กลอนนี้ต้องปรับปรุงตรงไหนไหมคะ

อันเมื่อหลังครั้งก่อนย้อนอดีต
เราปราณีตบรรจงรักสมัครมั่น
ดั่งฟากฟ้านำพามาพบกัน
ไฉนจึงลืมฉันไม่หันมา

จะทิ้งฉันลืมกันหรือไรเจ้า
แต่ก่อนเราเฝ้าปักต่างรักษา
แต่ก่อนเราห่างกันเกินพรรณนา
ฟ้าอุตส่าห์พามาให้พบกัน

วาสนามีไว้ไยไม่คว้า
ปล่อยเลยลาบอกสิว่าอย่ารักฉัน
โอกาสดีมีไม่คว้าก็ช่างมัน
โอ้รักกันมันเจ็บช้ำระกำกายา

มิใช่เจ้าเล่าเจ็บเหน็บช้ำ
คนระกำช้ำทรวงห่วงหา
คนที่ทุกข์ทนเล็บเจ็บทุกครา
ไม่ใช่ว่าเป็นฉันฤๅนั้นไป

หรือว่าฟ้าพาเรามาทนทุกข์
เป็นแรงปลุกให้ลุกมาหาทางไข
หรือเป็นเพราะโชคชะตาหรือว่าไร
ต้องเจ็บใจไปทุกคราเพราะว่ารัก

ยังนึกถึงเรื่องราวเมื่อคราวก่อน
กามเทพแผลงศรว่อนมาปัก
ต้องทนทุกข์ทรมาเพราะว่ารัก
สวรรค์หักอกเราอย่างเบาแรง

ไม่ว่าใครก็ไม่อาจหนีรักพ้น
ต้องจำจนทนระกำช้ำเกินแรง
เดือนดารันตะวันดับยังอับแสง
หมู่แมลงหอมกลิ่นไม้อายรัญจวน

ยังตลบอบอวลกลิ่นมวลไม้
ใต้แสงจันทร์เสียงใจยังไห้หวน
น้ำคำพร่ำรักน้ำตาคร่ำครวญ
ก็แย้มสรวลยิ้มชื่นกลืนน้ำตา