เราสงสัยมาสักระยะแล้วล่ะค่ะ
ไม่ได้มีเจตนาอะไรทั้งสิ้นนอกจากความสงสัยล้วน ๆ (+เริ่มกังวลว่าตัวเองจะเป็น)
เคยอ่านตามเน็ตว่าคนเป็นซึมเศร้าต้องมีอาการตลอดเวลา ไม่ใช่เป็นสักพักแล้วก็หาย ตลอดเวลาที่ว่านี่คือ 24 ชม.เลยเหรอคะ
เห็นหลาย ๆ คนนิยามว่าโลกเป็นสีเทา พวกเขาไม่มีความสุขเลยเหรอคะ พวกเขาหัวเราะบ้างไหม
ช่วง 2-3 สัปดาห์ที่ผ่านมานี้เราเบื่อ ๆ ตลอดเลย รู้สึกไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น สิ่งที่ชอบ ทั้งอ่านนิยาย การเรียนภาษาญี่ปุ่น เราก็ไม่มีอารมณ์ทำ สิ่งที่พอจะมีอารมณ์ทำก็จะเป็นการดูการ์ตูน เล่นเกม หรือฟังเพลงน่ะค่ะ
ทีแรกคิดว่าอาจจะเป็นอารมณ์แปรปรวนเพราะประจำเดือนมา แต่คิด ๆ อีกทีแล้วเราเป็นก่อนประจำเดือนจะมาอีกค่ะ ตอนนี้ประจำเดือนหมดแล้วก็ยังเป็น
เราทรมานและรู้สึกฝืนกับการเรียนของตนเองตอนนี้ (เราพลาดเอกที่เราอยากเข้าค่ะ เพราะเราทนความเครียดไม่ไหวเอง เลยถอยแล้วลองหาทางอื่น ทีแรกคิดว่าคงพอเรียนได้ แต่ตอนนี้กลับทรมานกับสิ่งที่ตนเองเป็นคนเลือกเอง) แต่เรายังไม่กล้าพูดกับพ่อแม่ คือพวกเขารู้ว่าเราเครียดเรื่องเรียน แต่เราไม่กล้าบอกว่ามันทรมานถึงขั้นอยากย้ายเอก ถึงขั้นคิดว่าที่นี่อาจจะไม่เหมาะกับเรา (ทั้งที่ออยู่ปีสองแล้ว คิดว่าน่าจะลงตัวแล้ว) เพราะพวกเขาดูจะดีใจมากที่เราเรียนที่นี่ แล้วก็มีเรื่องเครียด ๆ นิดหน่อยเกี่ยวกับครอบครัวและการเงินด้วยค่ะ
เราต้องการกำลังใจจากคนรอบข้างมาก ก่อนเป็นแบบนี้เราไม่ค่อยได้กอดพ่อแม่เลย แต่ตอนนี้เราต้องกอดพ่อแม่ทุกวัน เจอเพื่อนเก่าโดยบังเอิญก็ขอกอด เพื่อนที่ไม่สนิทก็รู้สึกอยากเข้าไปกอด (ฮา) เหมือนเป็นการเติมกำลังใจ ซึ่งก็ช่วยได้ครู่หนึ่งแล้วก็กลับมาเป็นอีก รู้สึกหดหู่เป็นระยะ ๆ สักสองสามชั่วโมงก็หาย แล้วก็กลับมาเป็นอีกในวันถัด ๆ ไป บางครั้งก็ร้องไห้ออกมา (อย่างเมื่อสักครู่นี้ก็ไปร้องไห้กับแม่มาสองรอบ)
ปกติเราไม่มั่นใจในตัวเองอยู่แล้ว (ไม่มั่นใจขั้นที่ว่าออกไปพูดหน้าชั้นก็ขาสั่น บางทีก็มือจีบ พอดีเราเป็นไฮเปอร์เวนด้วยน่ะค่ะ) พอเป็นแบบนี้เราก็เป็นหนักขึ้นอีก
เราไม่อยากออกไปข้างนอก บางทีตื่นมาแล้วรู้ว่าต้องลุกไปเรียนก็หดหู่ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากอยู่แต่ในบ้าน
แต่เราไม่มีความคิดเรื่องทำร้ายตัวเอง กับอยากฆ่าตัวตายนะคะ เวลาอยู่กับเพื่อนก็ยิ้มก็สนุกได้ ยังมีช่วงเวลาที่เรามีความสุขอยู่บ้าง
ส่วนพ่อกับแม่เราก็คอยให้กำลังใจ ชีวิตต้องสู้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป อาจจะดูแย่ที่บอกแบบนี้ แต่เรารู้สึกเหนื่อย โอเคแหละ มีคนเหนื่อยกว่าเรา เรารู้ว่าเราอ่อนแอมาก ๆ ที่เรื่องเท่านี้ก็ยังทนไม่ไหว แต่เราเหนื่อย เราอยากจะบอกว่า เราไม่อยากสู้แล้ว
