ตกหลุมรักครั้งแรก กับตุ๊ดโสดซิงอายุ 40 ปี
เป็นครั้งแรกที่ได้มาเขียนลงในกระทู้ รู้สึกตื่นเต้นเอามากๆ บอกก่อนเลยนะเราเขียนไม่ค่อยเก่ง แต่เขียนจากความรู้สึกที่เกิดขึ้น เอาเป็นว่าเริ่มเรื่องกันเลยดีกว่า ขอเรียตัวเองว่าป้านะ555 ตอนนี้ก็อายุปาเข้าไป 40 แล้ว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีแฟนเลย ตอนเด็ก ตอนวัยรุ่น ก็โหยหาอยากมีแฟนเหมือนกับคนอื่นเค้าบ้าง เคยจีบผู้ชาย แต่เค้าก็ไม่สนใจ แต่ก็ไม่ได้คิดมาก เพราะยังสนุกสนานกับเพื่อน มีแอบชอบแฟนเพื่อนบ้าง อาจเป็นเพราะว่าความใจชิดกัน ไอ้เราก็ไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชายอยู่แล้ว พอได้ใกล้ชิดกัน ไปเที่ยวด้วยกัน 3 คน เพื่อนเรา แฟนเพื่อน แล้วก็เรา มันผูกพันดันหลงรัก จะเป็นบ้าเป็นหลัง เรียกร้องความสนใจ แต่ก็ไม่เป็นผล อีเพื่อนสาวก็ไม่ได้ว่าอะไร ด่านิดหน่อย ไม่รู้สิตอนวัยรุ่นไม่เคยเหงา ไม่ได้แคร์ว่าต้องมีแฟน แต่พอเข้า 30 เริ่มรู้สึกเหงา อ้างว้าง อาจเป็นเพราะเพื่อนๆ ที่มีเริ่มทยอยแต่งงานกันไป พอแต่งงานก็หายเงียบกันไปหมด ยิ่งมีลูกด้วยแล้ว หายหัวไม่เห็นฝุ่น เข้าใจนะ ต้องดูผัว เลี้ยงลูก ส่วนเพื่อนเกย์ เพื่อนตุ๊ดป้าไม่ค่อยมีหรอก คบแต่ชะนีซะเยอะ มันโคตรเหงาเลย ไปวนวังก็บ่อยนะ ทำได้แค่วน แต่ไม่กล้าที่จะซื้อกินอ่ะ ป้ากลัวติดโรค พ่อแม่จะเสียใจ วนทีไรคันหนักทุกที แต่ก็ไม่กล้า อีกเรื่อง ป้าไม่ชอบแบบนี้ เราอยากมีความรักที่มีสตอรี่ ดัดจริตม่ะ555 ต้องเจอกัน รักกัน และค่อยเอากัน และใช้ชีวิตไปจนแก่ เพื่อด่า
มันจะมีมั้ยชีวิตแบบนี้ มันก็จริงแต่ถ้าเลือกได้ ก็อยากเลือกแบบนี้ เป็นไงอ่ะอยู่ซิงเป็นตุ๊ดแก่จนอายุ 40
จนมาถึงอายุ 37 ป้าก็ทำงานเป็นพนักงานเอกชนเต็มตัว เพราะก่อนหน้านี้ป้าทำฟรีแลนซ์มาตลอด ได้ใช้ความคิดเยอะ ตบตีกับลูกค้า แต่มันได้เงินไม่แน่นอน เรื่องราวมันเกิดขึ้นที่ตลาดข้างบริษัทป้านี่แหละ ที่พนักงานทั้งหมดจะลงมากินข้าวกันตอนเที่ยง แต่ป้ามักจะมากินตอนบ่ายโมงเบื่อคนเยอะ ระหว่างที่ป้ากำลังซื้อข้าวอยู่ก็หันไปเจอชายหนุ่มรูปร่างงามอย่างกะในละคร หน้าตาโคตรดี หน้าหวาน ขาว ฟันเรียงสวย สูงกำลังดี เป้าก็ใช้ได้ เว่อร์ไปม่ะ555 เห็นแล้วป้าถึงกับหยุดนิ่ง ใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลยในชีวิตนี้ บอกเลยชอบมาก ถ้ากรี๊ดตรงนั้นได้ ป้าจะกรี๊ดให้ลั่นเลย แต่กลัวคนแตกตื้น และเค้าคนนั้นจะไก่ตื่นด้วยอ่ะ ป้าก็ถือข้าวมานั่งที่โต๊ะแล้วชี้ให้เพื่อนๆ น้องๆ ดูว่าคนที่ป้าชอบน่ารักหรือเปล่า ในใจป้าก็อยากรู้จัก อยากเข้าไปคุย เราต้องสืบ เลือดนักสืบโคนันเริ่มขึ้น ป้าสั่งให้น้องไปถามจากฝ่ายบุคคลว่าคนนี้เป็นใคร ทำงานฝ่ายไหน โดยที่ป้าสั่ง ขอใช้คำว่าสั่งเลยนะ555 ให้น้องแอบถ่ายรูปนางแล้วไปถามฝ่ายบุคล อีกวันหนึ่งป้าก็ได้คำตอบว่าเค้าชื่อบูม ทำงานอยู่ฝ่ายต่างประเทศ หัวใจมันเริ่มสูบฉีดเร็วเชียว แต่ก็ไม่หยุดเท่านี้หรอกนะ ซึ่งป้าก็สืบรู้มาอีกว่า ทุกบ่ายโมงเค้าและเพื่อนๆ จะลงไปกินข้าว ป้าก็สั่งทุกคนในทีมว่า ห้าม-ข้าวก่อนบ่ายโมง ให้ลงไปกินข้าวบ่ายโมงทุกคน พอใกล้ถึงบ่ายโมงก็เริ่มไปเข้าห้องน้ำเช็คความพร้อมก่อนลงไปกินข้าว บ่ายโมงทีไรก็เจอเค้าทุกที และพยายามนั่งโต๊ะที่ไม่ไกลมากนัก เพื่อให้เห็นบูม และให้บูมเห็นป้าบ้าง เค้าอาจจะตกหลุมรักป้าบ้างก็ได้55 เป็นตุ๊ดต้องมโนเก่งค่ะ เรากินข้าวไปก็แอบดูเค้าคุยกับเพื่อนสนุกสนาน หม่ำข้าวทีน่ารักอะไรป่านนั้น เวลาเค้ายิ้มนะ โลก
ช่างสดใส มันแปลกจัง ตั้งแต่เกิดมา เราไม่เคยเป็นแบบนี้เลย มันนึกถึงหน้าเค้าตลอด คิดถึงเค้าทุกนาที ในใจก็คิดว่าเค้าเป็นเกย์ป่าว ถามจากเพื่อนๆน้องๆ ให้วิเคราะห์ แต่ละคนก็พูดว่า เป็นบ้าง ไม่เป็นบ้าง ถามฝ่ายบุคคลก็บอกเค้ามีแฟนนะ ไม่รู้ชายจริงหญิงแท้555 คิดไปต่างๆนาๆเลยกู แต่ใจเราก็ไม่อยากให้เป็น เพราะอยากกินชายแท้555 มีวันนึงเราซื้อข้าวหมูแดงอยู่ เราก็มองไปรอบๆ ไม่เห็นเค้าลงมา ข้างในเริ่มผิดหวัง ป้าคิดว่าเค้าคงลาหยุด แป๊บเดียว มีเสียงผู้ชายมาสั่งข้าวหมูแดงจานนึงครับ ป้าหันไปมองดันเป็นบูม อกอีแป้นแทบแตก ป้ารีบหันหน้ากลับมาตัวแข็งถื้อ ในใจก็เต้น
วายวอด อยากคุยกับบูมมาก แต่ไม่กล้า ปากหนัก อีกเพื่อนดันเดินมาหาเรามันเป็นตุ๊ดแรงกว่ากูอีก ก็รู้ทั้งรู้ว่าเราชอบ ดันแกล้งคุยกับบูมว่า ตัวเองมาซื้อข้าวหรอ เค้าก็บอกครับ ป้าคิดในใจ อิดอกจะแย่งผัวกูหรอ ตู่เอาเอง555 ป้ารับข้าวแบบมือไม้สั่น ทั้งโมโหทั้งเขิน แล้วเดินไปที่โต๊ะเลย บอกเพื่อนๆ ที่โต๊ะว่า เดี๋ยวก่อน กูจะสั่งงานให้หนัก ในฐานะที่กูเป็นหัวหน้ามัน แต่ไม่ได้ทำไรมันนะแค่คิดเฉยๆ
