สวัสดีครับพี่ๆ น้องๆ ทุกๆท่านนน วันนี้ผมมีเรื่องเล่าสยองขวัญที่สุดที่ผมได้เจอกับตัวมาให้ทุกๆท่านได้รับฟังกันน้ะครับบ อาจจะพิมพ์ตกหล่นไปบ้าง ผมขอโทษทีนะครับผมม พอดีผมพิมพ์ในโทรศัพท์ ขอใช้ศัพท์วัยรุ่นหน่อยน้ะครับเพื่อความสะดวก ขอรับประกันเรื่องนี้ เป็นเรื่องจริง ไม่มีการตกแต่งใดๆเพิ่มเติม ผมเจอมาตอนป.6 ซึ่งมันก็ผ่านมานาน6ปีเต็มๆ แต่ผมไม่เคยลืมเลยครับ เล่าให้ฟังในก๊วนกี่ทีก็เรื่องนี้เด็ดสุด 55555 ขอเริ่มเลยน้ะครับผม เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา

ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้นป.6 ในกรุงเทพแถวๆตลาดน้อย แล้วได้ไปเข้าค่ายสักที่ในชลบุรีแล้วกันน้ะครับ วันแรกที่ผมไปถึง ก็ไม่มีอะไรมากในวันนั้น ถึงก็ช่วงเที่ยงๆบ่ายๆ ไปถึงก็ให้ไปที่หอประชุม เพื่อแจ้งเวลาในวันนั้น ว่าต้องทำอะไรบ้าง ประชุมเสร็จก็ให้ไปเก็บกระเป๋าที่เชวเตอร์ แล้วก็อาบน้ำ เพื่อออกมาทานข้าวเย็น แล้วก็ทำความรู้จักกับครูฝึกที่นั้น คืนแรกไม่มีอะไรมากครับ ขอข้ามไปวันที่2เลยน้ะครับผมม วันที่สองตื่นมาตอนตี5เพื่อเต้นแอโรบิค แล้วก้ไปอาบน้ำเตรียมทานอาหารเช้าเตรียมตัวเดินทางไกล ผมก็นั่งคุยเล่นกับเพื่อน จนถึงหมู่พวกผม (ขอบอกก่อนน้ะครับว่าหมู่ผมเป็นหมู่สุดท้ายเพราะไปแค่ป.5กับป.6เท่านั้น) พวกผมก็ลุกแล้วเดินตามๆกันไป พอเดินออกไปก็ซื้อน้ำแก้วกับไอติมเพื่อเดินไปกินไปครับ แต่แค่ถึงหน้าทางเข้าผมก็หมดเกลี้ยงซะแล้ว 5555 พอเดินไปกำลังจะปีนก้อนหินเพื่อเข้าป่า ผมเหลือบตาไปเห็นกล่องโฟมกับขนมตาล3ชิ้นวางไว้อยู่หน้าเขาลูกนึงที่สูงมาก ผมเห็นเท่านั้นแหล่ะ ผมพูดออกมาเลย "ใคร- อะไรว่ะ -แล้วไม่ยอมทิ้งดีๆ" ผมพูดแค่นั้น แล้วคำพูดนี้นี่แหล่ะที่เป้นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด พอผมพูดเสร้จ ผมก็ทิ้งแก้วกับเปลือกไอติมที่ผมกินหมดแล้วทิ้งลงถังขยะซึ่งอยู่ใกล้กับกล่องโฟมนั้นมาก ผมทิ้งเสร้จก็เดินไปสักพักนึงก็ถึงหินที่ต้องปีนขึ้นไปแล้ว เพื่อนๆทุกคนปีนเสร้จ ผมเป้นคนปีนคนสุกท้าย พอผมก้าวขาขึ้นไปแล้วกำลังจะยืนเพื่อเดินต่อ แต่มีแรงๆนึงที่เหมือนแรงจากมือคนมาพลักตรงก้นผม แล้วผมก็ล้มแล้วหันไปดู กำลังจะด่าว่าใครพลักแต่ผมหันไปมันไม่มีใครเลย แต่แรงนั้นเป็นแรงพลักจริงๆ เพราะผมพุ่งไปชนขาครูฝึก จนครูฝึกเกือบล้มทับผม ตอนนั้นผมก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าอาจจะสดุดก้ได้ เลยคุยกับเพื่อนว่า "กูว่ามีคนพลักกูจริงๆน้ะ มันเหมือนมีคนพลักจริงๆ" เพื่อนผมก้บอกว่า "คิดมากไม่มีไรหรอก" ก็เดินไปเรื่อยๆ ตามทางเดินจะมีต้นไม้ที่รูปลักษณ์ดูน่ากลัวแปลกๆมากๆ บางต้นจะเหมือนเส้นเลือดคนที่เวลากำหมัดแน่นๆแล้วจะขึ้น บางต้นก็ให้ความรู้สึกห่ดหู่ ผมก็เดินไปเรื่อยๆ จนไปเจอต้นไม้ต้นนึงที่ใหญ่มาก โดนตัดแล้ววางไว้ขว้างทางเดินพวกผมอยู่ แล้วมีสีแดงๆตรงเนื้อไม้ ตอนนั้นผมเริ่มรู้สึกแปลกๆแล้ว ผมเลยพูดกับเพื่อนๆว่า "พวก อย่าเหยียบน้ะ ยกมือไหว้แล้วข้ามเอาดีกว่า กูรู้สึกแปลกๆเหมือนประตูหน้าวัดเลย" เพื่อนผมก็ทำตามที่ผมพูดหมดน้ะครับ แต่มีเพื่อนผมคนนึงที่ตัวเตี้ย มันปีนแล้วก็ไหว้ ผมเลยบอกมันว่า "เห้ยปีนทำไม" มันเลยบอกผมว่า "กูขาสั้น ก้าวไม่พ้น" ผมก็ไม่ได้อะไร ก็เดินเล่นกับเพื่อนๆตามทางมาเฮฮากันปรกติ ทางที่ผมเดิน มันจะมีใบไม้แห้งตามตลอดทาง พวกผมเดินกันปรกติ แล้วหยุดกันเพื่อเขียนที่อจ.ให้เขียนตรงต้นไม้ต้นนั้น แต่ทุกคนหยุดแล้วผมได้ยินเสียงคนเหยียบใบไม้แห้งอีก1ก้าว พวกผมได้ยินกันทุกคน เลยหันไปดูว่าเสียงนั้นคือใคร ก็นึกขึ้นมาได้ว่าพวกผมเดินกลุ่มสุดท้าย หลังจากนั้นไม่มีใครแล้วครับ ผมเลยบอกเพื่อนๆผมว่า "เดี๋ยวพวกเดินกันอีก2ก้าวแล้วหยุดเลยน้ะ" พวกผมก็เดิน กริบ กริบ แล้วพวกผมก็ได้ยินเสียงคนเหยียบใบไม้อีกก้าวนึงกันทุกคน ตอนนั้นคือคิดแล้วว่า เสียงใครเดิน มองซ้ายมองขวาแล้วก็ไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลยยกเว้นพวกผม ทีนี้ก็เดินรีบเดินกันแต่แบบ เสียวๆสันหลังอยู่เรื่อยๆ จนรู้สึกว่าหลงกันเพราะหาป้ายบอกทางที่อจ.เอามาติดกันไม่เจอ แถวนั้นมีคนตัดต้นไม้พอดี พวกผมเลยเดินเข้าไปถามลุงเขา เพื่อนผมชื่อ ล. (ลุงครับๆ เห็นพวกนักเรียนเดินผ่านแถวนี้บ้างไหม) พอพวกผมเดินเข้าไปหาลุงนั้น ลุงเขาเงยหน้าขึ้นมา ผมเห็นหน้าลุงเขาดำเหมือนโดนเผาอย่างไงอย่างนั้นเลย แล้วตาแดงแบบ แดงเลือกเลยครับไม่มีตาดำ ตอนนั้นคือช็อคมากครับ จนเพื่อนผมเขย่าตัวผมถึงรู้สึกตัวแล้วเห็นว่าลุงเขาเป้นคนสีผิวแทนธรรมดา ผมก็คิดในใจว่า เมื่อกี้มันคืออะไรว้ะ ทำไมเห็นแบบนั้น ก็เดินไปเรื่อยๆ ในหัวก็คิดแต่ลุงคนนั้นตลอด จนเพื่อนถามว่า เมื่อกี้เจออะไรว้ะ ทำไมหน้าเหว๋อ ผมเลยบอกไปว่า เปล่า ไม่มีอะไร เพื่อไม่อยากให้พวกมันคิดมาก ก้เดินไปเรื่อยๆ จากผมเป้นคนเฮฮา ตอนนั้นผมเงียบไม่คุยกับใครเลยครับ จนถึงทางชันที่มันเป้นทางลงของป่า (ชันมากครับ แล้วเวลาลงเหมือนมันทิ้งให้วิ่งไปข้างหน้า คือเดินไม่ได้อ้ะครับ ถ้าเดินมันจะเหมือนทิ้งตัวอย่างเดียว แล้วจะมีต้นไม้ต้นนึงิยู่กลางทางให้จับแล้วค่อยลงต่อ) เพื่อนผมทุกคนลงได้ แบบไม่มีใครล้ม ผมที่น้ำหนักตอนนั่น90กว่าๆ คิดในใจว่า ต้นไม้มันจะหักมั๊ยว้ะถ้าจับมันบวกกับแรงที่เดินลงด้วยความเร้วอีกด้วย แต่ผมก้รอดได้ ไม่มีแผล ไม่ล้มอะไรเลย ตรงนั้นคือใกล้จะถึงหอพักแล้วน้ะครับ คนเลยอยู่ตรงนั้นเยอะหน่อยเพราะต้องเขียนเยอะแล้วส่งครูฝึกให้ครูให้ตรวจตรงนั้นเลย มีผญ.คนนึงเป้นเพื่อนผม เขาปวดฉี่เลยขอให้พี่เลี้ยงพาขึ้นไปฉี่หน่อยที่ไม่ค่อยมีคน ผญ.กับพี่เลี้ยงก้เดินขึ้นไปปรกติ ผมก็นั่งรออจ.ตรวจ เพื่อนผมที่ชื่อ ล. มันอยากจะวิ่งตรงทางชันตรงนั้นอีกรอบ มันเลยเดินขึ้นไป แล้วมันก็เล่นยกมือแล้วพูดกูจะลงแล้วน้า แล้วก็วิ่งลงมา แต่ที่ผมเห็นคือ หน้าอกมันเหมือนแอ่นขึ้น แล้วมันก้กลิ้งตกลงมาคิ้วแตก จังหว่ะที่ไอ้ผญ.คนนั้นมายืนกำลังจะเดินลงมาพอดี มันมองขึ้นไปแล้วมันพูดว่า "ไอ้ พลักกูทำไมว้ะสัส กูเล่นอ่อ" ผมก็บอกมันว่า "ใครพลัก" มันก็บอก "นั้นไง" ผมก็บอกอีกว่า "มันไม่ได้พลัก มันเพิ่งเดินมาถึงตอนกลิ้งลงมาแล้ว" มันก็พูดใส่อารมณ์ว่า "ไม่ใช่มันแล้วจะใคร" (แต่ที่ผมเห็นคือมันวิ่งลงมากำลังจะจับต้นไม้ที่อยู่ตรงกลางทางนั้นอยู่ แล้วมันก็เหมือนโดนพลักแบบแรงมากๆน้ะครับ ผมเห้นแบบนั้นจริงๆ แล้วมันก็โดนแบบนั้นจริงๆ) พี่เลี้ยงเลยพามันไปทำแผลที่โรงพยาบาลหรืออนามัยแถวๆนั้น ผมก็คุยกับเพื่อนในหมู่ผมว่า มันโดนพลักจริงๆกูเห็น เพื่อนผมก็บอกว่า "เออกูก็เห็น หน้าอกมันแอ่นเหมือนโดนพลักแรงเลยน้ะเว้ย" ก็คุยกันตลอดทางจนลงมาหอประชุม แล้วแยกย้ายไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร้จผมก็เดินมาหอประชุม เห็นเพื่อนผมที่ไปทำแผล นั่งเก้าอี้อยู่ตรงหน้าเวที แล้วตัวสั่นๆ หลับตา ผมเลยวิ่งเข้าไปจับตัวมันแล้วถามว่ามันเป็นอะไร แล้วมันพูดอะไรออกมาไม่รู้ ที่ไม่ใช่ภาษาไทย ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ คือไม่ใช่ภาษาที่คนเราฟังกันรู้เรื่องอ่ะครับ แต่คำที่มันพูดออกมา มันพยายามจะพูดภาษาไทยออกมาให้ผมรู้เรื่อง จับใจความได้แค่ว่า เอาะ เอาะ ผมก็เลยถามมันว่า พูดใหม่ดิ้ พูดใหม่ แล้วมันก็พลักผม มือเดียว ผมล้มลงไปนั่งแบบงงมากๆ ว่ามันเอาแรงมาจากไหน

เดี๋ยวพรุ่งนี้เย้นๆมาต่อน้ะครับ ผมง่วงไม่ไหวแล้ววว