เหนื่อยกับชีวิต ท้อมาก

เราเหนื่อยมาก เราไม่โอเคกับอะไรทั้งนั้น เราเหนื่อย ทุกคนมักจะทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดอ้อมๆของพวกเขา เราเหนื่อย เราไม่อยากให้น้ำตามันไหลออกมา เรายังโอเคอยู่ใช่มั้ย อยากให้เราเข้มแข็งแต่กลับมาทำร้ายจิตใจเรา

อยากรู้ว่าเวลาที่ท้อแท้ จนน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ทั้งๆ ที่ปัญหามันมีทางแก้ไขได้ แต่ทำไมเราต้องร้องไห้ทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ เราไม่เข้าใจตัวเอง ว่าเราร้องไห้เพราะอะไร หรือเราเหนื่อยเกินไปจนท้อ แต่เรายังมีคว

คือเราเรียนคาบกรีฑาในโรงเรียนอ่ะค่ะแล้วคาบนี้มันติดกับพักกลางวันก็คือพอกินข้าวเสร็จก็มาวิ่งต่อเราเป็นผู้หญิงตัวเล็กค่ะครูเขาก็ให้วิ้งรอบสนาม 200 เมตร เราก็วิ่งค่ะเราเหนื่อยมากตอนนั้นเราเลยเดินแล้วก็วิ

สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ปี2 ตั้งแต่ขึ้นปี2 มาเราหมดใจไปหลายเรื่องมาก ท้อแท้ไปกับทุกสิ่งอย่าง จากที่เคยตั้งเป้าหมายให้กับตัวเอง ตอนนี้เรามองไม่เห็นเป้าหมายเราแล้ว เราร

ห้วงเวลา เมฆหม่น มีฝนพรำ สุดเจ็บช้ำ ร้องไห้ ไม่อายฟ้า คนที่เคย ฝากฝัน รักกันมา เพิ่งบอกลา จากไป ในเมื่อวาน อยากระบาย ความโศก ให้โลกรู้ น้ำตาไหล พรั่งพรู อยู่ในบ้าน ฝนจากฟ้า ตกมา คงไม่นาน ตลอดกาล น

มีหลายๆครั้งที่ชีวิตคิดว่าท้อแท้ อ่อนแอ มีปัญหา หมดหวัง อยากที่จะโทรหาพ่อ แม่ แต่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอ ไม่ไอยากให้เค้ารู้ว่าเรากำลังร้องไห้ ชีวิตที่ต้องดิ้นรน ต้องทน อยู่ในเมืองหลวง มีหลายๆครั้งที่เรา

แสงสุรีย์ฉายทาบระนาบฟ้า ลมอุษาพาใจให้ปลุกฝัน ก้าวออกบ้านด้วยจิตมุ่งสร้างวัน แม้ทางนั้นมีขวากก็ยิ้มเดิน งานคือครูสอนคนให้รู้ค่า ทุกหยาดเหงื่อคือฟ้าอีกขั้นเขิน อย่าท้อแท้ต่อแรงที่เผชิญ เพียงใจเกินเหนื่

สิ่งที่ทำพยายามมานาน ไม่มีหนทางเดินไปต่อแล้ว รู้สึกสิ้นหวัง จิตใจไม่อยากสู้ต่อ จะทำยังไงให้กลับมามีพลังให้เข้มแข็งก้าวผ่านอุปสสรรคในครั้งนี้ไปให้ได้ครับ ขอคำแนะนำครับ