ก็ทำแบบนี้วนเวียนไปมาตลอด 1 ปี เจอบูมที่ตลาดข้างบริษัทตอนบ่ายโมงเกือบทุกวัน แต่ก็ทำไรไม่ได้ เพราะคำว่าไม่กล้าตัวเดียว ใจมันไม่ไหวว่ะ ป้าอยากรู้จัก อยากคุย อยากรักให้มากกว่านี้ ป้าก็เลยลองเปิดเฟสบู๊คนั่งหาชื่อเค้า อยากรู้เรื่องราวชีวิตเค้าว่าเค้าทำอะไรบ้าง จำได้ว่าป้านั่งหาตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงตีสอง หาจากเพื่อนนี่แหละแล้วลิงค์ไปอีกคนลิงค์ไปเจอเฟสเพื่อนเค้าก็นั่งหาไปเรื่อยๆ เกือบจะถอดใจแล้ว เพราะตีสองแล้วอ่ะ ปวดตา
ในที่สุดป้าก็เจอเค้าในที่สุด ดีใจสุดพลัง แต่
ดันตั้งส่วนตัวไว้ ไม่ค่อยได้เห็นไรมากมาย ในใจก็อยากคลิกแอด อีกใจก็ไม่กล้า จนมาอีกสัก3 เดือน มีประกาศแจ้งว่า ทางบริษัทจะจัดouting ป้ากรี๊ดใหญ่โต กูจะได้ไปouting และถ้าจับกลุ่มเล่นเกมนะ ป้าจะใช้เส้นเพื่อให้ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน อาจได้นอนห้องเดียวกันก็ได้ กูจะใส่ยานอนหลับแล้วปล้ำ คิดแต่ไม่กล้าอยู่ดี และเราก็จะได้คุยกัน ได้รู้จักกันสักที เราก็รอรายชื่อประกาศแบ่งทีมว่าอยู่สีไร พอรายชื่อประกาศป้าก็รีบดูดันไม่มีชื่อบูม ป้าก็แปลกใจ ทำไมไม่มีชื่อมันว่ะ อยู่ดีๆความคิดก็คิดมาได้ว่าหรือว่า
จะออกว่ะ หรือมีธุระ ป้าก็สืบเลยจนรู้ว่าเค้าจะออกไปเรียนต่อต่างประเทศ ป้าได้ยินอย่างนั้น ความรู้สึกเริ่มผิดหวัง เสียใจว่าจะได้ไม่ได้เจอเค้าอีกแล้ว แอบร้องไห้ตอนนอนด้วยนะ ป้าคิดเองว่า มันเป็นความผูกพันที่ป้าได้เจอเค้าที่ตลาดเกือบทุกวันเป็นเวลา 1 ปี ป้าได้เจอเค้าบ้างที่ตึก มีอยู่ครั้งหนึ่ง ป้าจะต้องโทรไปฝ่ายเค้าเพื่อถามเรื่องงานนิดนึง ป้าก็ไม้ได้คิดอะไร โทรไปติดใครก็ไม่รู้ ผู้ชายรับคุยงานจนเสร็จแล้วถามชื่อเค้า ปลายสายบอกมาว่าชื่อบูม ตอนนั้นป้าแทบกรี๊ดเกือบเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ มันเป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกัน ได้ยินเสียงเค้าชัดเจน บอกเลยมันดีมากอ่ะ จากนั้นเราก็พยายามสืบว่าเค้าจะไปวันไหนเวลาไหนเราจะแอบไปส่งเค้า แต่เมื่อเรารู้ก็สายไปแล้ว เค้าเดินทางไปเมืองนอกแล้ว เราโคตรเศร้าเลยอ่ะ บางคนอาจจะคิดว่าป้าเพ้อไปนะ แต่ต้องเข้าใจป้าหน่อยนะ ตั้งแต่เกิดมา ป้าไม่เคยมีความรัก ไม่เคยมีแฟน พอได้ชอบใคร ได้ตกหลุมรักใคร มันเต็มที่อ่ะ ป้า
