เมื่อก่อนเราเองก็รู้แค่ว่า ผู้หญิงเข้าใจยาก แต่พอคบกับอีตานี่ มา 4 ปี ทำให้เรารู้เลยค่ะว่าผู้ชายเนี่ย โค ตะ ระ เข้าใจยากเลย
เข้าเรื่องค่ะ : คือแฟนเรามันเป็นประเภทโลกส่วนตัวสูง หมุนรอบตัวเองเป็นอย่างเดียว ขัดใจอะไรก็ไม่ได้ ขี้ใจน้อยเป็นที่หนึ่ง คือ เป็นหนักมาก
เราก็ตามใจเขา ทำเพื่อเขามาตลอดพยายามไม่ทำให้เขาเสียใจ (เมื่อก่อนจขกท.ก็เป็นบุคคลหนึ่งที่เรียกว่าเจ้าชู้อยู่เมือนกัน)
แต่ตอนนี้เลิกแล้วค่ะเพราะเราคิดว่าเราก็อยากที่จะหยุดแล้ว เราเป็นคนไม่เที่ยวกลางคืน เลิกงานมากลับหอไวตลอด
เพราะเราคิดว่ามันน่าจะดีสำหรับความรู้สึกของคนรักเรา
แต่คิดไปเองค่ะ คือเขาไม่ได้มองเห็นค่าอะไรเลย
1.เรากับเขาทำงานกันคนละเวลา เราทำงานออฟฟิตเข้าเช้าเลิกเย็นตลอด ส่วนเขาทำงานเย็นกลับเช้าตลอด แถมวันหยุดก็ดันไม่ตรงกันซะด้วย จริงๆแล้วทุกวันนี้เรามีเวลาให้กันประมาณ 4-5 ชม. เวลาที่เขาทำงานจะเลิกงานตอนช่วงตีสาม แต่สิ่งที่พีคคือ เขาไม่ยอมกลับบ้านชอบไปกินลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนกับพี่ที่ทำงานเกือบทุกวันยิ่งช่วงก่อนเข้าพรรษานี่หนักเลยค่ะ แต่เรามั่นใจว่าเขาไม่มีคนอื่นแน่นอน และจากเวลาที่ได้เจอกันนั้นน้อยอยู่แล้ว มันกลับน้อยเข้าไปอีกมากๆ เวลาที่เรามีเรื่องที่ทำงานหรือมีปัญหาอะไรเราก็อยากคุยอยากเล่าให้เขาฟัง แต่เขาก็ไม่มีเวลารับฟังเราเลย แล้วก็ไม่ถามเราด้วยซ้ำว่าเราเป็นยังไงบ้าง
2.เราหยุดวันอาทิตย์ ทุกๆวันอาทิตย์ถ้าเราไม่กลับบ้านเราก็อยู่หอกับเขา ซึ่งวันอาทิตย์เขาก็ทำงานเลิกงานเช้าเหมือนเดิมกลับมาก็นอนแล้วก็นอน วันหยุดเราก็ตื่นเช้าทำกิจวัตรของเรา ทำความสะอาดห้อง ซักผ้าบลาๆๆๆ พอเสร็จเราก็จะออกไปกินข้าวเราก็จะถามเขาตลอดว่ากินอะไรไหมจะซื้อเข้ามาให้ พอเราออกไปกินข้าวซื้อของกลับมา ช่วงบ่ายสองบ่ายสามโมงเขาถึงจะตื่นมากินข้าว เราทำแบบนี้มาตลอด จนล่าสุด วันอาทิตย์ที่ผ่านมาเราไม่ได้ออกไปข้างนอกเลยหุงข้าวทำกับข้าวกินเอง
*** เดี๋ยวกลับมาต่อค่ะ
อยากระบายค่ะ ไม่เข้าใจผู้ชาย ทำไมผู้ชายถึง????
เข้าเรื่องค่ะ : คือแฟนเรามันเป็นประเภทโลกส่วนตัวสูง หมุนรอบตัวเองเป็นอย่างเดียว ขัดใจอะไรก็ไม่ได้ ขี้ใจน้อยเป็นที่หนึ่ง คือ เป็นหนักมาก
เราก็ตามใจเขา ทำเพื่อเขามาตลอดพยายามไม่ทำให้เขาเสียใจ (เมื่อก่อนจขกท.ก็เป็นบุคคลหนึ่งที่เรียกว่าเจ้าชู้อยู่เมือนกัน)
แต่ตอนนี้เลิกแล้วค่ะเพราะเราคิดว่าเราก็อยากที่จะหยุดแล้ว เราเป็นคนไม่เที่ยวกลางคืน เลิกงานมากลับหอไวตลอด
เพราะเราคิดว่ามันน่าจะดีสำหรับความรู้สึกของคนรักเรา
แต่คิดไปเองค่ะ คือเขาไม่ได้มองเห็นค่าอะไรเลย
1.เรากับเขาทำงานกันคนละเวลา เราทำงานออฟฟิตเข้าเช้าเลิกเย็นตลอด ส่วนเขาทำงานเย็นกลับเช้าตลอด แถมวันหยุดก็ดันไม่ตรงกันซะด้วย จริงๆแล้วทุกวันนี้เรามีเวลาให้กันประมาณ 4-5 ชม. เวลาที่เขาทำงานจะเลิกงานตอนช่วงตีสาม แต่สิ่งที่พีคคือ เขาไม่ยอมกลับบ้านชอบไปกินลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนกับพี่ที่ทำงานเกือบทุกวันยิ่งช่วงก่อนเข้าพรรษานี่หนักเลยค่ะ แต่เรามั่นใจว่าเขาไม่มีคนอื่นแน่นอน และจากเวลาที่ได้เจอกันนั้นน้อยอยู่แล้ว มันกลับน้อยเข้าไปอีกมากๆ เวลาที่เรามีเรื่องที่ทำงานหรือมีปัญหาอะไรเราก็อยากคุยอยากเล่าให้เขาฟัง แต่เขาก็ไม่มีเวลารับฟังเราเลย แล้วก็ไม่ถามเราด้วยซ้ำว่าเราเป็นยังไงบ้าง
2.เราหยุดวันอาทิตย์ ทุกๆวันอาทิตย์ถ้าเราไม่กลับบ้านเราก็อยู่หอกับเขา ซึ่งวันอาทิตย์เขาก็ทำงานเลิกงานเช้าเหมือนเดิมกลับมาก็นอนแล้วก็นอน วันหยุดเราก็ตื่นเช้าทำกิจวัตรของเรา ทำความสะอาดห้อง ซักผ้าบลาๆๆๆ พอเสร็จเราก็จะออกไปกินข้าวเราก็จะถามเขาตลอดว่ากินอะไรไหมจะซื้อเข้ามาให้ พอเราออกไปกินข้าวซื้อของกลับมา ช่วงบ่ายสองบ่ายสามโมงเขาถึงจะตื่นมากินข้าว เราทำแบบนี้มาตลอด จนล่าสุด วันอาทิตย์ที่ผ่านมาเราไม่ได้ออกไปข้างนอกเลยหุงข้าวทำกับข้าวกินเอง
*** เดี๋ยวกลับมาต่อค่ะ