บทนำสู่ฉากสุดท้าย ของซีรี่ส์สุดล้ำ " W Two Worlds "

 


(interpreted from dramabeans recap site)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://www.dramabeans.com/2016/09/w-two-worlds-episode-15/comment-page-2/#comments

โอ๊ยย...นี่คือจะจบแล้วจริงๆใช่ไหม?! โหดร้ายจัง!...แต่ก็นับเป็นบทนำสู่ตอนจบที่ดีนะ กับนายหมาบ้า(crazy dog) ที่ทำหน้าที่เป็นavatar ของพวกเราคนดู ในฐานะที่ขึ้นเรือลำเดียวกันมาถึงตอนจบนี้ ฉันในตอนนี้รู้สึกเหมือนเครซี่ด็อกเลย คือทั้งตื่นเต้นและก็กลัวในเวลาเดียวกัน และภาวนาให้คนเขียนทำในสิ่งที่ถูกต้องด้วยเถอะ

ความน่าตะลึงพรึงเพริดจากตอนก่อนหน้านี้ทำให้ฉันคาดหวังไว้สูงทีเดียว สำหรับบทอวสานของเรื่องนี้ ยังดีที่ยังมีเวลาเป็นสัปดาห์ที่จะเตรียมใจกันล่ะนะ... ฉันคงดีใจมาก ถ้าเรื่องจบอย่างแฮปปี้และสมเหตุสมผล (เผื่อให้ซูบงด้วย ไม่งั้นไม่ขอนับนะ)

ความจริงที่ว่า ในตอนที่ผ่านมา ได้รวมเหตุการณ์ร้ายๆ ทั้งการจับกุม การหย่าร้าง การพลัดพรากและความตายทำให้ฉันมั่นใจว่า มันจะออกมาแฮปปี้เอนดิ้งแน่ๆ...ฉันฝากความหวังไว้ที่ยอนจู เพราะฉันมั่นใจว่า ทั้งพ่อและชอลจะแข่งกันเสียสละ เพื่อให้อีกฝ่ายได้มีแฮปปี้เอนดิ้งร่วมกับเธอ..เธอต้องยืนยันจำนงว่าเธอจะไม่ยอมมีความสุขครึ่งๆกลางๆโดยทิ้งใครคนใดคนหนึ่งไป

ฉันเข้าใจเจตนาของคังชอล แม้นั่นจะทำให้ฉันเจ็บปวด...พระเอกจะไม่เป็นพระเอกถ้าเขาพูดออกมาว่า "โอเค นายตายไปซะ แล้วฉันจะได้ครองสุขตลอดไปกับลูกสาวของนาย" ...ถูกแล้วที่ชอลคิดว่า แบบนั้นไม่ใช่ความสุขที่ยอนจูต้องการ หากพวกเขาปล่อยให้พ่อตายอย่างปิศาจอยู่ในโลกการ์ตูน

พอก็อยากใช้โอกาสนี้ในการไถ่ความผิดด้วยการเสียสละตัวเอง เพราะเขามีชนักติดตัวมากเหลือเกิน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมจิตฆาตกรในร่างของตนได้ ไม่อยากเชื่อว่า สิ่งร้ายๆที่เกิดขึ้นมาจากการตัดสินใจมอบหน้าให้คนร้าย ...แต่ในขณะเดียวกัน การที่ได้เห็นคนร้ายกลับมามีบทบาทอีก กลับกลายเป็นสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่นับว่าเจ๋งมาก เพราะนี่ไม่ใช่การต่อสู้อย่างประจันหน้ากันระหว่างฮีโร่กับผู้ร้าย แต่ทั้งสองฝ่ายต่างถูกเล่นด้วยชะตากรรมและทางที่ต้องเลือก

ฉันชอบฉากที่พระนางกลับมาเจอกันในศาลมากๆ เพราะไม่คาดคิดว่าได้เห็นชอลในสภาพโดน(คนรัก)ทิ้ง..คำถามผุดขึ้นทันทีเลยว่า ทำไมเธอไม่รีบมาหาชอล หรือเธอจะทิ้งเขาเสียแล้ว...ฉันรู้สึกแย่ไปกับชอลและพ่อที่ต้องทนทุกข์เป็นปีๆ แต่ในขณะเดียวกัน ก็คิดขึ้นมาว่า..ก็ดี...ที่ชอลจะได้เป็นฝ่ายรอ และลิ้มรสความอาดูรเหมือนที่เธอเคยได้รับบ้าง...เป็นโอกาสที่เขาจะได้ตามเท่าทันความรักที่มีต่อยอนจูโดยไม่ต้องพึ่งพาจูบเพื่อจินตนาการความรู้สึอันแฝงความอยากเอาชนะ)... ครั้งนี้ความรู้สึกที่เขามีไม่ใช่สิ่งใหม่ ไม่ต้องมาคอยมโนว่าความรู้สึกของคังชอลที่มีต่อยอนจูนั้นเป็นแบบไหน.. เขาแค่รู้สึกคิดถึงเธอ และนั่นเป็นความรู้สึกของเขาเองจริงๆ ....ฉันอดคิดไม่ได้ว่า คังชอลที่กำหนดตอนจบของการ์ตูนจากการที่เขาเหนื่อยกับบทบาทของฮีโร่ และอยากจะมีชีวิตธรรมดากับโอยอนจู ช่างแตกต่างกับคังชอลที่เคยโดดสะพานเพราะท้อกับชีวิต นั่นเพราะเขามีเธอ...เธอเป็นเหตุผลในการมีชีวิตและต่อสู้อย่างไม่ท้อของเขานั่นเอง

ฉันขอเชื่อว่า ด้วยแรงมุ่งมั่นอันแรงกล้า จะดลให้เกิดสิ่งดีๆ ตามที่เขาปรารถนา...



ในตอนนี้เราได้เห็น ตัวละครหลายตัวได้ฉีกกรอบคาแรคเตอร์ของตัวเองออกมา

เราได้เห็นความกล้าหาญของซูบง ผู้ที่มักตื่นกลัวอยู่ตลอดเวลา

ได้เห็นการตัดสินใจอันแน่วแน่และการเสียสละของพ่อ ผู้ไม่เคยสู้เผชิญกับปัญหา

ได้เห็นโซฮี ที่เคยผูกชีวิตไว้กับบทนางเอกของคังชอล ได้เลือกหนทาง แล้วก้าวต่อไปข้างหน้าด้วยตัวเธอเอง

และ คังชอล ผู้ไม่ยอมแพ้ต่อลิขิตชะตาและไม่หวั่นแม้กฏเกณฑ์ใดๆ

สุดท้ายเราได้เห็น พ่อ เรียกตัวเองว่า "ปิศาจ" ซึ่งนั่นเป็นคำ ที่เขาเคยใช้เรียกชอลอย่างรังเกียจเดียจฉันท์...

และในที่สุดแล้ว เมื่อทั้งชอล และพ่อ ไม่สามารถสร้าง แฮปปี้เอนดิ้งได้...ยอนจู ที่เป็นกุญแจชีวิตของคังชอลจะสามารถทำได้สำเร็จหรือไม่ และเธอจะทำอย่างไร....มาลุ้นไปด้วยกันค่ะ