นึกย้อนไป ในวันเก่าก่อน ราวๆ เกือบ 20 ปีที่แล้ว
ตอนนั้นผมคือ เด็กน้อยคนหนึ่ง ที่หนีความจนอย่างพี่โน๊ส
เข้าไปพึ่งพาอาศัยวัด เพื่อที่จะแบ่งเบาภาระของแม่
มีพระอาจารย์เจ้าอาวาสในวัดส่งเสียเลี้ยงดูค่าเล่าเรียน
ตื่นเช้าก็เดินตามหลังพระ ถือปิ่นโต จนสุดสายการบิน
กลับมาถึงวัด ก็รีบวิ่งไปอาบน้ำและก็มาทานอาหารเช้า
ที่พระท่านแบ่งปันให้กินพร้อมกัน เพื่อที่จะไป โรงเรียนให้ทัน 8 โมงเช้า
โรงเรียนอยู่ตรงกันข้ามกับวัดจึงไม่ไกลนัก แค่ข้ามถนน
ตกเย็น ตกค่ำ อยู่อย่างลำพัง และวังเวง ในห้องประชาสัมพันธ์ ท้ายๆโบสถ์ของวัด
เป็นที่นอนเดี่ยว แคร่ไม้แข็งๆ ที่ปลดประจำการจากการทำหน้าที่เป็นที่พักศพ
ผมนอนในผ้าห่มแบบมิดชิด ภายในโบสที่มีอัฐิผู้ล่วงลับ มากมายรายล้อม
เป็นเรื่องที่น่ากลัว และวังเวง จนไม่อยากออกจากผ้าห่มจนรุ่งสาง
มีเครื่องเล่นซีดีต่อกับหน้าจอทีวี ที่ถูกบริจาคมาให้ทางวัด
เพื่อเปิดธรรมะ ในยามเช้า แต่กลางคืนมันจะเป็นของผม
แผ่นเดี่ยว 1 นี่หล่ะ เป็นเพื่อนแก้เหงา มีแผ่นเดียว
ที่เหลือเป็น CD ธรรมะ จำได้เลย เพราะดูวนๆอยู่แผ่นเดียวนี่ร่ะ แจ๊ปๆ อ่ะ
ในทุกครั้งที่เหงา ที่กลัว ก็จะเปิดฟัง มันก่อให้เกิดความผูกพัน
ความผูกพัน ณ จุดๆนี้หล่ะ ทำให้เด็กคนนี้ อยากพบเจอคนที่ชื่อว่า "โน้ส อุดม แต้พานิช"
อยากมีโอกาสได้ไปนั่งหน้าเวที เพื่อที่จะดูพี่พูด
ความผูกพันกลายเป็นความหวัง หวังที่จะได้ดูเดี่ยวสดๆ สักครั้งนึงในชีวิต
ก็ไม่เคยบ้าดาราศิลปินอะไร แต่สำหรับคนๆนี้ ต้องเจอ ต้องสัมผัส ตัวจริงให้ได้สักครั้ง
ถ้ามีโอกาสจะขึ้นไปกรุงเทพให้ได้เลย
และวันหนึ่งเมื่อโตขึ้น เด็กวัยหนุ่มคนนึง เรียนจบ ปวส.
ด้วยฐานะทางบ้านไม่ค่อยจะดีนัก จึงไม่ได้เรียนต่อ
กลับไปอยู่บ้านทำงานบ้านอยู่ช่วงหนึ่ง พี่สาวชวนไปทำงานที่กรุงเทพ (ผมเป็นคนจังหวัดสตูล)
เพราะเขามีคนรู้จักที่นั่น ต้องบอกนิดนึงว่า ผมออกจากบ้านไปตั้งแต่ 5-6 ขวบ
พี่สาวหรือคนที่บ้านจะเป็นยังไง ไปไหน ไปรู้จักกับใครตอนไหน ไม่ค่อยทราบข่าว
และนี่มันคือโอกาสที่แสนจะสุดตื่นเต้นในชีวิต
(ขอรวบรัดตัดตอน)
ปีที่ได้ก้าวย่างลงบนถนนคนเดินในกรุงเทพ คือปี พศ. 2010
วันเวลาผ่านไป การงาน การเงิน เริ่มพอมี พอกิน ตามสถานะทางเศรษฐกิจ
และวันหนึ่งก็ได้มีโอกาสไปหาถึงร้านด้วยครั้งนึง เมื่อ 27 กุมภาพันธ์ 2559 แต่ม่ายเจออออ
อ้างอิง:
http://pantip.com/topic/34847087
แถมโลเคชั่นบ้านจน
แต่ทุกวันนี้แม่ผมสู่ระดับประเทศแล้วครับ
https://goo.gl/maps/DcFgRjXp1hA2
จากเด็กหนีความยากจนคนหนึ่ง เมื่ออดีต ถึง คนที่ชื่อว่า "โน้ส อุดม แต้พานิช "
