ชีวิตของผมในโรงเรียน [ อยากให้เข้ามาอ่านกันเยอะๆครับเพราะผมคิดว่ามันอาจทำให้เราเห็นอะไรได้หลายๆอย่าง ]

สวัสดีชาวพันทิปทุกๆคนครับ นี่คือกระทู้แรกของผมครับ จะมาระบายเรื่องกับการเป็นหัวหน้าห้อง เชื่อว่าคนที่เป็นหัวหน้าห้องหลายๆคนน่าจะโดนมาแบบผมครับ คือ ไม่มีใครอยากจะเป็น จึงโยนมาที่ผมแล้วครูก็ขอร้องผมจึงจำเป็นก็ต้องเป็น จึงจำใจเป็นมาแล้วปีนี้เข้าสู่ปีที่3 ตอนนี้ผมเรียนอยู่รร. หนึ่งชั้น ม.3 ในเชียงใหม่ เริ่มเรื่องเลยครับ...... หน้าที่ของหัวหน้าก็คือการดูแลเพื่อนในห้อง ช่วยคุณครู ทำนู่นทำนี่มากกว่าคนอื่นเขาครับ ตอนม.1เอาจริงๆแล้วเพื่อนๆในห้องไม่ค่อยเผยนิสัยอันแท้จริงออกมาครับ ตอนม.1นี่ทำเวรทุกวันครับ ทุกรร. ก็จะมีเวรประจำห้องทุกวัน แต่ ห้องผมนี่คือ มีเวรให้มำทุกวัน แต่เพื่อนไม่ทำ ผมก็โดนด่า ผมจึงต้องทำเวรเองทุกๆวัน คนเดียว กับขยะที่เพื่อนทิ้งวิ้งเป็นกอง พระเอกมั้ยหล่ะ ครับ ท่านผู้ชม ทำทุกวันประมาณว่าทำวนไปค่ะ นั่นแหละ แต่พอเริ่มขึ้นม.2เพื่อนแต่ละคนก็เริ่มเผยนิสัยที่แท้จริงออกมา และเปิดเทอมวันแรกแต่ละวิชาก็จะไม่มีหนังสือต้องไปยกมา เพื่อนๆผู้แสนดีทั้งหลายก็เงียบเมื่อครูถามว่าใครจะไปยกหนังสือ ทุกคนกริบผมจึงต้องไปยกตลอดเกือบทุกวิชา ผมก็เคยบอกครูหลายคนแล้วว่าผมไปยกมาหลายวิชาแล้วเอาคนอื่นมายกบ้าง ครูก็บอกว่า น้ำหนักจะได้ลด เหอะ -..- และครูประจำชั้นม.2ของผมเป็นครูที่ชอบใช้เด็กมากๆ อะไรไม่ได้ดั่งใจตัวเองก็จะด่าๆๆๆๆๆๆๆๆอย่สงงู้นอย่างงี้ ขี้แซะอีกต่างหากครับ มีวันๆวันหนึ่งที่โรงเรียนจะมีงานครูเลยให้ผมมาทำห้องจัดห้องจัดของแต่งนู่นแต่งนี่เยอะแยะมากมายทำตั้งแต่4โมงเย็น ถึง ทุ่มกว่าๆ ครูโกโฮมตั้งแต่5โมงละครับ ที่เหลือก็ผม โอ้ววววชีวิต อีกอย่างนึงที่ครูชอบใช่ก็คือใช้ผมไปซื้อกับข้าวที่โรงอาร ประดุจดั่งนึงว่าครูไม่มีขา กินเสร็จใช้ผมล้างจานอีกอู้วววว ดีไม่ให้ป้อนข้าวด้วย55555 ผมก็เริ่มมีความกดดันและลำคาน ความกดดันของผมเหมือนกับการเป่าลูกโป่งที่ไม่รู้ว่าจะโดนแรงดันแล้วโบ้มเมื่อไหร่
