ลาเอ๋ยลา ขึ้นต้นอะไรก็ได้ แต่คำลงท้ายต้องเป็นสระอา

วันนี้อารมณ์แจ่มใส อยากแต่งกลอนใหม่ให้มีเฮฮา
แต่มานึกถึงเรื่องเก่า สมัยพระเจ้าเหาญาติเราเล่ามา

มีชายสองคนพายเรือ  ล่องใต้ขึ้นเหนือท่องเที่ยวพารา
คนหนึ่งติดอ่างพูดขัด อีกคนพูดชัดตาบอดสองตา

ระหว่างพายเรือล่องไป นายอ่างว่องไวร้องตะออกมา
ตะตะตะตะตะตะ อะไรกันวะตาบอดถามมา

ยังไม่ทันได้รู้ความ เสียงดังโครมครามหัวชนไม้นา
ติดอ่างพูดจบทันใด ตะพานไม้ไงหลบทันไม๊หว่า

ตาบอดโดนเข้าเต็มหัว อารมณ์ขุ่นมัวก็เมิงบอกช้า
นี่ดีนะแค่ ถากถาก เจ็บก็ไม่มากไม้หักติดมา

เลยไปไม่ถึงกิโล พ่ออ่างก็โอ้ ร้องตะอีกนา
ตะตะตะตะอะไร รีบบอกไวไวอย่ามัวชักช้า

เสียงพลั่กเจ็บหัวแทบดิ้น ก็ตะพานหินอ่างเฉลยมา
พ่อบอดเลือดออกที่หัว ไหลอาบท่วมตัวทั้งมึนทั้งชา

แต่แล้วนึกขึ้นทันใด ไอ้นี่ไว้ใจไม่ได้แล้วหนา
ตะหน้าคงจะไม่เล็ก เจอตะพานเหล็กแน่นอนเลยนา

มาถึงกลางแม่น้ำใหญ่ พ่ออ่างตกใจร้องตะออกมา
พ่อบอดไม่รอสุดคำ โดดน้ำคะมำไม่รอแล้วจ้า

พ่ออ่างพูดจบว่องไว โดดน้ำทำไม ไม่ถามก่อนหนา
ตะเข้ว่ายน้ำสองตัว ข้าเห็นแล้วกลัวเลยร้องตะออกมา

ตาบอดรู้ตัวทันใด สุดจะโทษใครยอมรับชะตา
ถ้างั้นข้าขอลาก่อน ตะเข้เตรียมช้อนกับส้อมเข้ามา

ตลกเรื่องนี้สอนไว้ เร็วไปช้าไปใช่จะดีกว่า
คนเราเมื่อคราวจะซวย ยากใครจะช่วยนะจ๊ะตะละลา ....

ลาเอ๋ยลา ขึ้นต้นอะไรก็ได้แต่คำลงท้ายต้องเป็นสระอา

ขำขันวันพฤหัส นะครับ

Credit Pic : Google