลว่าเพื่อนๆที่เธอขอห่างจากมานั้นอาจกำลังเป็นทุกข์กับเรื่องความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไป เธอได้แต่หวังว่าเวลาจะทำให้ความรู้สึกของเพื่อนๆและตัวเธอเข้าที่เข้าทางมากขึ้น
แต่แล้วผ่านมาไม่นานเท่าไหร่ เพื่อนๆที่รอคอยเธออยู่นั้นเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจที่เธอห่างหายไปเนิ่นนานเกินไป จึงเอ่ยปากขอจบความสัมพันธ์ ด้วยถ้อยคำและข้อความที่ตัดพ้อรุนแรงบางคำคล้ายกับการสาปแช่งเธอกรายๆ เพื่อแสดงให้เธอได้รับรู้ความเจ็บปวดที่เพื่อนได้รับจากสิ่งที่ได้เกิดขึ้น ให้บั่นทอนเธอเท่ากับความรู้สึกที่เพื่อนได้เสียไปเพราะเธอเป็นต้นเหตุ และไม่เชิญไปงานแต่งงานของหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทนี้ แม้ว่าเธอเคยได้ร่วมฉลองเซอร์ไพรส์ขอแต่งงานก็ตาม
เธอรู้สึกว้าเหว่ที่ไม่มีเพื่อนคุย ผิดหวังในตัวเพื่อนที่สุดท้ายแล้วก็ไม่อาจเข้าใจในสิ่งที่เธอได้ร้องขอไป เสียใจในถ้อยคำรุนแรงที่ได้รับจากเพื่อนที่เคยคิดว่าสนิท เฝ้าคิดคำนึงเหตุใดจึงจบลงเอยเช่นนี้ เธอหมดความมั่นใจในการเข้าสังคม เพราะกลุ่มคนที่เธอคบหามานานด้วยความรักและไว้ใจกลับกลายเป็นคนแปลกหน้าที่พร้อมจะขับไล่ ด่าทอเธอในวันที่เธออ่อนแอ
หลังจากความช้ำใจได้ทุเลาลง เธอได้ตัดสินใจทิ้งความเศร้าไว้เบื้องหลังแล้วเดินหน้าต่อไป ด้วยความเชื่อว่าต้องมีสักคนสิที่พร้อมจะเข้าใจและให้อภัยเธอ คนที่จะเป็นเพื่อนคอยให้กำลังใจในวันที่หมดแรง คนที่แค่นึกถึงก็มีรอยยิ้ม คนที่ไม่ทำให้เธอเหนื่อยใจซ้ำแล้วซ้ำอีก คนที่คอยห่วงใยถามไถ่ถึงเธอในวันที่เธอห่างหายไป คนที่เธอยินดีในการได้เป็นเพื่อนกับเขาจนตัวแก่ชราไปด้วยกัน
และหวังว่าเธอจะสบายดีนะ. " เพื่อนที่เคยรัก "