ใครคิดว่า ชีวิตตัวเองเเย่ ช่วยเเชร์ประสบการทีค่ะ

เเม่เราท้อง เเล้วหนีไปกรุงเทพ จนใกล้คลอด ถึงได้ยอมมาบอกญาติ ญาติพาไปหาหมอ หมอนัดคลอดอาทิตย์หน้า หลังจากคลอด เเม่พาเรามาหายายที่บ้านเกิด เมื่อรู้ว่าใครคือพ่อ ผู้ใหญ่เลยให้ 2 คนเต่งงาน หลังจากนั้นไม่ถึง 2 อาทิตย์ เเม่ก็หนีไปกรุงเทพ ทิ้งเราอยู่กับตาเเละยาย เขาเลี้ยงเรามาจนถึง 5 ขวบคุณยายก้อเสีย 6 ขวบ คุณตาก้อเสีย เราเลยมาอยู่กับป้าคนนึ่ง เราต้องทำงานเหมือนเด็กบ้านนอกคนนึ่ง เเบกน้ำ ตัดหญ้า เเต่มีความสุขดีนะ จนเมื่อเราอายุ 8 ขวบ เราได้ย้ายมาเรียนอีก จ.หนึ่ง ทำเริ่มทำงานตั้งเเต่ตอนนั้นคะ กลางวันเสริฟร้านอาหาร ตกเย็นก็รับจ๊อบงานต่างๆ วันไหนมีเรียนก็ทำงานเเค่ตอนค่ำ เราทั้งเรียนทั้งทำงาน เจ้านายเขาเอ็นดูเรามาก เหมือนชีวิตจะดี เเต่ก็มีอันต้องเปลี่ยนไปในทางที่เเย่ ตลอดเวลาที่ผ่านมา มักเจอเเต่คนกลั่นเเกล้ง ให้อยู่ไม่เป็นสุข
อาจจะเพราะด้วยการที่เรามาอยู่กับคนอื่น เขาไม่ค่อยสนใจ คนที่เข้ามาเลยคิดจะทำยังไงกับเราก็ได้ก็ไม่เเน่ใจ เเต่เราโชคดี ที่มีคนคอยช่วยเหลืออยู่ห่างๆ ทั้งมีเพื่อนดี คอยช่วยเหลือ เเต่บางครั้ง มันก็รู้สึกเเย่นะ โดดเดี่ยว อยากทำอะไรทุกอย่างเอง ไม่อยากรบกวนใครๆ เเต่บางที ทางเลือกบางทางเลือกมันก็เลือกไม่ได้