ประเด็นคือว่า ผมกับแฟนคบกันมาเกือบสองปีแล้ว แต่สุดท้ายผมได้ตัสินใจเลิกไป เหตุเพราะว่า หนึ่งผมรู้สึกว่า ผมไม่ได้รักเขาแล้ว
สอง เพราะหมอดูที่ผมถือว่าแม่นมากคนหนึ่ง (มีญาณพิเศษ) บอกผมว่าเขาไม่ใช่ตัวจริงสำหรับผม ไปได้ด้วยกันยาก ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาเราทะเลาะกันบ่อยมาก
บางทีผมรู้สึกว่าเขาเอาแต่ใจเกินไป ชอบบังคับให้ทำโน่นทำนี่ เช่น ถ้าวันไหนผมไม่ได้ทักเขาในทางไลน์ไปทั้งวันทั้งๆที่ผมเพิ่งกลับมาจากบ้านเขาคืนก่อน เขาก็จะว่าผม ว่าทำไมไม่ text ไปหาเขาเลย ผมก็บอกว่าผมยุ่งอยู่กับอย่างอื่นเลยไม่ได้ไลนไป (ผมต้องขับไปลาดพร้าวหาเขาและวันต่อมาขับกลับบางแคเกือบทุกวัน) ซึ่งบ่อยครั้งเขามันทำให้ความรักมันหมดไปเรื่อยๆ อีกทั้งยังเอาแต่ใจอีกหลายอย่าง มองโลกในแง่ไม่ดี ขี้ระแวงสงสัยผม จนทำให้ผมเบื่อหน่อยและเหนื่อย บางที(ก่อนหน้าที่จะดูหมอดู)ผมก็ถามเขาว่า เราเป็นเพื่อนกันดีกว่ามั้ย ซึ่งเขาก็ตอบกลับมาว่า อยู่ๆกันไป เดี๋ยวมันก็รักกันเอง หรือไม่ก็อยู่ไปนานๆ ความรู้สึกที่อยู่กันนานๆแล้วเป็นเพื่อนเป็นเรื่องธรรมดา แต่ในใจผมรู้สึกว่าผมไม่ได้รักเขาจริงๆ ต่างคนต่างไม่อยากมีอะไรกัน ซึ่งเราก็ไม่ได้มีอะไรกันมาเกือบปีกว่าแล้ว. ผมรู้สึกว่าคบไปมันมีทุกข์มากกว่าสุข และผมคิดว่าถ้าเกิดเราแยกทางกัน เราทั้งคู่ก็อาจจะเจอคนที่เหมาะกว่า. แต่ตอนนี้ผมสงสารเขามาก. อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าอย่าร้องไห้ไปเลย เพราะผมก็ยังอยากเป็นเพื่อนและเขาก็ยังถือว่าเป็นคนสำคัญของผม. ที่ผมยอมอดทนเพราะคิดว่าเราอยากให้มันอยู่ยืดยาวได้ทั้งคู่ แต่สุดท้ายผมรู้ตัวเองว่าผมไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับเขาแล้ว เป็นเพื่อนกับเขาไปตั้งนานแล้วแต่ก็ยังสงสารเขามาก. ทำไงถึงจะให้เขาปล่อยวางได้ครับ.