ตอนนั้นผมคือ เด็กน้อยคนหนึ่ง ที่หนีความจนอย่างพี่โน๊ส
เข้าไปพึ่งพาอาศัยวัด เพื่อที่จะแบ่งเบาภาระของแม่
มีพระอาจารย์เจ้าอาวาสในวัดส่งเสียเลี้ยงดูค่าเล่าเรียน
ตื่นเช้าก็เดินตามหลังพระ ถือปิ่นโต จนสุดสายการบิน
กลับมาถึงวัด ก็รีบวิ่งไปอาบน้ำและก็มาทานอาหารเช้า
ที่พระท่านแบ่งปันให้กินพร้อมกัน เพื่อที่จะไป โรงเรียนให้ทัน 8 โมงเช้า
โรงเรียนอยู่ตรงกันข้ามกับวัดจึงไม่ไกลนัก แค่ข้ามถนน
ตกเย็น ตกค่ำ อยู่อย่างลำพัง และวังเวง ในห้องประชาสัมพันธ์ ท้ายๆโบสถ์ของวัด
เป็นที่นอนเดี่ยว แคร่ไม้แข็งๆ ที่ปลดประจำการจากการทำหน้าที่เป็นที่พักศพ
ผมนอนในผ้าห่มแบบมิดชิด ภายในโบสที่มีอัฐิผู้ล่วงลับ มากมายรายล้อม
เป็นเรื่องที่น่ากลัว และวังเวง จนไม่อยากออกจากผ้าห่มจนรุ่งสาง
มีเครื่องเล่นซีดีต่อกับหน้าจอทีวี ที่ถูกบริจาคมาให้ทางวัด
เพื่อเปิดธรรมะ ในยามเช้า แต่กลางคืนมันจะเป็นของผม
แผ่นเดี่ยว 1 นี่หล่ะ เป็นเพื่อนแก้เหงา มีแผ่นเดียว
ที่เหลือเป็น CD ธรรมะ จำได้เลย เพราะดูวนๆอยู่แผ่นเดียวนี่ร่ะ แจ๊ปๆ อ่ะ
ในทุกครั้งที่เหงา ที่กลัว ก็จะเปิดฟัง มันก่อให้เกิดความผูกพัน
ความผูกพัน ณ จุดๆนี้หล่ะ ทำให้เด็กคนนี้ อยากพบเจอคนที่ชื่อว่า "โน้ส อุดม แต้พานิช"
อยากมีโอกาสได้ไปนั่งหน้าเวที เพื่อที่จะดูพี่พูด
ความผูกพันกลายเป็นความหวัง หวังที่จะได้ดูเดี่ยวสดๆ สักครั้งนึงในชีวิต
ก็ไม่เคยบ้าดาราศิลปินอะไร แต่สำหรับคนๆนี้ ต้องเจอ ต้องสัมผัส ตัวจริงให้ได้สักครั้ง
ถ้ามีโอกาสจะขึ้นไปกรุงเทพให้ได้เลย
และวันหนึ่งเมื่อโตขึ้น เด็กวัยหนุ่มคนนึง เรียนจบ ปวส.
ด้วยฐานะทางบ้านไม่ค่อยจะดีนัก จึงไม่ได้เรียนต่อ
กลับไปอยู่บ้านทำงานบ้านอยู่ช่วงหนึ่ง พี่สาวชวนไปทำงานที่กรุงเทพ (ผมเป็นคนจังหวัดสตูล)
เพราะเขามีคนรู้จักที่นั่น ต้องบอกนิดนึงว่า ผมออกจากบ้านไปตั้งแต่ 5-6 ขวบ
พี่สาวหรือคนที่บ้านจะเป็นยังไง ไปไหน ไปรู้จักกับใครตอนไหน ไม่ค่อยทราบข่าว
และนี่มันคือโอกาสที่แสนจะสุดตื่นเต้นในชีวิต
(ขอรวบรัดตัดตอน)
ปีที่ได้ก้าวย่างลงบนถนนคนเดินในกรุงเทพ คือปี พศ. 2010
วันเวลาผ่านไป การงาน การเงิน เริ่มพอมี พอกิน ตามสถานะทางเศรษฐกิจ
และวันหนึ่งก็ได้มีโอกาสไปหาถึงร้านด้วยครั้งนึง เมื่อ 27 กุมภาพันธ์ 2559 แต่ม่ายเจออออ
อ้างอิง: http://pantip.com/topic/34847087
นานแล้วนะครับ ตอนนั้นไม่ไม่แน่ใจว่าปีไหน คงจะประมาณปี 2538-2540 อายุก็ราวๆ 7-9 ขวบ ตอนนี้ 27 ละครับ
แล้วเจอกันนะครับพี่
แถมโลเคชั่นบ้านจน
แต่ทุกวันนี้แม่ผมสู่ระดับประเทศแล้วครับ
https://goo.gl/maps/DcFgRjXp1hA2