โคตรเหงาเลย ถ้าใครได้รู้จักป้านะ ภายนอกป้า
ดูเฮฮา มีความสุข แต่ในใจป้าโคตรเหงาเลยอ่ะ
พอได้รู้ว่าเค้าไปต่างประเทศแล้ว ป้าคิดๆ ว่าจะทำยังไงต่อดีว่ะ เค้าไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ป้าเลยตัดสินใจว่า ป้าจะแอดเฟสบู๊คเค้า ป้าทำใจกล้าอยู่เกือบสองวันจนกล้ากดแอดเค้า และป้าก็เขียนข้อความอินบ็อคไปหาเค้าว่า ก็เขียนแนะนำตัวว่าป้าชื่ออะไร ทำงานที่เดียวกับเค้า อยากรู้จักเลยแอดมาหา พอป้าส่งไปคราวนี้นอนไม่ได้เลยว่ะ ห่า เค้าจะแอดรับกูมั้ยว่ะ เค้าจะตอบอินบ็อคกูม่ะ นอนไม่หลับ ทำงานไม่เป็นสุขเลยกู ป้าตุ๊ดแกๆใจจะวาย จนตอนทุ่มนึงป้าได้ยินเสียงเตือนว่าข้อความเข้า ใจเต้นแรงมาก บูมตอบกลับมาว่า ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมจำพี่ได้ ไดอ่านแล้วน้ำตาคลอเลยอ่ะ อยากกรี๊ดลั่นโลกเลย
โคตรมีความสุขเลย ป้าก็ได้คุยกับเค้าบ้าง ยังไม่กล้าคุยเยอะ ก็ถามสารทุกข์สุกดิบว่าเป็นไงบ้าง เริ่มเรียนเมื่อไหร่ น้องเค้าก็ดีนะ นานๆ ตอบที ถามไปตังนาน กว่าจะตอบรอ 7 ชั่วโมงขั้นต่ำ5555 ลืมบอกไปเค้าน่าจะอายุ 28 ปี
แต่ป้าก็ไม่ได้ทักเค้าไปบ่อยหรอกนะ ไลน์ก็ไม่กล้าขอ ก็คุยแต่อินบ็อคบ้าง เราก็รู้แหละว่า เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรป้าหรอก ก็แค่คนที่เคยเห็น รับแอด
ไปอย่างนั้น ป้าก็มโนใหญ่โตว่า จะต้องทำให้เค้ารักเราให้ได้ ป้าตั้งในเฟสบู๊คป้าเลยนะ ที่มันเป็นดาวอ่ะ ถ้าเค้าโพสเฟสเมื่อไหร่ มันจะแจ้งเตือน เค้าลงรูปป้าก็รีบไปกดไลค์คนแรก บ้างรูปก็เม้นส์เพื่อให้เค้ามาตอบ เค้าก็มาตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เค้าไม่ตอบก็เสียใจว่าไมม่มาตอบกู ไม่เห็นความสำคัญของกูใช่ป่ะ 5555 ส่วนป้าก็ลงรูปบ่อย เพื่อให้เค้ามากดไลน์รูปป้าบ้าง แต่เค้าก็มากดบ้างไม่กดบ้าง ขนาดป้าไปตามสืบจากเพื่อนของเค้านะว่า เค้าชอบไปกดรูปเพื่อนคนไหน แล้วกดรูปอะไร ป้าก็พยายามลงรูปคล้ายๆ กัน เพื่อทำให้เค้ามากดไลน์ให้ได้ เค้าก็มากดบ้างไม่กดบ้างเหมือนเดิม ป้ายังไม่สืบอีกนะว่าเพื่อนคนไหนที่เค้าชอบไปกดบ่อยๆ ก็คิดไปต่างๆนาๆว่าแฟนมันป่าวว่ะ ทั้งชายและหญิงเลยนะ ป้าสืบทุกวัน วันๆไม่ได้ทำไรอ่ะ ทำแบบนี้หลายเดือนมากจนตัวเองจะเป็นบ้า บางทีลงรูป
