สวัสดีครับ
เรื่องมีอยู่ว่า…ผมได้เจอเธอจากการไปส่งน้องครับ จึงแอดเฟสบุ๊คและคุยกัน จนถึงเวลาสักพัก ผมก็เริ่มชอบเธอ และในขณะเดียวกันก็รู้เรื่องว่า เธอกับแฟนเก่าเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มแก๊งเดียวกันครับ ไปไหนต่อไหนด้วยกัน ตามประสาเพื่อน…(ซึ่งเธอได้บอกผมไว้บ้างแล้วสำหรับเรื่องนี้…แต่ตอนนั้นผมยังมองว่ามันเรื่องเล็ก) แต่พอมาเจอกับตา…พูดไม่ออกเลยครับ เหมือนเดินเข้ามาหา ทางเดินที่มีหนามเต็มไปหมด… ช่วงเวลานั้น ถ้าเป็นตัวผมเมื่อก่อนผมคงถอยออกห่างหรือไปแล้ว แต่ตัวผมเดินมาไกลแล้ว…เดินออกมาไม่ทันแล้ว
เวลาผ่านไป…ผมก็เดินมาเรื่อยๆ มีทุกข์บ้าง เจ็บบ้าง ปนๆกันไป ซึ่งสิ่งเดียวที่ทำให้ผมอยู่ได้ คือ เธอก็ชอบผมเหมือนกัน เอาใจใส่ผม ถามผมว่าโอเคมั้ย เอาเป็นว่าเธอแคร์ผมมากพอดู มันเหมือนนักมวยที่ออกไปชก พอจบยกก็มีโค๊ชคอยบัฟให้ มีแรงชกต่อ แต่ก็ไม่รู้จะโดนน๊อคตอนไหน… ยกนี้หรือยกหน้าก็ไม่รู้
จนวันนึงผมรู้สึก…ว่าตัวผมรับความรู้สึกนี้ไม่ไหวแล้ว อดีตของผมไม่เคยเจอเรื่องราวแบบนี้
เช้าวันหนึ่งเธอไลน์มาบอกผมว่า เธอไม่อยากให้ผมหายไป ผมจีบเธอติดแล้วน่ะ (ซึ่งเป็นคำพูดที่ทำให้ใจผม มีแรงขึ้นอีกครั้งเพราะเธอเคยบอกผมว่าเธอ
ไม่อยากรีบคบใคร อยากดูไปนานๆ ถึงจะรู้สึกดีกับผมก็ตาม) เย็นวันนั้นผมก็ขอเธอคบครับ..
และเราก็จึงคุยเรื่องแฟนเก่าของเธอกัน เค้าคบกันราวๆ1ปีกว่าๆ เธอกับเขาเป็นคนขยันทำงาน ในช่วงขณะเรียน พวกเค้าเรียนขณะสื่อสารมวลชนครับ เลยออกไปรับงานพิเศษด้วยกันบ่อยๆ จึงผ่านความลำบากด้วยกันมาพอสมควร
ซึ่งผมก็ถามทำไมถึงเลิกกันหละ…ซึ่งเธอบอก ระหว่างที่เธอและเขาคบกับ เขาไม่ดูแลเธอเลย ญาติผู้ใหญ่ต่างไม่อยากให้เค้าคบกัน เธอจึงเหนื่อยและขอเดินออกมาเป็นเพื่อนกันแทน เป็นเวลา 2 ปีแล้ว ซึ่งเธอก็มีเปิดใจคบกับอื่นบ้าง บางคนก็รับเรื่องที่เธอกับแฟนเก่าเป็นเพื่อนในกลุ่มกันไม่ได้ ก็เลือกเดินออกไปจากชีวิตเธอ แต่ผมเดินมาจนถึงเส้นชัยแล้ว ถ้าเป็นหนังละครหลังข่าว คงอวสานไปแล้ว "แต่ชีวิตจริงกลับไม่เป็นเหมือนในละคร"
ผมถามตัวเองหลายครั้ง…ว่าจะทนกับเรื่องเหล่านี้ได้นานแค่ไหน ถึงเมื่อไหร่ ผมหวังเล็กๆว่าสักวัน แฟนเก่าเค้าจะเจอคนใหม่และออกห่างจากเธอ แต่เขากับเลือกที่จะรอ บอกกับแฟนผมว่า ถ้าผมทำให้เธอเสียใจ กลับมาหาเขาได้เสมอ… ซึ่งผมก็บอกมันไม่โอเคมั้ง เพราะมันก็ไม่ต่างไปผูกมัดเขาและเธอ แต่เธอก็ค้านมาเบาๆว่า เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่มุมมองนะ… ผมก็ไม่เถียงต่อและ ซึ่งมุมมองผม รู้ว่า ผช.มันยังรออยู่
เรื่องนี้……ผมไม่กล้าที่จะปรึกษาใครเลย ใครๆก็คงจะให้ผมเลิกและออกมาเถอะทำร้ายตัวเองทำไม ผมจึงอยากทราบว่าเพื่อนๆมีมุมมองแบบไหนกันบ้างครับ
"เจ็บแต่ก็รัก"
