ผมคนที่มีเกือบทุกอย่างแต่ไม่มีอะไรเลยแม้แต่อิสระทางความคิด

คือครอบครัวผมมีพี่น้องด้วยกันสองคนผมเป็นน้องคนเล็กคือชีวิตผมเหมือนถูกกำหนดมาให้อยู่ในกรอบมาตั้งแต่เด็กเล่นสนามเด็กเล่นเล่นฟุตบอลเล่นอะไรไปเรื่อยตามประสาเด็กแม่ก็มาขีดกรอบให้อย่ากลับบ้านเกินห้าโมงถ้ากลับเกินต้แงโดนตี(ทั้งที่โรงเรียนอยู่ห่างจากบ้านแค่สามสิบเมตร พอโตขึ้นมาขอลัดไปที่เรียนมหาลัยเลยซึ่งมันคือช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับผมมันเป็นชีวิตที่ไร้กรอบจากพ่อแม่แต่ก็ยังไม่พ้นพี่อยู่ดีคือเวลาเอารูปไปเที่ยวลงก็บ่นก็ด่าว่าไม่อ่านสือมัวแต่เอาตังไปเที่ยวกับเพื่อนซึ่งด่าคนเดีววไม่พอโทรบอกแม่มาด่าซ้ำอีกพอเรียนจบผมก็สมัครทหารที่ผ่อนผันไว้เป็นทหารหกเดือนปลดออกมาตั้งแต้ดือนเมษาซึ่งผ่านมาแค่สี่ห้าเดือนอยู่ช่วงเวลานี้คือช่วยพ่อกับแม่ทำไร่อยู่บ้านและก่ออ่านสือสอบด้วยสอบไปหลายที่ก็สอบไท่ติดเพราะการเรียนผมแค่กลางๆ ครับรรัวผมก็หางานมาป้อนตลอดเลยโน่นมีสอบนี่มีสอบ ด่าอีกว่าที่สอบไม่ติดเพราะกินเหล้ากับเพื่อนชอบด่าเะื่อนผมว่าชอบชวนผมกินเหล้าผมเบื่อนะเมื่อไหร่ชีวิตจะเป็นของผมพอผมพูดด้วยเหตุผลก็หาว่าเถียงเถียงไม่ได้ก็ร้องไห้ความดันขึ้นเวลาผมอยู่ในห้องก็แอบดูว่าผมจะเล่นเกมหรืออ่านสือผมว่าห้องมันคือสถานที่ส่วนตัวมันเกินไปที่จะมาทำอย่างนี้ผมก็อยากจะบอกว่าผมโตแล้วจะทำอะไรผมคิดได้คือทำไมไม่ให้ผมตัดสินใจเองอายุผม25ปีนี้ละทำเหมือนผมเป็นเด็กขนาดโตแล้วเข้าบ้านเกินสองทุ่มต้องโทรตามถึงบ้านต้องด่าก่อนถามเหตุผล ฐานะทางบ้านก็ไม่รวยปต่ก็ไม่จนพ่อแม่หามาให้หมดทุกอย่าง แต่ผมคิดว่าผมเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลย ว่างเปล่าทั้งหมดแม้แต่ความคิด