เกือบทุกวัน แต่เค้าไม่มากดไลน์เลย เอาแล้วสิคิดหนักมากว่าเค้าไม่สนใจ ไม่รักเรา มโนอ่ะ แต่ถ้าเค้ากดไลน์นะยิ้มทั้งวัน แต่ลงมากๆเข้า เค้าก็ไม่กดเลย ป้า
ร้องไห้ทุกคืน คิดฟุ้งซ่าน มันเหมือนว่าเริ่มหลงรักเค้าหนักเลยอ่ะ กินไม่ได้นอนไม่หลับ รู้เลยว่าตัวเองเป็นทุกข์ มาทำงานบางทีน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง แต่เค้ารู้เรื่องมั้ยว่าเราทุกข์ ไม่รู้หรอก บอกเลยช่วงนั้นทุกข์ทรมานโคตร เป็นช่วงเวลาที่ตกต่ำมากสุดในชีวิต พอใกล้จะวันเกิดเค้านะ ป้ารีบเลยอ่ะ หาว่าเค้าชอบอะไร ส่วนใหญ่ผู้ชายก็ไม่พ้น เสื้อผ้า กระเป๋า นาฬิกา จนป้าตัดสินใจซื้อนาฬิกาวัยรุ่นที่ผู้ชายชอบให้ ราคาก็แพงอยู่ ขนาดป้าเองยังไม่เคยซื้อแพงขนาดนั้นเลย แต่ใจอยากซื้อให้ ที่เค้าบอกว่าสายเป พอซื้อแล้วก็มีความสุข รีบขอที่อยู่เค้าแล้วส่งไปให้
พอเห็นค่าส่งโคตรแพงของ fedx อ่ะ ส่งวันนี้ได้พรุ่งนี้ จำได้ว่าค่าส่ง
3พันได้ จะเป็นลม แต่ก็เต็มใจส่ง เราก็ตั้งหน้าตั้งตารอว่าเค้าจะได้รับยัง เราก็เช็คว่าเค้าได้รับของแล้วนะ แต่ไม่เห็นอินบ็อคมาเลย ใจไม่เป็นสุขว่าเค้าไม่ชอบหรือไง พอเค้าตอบ โดยที่ส่งรูปมาให้ดู แล้วบอกชอบ ตัวป้าเองโคตรมีความสุข เอาแล้วสิ คราวนี้พอเห็นอะไรก็อยากซื้อให้ทุกอย่าง บางทีก็คิดว่า ถ้าพูดอะไรมานะป้าจะซื้อให้หมด รถก็ยอม เพื่อให้ได้เค้ามาเป็นของเรา ขอแค่ให้เค้าได้รู้สึกดี ให้รักเราก็พอ ก็มีซื้อให้บ้าง แบบซื้อสะสมไว้ให้ทีเดียวตามเทศกาล
เรื่องราวความร้ายกาจยังไม่จบ ป้ามีคิดแผนบินไปเที่ยวเมืองที่เค้าอยู่ แต่จริงๆ ก็อยากไปหาเค้าแหละ พอจะไปก็บอกว่าวันนี้จะไปถ้าว่างก็มาเจอกันนะ พอไปถึงเค้าเงียบเลย จนเราต้องทักไปว่าว่างมากินข้าวกัน กว่าจะตอบนานมาก แต่เค้าก็ตอบกลับมาว่า ไม่ว่างเลย ป้าโคตรเสียใจเลยอ่ะ แต่อีกใจก็คิดว่า ป้ากับเค้าไม่ได้รู้จักกันมาก่อน คงเกร็ง เป็นเราเราก็ไม่กล้าไป จนวันกลับเค้าก็แค่มากดไลค์รูปเท่านั้น เป็นทริปที่ไม่สนุกเลย แต่ป้าก็ไปอีกหลายรอบเลยนะ ไปติดๆกันเพื่อให้เค้ามาเจอ เรียกว่า 2 เดือนไปที แต่เค้าก็ไม่เคยมาเจอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ช้ำสุดๆ