แฟนผมกับแฟนเก่าเค้าเป็นเพื่อนในกลุ่มเพื่อนสนิทกัน เจอกันคุยกันไปไหนด้วยกัน ผญ.ไม่คิดกลับไปหา แต่ตัวแฟนเก่า ยังรอ…
เรื่องมีอยู่ว่า…ผมได้เจอเธอจากการไปส่งน้องครับ จึงแอดเฟสบุ๊คและคุยกัน จนถึงเวลาสักพัก ผมก็เริ่มชอบเธอ และในขณะเดียวกันก็รู้เรื่องว่า เธอกับแฟนเก่าเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มแก๊งเดียวกันครับ ไปไหนต่อไหนด้วยกัน ตามประสาเพื่อน…(ซึ่งเธอได้บอกผมไว้บ้างแล้วสำหรับเรื่องนี้…แต่ตอนนั้นผมยังมองว่ามันเรื่องเล็ก) แต่พอมาเจอกับตา…พูดไม่ออกเลยครับ เหมือนเดินเข้ามาหา ทางเดินที่มีหนามเต็มไปหมด… ช่วงเวลานั้น ถ้าเป็นตัวผมเมื่อก่อนผมคงถอยออกห่างหรือไปแล้ว แต่ตัวผมเดินมาไกลแล้ว…เดินออกมาไม่ทันแล้ว
เวลาผ่านไป…ผมก็เดินมาเรื่อยๆ มีทุกข์บ้าง เจ็บบ้าง ปนๆกันไป ซึ่งสิ่งเดียวที่ทำให้ผมอยู่ได้ คือ เธอก็ชอบผมเหมือนกัน เอาใจใส่ผม ถามผมว่าโอเคมั้ย เอาเป็นว่าเธอแคร์ผมมากพอดู มันเหมือนนักมวยที่ออกไปชก พอจบยกก็มีโค๊ชคอยบัฟให้ มีแรงชกต่อ แต่ก็ไม่รู้จะโดนน๊อคตอนไหน… ยกนี้หรือยกหน้าก็ไม่รู้
จนวันนึงผมรู้สึก…ว่าตัวผมรับความรู้สึกนี้ไม่ไหวแล้ว อดีตของผมไม่เคยเจอเรื่องราวแบบนี้
เช้าวันหนึ่งเธอไลน์มาบอกผมว่า เธอไม่อยากให้ผมหายไป ผมจีบเธอติดแล้วน่ะ (ซึ่งเป็นคำพูดที่ทำให้ใจผม มีแรงขึ้นอีกครั้งเพราะเธอเคยบอกผมว่าเธอ
ไม่อยากรีบคบใคร อยากดูไปนานๆ ถึงจะรู้สึกดีกับผมก็ตาม) เย็นวันนั้นผมก็ขอเธอคบครับ..
และเราก็จึงคุยเรื่องแฟนเก่าของเธอกัน เค้าคบกันราวๆ1ปีกว่าๆ เธอกับเขาเป็นคนขยันทำงาน ในช่วงขณะเรียน พวกเค้าเรียนขณะสื่อสารมวลชนครับ เลยออกไปรับงานพิเศษด้วยกันบ่อยๆ จึงผ่านความลำบากด้วยกันมาพอสมควร
ซึ่งผมก็ถามทำไมถึงเลิกกันหละ…ซึ่งเธอบอก ระหว่างที่เธอและเขาคบกับ เขาไม่ดูแลเธอเลย ญาติผู้ใหญ่ต่างไม่อยากให้เค้าคบกัน เธอจึงเหนื่อยและขอเดินออกมาเป็นเพื่อนกันแทน เป็นเวลา 2 ปีแล้ว ซึ่งเธอก็มีเปิดใจคบกับอื่นบ้าง บางคนก็รับเรื่องที่เธอกับแฟนเก่าเป็นเพื่อนในกลุ่มกันไม่ได้ ก็เลือกเดินออกไปจากชีวิตเธอ แต่ผมเดินมาจนถึงเส้นชัยแล้ว ถ้าเป็นหนังละครหลังข่าว คงอวสานไปแล้ว "แต่ชีวิตจริงกลับไม่เป็นเหมือนในละคร"
ผมถามตัวเองหลายครั้ง…ว่าจะทนกับเรื่องเหล่านี้ได้นานแค่ไหน ถึงเมื่อไหร่ ผมหวังเล็กๆว่าสักวัน แฟนเก่าเค้าจะเจอคนใหม่และออกห่างจากเธอ แต่เขากับเลือกที่จะรอ บอกกับแฟนผมว่า ถ้าผมทำให้เธอเสียใจ กลับมาหาเขาได้เสมอ… ซึ่งผมก็บอกมันไม่โอเคมั้ง เพราะมันก็ไม่ต่างไปผูกมัดเขาและเธอ แต่เธอก็ค้านมาเบาๆว่า เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่มุมมองนะ… ผมก็ไม่เถียงต่อและ ซึ่งมุมมองผม รู้ว่า ผช.มันยังรออยู่
เรื่องนี้……ผมไม่กล้าที่จะปรึกษาใครเลย ใครๆก็คงจะให้ผมเลิกและออกมาเถอะทำร้ายตัวเองทำไม ผมจึงอยากทราบว่าเพื่อนๆมีมุมมองแบบไหนกันบ้างครับ
"เจ็บแต่ก็รัก"