เวลาครูคนไหนไม่มา เพื่อนทุกคนก็มาทำผมว่า ครูไปไหน?  หรือบางคาบ ครูอาจเข้าสาย เพื่อนก็จะเดินมาถาม ครูมาหรึป่าว ครูสอนหรึป่าว คือผมก็ไม่ได้รอบรู้อะไรมากมายขนาดนั้นไม่มีญาติฝ่ายไหนเป็นญาติกับครูที่สอนนะครับ55555 หรือบางทีอะไรต่างๆนาๆเกี่ยวกับรร.  ไม่ว่าจะเป็นการสอบ ผอ.  ไม่อยู่ กิจกรรม เพื่อนก็มาถามผม ซึ่ง ผมก็ไม่รู้ไง ผมก็เลยบอกไปว่า ไม่รู้ ก็โดนเพื่อนด่า ทำปากบึนใส่อีก ชีวิตผมนี่5555555 แล้วก็อีกอย่าง เวลาครูสั่งงานครูจะหาคนเอาสมุดไปส่ง เอางานไปส่ง งานนี้ก็ไม่พ้นผมอีก มีครึ้งนึงหนักสุดของผม ต้อง แบก สมุด 4 วิชา ไปส่ง 4ตึก เพื่อนรวมกับผมมี50คน สรุปสมุดผมต้องแบก ไปส่งทั้ง4ตึก คือ 200!!!!!!เล่ม เพื่อนทุกคนก็รู้ และก็เห็นกระเป๋าผมตุงและเต็มด้วยสมุด และซิบปริออกมา เพื่อนก็เห็นเดินผ่านมา พร้อมกับ กำลังใจที่แสนดีมาก สู้ๆนะแกร ผมก็ไม่ได้พูดไรแล้วก็เดินผ่านเพื่อนคนนั้นไปแบบเหมือนมันไม่ดีอยู่บนโลกนี้ เดินไปซักแปปเจอเพื่อนอีกคน คนนี้แบบสุดๆจริง เห้ยแกแบกอะไรมาเยอะแยะอะ คือในใจผมไอ่ห่าก็อยู่ห้องเดียวกับกูไม่รู้เลยหรึไงว่าครูให้กูมาส่งงานให้ ยังยื่นสมุดแล้วบอกว่าฝากส่งหน่อยนะอยู่เลย....... แล้วก็พูดให้กำลังใจแบบแสนดีมากๆ สู้ๆนะแกร ผมเริ่มปวดแขนแล้วกับสมุด200เล่มที่แบกในมือและหลังและกระเป๋าผ้า ผมเลยบอกเพื่อนว่า เออช่วยถือหน่อยได้เปล่ามันหนักอะ ......  เพื่อนตอบไม่ได้อะเรารีบกลับบ้าน ในใจผมคือ เออเด็กดีจังเลยอะ และแล้ววันนั้นผมก็ไปส่งสมุด200ครบหมด ก่อนกลับบ้าน เห็นเพื่อนที่บอกว่ารีบกลับบ้านนั่ง-น้ำปั่นกับฝูงเพื่อนที่ยิ้มหน้าตาเบิกบาน กับผองเพื่อน. ผมจึงเข้าไปทักทายด้วยไมตรีอันแสนดีกับเพื่อนคนนั้น เพื่อนผมมันก็หน้าเหว๋อเล็กน้อยผมจึงถามไปว่า อ่าวรีบกลับบ้านไม่ใช่เหรอ เพื่อนก็ตอบอ้อพ่อยังมาไม่ถึงอะ  ในใจนี่คือ...อ่าวไหนบอกว่ารีบกลับบ้าน สันดา... และวันนั้นกลับบ้านไปผมจึงไปคิดว่าเพื่อนอีก49คนเห็นกูเป็นหัวหน้าอยู่หรึป่าว เห็นค่ากูหรึป่าว หรือว่า เคยคิดจะช่วยผมบ้างไหม ผมจึงเสียใจมากๆจริงๆ แล้วผมก็ไปร้องให้ที่ห้องน้ำแบบหนักมากกกกกกกก เป็นใครก็ต้องแอบเสียใจแหละ เพื่อน49คนในห้องรู้ทั้งรู้ว่าme ต้องไปส่งแต่ไม่มีเพื่อนคนไหนเลยที่จะช่วยแม้แต่เพื่อนสนิทของผมเอง.   นี่คือเรื่องราวเล็กๆน้อยๆของผม จริงๆนะ55555 ถ้ามีคนมาอ่านผมจะมาต่ออีกหลายๆเรื่องครัช ^^