มาถึงช่วงที่ทุกข์ที่สุดคือ ป้าว่าป้าหลงรักเค้ามา คิดถึงทุกวัน ไม่มีวันไหนไม่คิดถึง ป้าร้องไห้ทุกวันพยายามจะตัดใจจากเค้าให้ได้ เพราะเรารู้ว่ายังไงเค้าก็ไม่ได้รักเรา แต่
ก็ทำไม่ได้สักที มันมีช่วงที่ร้องจะเป็นจะตายหลายครั้ง จนอยากจะเขียนจดหมายสารภาพรักกับเค้า ถ้าเค้าไม่รักจะได้ตัดใจจริงๆ จังๆ แต่ก็ไม่กล้า กลัวคำตอบที่ได้ พยายามหาแฟนเพื่อลืมเค้า ก็ไม่มีใครเอา สงสัยเป็นกรรมเก่า ยังมีอีกหลายเรื่องนะ ที่ป้าทุกข์กับการแอบบรักในครั้งนี้ ยังมีอีกเรื่องราวอีกหลายเรื่องที่ป้าสืบหามาจนได้ ไว้มาเล่าใหม่ ปวดมือมาก555 ใครที่ได้อ่านเรื่องของป้าแล้ว มาช่วยให้ป้าหาทางหลุดพ้นจากการแอบรักนี้ที
แอบรักครั้งแรกในชีวิตกับตุ๊ดโสดซิงอายุ 40 ปี
เป็นครั้งแรกที่ได้มาเขียนลงในกระทู้ รู้สึกตื่นเต้นเอามากๆ บอกก่อนเลยนะเราเขียนไม่ค่อยเก่ง แต่เขียนจากความรู้สึกที่เกิดขึ้น เอาเป็นว่าเริ่มเรื่องกันเลยดีกว่า ขอเรียตัวเองว่าป้านะ555 ตอนนี้ก็อายุปาเข้าไป 40 แล้ว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีแฟนเลย ตอนเด็ก ตอนวัยรุ่น ก็โหยหาอยากมีแฟนเหมือนกับคนอื่นเค้าบ้าง เคยจีบผู้ชาย แต่เค้าก็ไม่สนใจ แต่ก็ไม่ได้คิดมาก เพราะยังสนุกสนานกับเพื่อน มีแอบชอบแฟนเพื่อนบ้าง อาจเป็นเพราะว่าความใจชิดกัน ไอ้เราก็ไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชายอยู่แล้ว พอได้ใกล้ชิดกัน ไปเที่ยวด้วยกัน 3 คน เพื่อนเรา แฟนเพื่อน แล้วก็เรา มันผูกพันดันหลงรัก จะเป็นบ้าเป็นหลัง เรียกร้องความสนใจ แต่ก็ไม่เป็นผล อีเพื่อนสาวก็ไม่ได้ว่าอะไร ด่านิดหน่อย ไม่รู้สิตอนวัยรุ่นไม่เคยเหงา ไม่ได้แคร์ว่าต้องมีแฟน แต่พอเข้า 30 เริ่มรู้สึกเหงา อ้างว้าง อาจเป็นเพราะเพื่อนๆ ที่มีเริ่มทยอยแต่งงานกันไป พอแต่งงานก็หายเงียบกันไปหมด ยิ่งมีลูกด้วยแล้ว หายหัวไม่เห็นฝุ่น เข้าใจนะ ต้องดูผัว เลี้ยงลูก ส่วนเพื่อนเกย์ เพื่อนตุ๊ดป้าไม่ค่อยมีหรอก คบแต่ชะนีซะเยอะ มันโคตรเหงาเลย ไปวนวังก็บ่อยนะ ทำได้แค่วน แต่ไม่กล้าที่จะซื้อกินอ่ะ ป้ากลัวติดโรค พ่อแม่จะเสียใจ วนทีไรคันหนักทุกที แต่ก็ไม่กล้า อีกเรื่อง ป้าไม่ชอบแบบนี้ เราอยากมีความรักที่มีสตอรี่ ดัดจริตม่ะ555 ต้องเจอกัน รักกัน และค่อยเอากัน และใช้ชีวิตไปจนแก่ เพื่อด่า
