๏ ยะเยือกหนาวคราวฟ่องคะนองฝน
เข้ากุมเกาะกัดกมลจนหวั่นไหว
แต่ละหยดหยาดมาจากฟ้าไกล
สักหยดหนึ่งมีไหมที่ฝากความ

๏ จากคนไกลที่ฉันมั่นคิดถึง
จากคนไกลคนหนึ่งที่เคยถาม
หากต้องพลัดพรากไปไร้ติดตาม
จะนึกถึงกี่ยามเมื่อไกลตา

๏ ไม่เคยนับว่ากี่ยามที่ถามไว้
เฝ้าแต่ฝากความใส่ในเวหา
ฝากไปกับครึ้มฝนหม่นเมฆา
ช่วยพร่างพรูภาษาว่าคิดถึง

๏ ฝากตะวันฝากดาวเดือนให้เอื้อนเอ่ย
ฝากสายลมรำเพยพัดแผ่ขึง
ฝากนภาแลเหลียวเกี่ยวถ้อยดึง
ให้คนหนึ่งได้สดับรับรู้ที

๏ หวังว่าหยาดน้ำฝนที่หล่นร่วง
จะเอ่ยทวงคำรักเป็นสักขี
ณ ก่อนนั้นครั้งหนึ่งซึ่งเคยมี
ท่ามสายฝนเยี่ยงนี้ที่เคยอิง

๏ แอบออเซาะเกาะก่ายให้คลายหนาว
เปลี่ยนคืนฝนยืดยาวให้อุ่นยิ่ง
แม้บัดนี้ห่างไกลไร้ร่างพิง
แต่มิเคยทอดทิ้งคำสัญญา

๏ ได้แต่ฝากความหมายให้อากาศ
ส่งสารซึ้งขึงพาดผ่านเวหา
หวังพระพายห่มห้อมล้อมเมฆา
ให้ผินพักตร์ผ่านฟ้าหาคนดี

๏ แล้วรินฝนสักน้อยให้ร้อยชั่ง
ให้พอเพียงเหนี่ยวรั้งระลึกพี่
เพียงเท่าหนึ่งหยดน้อยแห่งวารี
ใครคนหนึ่งทางนี้ก็อิ่มทรวง ๚ะ

๒๙ สิงหาคม ๕๙
.........................