เหนื่อยกับชีวิต ท้อมาก

เราเหนื่อยมาก เราไม่โอเคกับอะไรทั้งนั้น เราเหนื่อย ทุกคนมักจะทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดอ้อมๆของพวกเขา เราเหนื่อย เราไม่อยากให้น้ำตามันไหลออกมา เรายังโอเคอยู่ใช่มั้ย อยากให้เราเข้มแข็งแต่กลับมาทำร้ายจิตใจเรา

อยากรู้ว่าเวลาที่ท้อแท้ จนน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ทั้งๆ ที่ปัญหามันมีทางแก้ไขได้ แต่ทำไมเราต้องร้องไห้ทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ เราไม่เข้าใจตัวเอง ว่าเราร้องไห้เพราะอะไร หรือเราเหนื่อยเกินไปจนท้อ แต่เรายังมีคว

คือเราเรียนคาบกรีฑาในโรงเรียนอ่ะค่ะแล้วคาบนี้มันติดกับพักกลางวันก็คือพอกินข้าวเสร็จก็มาวิ่งต่อเราเป็นผู้หญิงตัวเล็กค่ะครูเขาก็ให้วิ้งรอบสนาม 200 เมตร เราก็วิ่งค่ะเราเหนื่อยมากตอนนั้นเราเลยเดินแล้วก็วิ

คือไม่รู้จะทำไงดี คือเวลาพ่อแม่ว่าเรา ปกติเราก็จะรีบเข้าห้องเลยเพราะ เค้าชอบว่าเราแรง แล้วน้ำตาเราชอบไหลเราจะเก็บมาร้องคนเดียว เค้าไม่รู้หรอกว่าเราแอบร้องไห้คนเดียวตลอด เราเหนื่อย เราท้อ เราทุกข์ เราก

แด่จิตใจที่เคยแบกในน้ำหนัก แบกความรักเสียงหัวเราะที่สดใส แบกรอยยิ้มที่แววตาที่แววใจ แบกเพียงไว้ให้รับรู้ความยินดี เพียงแต่ว่าน้ำหนักสิ่งที่แบก ตกกระทบและกระแทกย้อนศักดิ์ศรี เกิดรอยแยกที่หัวใจกว่าเคยม

สิ่งที่ทำพยายามมานาน ไม่มีหนทางเดินไปต่อแล้ว รู้สึกสิ้นหวัง จิตใจไม่อยากสู้ต่อ จะทำยังไงให้กลับมามีพลังให้เข้มแข็งก้าวผ่านอุปสสรรคในครั้งนี้ไปให้ได้ครับ ขอคำแนะนำครับ