จนมาถึงอายุ 37 ป้าก็ทำงานเป็นพนักงานเอกชนเต็มตัว เพราะก่อนหน้านี้ป้าทำฟรีแลนซ์มาตลอด ได้ใช้ความคิดเยอะ ตบตีกับลูกค้า แต่มันได้เงินไม่แน่นอน เรื่องราวมันเกิดขึ้นที่ตลาดข้างบริษัทป้านี่แหละ ที่พนักงานทั้งหมดจะลงมากินข้าวกันตอนเที่ยง แต่ป้ามักจะมากินตอนบ่ายโมงเบื่อคนเยอะ ระหว่างที่ป้ากำลังซื้อข้าวอยู่ก็หันไปเจอชายหนุ่มรูปร่างงามอย่างกะในละคร หน้าตาโคตรดี หน้าหวาน ขาว ฟันเรียงสวย สูงกำลังดี เป้าก็ใช้ได้ เว่อร์ไปม่ะ555 เห็นแล้วป้าถึงกับหยุดนิ่ง ใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลยในชีวิตนี้ บอกเลยชอบมาก ถ้ากรี๊ดตรงนั้นได้ ป้าจะกรี๊ดให้ลั่นเลย แต่กลัวคนแตกตื้น และเค้าคนนั้นจะไก่ตื่นด้วยอ่ะ ป้าก็ถือข้าวมานั่งที่โต๊ะแล้วชี้ให้เพื่อนๆ น้องๆ ดูว่าคนที่ป้าชอบน่ารักหรือเปล่า ในใจป้าก็อยากรู้จัก อยากเข้าไปคุย เราต้องสืบ เลือดนักสืบโคนันเริ่มขึ้น ป้าสั่งให้น้องไปถามจากฝ่ายบุคคลว่าคนนี้เป็นใคร ทำงานฝ่ายไหน โดยที่ป้าสั่ง ขอใช้คำว่าสั่งเลยนะ555 ให้น้องแอบถ่ายรูปนางแล้วไปถามฝ่ายบุคล อีกวันหนึ่งป้าก็ได้คำตอบว่าเค้าชื่อบูม ทำงานอยู่ฝ่ายต่างประเทศ หัวใจมันเริ่มสูบฉีดเร็วเชียว แต่ก็ไม่หยุดเท่านี้หรอกนะ ซึ่งป้าก็สืบรู้มาอีกว่า ทุกบ่ายโมงเค้าและเพื่อนๆ จะลงไปกินข้าว ป้าก็สั่งทุกคนในทีมว่า ห้าม-ข้าวก่อนบ่ายโมง ให้ลงไปกินข้าวบ่ายโมงทุกคน พอใกล้ถึงบ่ายโมงก็เริ่มไปเข้าห้องน้ำเช็คความพร้อมก่อนลงไปกินข้าว บ่ายโมงทีไรก็เจอเค้าทุกที และพยายามนั่งโต๊ะที่ไม่ไกลมากนัก เพื่อให้เห็นบูม และให้บูมเห็นป้าบ้าง เค้าอาจจะตกหลุมรักป้าบ้างก็ได้55 เป็นตุ๊ดต้องมโนเก่งค่ะ เรากินข้าวไปก็แอบดูเค้าคุยกับเพื่อนสนุกสนาน หม่ำข้าวทีน่ารักอะไรป่านนั้น เวลาเค้ายิ้มนะ โลก