ขนาดไหนถึงจะเป็นโรคซึมเศร้าคะ
ไม่ได้มีเจตนาอะไรทั้งสิ้นนอกจากความสงสัยล้วน ๆ (+เริ่มกังวลว่าตัวเองจะเป็น)
เคยอ่านตามเน็ตว่าคนเป็นซึมเศร้าต้องมีอาการตลอดเวลา ไม่ใช่เป็นสักพักแล้วก็หาย ตลอดเวลาที่ว่านี่คือ 24 ชม.เลยเหรอคะ
เห็นหลาย ๆ คนนิยามว่าโลกเป็นสีเทา พวกเขาไม่มีความสุขเลยเหรอคะ พวกเขาหัวเราะบ้างไหม
ช่วง 2-3 สัปดาห์ที่ผ่านมานี้เราเบื่อ ๆ ตลอดเลย รู้สึกไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น สิ่งที่ชอบ ทั้งอ่านนิยาย การเรียนภาษาญี่ปุ่น เราก็ไม่มีอารมณ์ทำ สิ่งที่พอจะมีอารมณ์ทำก็จะเป็นการดูการ์ตูน เล่นเกม หรือฟังเพลงน่ะค่ะ
ทีแรกคิดว่าอาจจะเป็นอารมณ์แปรปรวนเพราะประจำเดือนมา แต่คิด ๆ อีกทีแล้วเราเป็นก่อนประจำเดือนจะมาอีกค่ะ ตอนนี้ประจำเดือนหมดแล้วก็ยังเป็น
เราทรมานและรู้สึกฝืนกับการเรียนของตนเองตอนนี้ (เราพลาดเอกที่เราอยากเข้าค่ะ เพราะเราทนความเครียดไม่ไหวเอง เลยถอยแล้วลองหาทางอื่น ทีแรกคิดว่าคงพอเรียนได้ แต่ตอนนี้กลับทรมานกับสิ่งที่ตนเองเป็นคนเลือกเอง) แต่เรายังไม่กล้าพูดกับพ่อแม่ คือพวกเขารู้ว่าเราเครียดเรื่องเรียน แต่เราไม่กล้าบอกว่ามันทรมานถึงขั้นอยากย้ายเอก ถึงขั้นคิดว่าที่นี่อาจจะไม่เหมาะกับเรา (ทั้งที่ออยู่ปีสองแล้ว คิดว่าน่าจะลงตัวแล้ว) เพราะพวกเขาดูจะดีใจมากที่เราเรียนที่นี่ แล้วก็มีเรื่องเครียด ๆ นิดหน่อยเกี่ยวกับครอบครัวและการเงินด้วยค่ะ
เราต้องการกำลังใจจากคนรอบข้างมาก ก่อนเป็นแบบนี้เราไม่ค่อยได้กอดพ่อแม่เลย แต่ตอนนี้เราต้องกอดพ่อแม่ทุกวัน เจอเพื่อนเก่าโดยบังเอิญก็ขอกอด เพื่อนที่ไม่สนิทก็รู้สึกอยากเข้าไปกอด (ฮา) เหมือนเป็นการเติมกำลังใจ ซึ่งก็ช่วยได้ครู่หนึ่งแล้วก็กลับมาเป็นอีก รู้สึกหดหู่เป็นระยะ ๆ สักสองสามชั่วโมงก็หาย แล้วก็กลับมาเป็นอีกในวันถัด ๆ ไป บางครั้งก็ร้องไห้ออกมา (อย่างเมื่อสักครู่นี้ก็ไปร้องไห้กับแม่มาสองรอบ)
ปกติเราไม่มั่นใจในตัวเองอยู่แล้ว (ไม่มั่นใจขั้นที่ว่าออกไปพูดหน้าชั้นก็ขาสั่น บางทีก็มือจีบ พอดีเราเป็นไฮเปอร์เวนด้วยน่ะค่ะ) พอเป็นแบบนี้เราก็เป็นหนักขึ้นอีก
เราไม่อยากออกไปข้างนอก บางทีตื่นมาแล้วรู้ว่าต้องลุกไปเรียนก็หดหู่ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากอยู่แต่ในบ้าน
แต่เราไม่มีความคิดเรื่องทำร้ายตัวเอง กับอยากฆ่าตัวตายนะคะ เวลาอยู่กับเพื่อนก็ยิ้มก็สนุกได้ ยังมีช่วงเวลาที่เรามีความสุขอยู่บ้าง
ส่วนพ่อกับแม่เราก็คอยให้กำลังใจ ชีวิตต้องสู้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป อาจจะดูแย่ที่บอกแบบนี้ แต่เรารู้สึกเหนื่อย โอเคแหละ มีคนเหนื่อยกว่าเรา เรารู้ว่าเราอ่อนแอมาก ๆ ที่เรื่องเท่านี้ก็ยังทนไม่ไหว แต่เราเหนื่อย เราอยากจะบอกว่า เราไม่อยากสู้แล้ว