ก็ทำแบบนี้วนเวียนไปมาตลอด 1 ปี เจอบูมที่ตลาดข้างบริษัทตอนบ่ายโมงเกือบทุกวัน แต่ก็ทำไรไม่ได้ เพราะคำว่าไม่กล้าตัวเดียว ใจมันไม่ไหวว่ะ ป้าอยากรู้จัก อยากคุย อยากรักให้มากกว่านี้ ป้าก็เลยลองเปิดเฟสบู๊คนั่งหาชื่อเค้า อยากรู้เรื่องราวชีวิตเค้าว่าเค้าทำอะไรบ้าง จำได้ว่าป้านั่งหาตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงตีสอง หาจากเพื่อนนี่แหละแล้วลิงค์ไปอีกคนลิงค์ไปเจอเฟสเพื่อนเค้าก็นั่งหาไปเรื่อยๆ เกือบจะถอดใจแล้ว เพราะตีสองแล้วอ่ะ ปวดตา
พอได้รู้ว่าเค้าไปต่างประเทศแล้ว ป้าคิดๆ ว่าจะทำยังไงต่อดีว่ะ เค้าไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ป้าเลยตัดสินใจว่า ป้าจะแอดเฟสบู๊คเค้า ป้าทำใจกล้าอยู่เกือบสองวันจนกล้ากดแอดเค้า และป้าก็เขียนข้อความอินบ็อคไปหาเค้าว่า ก็เขียนแนะนำตัวว่าป้าชื่ออะไร ทำงานที่เดียวกับเค้า อยากรู้จักเลยแอดมาหา พอป้าส่งไปคราวนี้นอนไม่ได้เลยว่ะ ห่า เค้าจะแอดรับกูมั้ยว่ะ เค้าจะตอบอินบ็อคกูม่ะ นอนไม่หลับ ทำงานไม่เป็นสุขเลยกู ป้าตุ๊ดแกๆใจจะวาย จนตอนทุ่มนึงป้าได้ยินเสียงเตือนว่าข้อความเข้า ใจเต้นแรงมาก บูมตอบกลับมาว่า ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมจำพี่ได้ ไดอ่านแล้วน้ำตาคลอเลยอ่ะ อยากกรี๊ดลั่นโลกเลย
แต่ป้าก็ไม่ได้ทักเค้าไปบ่อยหรอกนะ ไลน์ก็ไม่กล้าขอ ก็คุยแต่อินบ็อคบ้าง เราก็รู้แหละว่า เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรป้าหรอก ก็แค่คนที่เคยเห็น รับแอด
เรื่องราวความร้ายกาจยังไม่จบ ป้ามีคิดแผนบินไปเที่ยวเมืองที่เค้าอยู่ แต่จริงๆ ก็อยากไปหาเค้าแหละ พอจะไปก็บอกว่าวันนี้จะไปถ้าว่างก็มาเจอกันนะ พอไปถึงเค้าเงียบเลย จนเราต้องทักไปว่าว่างมากินข้าวกัน กว่าจะตอบนานมาก แต่เค้าก็ตอบกลับมาว่า ไม่ว่างเลย ป้าโคตรเสียใจเลยอ่ะ แต่อีกใจก็คิดว่า ป้ากับเค้าไม่ได้รู้จักกันมาก่อน คงเกร็ง เป็นเราเราก็ไม่กล้าไป จนวันกลับเค้าก็แค่มากดไลค์รูปเท่านั้น เป็นทริปที่ไม่สนุกเลย แต่ป้าก็ไปอีกหลายรอบเลยนะ ไปติดๆกันเพื่อให้เค้ามาเจอ เรียกว่า 2 เดือนไปที แต่เค้าก็ไม่เคยมาเจอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ช้ำสุดๆ
มาถึงช่วงที่ทุกข์ที่สุดคือ ป้าว่าป้าหลงรักเค้ามา คิดถึงทุกวัน ไม่มีวันไหนไม่คิดถึง ป้าร้องไห้ทุกวันพยายามจะตัดใจจากเค้าให้ได้ เพราะเรารู้ว่ายังไงเค้าก็ไม่ได้รักเรา แต่